รักนายแวมไพร์ของฉัน

ประตูฝ่าย ขาออกในประเทศ
ฉันออกมาจากประตูขาออกภายในประเทศ ได้ประมาณ5นาทีแล้ว แต่ชั้นยังหาพ่อไม่เจอเลย
...:แก้ว แก้ว ทางนี้ลูก
แก้ว:หวัดดีค่ะพ่อ
ฉันสวัสดีพ่อเสร็จก็วิ่งไปกอดพ่อด้วยความคิดถึง ก็ไม่ไ้ด้เจอกันตั้งเกือบปี
พ่อแก้ว:เป็นไงบ้างเหนื่อยไหมลูก
แก้ว:ไม่ค่ะ แล้วพ่อล่ะคะสบายดีหรือปล่าว
พ่อแก้ว:อืม ก็ดีกลับบ้านดีกว่านะ
แก้ว:ค่ะ
ในรถ 
พ่อแก้ว:ลูกผมยาวนะ
แก้ว:หรอคะ หนูตัดตอนเจอพ่อครั้งสุดท้าย
พ่อแก้ว:มันผ่านมานานแล้ว ก็สมควรอยู่ถ้ามันจะยาว
แก้ว:อืม ใช่ค่ะ
พ่อฉันเป็นหัวหน้าตำรวจ ท่านมีความรับผิดชอบพอที่จะดูแลชั้นแม่จึงยอมให้ชั้นมาอยู่กับท่่าน
บ้าน 
พ่อแก้ว:มาพ่อช่วยถือ
แก้ว:อืม ขอบคุณค่ะ
ฉันเดินนำพ่อไปที่ห้องนอนของฉัน
พ่อแก้ว:โคมไฟยังใช้ได้ดีอยู่ สีเขียวo.k.นะ ที่นอนหน่ะ
แก้ว:เขียวก็ดี
พ่อแก้ว:อืม งั้นพ่ออยู่ข้างล่างนะ มีขาดเหลืออะไรก็บอกนะพ่อ
แก้ว:ค่ะ
อย่างนึงที่ชั้นชอบที่สุดในตัวพ่อคือท่านไม่เซื้อซี้
ปี้น ปิ้น
หืม ใครมานะ
พ่อแก้ว:ไงชัย เป็นไงบ้าง
ลุงชัย:ก็ยังดีกว่าแก
พ่อแก้ว:อ๋อ อืม อ้าวแก้วจำลุงชัยได้ใช่ไหม
แก้ว:อ๋อ ค่ะ จำได้ค่ะ แล้วนี่อะไรค่ะ (แก้วชี้ไปทางรถที่ชัยขัมมา)
พ่อแก้ว:ก็ขอขวัญการกลับมาของลูกไง
แก้ว:จริงหรอคะ เจ๋งมากค่ะพ่อ ขอบคุณค่ะ
ฉันรีบวิ่งไปกอดพ่อด้วยความดีใจ ก็แหมพ่อซื้อรถให้ทั้งที
พ่อแก้้ว:เข้าไปข้างในดีกว่า เด็กๆจะได้คุยกัน
ลุงชัย:ก็ดี
...:เฮ่ ว่าไง ชั้นฟิล์มเธอแก้วใช่ไหม
แก้ว:อืมใช่ ชั้นจำนายได้
ฟิล์ม:ใช่ ชั้นก็จำได้ 
แก้ว:ฉันว่าจะไปลองขี่รถ ไปด้วยกันไหม
ฟิล์ม:อืม เอาสิ
แก้ว:รอเดี๋ยวนะขอไปบอกพ่อก่อน
ฟิล์ม:อืม
แล้วฉันก็เดินไปบอกพ่อจากนั้นก็เดินไปหยิบเสื้อแขนยาวและกระเป๋าตังแล้วค่อยออกไปกับฟิล์ม
แก้ว:ไปกัน
ฟิล์ม:อืม
แก้ว:วันจันทร์ขี่ไปเรียนด้วยกันไหม
ฟิล์ม:อ๋อเราเข้าโรงเรียนแถวเขตสงวนหน่ะ
แก้ว:หรอ คงจะดีกว่านี้ถ้าถ้ามีเพื่อนไปเรียนด้วยกัน
ฟิล์ม:อืม คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
แก้ว:ก็หวังให้เป็นแบบนั้นนะ