รักนายแวมไพร์ของฉัน

กริ้งงงงงงงงงง
เสียงกริ่งเข้าเรียนดังแล้วไปเรียนดีกว่า
แก้ว:เขื่อนต่อไปเรียนไรหรอ
เขื่อน:อืมต่อไปหรอไม่รู้สิ อ๋อวิชาชีวหนะไปเรียนกันเถอะ
ห้องเรียนชีววิทยา
เขื่อน:ขออนุญาติครับ เธอไปหาครูก่อนนะ
แก้ว:อืม
อะไรเนี่ยทำไมชั้นต้องเรียนคาบนี้พร้อมนายนั่นด้วย ดู ดูทำหน้าสิ
โทโมะ part
เวรแล้ว ยัยนี่อีกแล้ว จ้องอยู่ได้ ไม่นะทำไมผมต้องการที่จะกินเลือดของเธอมากขนาดนี้ปกติผมจะไม่กินเลือดมนุษย์ แต่กับยัยนี่...
 end โทโมะ part
ครู:สวัสดี ใบผ่านล่ะ 
แก้ว:นี่ค่ะ
ครู:นี่หนังสือนะ มีที่นั่งว่าสำหรับเธอตรงนั้น เปิดไปที่บทสุดท้ายตามให้ทันนะ
อะไรอีกเนี่ยนั่งข้างกันอีก ผมชั้นเหม็นรึไงนะทำไมต้องเอามือปิดจมูกด้วย ชั้นนั่งเรียนกับเค้าไปเรื่อนๆอึดอัดจัง
กริ้งงงงงงงงงงงง
พอกริ่งเปลี่ยนคาบดังขึ้นเค้ารีบเดินออกไปทันที โอ๊ยพอกันทีไปขอเปลี่ยนคาบเรียนดีกว่า
เอ๊ะนั้นมันนายนั่นหนิ เข้าไปดีกว่า
โทโมะ:ผมจะเปลี่ยน ขอร้องล่ะครับฟิสิกส์ก็ได้ แต่ไม่เอาชีววิทยา
ครูวิชาการ:ไม่มีแล้วมันเต็มหมดแล้ว เหลือแต่ชีววิทยา
โทโมะ:ก็ได้งั้นผมก็แค่ต้องทนต่อไป
เหอะ แค่เรียนชั้นเดียวกับชั้นแค่นี้ต้องเปลี่ยนหรอ ชั้นสิที่ต้องเปลี่ยนจ้องอยู่ได้งั้นไม่เอาดีกว่าชั้นต้องเผชิญกับเขา หลังจากที่ตั้งเป้าหมายว่าจะเผชิญกับเค้าชั้นก็เดินไปเข้าเรียนคาบต่อไปจนเลิกเรียน กลับบ้านดีกว่า
พิม:กลับกันเถอะ
แก้ว:อืม ไปก่อนนะแล้วเจอกัน
พิม/เฟย์/เขื่อน:แล้วเจอกัน
แล้วชั้นก็เดินมาขึ้นรถที่พ่อเพิ้งซื้อให้เมื่อวานกลับบ้าน 
บ้าน
พ่อกลับมาแล้วหรอ ไหนบอกตอนเย็นๆไงแต่ช่างเถอะ
พ่อแก้ว:เป็นไงบ้างลูก ได้เพื่อนใหม่เยอะไหม
แก้ว:ก็ดีค่ะพ่อ
พ่อ:อืม ไปกินข้าวนอกบ้านไหมลูก
แก้ว:ดีค่ะแก้วกำลังหิวเลย
เย้ กินข้าวนอกบ้านต้องจะเป็นร้านน้าหวานแน่เลย จะอร่อยเหมือนเดิมไหมน้าาาา
ร้านน้าหวาน
แก้ว:สวัสดีค่ะน้าหวาน
น้าหวาน:อ้าวแก้วมาแล้วหรอลูก 
แก้ว:ค่ะ คิดถึงน้าจังเลยค่ะ
ชั้นกอดน้าหวานด้วยความคิดถึง
น้าหวาน:อืม น้าก็คิดถึงเราเหมือนกัน น้าได้ยินพ่อเราบอกว่าจะมาน้าดีใจมากเลยนะ
แก้ว:ค่ะ  แต่น้าหวานคะตอนี้หนูหิวจังเลยอ่ะ หาอะไรให้หนูกินได้ไหมค่ะ
น้าหวาน:ว่าแล้วอย่างเราเนี่ยไม่พ้นเรื่องกินหรอก
แก้ว:อิอิ
หลังจากที่น้าหวานทำข้าวกระเพราเนื้อของโปรดให้ชั้นกิน ก็มีลุงคนนึงเดินมาคุยกับพ่อหน้าคุ้นๆนะอ๋อลุงบุญมีนี่เอง
พ่อแก้ว:แก้วจำลุงบุญมีได้ไหมลูก
แก้ว:จำได้สิคะ สวัสดีค่ะลุงบุญมี
ลุงบุญมี:สวัสดีจะ เป็นไงบ้างสบายดีนะ
แก้ว:ก็ดีค่ะ
ที่ชั้นจำลุงบุญมีได้เพราะลุงมีหัวล้าน อิอิ
ลุงบุญมี:ลุงไปก่อนนะ ไว้เจอกันไหม
แก้ว:แล้วเจอกันคะ
พ่อแก้ว:อิ่มยังลูก
แก้ว:อิ่มแล้วค่ะ กลับเลยไหมคะพอดีแก้วมีการบ้านต้องทำ
พ่อแก้ว:กับเลยก็ได้ลูก
แก้ว:ค่ะ ไปนะคะน้าหวาน
น้าหวาน:จร้าาาาาาาา
เอาหล่ะในที่สุดชั้นก็ได้พักซะที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเหลือแต่ทำการบ้าน กับรอแม่โทรมาดีนะที่การบ้านมีนิดเดียวไม่งั้นต้องนอนดึกแน่ ทำไมหน่ะหรอก็เพราะตอนนี้มัน2ทุ่มแล้วหนะสิ
ติ๊ด ติ๊ด
อ๋ะ แม่โทรมาแล้ว
แก้ว:สวัสดีค่ะแม่
แม่แก้ว:ไงลูกไปเรียนวันแรก 
แก้ว:อืม ก็ดีค่ะ
แม่แก้ว:ไหนเล่ามาซิ
แก้ว:พวกเค้า ต้อนรับหนูอย่างอบอุ่น
แม่แก้ว:โอ๊ะโอ เล่ามาเดี๋ยวนี้เลย
แก้ว:ไม่มีอะไรหรอกค่ะ
แม่แก้ว:อ๋อ มีแน่ที่รัก
แก้ว:เอิ่มหนูมีการบ้านต้องทำ ไว้คุยกันใหม่นะคะ
แม่แก้ว:O.K.รักลูกจ๊ะ
แก้ว:หนูก็รักแม่ค่ะ
ติด
ไม่นะ ไม่นะ ไม่ ปากนะปากไม่น่าพูดให้แม่เป็นห่วงเลย นอนดีกว่าพรุ่งนี้จะได้เผชิญกับนานโคโดโมะนั่น ฝันดี Goodnightนะคะท่านผู้อ่าน
*************************************
เป็นไงบ้างอัพเยอะไปไหม ถ้าเยอะไปบอกด้วยนะ