เพลย์บอยวายร้ายขอยึด(พื้นที่)หัวใจของยัยสุดฮอต

Poppy's part
 
 
หลังจากจ่ายเงินที่คลับแล้ว ผมก็อุ้มยัยฟางมาที่รถ ระหว่างทางสาวๆมองแต่ผม เพราะผมไม่เคยอุ้มใครน่ะสิ!
 
 
แต่ผมก็รีบวิ่งออกมาให้เร็วที่สุด แล้วรีบขับออกไป เหยียบมิดแม่งเลย ดีนะที่ยัยฟางยังไม่ตื่น ไม่งั้นหมดหล่อแน่ๆ
 
 
ยัยเจ๊นี่โหดจะตาย อีกอย่างเธอบอกผมว่าเธอเกลียดการซิ่งรถ เพราะเธอยังไม่แต่งงาน --* อ่า ถึงแล้ว เข้าบ้านๆ
 
 
ห้องนอน
 
 
อ่าว บ้านผมไม่มีใครอยู่นี่หว่า จะทำไงดี  ผมจะเปลี่ยนให้ดีรึเปล่า (ดีเด่ะ ถ้าเฮียไม่เปลี่ยนให้ จะให้ผีสางนางไม้
 
 
ที่ไหนมาเปลี่ยนละเว้ย:Foy) เออๆ ก็ได้
 
 
"ฉันปิดไฟเปลี่ยนให้เธอนะ ไม่เห็นเลย >w<"ผมจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฟาง ไปจัดการทำธุระส่วนตัว
 
 
แล้วมานอนข้างๆยัยโหดนี่ ก็ป๋มไม่มีกุญแจห้องรับแขกอ้ะ(เชื่อมั้ย นี่เพลย์บอย --*:Foy)
 
 
เช้ารุ่งขึ้น
 
"กรี๊ดดดดดดดดด"ผมสะดุ้งตื่นอย่างหัวเสียเพราะเสียงกรีดร้องของฟาง โธ่ เมื้อกี้กำลังฝันดี...เฮ้ยยย ฟาง
 
 
วันนี้วันตายของผมใช่มั้ย T T
 
 
"ฟาง คือ..."อธิบายสิวะไิอ้ป๊อป แต่พูดไม่ออกอ่ะ 
 
 
"ป๊อป เสียงดังอะไรกันละ... ว๊าย หนูฟาง!!"เฮือก! มะ แม่ ไอ้ป๊อปเอ๊ย จัดงานศพล่วงหน้าได้เลย
 
 
"......."ตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงสะอื้นฮักของฟางเท่านั้น
 
 
"ตาป๊อป ลูกทำอะไรหนูฟาง"แม่พูดขึ้นมาอย่างเรียบๆ แต่ถ้าแม่จะพูดตอนนี้....ผมตกใจเป็นนะคร๊าบบ
 
 
"ฮืออ ฮึก มะ ไม่มีอะไรค่ะ ฮึก"เอ้่า ร้องไห้ใหญ่เลย แม่คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย แต่ก็สมควรว่ะ ก็ผมเล่นใส่
 
 
บ๊อกเซอร์นอน ส่วนฟางอยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวสั้นของผม อันที่จริงผมคิดว่าตัวนี้เล็กสุดแล้วนะ แต่มันคลุมถึงขาอ่อนขาวๆ
 
 
ของยัยตัวเล็กเลย เป็นใครก็ต้องเข้าใจผิดแหละว๊าา
 
 
"ไม่เป็นไรได้ไงจ๊ะ ถ้าหนูท้องขึ้นมาจะทำยังไง"ป๊าดด นั่นไง ไปสุไหงโกลกแล้วแม่
 
 
"แม่ ไปถึงไหนแล้วนั่น --*"
 
 
"ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องแต่งงานกับหนูฟาง เราไปนอนกับเค้าทำไมล่ะ"
 
 
"ฮะ!!"ไม่ใช่แค่ผม ฟางก็ตกใจ แค่แฟนผมก็ไม่ไหวแล้วแม่
 
 
"ไม่ต้องมาฮะเลย ป๊อปไปส่งหนูฟางด้วย อย่าให้ลูกสะใภ้แม่เป็นอะไรล่ะ ส่วนลูกฟาง เดี๋ยวแม่จัดการเรื่องแต่งงาน
 
 
ให้นะจ๊ะ"ฟางเหวอไปกับคำแทนตัวเองของแม่  นั่งสะอื้นอยู่คนเดียว
 
 
"...."ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี เลยเดินเข้าไปอาบน้ำ ซักพักก็เสร็จ
 
 
จึ๊กๆ
 
 
"ฮึก..ไร!!"ฟางตอบห้วนๆ ไม่น่ารักเลย(เวลานี้ใครจะไปยิ้มร่า น่ารักลงล่ะวะ)
 
 
"ไปอาบน้ำเถอะ เธอใส่ชุดของยัยแก้วไปก่อนละกัน"ผมชี้ไปยังห้องน้ำที่มีเสื้อผ้าของยัยแก้วอยู่ข้างในแล้ว
 
 
อ้อ ลืมบอกไป แก้วเป็นลูกของน้องชายแม่ผม จึงมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของกระผมเองครับ
 
 
20 นาทีผ่านไป ฟางก็ออกมา ตาและจมูกแดงจัด คงจะร้องไห้หนัก
 
 
"ป่ะ..กลับบ้านกันดีกว่าจ้ะ เมียจ๋าาา *-*"ผมกวนทีนฟางเพื่อหวังให้อารมณ์ดีขึ้น แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น
 
 
เพื๊ยะ
 
 
"แงงง ฟางกี้ตบป๊อปปี้ทำไมอ่ะคร๊าบ เค้าเจ็บนะตัวเอง"ผมบอกฟางอ้อนๆ กูอยู่กับไอเขื่อนนานไปป่าววะ ต๊องจริง
 
 
ผั่วะ!
 
แง๊! ฟางตบหัวอีกแบ๊วว เล่นของสูงนะ เดี๋ยวจับกดเลย
 
 
"ตบหัวเค้าทำไม เค้าเจ็บนะ"
 
 
"ปัญญาอ่อน"ฟางตอบอย่างรำคาญ จมูกเล็กๆย่นขึ้น ให้ตายสิ น่ารักชะมัด อยากจะขย้ำกระต่ายน้อยจริงๆ -,.-
 
 
ไม่ได้ๆๆๆ ห้ามใจไว้ไอ้ป๊อป ไปหาแม่ดีกว่ารอนานละนั่น นึกได้จึงรีบลาก ย้ำ! ลาก ตัวเล็กลงไปข้างล่าง
 
 
"อ้าว ป๊อปฟาง ลงมาแล้วหรอจ๊ะ ทานข้าวสิ"พอลงจากบันไดปุ๊บ ก็เจอแม่นั่งอ่านนิตยสารอยู่ที่โซฟา
 
 
"ไม่เป็นไรค่ะ หายมาทั้งคืน เดี๋ยวคุณแม่จะเป็นห่วงนะค่ะ^^"ฟางยิ้มน้อยๆให้คุณแม่ ตอบไปอย่างนอบน้อม
 
 
"ป๊อป ไปส่งน้องได้แล้ว อย่าพาน้องไปเถลไถลนะ"แม่หันมากำชับผม ครับๆๆ ผมรู้ครับแม่
 
 
แต่ว่าตกลงป๊อปน่ะลูกแม่รึเปล่า
 
 
"คร๊าบบ"
 
 
"สวัสดีค่ะ"ฟางยกมือไหว้คุณแม่ แล้วเดินออกมาพร้อมๆกับผม
 
 
บนรถ
 
 
"ฮึก ฮือ เพราะนายแท้ๆเลย ฮึก ฉันถึงต้องแต่งงาน"ฟางบ่นงึมงำๆ อยู่คนเดียว ปล่อยหยดน้ำตาลงมาอีกครั้ง
 
 
แต่ผมกลับได้ยินมันดี
 
 
"เอ่อ..ขอโทษนะ"
 
 
"ฮึก ฮือๆๆ ฮึก"