นิยายเรื่อง ลุ้นหัวใจนายจอมกวนให้ปิ๊งรัก

ตอนที่ 1 คะแนนตก/แฟนบอกเลิก/คนแปลกหน้า

"ช่วยด้วยๆ ช่วยฉันด้วย! แง~ให้ฉันทำอะไรก้อได้ ฉันยอมแล้ว ช่วยฉันด้วย"

"งั้นเหรอ ทำอะไรก้อได้งั้นเหรอ ฉันช่วยเทอก้อได้ แต่พรุ่งนี้เทอต้องไปเลิกกับแฟนซะ ไม่งั้นจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเทอ"

"ทำไมอะO_o?"

"ไม่ต้องถามมาก ทำตามที่ฉันบอกก้อพอ"

"แงๆ~ ไม่เอาถ้าต้องเลิกกับแฟนสุดที่รัก ฉันยอมตายดีกว่า>O<"

"หึ ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าเทอไม่บอกเลิกกับมันก่อน เทอไม่ตายก้อเหมือนตายนั้นแหละ"

"ทำไมอะ O_o?"

"โอ๊ย...มนุษย์นี่ทำไมขี้สงสัยจัง มันเปนกฎของสวรรค์ ฉันบอกเทอไม่ได้หรอก ฉันช่วยเทอได้เท่านี้แหละไปละ ติ๊ง!"

"เดี๋ยวสิ เดี๋ยวๆๆๆ"

ฉันสะดุ้งสุดตัวก้อพบว่าตัวเองนอนยุบนที่นอน อ้าว...ฝันไปหรือเนี้ย ฮู้ว์..ดีนะที่เปนแค่ฝัน ชิ! ใครจะไปบอกเลิกกับแฟนตามความฝันบ้าๆบอๆนั้น แต่ว่านี้มันกี่โมงแร้วเนี้ย ฉันหยิบนาฬิกา   มิกกี้เม้าส์หัวเตียงขึ้นมา อ๊ะ......6 โมงเช้าพอดี งั้นไปอาบน้ำดีกว่า

ที่โรงเรียน

"สวัสดีจ้า ฟางวันนี้เหนกวินแล้วยัง"(ฟาง//ตัวประกอบ)

"แหม...ยัยแก้วมาถึงก้อเรียกหาแฟนเลยนะ มีอะไรพิเศษหรอ"

"เปล่าหรอก แค่อยากดูใบเกรดเขานะ แล้วแกได้ใบเกรดแล้วยังอะ"

"ยังเลย ฟางยังหวั่นๆเลยนะ กลัวจะไม่ผ่านวิชาคณิตฯ อาจารย์ ออกข้อสอบยากชะมัด"

"อืม...ใช่ แก้วก้อว่ายากเหมือนกันนะ"

"นี่ไม่ต้องมาพูดเลยนะแก้ว เหนพูดอย่างนี้ทุกปีผ่านทุกปี ฟางละอิจฉาแก้วจริงๆไม่รุตอนแม่แก้วท้องได้กินอะไรเข้าไป แก้วถึงได้ออกมาฉลาดมากเกินไป"

"ฟางไม่รุหรอ ตอนแม่แก้วคลอดนะแก้วถือขวดซุปไก่สกัดออกมาด้วย"

"จริงดิ..ถ้าฟางได้ความฉลาดซักครึ่งของแก้วก้อดีสิ"

"แหม..ฟางก้อพูดเกินไป"

"ดูสิ แต่ละวิชาฟางผ่านแค่เฉียดฉิวเท่านั้น แต่ดูแก้วสิ คะแนนนำโด่งไปเลย"

"ก้อคนมันเก่งอะ โฮะๆ"

"อ๊ะ อาจารย์ถือใบเกรดมาแล้ว ฟางตื่นเต้นจังเลย"เอาสิ ปีนี้ฉันต้องรักษาแชมป์อันดับหนึ่งของห้องอีกจนได้ละ

"จริญญา มารับใบเกรดด้วย"

"ค่า.."ไงละ ชื่อก้องามนามก้อเพราะ ฉันเดินไปรับใบเกรดอย่างสง่างาม เหมือนนางสาวไทยเดินไปรับมงกุฎสะงั้น

"ขอบคุณคะอาจารย์"

"O_o?"เอ๊ะ ทำไมอาจารย์มองหน้าฉันอย่างนั้น อ๋อ...คงอึ้งในความสามารถสิที่หนูสามารถรักษาแชมป์ไว้ได้ ฮิฮิ

"เปนไงแก้วดูใบเกรดยัง"

"ยังไม่ได้เปิดดูเลย ขี้เกรียดดูอะฟาง"

"งั้นฟางขอดูหน่อยสิ"

"อืม...เอาไปสิ"ฉันละขี้เกรียดดูใบเกรดตัวเอง ดูไปก้อหมั่นใส้ตัวเองที่ทำคะแนนดีกว่าเพื่อนในห้อง โฮะๆ (ยังไม่เลิกโม้//คนแต่ง)

"OoO?"

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละฟาง ทำอย่างกับไม่เคยเหนเกรดสวยๆไปได้"

"ใช่ ฟางไม่เคยเหน ไม่เคยเหนคะแนนแก้วตกฮวบขนาดนี้"

"ฮิฮิ ฟางนี้ชอบอำยุเรื่อย"

"ฟางไม่ได้อำนะ แต่ละวิชาแก้วผ่านแค่เส้นยาแดงผ่าสิบหกเท่านั้น(คูณ2)แล้ววิชาคณิตฯแก้วก้อได้คะแนนพอดีเกณฑ์เด๊ะเลย"

"อะไรกัน ฟางอำแก้วมากไปแร้วนะ ใหนเอามาดูซิ"ยัยฟางนี่อำซะเนียน ทำเอาฉันใจสั่นๆขึ้นมา ถ้าไม่จริงน่ะ ฮึ่ม! แม่จะเนรเทศออกนอกโรงเรียนไปเลย!

วิชา                   เกณฑ์     ที่ได้

คณิตฯ                 50         50

ภาษาไทย             50         55

สังคม                  50         57

วิทย์                   50         54

ภาษาอังกฤษ          50         52

ได้ลำดับที่ 20

"_"

"เปนไงละ ที่นี้เชื่อฟางยัง"

"อ๊ากกก!! ไม่จริงงงง~ทำไมถึงเปนแบบนี้ไปได้ ฉันอุตส่าห์ตั้งใจทำข้อสอบ แล้วก้อไปบนไว้ด้วย"

"อะไรกัน คนอย่างแก้วต้องบนด้วยหรอ"

"เอ่อ...แฮะๆ ก้อฉันไม่มันใจในการสอบครั้งนี้นักหรอก ก้อเลยไปบนเผื่อๆไว้ แต่ก้อไม่ได้ผลจริงๆด้วย แถมเมื่อคืนยังมาเข้าฝันให้ฉันเลิกกับกวินด้วยนะ"

"งั้นเหรอ"

~ผิดก้อตรงที่เผลอใจไปรักเทอ ผิดแค่คนที่รักเทอ เขารักเทอก่อนนะ ขมใจไปแร้วทุกวันจนใจเริ่มอ่อนล้า ไม่อยากเหนเขาดีกว่า ไม่ใช่อิจฉา แต่ว่ามันรักเทอ~

อ่า...พูดถึงก้อโทรมาพอดีเลย กำลังอยากได้กำลังใจยุเชียว

"ฮัลโหล กวิน"

"แก้ว ฉันมีเรื่องจะบอก"

"ฉันก้อมีเหมือนกัน กวินบอกก่อนเถอะ"

"เราเลิกกันเถอะ"

"ฮ่ะๆ เลิกจากแฟนแร้วเลื่อนเปนสามีงั้นหรอ มุกนี้มันเชยแร้วนะ"

"ไม่ใช่ เลิก เลิกกันจริงๆ ฉันมีคนอื่นยุตั้งนานแร้ว ฉันขอโทษ ฉันผิดเอง ที่ฉันไม่บอก   เทอตั้งแต่เนิ่นๆเพราะกลัวเทอจะเสียใจ"(เพล้ง!!น่าพี่แก้วแตก//คนแต่ง)

"............"

"แต่เรายังเปนเพื่อนกันได้นะ แล้วเทอละมีอะไรจะบอกฉันหรอ"ก๊าซซซซ!!ฉันรุสึกว่าเขาบนหัวจะงอกยาวผิดปกติ

"มีสิ ฟังให้ดีนะ ...ฉัน..ไม่ใช่..เพื่อน...ของนาย นายคิดว่าแค่คำขอโทษคำเดียวจะทำให้ฉันหายเจ็บปวดกับสิ่งที่นายทำในพริบตางั้นหรอ ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ ที่จะไม่รุสึกอะไรเลย นายไปซะเถอะ.. คิดซะว่าเราไม่เคยรุจักกัน ตุ๊ด!"

ฮึกๆ ฮือๆๆ แงๆๆ~วันนี้วันซวยอะไรของฉัน คะแนนก้อตกแฟนก้อมาบอกเลิก TOT ต้องเปนเพราะ เจ้าแม่เฟย์เย่แน่ๆเลย แค่เอาขนมปุยฝ้ายไปถวายถึงไม่ถูกใจขนาดนี้เลยหรอ ฮึ่ม!

"นี่ฟาง แก้วกลับก่อนนะ วันนี้ไม่มีอารมณ์จะไปใหนแล้ว"

"แก้วคุยกับกวินแร้วหรอ"

"ก๊าซซซซ ถ้าฟางไม่อยากให้ลิ้นจุกคอ อย่าพูดชื่อนี้ให้แก้วได้ยิน อีกกกกก!!!!"

"เออ ท่าทางจะไม่มีอารมณ์จริงๆ แก้วกลับไปเหอะ ฟางเริ่มจะกลัวแก้วแล้วอะ"ฉันเดินจ้ำอ้าวกลับบ้านโดยไม่มองหน้าใครทั้งสิ้น ในใจฉันตอนนี้ทั้งเจ็บที่ถูกแฟนหักหลัง และอายกับใบเกรดตัวเองที่อุตส่าห์ไปคุยโม้กับเพื่อนไว้เยอะ ทุกอย่างเปนเพราะเจ้าแม่เฟย์เย่ ว่าแล้วก่อนถึงบ้านฉันก้อเดินเลี้ยวเข้าศาลเจ้าแม่ซะก่อน

"เจ้าแม่คะ ทำไมถึงทำกับฉันอย่างนี้ละ ถ้าเจ้าแม่ไม่ชอบขนมปุยฝ้าย ทำไมไม่เข้าฝันมาบอกฉันก่อนละ รุอย่างนี้น่าจะกินซะให้หมด นี่ฉันอุตส่าห์มีน้ำใจแบ่งให้เจ้าแม่แล้วนะคะ"ฉันหันไปมองจานขนมที่เอามาถวายให้คราวก่อนซึ่งตอนนี้มันหายไปหมดแร้ว

"เจ้าแม่ไม่ชอบขนมปุยฝ้าย แล้วกินทำไมละ ดูดิหมดซะด้วย เจ้าแม่ตะกละแล้วยังไม่ช่วยฉันอีกเจ้าแม่ใจร้ายยย ฮือๆๆ T_T "ฉันพร่ำพรรณนากับเจ้าแม่สักพัก ท้องก้อเริ่มร้องเป็นเพลงโฆษณาเอ็มเค 'เรากินสุกกี้ กินเอ็มเค เรากินเอ็มเค กินสุกกี้' ทันใดนั้นก้อหันไปเหนผู้พึ่งมาใหม่นั้งลงข้างๆ กำลังจะถวายขนมปุยฝ้ายให้เจ้าแม่ เอื๊อก...ฉันกลืนน้ำลายลงคอนั้นมันของโปรดฉันเลยน้า....

"นี่นาย ไม่ต้องเอาขนมไปถวายท่านหรอก ท่านไม่ชอบขนมปุยฝ้าย"

"อ่าวทำไมละ วันก่อนมีคนมาถวาย ก้อเหนขนมหายหมด"

"ท่านตะกละอะ แต่ท่านไม่ชอบ เชื่อฉันสิ งั้นเอาอย่างนี้ก้อได้"ฉันจัดการเอาขนมใส่จานให้เขา

"มันมีสิบชิ้น ให้ท่านสามชิ้นก้อพอ ส่วนที่เหลือ...ฉันขอนะ

"เฮ้ย!ไม่ได้ๆ"

"โธ่...วันนี้ฉันเหนื่อยมาทั้งวัน คิดสะว่าสงสารเถอะนะ ฉันขอละ pleaseeee!!"ไม่ใหวแร้ว..ฉันรีบยัดขนมปุยฝ้ายเข้าปาก งั่ม....มมมม ช่างอร่อยอะไรเยี่ยงนี้

"นี่เทอ ใครตะกละกันเเน่เทอกินเข้าไปได้ยังไงตั้งเจ็ดชิ้นนะ"

"ยี่สิบชิ้นฉันยังเคยกินมาแล้วเลย เอาน่ากลับบ้านไป ฉันก้อไม่รุต้องเจออะไรอีก ขอกินเอาแรงไว้ก่อนนะ"

"นั้นมันเรื่องของเทอ แต่เทอต้องซื้อคืนมาให้ฉันก่อน วันนี้ฉันตั้งใจมาทำบุญแต่เทอมาขัดผลบุญฉัน เทอต้องรับผิดชอบ!"

"แหม...ก้อได้ๆ แค่นี้ทำงกไปได้ เดียวฉันไปซื้อมาให้ นายรอตรงนี้ละกัน"ฉันเดินออกมาจากศาลเจ้าอย่างอิ่มใจสบายท้อง ชิ เรื่องอะไรจะซื้อให้ละ ยังไงวันนี้ฉันก้อไม่ซวยเสมอไปหรอกนะ ได้กินขนมปุยของโปรดแล้วกลับบ้านดีกว่า 

    เมื่อฉันกลับมาถึงบ้านก้อยังไม่เหนมีใคร สงสัยแม่ยังไม่กลับ เฮ้อ...ยังไงก้อรอดไปอีกหนึ่งคืน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีแร้วกัน ฉันล้มลงนอนด้วยความอ่อนเพลีย แระในที่สุดก้อหลับไป

--------------------------------------------------------------------------------

ติ+ชม กันตามสบายนะ คนแต่งไม่กัด ใจดีมักมากกก