นิยายเรื่อง ลุ้นหัวใจนายจอมกวนให้ปิ๊งรัก

 
"นี่ยัยกระเบื่อง จะเที่ยงแล้วมีอะไรให้ฉันกินปะ" นายโทโมะพูดขณะที่ฉันกำลังนั้งอ่านหนังสืออยู่ -_-!! กระเบื่อง ทุเรศชิบ!
"นายจะรีบหิวไปไหน ดูสิ ไม่ได้ทำอะไรนั่งดูทีวีอยู่เฉยๆก็หิวเเล้วหรอ"
"ก็ฉันหิวนี่ หิวๆๆๆๆๆๆ เข้าใจมั้ย" (ป๊าถ้าหิวก็กินม๊าก่อนก็ได้นะ ฮิฮิ)
"เออๆ ลองไปหาอะไรในตู้เย็นก่อนสิ" ว่าแล้วนายโทโมะก็รีบลุกไปเปิดตู้เย็น
"โอ้โห"
"ไงละ มีอะไรบ้าง"
"ไม่มีอะไรเลย นี่เธออยู่บ้านยังไงไม่มีของกินเลยหรอ ผักหรือของสดก๊ไม่มี"นายโทโมะพูดแล้วก็หาของในตู้เย็นจนทั่ว
"ก็ฉันกินแต่บะหมี่ หรือไม่ก็ซื้อจากข้างนอกมากินนี่"
"เธอทำกับข้าวไม่เป็นหรอ"
"ก็....พอเป็นนะ แต่ขี้เกรียจทำ" จริงๆแล้วฉันทำไม่เป็นหรอก แค่คอยเป็นลูกมือแม่ก็เท่านั้นแหละ
"เฮ้อ...แล้วทีนี้จะกินอะไรละ ฉันหิวววววว~" นายโทโมะพูดพลางลูบท้องป้อยๆ
"กินบะหมี่มั้ยละ ฉันมีบะหมี่อยู่ในตู้"
"ไม่ได้!"
"ทำไมละ มันก็อิ่มเหมือนกันนะ"
"แต่ฉันกินบะหมี่ไม่ได้"
"ทำไม"
"ก็...เอ่อ ฉันต้องได้รับสารอาหารครบทั้ง ห้าหมู่นะสิ ฉันกินแบบเธอไม่ได้หรอก"
"เชอะ พวกลูกคนรวย ฉันก็กินแบบนี้แหละยะ ถ้ากินไม่ได้ก็ทนหิวต่อไปแล้วกัน" ฉันพูดแล้วก็ทำท่าจะอ่านหนังสือต่อ
"ไม่ได้นะ ฉันต้องกินข้าว"
"แล้วนายจะเอายังไง ข้าวฉันก็ไม่ได้หุง ของสดก็ไม่มี"
"อืม...ไหนๆฉันก็ต้องมาสอนเธอทุกวันอยู่แล้ว ถ้างั้นเราออกไปซื้อของสดมาไว้ในตู้เย็นกัน"
"เฮ้ย แล้วใครจะเป็นคนทำกับข้าวละ"
"ก็เธอไงละ ไหนว่าเธอทำได้ไงละ"
"ก็แค่พอทำได้ แต่ฉันว่าไปซื้อนอกบ้านมากินไม่ดีกว่าหรอ"
"ทำเองนั้นแหละดีแล้ว อยากกินอะไรก็ทำกินเองได้ เอาน่า....เรื่องทำกับข้าวค่อยว่ากันทีหลัง แต่ตอนนี้เราออกไปซื้อของกินกันดีกว่า"แล้วนายโทโมะก็จัดการเก็บของให้ฉันเสร็จสรรพแล้วก็ลากฉันออกมาหน้าบ้าน
"นี่นาย แต่แถวนี้ไม่มีตลาดสดนะ"
"ไม่มีตลาดสดเราก็ไปห้างได้นิ ห้างอยู่ไกล้แค่นี้เอง" แล้วนายโทโมะก็เดินนำหน้าออกไป นายนี่พอคิดจะเอาแต่ใจก็ไม่ฟังใครเลยนะ แล้วดูสิ เดินไม่คอยฉันเลย ขาฉันยิ่งสั้นๆอยู่
"นายหน้าเผือก จะรีบเดินไปไหนเนี้ย" ฉันพูดแลเวรีบเดินแต่ขาก็ไปสะดุดเตะอะไรบางอย่าง "อะไรเนี้ย ใครเอากระดูกไก่มาทิ้งไว้แถวนี้นะ" ฉันกำลังจะเดินต่อแต่แล้วก็มีเสียงบางอย่างดังมาจากเบื่องหลัง
"งั่ง....งั่ง..." ฉันหันไปดูก็พบกับ จ๊ากกกก นั้นมันเจ้าโบกี้พันธุ์ร๊อตไวเลอร์ของป้าเหงี่ยมนี้หว่า สงสัยฉันจะเตะกระดูกไก่ของมันเข้า ถึงคราวซวยแล้วไงยัยแก้วเอ้ยย
"โทโมะช่วยฉันด้วยยยยยย~"ฉันเรียกโทโมะเสียงโหยหวน ไม่อยากบอกเลยตอนนี้ฉันอยู่ในท่าทีอุบาทว์มาก
"อ้าว ยัยกระเบื่อง ทำไมยืนแข็งทื่อแบบนั้น จะแสดงละครหุ่นยนต์รึไง ท่ายังไม่สวยนะ"
"โธ่เอ้ย นายไม่เห็นรึไงข้างหลังฉันอะ มันจะงับฉันอยู่แล้ว" ฉันพูดแล้วหันไปมองเจ้าโบกี้ที่ตอนนี้มันกำลังยิ้มให้ฉัน ฉันเลยยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร
"เธอไปยิ้มให้มันทำไม มันกำลังแยกเขี้ยวใส่เธออยู่นะ"
"เออ อย่าพูดมากน่า รีบๆมาช่วยฉันเร็วเข้า"
"แล้วทำไมไม่วิ่งออกมา"
"แล้วถ้าฉันวิ่งไม่ทันละ ฉันก็ดับอนาถนะสิ ไม่นะ นายเป็นบอดี้การ์ดของฉัน นายต้องช่วยฉันสิ"
"พอทีอย่างนี้อยากให้ฉันเป็นบอดี้การ์ดทันทีเลยนะ เอาอย่างนี้ เธอยื่นมือมาแล้วทำตัวให้เบาที่สุด ฉันจะดึงเธอออกมา"
"นายแน่ใจนะว่ามันจะมาไม่ถึงฉัน"
"ไม่ถึงหรอก ดูสิ มันมีโซ่ล่ามไว้อยู่" ฉันมองไปที่เจ้าโบกี้ มันมีโซ่ล่ามไว้จริงด้วย แต่มันยาวพอที่จะงับฉันได้
"พร้อมนะ?" โทโมะยื่นมือมาให้ฉัน
"อืม พร้อม" ฉันยื่นมือมาจับมือโทโมะไว้ สาธุ! พ่อเจ้าแม่เจ้า ยัยเฟย์ ช่วยฉันด้วย ตอนนี้ฉันหลับตาปี๋เพราะไม่กล้ามองชะตากรรมต่อไป
            !!ฮึบ!!
"เหวออออ...." นายโทโมะไม่ได้ดึงฉันหรอกนะ แบบนี้เขาเรียกกระชากต่างหากละ เจ้าโบกี้วิ่งมาเป้าหมายของมันคือก้นงามงอนของฉัน แต่นายโทโมะกระชากฉันจนพ้นออกมาได้ แต่ด้วยแรงกระชากสุดแรงเกิดของโทโมะ ทำให้เราหมุนตัวจนในที่สุดหลังของฉันก็ไปชนกับกำแพง
           พลั่ก!!
"โอ๊ย!"
"เธอเป็นอะไรรึเปล่า" ฉันเงยหน้าขึ้นมาดู อ๊าย >//< ตอนนี้หน้านายโทโมะอยู่ห่างฉันไม่ถึงคืบ เพราะนายโทโมะอยู่ในท่ามือทั้งสองยันกำแพงเข้าหาฉันอยู่ ทำแบบนี้ใจฉันมันเต้นแรงนะ
"เอ่อ....มะ ไม่เป็นอะไร"
"โฮ่งๆๆ โฮ่งๆๆ" เสียงเจ้าโบกี้เห่าออกมา ทำให้เราสองคนผละออกจากกันทันที
"เจ้าหมานี้ทำเป็นหวงของกินไปได้ ฉันไม่ได้ตั้งใจเตะกระดูกไก่สักหน่อยเนอะ" ฉันแกล้งพูดเปลี่ยนสถานการณ์ ตอนนี้หน้าฉันกับนายโทโมะไม่ต่างอะไรจากมะเขือเทศที่สุกตนใกล้จะเน่าเลย
"นั้นสิ  เธอเองก๊ซุ่มซ่ามไม่ดูตาม้าตาเรือเลย นี่ถ้าฉันไม่อยู่ใครจะช่วยเธอละ"
"แหม ลำเลิกเลยนะ แต่ยังไงฉันก็ต้องขอบใจนายที่ช่วยฉันไว้"
"ทำไงได้ละ ก็ฉันเป็นบอดี้การ์ดของเธอไปแล้วนี่ เธอเองก็ยอมรับใช่ปะ"
"นายอยากเป็นไม่ใช่หรอ ถ้างั้นฉันจะแต่งตั้งในนายเป็นบอดี้การ์ดตั่งแต่บัดนี้เป็นต้นไป นายจะต้องปกป้องฉันในยามที่ฉันเดือดร้อน โอเคนะ"
"ตามใจเธอสิ ฉันมันเป็นทุกอย่างสำหรับเธออยู่แล้วนี่" นายโทโมะพูดแล้วเดินนำหน้าออกไป เป็นทุกอย่างสำหรับเธองั้นหรอ ฟังแล้วมันทะแม่งๆพิลึก
-----------------------------------------------------------------------------------
เขียนเสร็จสักที ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อัพ เพราะว่า การบ้านเยอะมากๆๆๆๆๆ พรุ่งนี้จะมาอัพใหม่ อิอิ