ขีดเส้นตายบอกหัวใจนายเพลย์บอย

เฟย์:เอ่อ คือว่าชั้น....

แก้ว:คืดว่า พะ พวกเรา

ฟาง: คือ โอ๊ย! เฟย์ แก้ว ฟางว่าเราบอกความจริงกันเหอะ ฟางอึดอัด

เฟย์: เอ่อ พี่ฟะ ฟางว่าง เฟย์ก้ว่างั้น

แก้ว: เอ่อ เอากีเอา คืองี้

ฟาง: ที่พวกชั้นเข้ามาทำงานที่บ้านของพวกนายเนี่ยเพระาอยากได้ประสบการ

ป๊อป: ประสบการ? ประสบการไร

แก้ว: คือว่าพวกชั้นจบพวกเกี่ยวกับด้านอาหารแลวฝันว่าอยากมีร้่านอาหารเป็นของตัวเอง

โทโมะ: เธอเนี่ยนะยัยห้อยจะเปิดร้านอาหารอะ!?!

แก้ว: นายว่าใครห้อย ! แล้วทำไมชั้นจะเปิดไม่ได้ ในเมื่อ...

เฟย์:พ่อแม่ ของพวกเราเป็นเจ้าของพัตตาคารระดับ5ดาวที่ฝรั่งเศส ยังไม่พอ ยังมีกิจการที่ประเทศอื่น อีกตั่งเยอะ ทำไมพวกชั้นถึงจะทำอาหารต่างประเทศไม่เป็นกัน

เขื่อน: เรื่องที่พ่อ กับ แม่ของพวกเธอนะจะเป็นอะไร ชั้นไม่รู้หรอกน่ะ แต่ว่า ขอเข้าประเดนหน่อยว่าทำไมถึงมาเป็นแม่ครัวของที่นี่ รู้ไม่ใช่เหรอว่าเราเป็น 'มาเฟีย' และพวกเธออาจตาได้ตลอดที่ทำให้พวกชั้นไม่พอใจ!?!

แก้ว: คือว่า ที่จริงแล้ว พวกเราพึ่งเรียนจบ อยากได้งาน แล้วชั้นก็เลยอยาหางานให้เพื่อนของชั้น จะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นหางานนเหนื่อย พอดีวันนั้นตอนกลับมาจากมหาวิทยาัลัย ตรงปากซอยหน้าบ้าน พี่ทิพย์ที่เป็นเลขาของพวกนายนะ เค้ากำลังหาแม่ครัวคนใหม่น่ะ พอเค้าถามข้อมูลจากชั้น ถามไป ถามมา เค้าเห็นว่าั้นokก้เลยรับ และที่สำคัญตอนแรกที่รับงานชั้นไม่รู้ด้วยซ้ำน่ะว่าต้องมาทำงานกับ มาเฟีย

โทโมะ: ทำงานกับมาเฟีย แล้วมันเป็นยังไง?

ฟาง: ก็ ขี้บ่น ขี้ใช้ หื่น เอะอะอะไรก็ขู่

ฟาง: ไม่ได้ดั่งใจก็บ่น และที่สำคัญ

เฟย์ ฟาง แก้ว:  ชอบฉวยโอกาส!!!!!!!!

โทโมะ ป๊อปปี้ เขื่อน: พวกชั้นเนี่ยนะ!!!!!~

โทโมะ: ก็โอกาสมันมีให้ฉวยนี่หน่า(ว่าแล้วก็ยิ่มเจ้าเล่ห์ให้แก้ว)

แก้ว: นาย!!!!!!

ป๊อป: แล้วนี่พวกเธอจะไปไหน

ฟาง: อยากไปเที่ยว

เขื่อน: ที่ไหน

เฟย์: ทะเล

โทโมะ: วันไหน

แก้ว: วันนี้

โทโมะ ป๊อปปี่ เขื่อน: งั้นเก็บของ เดี๋ยวไปพักบ้านพักส่วนตัวของพวกชั้นแล้วกัน

เฟย์ ฟาง แก้ว: นี่ พวกนายให้พวกชั้นไปจริงๆหรอ :)

โทโมะ ป๊อปปี้ เขื่อน: เร็วๆ!!!!!!!

เฟย์ ฟาง แก้ว: เอ่อ เออเออ งั้นพวกนายไปรอพวกชั้นที่หน้าบ้านเลยแล้วกัน

โทโมะ ป๊อปปี้ เขื่อน: อืม

(พอการสนทนาจบด้วยดี หญิงสาวก็รีบเก็บของใช้จำเป็น  เสื้ิอผ้าประมาณ 2 วัน แล้วรีบวิ่งไปที่หน้าบ้านแต่ก็ต้องชะงักเพราะว่าเจอคนที่ตัวเองเกลียดเขา้าไส้)

~หน้าบ้าน~

พิม: โมะขา จะไปไหนเหรอค่ะ พิมอยากไปด้วยอ่ะ

โทโมะ: เอ่อ ผมจะไปทำงานที่ต่างจังหวัดน่ะครับ อีกไม่กี่วันผมก็จะกลับ ขอตัวน่ะค่ะ(พูดเสร็จก็รีบเดินไปหลังรถเพ่อเก็บของๆตัวเอง)

พิม: แต่พิม...

โทโมะ: ผมไม่อยากให้คุณรอผมจนเบื่อ อยู่นี่ก็ดีแล้ว ผมจะโทรหาทุกวันนะครับ

พิม: ก็ได้ค่ะ

โทโมะั: ขอบคุณครับ

พิม: งั้นชั้นไปน่ะค่ะ

โทโมะ: ครับ

(พูดเสร็จพิมก็ขับรถออกไป เหลืออีกสองคู่)

หวาย: ป๊อปค่ะ จะไปไหนเหรอ เตรียมของสะเยอะเชีว

ป๊อป: อ้อ จปทำงานที่ต่างจังหวัดนะ่ครับ แต่คุณไม่ต้องตามผมไปหรอก  เพราะว่าเดี๋ยวคุณจะเบื่อก่อน อยู่ที่นี่และครับ ถ้าว่างผมะจโทรหารคุณทุกวันนะ

หวาย: พูดซะ อย่างกับคุณรู้ว่าหวายจะพูดอะไร แต่.... ก็ได้ค่ะ ขับรถดีดีน่ะค่ะ หวายเป้นห่วง

ป๊อป: ครับ บายครับ

หวาย: บายค่ะ

(แล้วก็ขับรถออกไป)

เกล: เขื่อนะไปไหนเหรอค่ะ

เข่อน: ไปทำงานครับ แปปเดียวเดี๋ยวก็กลับ

เกล: ค่ะ แต่ว่าคุณขับรถดีๆน่ะค่ะ เดี๋ยวเกิดขับปชนใครเข้าจะเป็นเรื่อง เกลเป้นห่วง

เขื่อน: แน่นอนครับ บายนะครับ

เกล: งั้นก็ บายค่ะ

(ขับรถออกไปอีกคน แต่หารู้ไม่ว่าที่ขับออกไปน่ะ ที่จริงแล้วไปแอบดูอยู่ตรงข้างบ้านที่เป็นซอย เพื่อจะดูว่าไปไหน แฃไปกับใคร เพราะพวกเธอมั่นใจว่าไม่ได้ไปกันทั้งสามคน และก็เป็นจริงเพระว่าเฟย์ ฟาง แก้วเดินมา พวกนั้นจึงตัดสินใจว่าจะขับตามไป)

~หน้าบ้าน~(อีกตามเคย)

เฟย์ ฟาง แก้ว: ไปเหอะ:)

โทโมะ ป๊ปปี้ เขื่อน: อืม

~ บ้านพัก~

แก้ว: ที่นี่มีกี่ห้อง

โทโมะ: มีอยู่สามห้องเพราะพวกชั้นมากันบ่อย เลยทำไว้ตามจำนวณ

ฟาง:แล้วเราจะนอนกันยังไง

ป๊อป: เธอนอนกับชั้น แก้วเธอนอนกับไอโมะ ส่วนเฟย์นอนกับไอเขื่อน

เฟย์ ฟาง แก้ว: เฮ้ย! ไ้ด้ไง พวกชั้นเป็นผู้หญิงน่ะจะให้นอนกับผู้ชายได้ไง

โทโมะ: ตามนั้นเว้ยไอป๊อป

เขื่อน: ข้นของเร็ว

เฟย์ ฟาง แก้ว: ฮึย

~ห้องโทโมะ~

แก้ว: นาจะให้ชั้นนอนไหน

โทโมะ: บนเตียง

แก้ว:แล้วนายหล่ะ

โทโมะ: ที่เตียงเหมือนกัน

แก้ว: นายจะบ้าอ้อ!

โทโมะ: เอาเออะ ั้นไม่ทำไรเธอหรอกหน่า

แก้ว: แต่

โทโมะ: แต่ถ้าเธอพูดอีกคำเดียว ชั้นทำแน่

(หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย จนโทโมะเป็นคนเริ่มก่อน)

โทโมะ: แก้ว

แก้ว: หืม มีไรเหรอ

โทโมะ: ชั้น มีอะไรจะบอกเธอ

แก้ว: อะไรเหรอ

โทโมะ: ชั้นรู้สึกว่าชั้นชอบเธอ ถึงเราจะพึ่งเคยเจอกัน แต่ว่า ชั้นรู้สึกว่า เธอจะเป็น แม่ของลูกชั้น.......ได้ไหม แก้ว

แก้ว: เอ่อ -//////-

โทโมะ: น่ะ แก้ว

แก้ว: เอ่ออือ อื้ม กะ ก็ได้

โทโมะ: จริงน่ะ เธอไม่ได้หลอกชั้นนะ

แก้ว: อื้ม โอ๊ย! นาย เบาๆสิ ชั้นเจ็บนะ

(โทโมะเมื่อได้ยินคำนั้นจากปากขงแก้ว ก็เข้าไปกอดอย่างแน่นจนทำให้หน้าของหญิงสาวชนกับแผงอกอย่างจัง)

โทโมะ: ขอโทษ

แก้ว: มะ ไม่เป็นไรหรอก

โทโมะ: งั้นช ั้นว่า เราไปข้างนอกกัน ป่านนี้พวกนั้นรออยู่มั่ง

แก้ว: อื้ม (พูดเสร็จโทโมะก๊เดินับือแก้วออกไป)

------------------------------------------------------------------------------------------------

กว่าแก้วกับโทโมะจะได้ลงเอยกัน คิดตั้งนาน(แต่ไดแค่เนี่ย) เฟย์ เขื่อนเราใบ้ให้ว่าขอแบบแก้ว แต่ของางนี่สิ จะเป็นยังไงเมื่อป๊อปปี้ปากแข่งกว่าโทโมะสะอีก เอาใจช่วยด้วยน่ะ