Vogola Family ตึกตักป่วนหัวใจเหล่าเจ้าชายมาเฟีย!~

      อ่ะจึ๊กๆๆ ทำไงทำงายดี อ๊า T^T อย่าพึ่งสงสัยว่าสาวสวยอย่างฉันเป็บบ้าอ่ะไร ฉันไม่ได้บ้าอะไรทั้งนั้น แต่แค่เจอคำถามสุดหินยิ่งกว่าระดับมหาลัย อีตาฮายาโตะจะถามเรื่องนี้ทำไม ทำไม ทำม้ายยยย
“นั่งเงียบทำไม ตอบมาสิยัยบ้า =^=”
“ฮะๆๆนั่นสินะ อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงรู้จักพวกเรา^^”
“ถึงฉันไม่อยากจะรู้เรื่องแฟมิลี่เท่าไหร่ แต่ก็อยากรู้เหมือนกัน่ะ จะเป็นไรมั้ย”
     เป็นสิ มากด้วย!! T^T
“อ๊ะ หรือว่าเธอ เป็นนักฆ่าที่มาสังหารรุ่นทมี่สิบ”
ไอ้บ้าฮายาโตะนายคิดได้ไงเนี่ย - -
“จะ..จริงหรอ O_O!!” สึนะ
“ฮะๆๆ อย่างนั้นก็ต้องสู่กันน่ะสิ^^” ทาเคชิ
      โอ๊ยยยยยยยย !ฉันจะอธิบายพวกนี้ยังไงเนี่ย อ๊ากก! ปวดท้องโว้ย!~ เฮ้ย พูดผิด ปวดหัว - -
“มะ..ไม่ใช่สักหน่อย- * -”
      ฉันตอบแล้วหันไปค้อนใส่ฮายาโตะที่เป็นต้นคิดของเรื่องนี้ อ๊ะ หรือว่าฉันจะบอกไปว่าฉันเป็นนักฆ่า ให้พวกสึนะเข้าใจผิดไปเลย ไม่ได้ๆ ( ><) (>< ) เดี๋ยวเจ้าพวกนี้ได้สอยฉันแน่เดี๋ยวตายฟรี- - แล้วจะให้ฉันตอยยังไงดีล่ะ ว้ากกกก !
“แล้วตกลงเธอเป็นใคร!!”
     อยากตะโกนสิย่ะ T^T
“ก็.....”
     รึฉันจะบอกไปว่าครอบครัวฉันถูกพวกวองโกเล่ฆ่าทิ้งฉันเลยแค้น เลยคิดจะมาฆ่าสึนะ วิธีนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการเป็นนักฆ่านั่นหรอก อืมเอาเป็นว่า ฉันเป็นแม่บ้านที่วองโกเล่ ไม่เอาๆ พวกนี้คงไม่เชื่อหรอกว่าคนสวยๆจะเป็นแค่แม่บ้านน่ะ แล้วจะเป็นอะไรดีเนี่ยยยยย  !!
“ตอบสิฟะ!!!”
“คนสวน!!”
     บอกไปแล้ว บอกไปแล้วว่าฉันเป็นคนสวน อ๊ากก เพราะเจ้าบ้าฮายาโตะนั่นแหละที่ตะโกนเลยทำให้ฉันคิดว่าจะเป็นอะไรแล้วลืมไตร่ตรองเลย คนสวนก็ไม่ได้แตกต่างจากแม่บ้านหรอกฟ่ะ T^T
“คนสวน..?” สึนะทวน
“เอ่อ..คือ..T^T”
“ดีจ้า!~”
“รีบอร์น!!”
หะ..เฮ้ย! นี่มัน อังโกบาเลโน่รีบอร์นนี่หว่า แถมเป็นนักฆ่าของรุ่นที่9อีก ไอ้หยา โผล่มามาทามมายยยยยT^T
   ถ้ารีบอร์นฉันก็โกหกไม่ได้น่ะสิ ก็คงต้องบอกเรื่องจริงไป อ๊ากก อุตสาห์จะไม่คบกับพวกวองโกเล่แล้วเชียว รู้งี้ปฏิเสธไปตั้งแต่แรกก็ดีแล้ว เรนะคนสวยอยากจะบ้าT^T(ยังมาห่วงเรื่องสวยอีก- -)
“นี่เธอ!”
“ดะ..ดีจ้ะ เจ้าหนู ^^;”
      ลองทำเป็นไม่รู้จักไปก่อนก็แล้วกัน เพื่อฟลุ๊กT^T
“อ้าว นี่นายรู้จักเรนะด้วยหรอ รีบอร์น”
“ไม่ชะ..”
“ก็นะ ยัยนี่นะเป็นวองโกเล่นี่ ฉันไม่รู้จักได้ไง”
      อ๊ายยย รีบอร์นนายนี่มัน! เล่นกับฉันหน่อยก็ไม่ได้ แถมพูดออกไปเต็มปากเต็มคำว่าฉันเป็นคนในวองโกเล่อีก อยากฆ่าคนจริงเฟ้ย!
“เรื่องนั่นฉันรู้แล้ว เรนะบอกแล้วล่ะ”
“ใช่แล้วครับคุณรีบอร์น ยัยนี่น่ะเป็นคนสวนของวองโกเล่น่ะครับ ว่าแต่ไม่น่าเชื่อนะครับว่าคุณรีบอร์นจะรู้จักคนสวนด้วย”
“ฮะๆๆ ก็เรนะสวยนี ถึงจะเป็นคนสวนก็ต้องมีคนสนใจอยู่แล้ว^^”
“คนสวนงั้นหรอ..นายพูดเรื่องอะไรน่ะ”
อย่าพูดนะ อยู่ปู้ดดดดดดดดด !T^T
“อ้าว ไม่ได้เป็นคนสวนหรอ เจ้าหนู”ทาเคชิ
“อ่า”
“แล้วเป็นอะไรกันแน่ครับ”ฮายาโตะ
“นั่นสิ แล้วทำไมเรนะต้องปิดบังกันด้วยล่ะ”สึนะ
“เอ่อ..”ฉัน
จะแก้คำพูดยังไงดีเนี่ย ก็คงต้องให้รู้ไปนั่นแหละ ยังไงก็ต้องรู้สักวันอยู่ดีสินะ ให้รู้ตอนี้ก็คงไม่เป็นไร...มั้งนะ T^T 
“ยัยนี่น่ะ ชื่อ เทสทารอสซ่า เรนะ ฮาราวน์ เป็นคนสำคัญของวองโกเล่น่ะ”
“แล้วสำคัญยังไงเล่า อย่าทำเก๊กได้มั้ย!!”
“พูดแบบนี้เดี๋ยวไม่บอกเลยนี่!”
   เออ ไม่ต้องบอกน่ะดีแล้ว อย่าบอกเลยT^T
“ฮะๆ บอกมาเถอะน่า เจ้าหนู ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”ทาเคชิ
“บอกก็ได้ ยัยนี่น่ะ คือปริ๊นเซส ออฟ วองโกเล่”
“ปริ๊นเซส ออฟ วองโกเล่!!” ทุกคน
“มันคืออะไรอ่ะ?!” สึนะ
รู้แค่ตำแหน่งก็มากพอแล้วนะอย่าถามอะไรอีกจะได้มั้ย T^T
“นั่นน่ะสิครับ ผมก็ไม่เคยได้ยินเลยนะครับ ไม่สิไม่มีใครเคยพูดถึงเลยนะ” ฮายาโตะ
“อ่า ถ้าไม่ใหญ่จริงก็ไม่รู้จักหรอก มันต้องระดับฉันนี่ถึงเรีกหว่าใหญ่”
“ฮะๆๆๆสนุกจังเลย^o^”
มันสนุกตรงไหนกันฟะ ทาเคชิบ้าเอ๊ย ! ความลับที่ไม่คิดว่าจะมีคนลับรู้มากกว่าห้าพันกว่าคนจะมีคนรู้เป็นหกพันย้าอ่ะ >< >< >< >< ><
“นี่ๆ จะหมดเวลาแล้วไม่ใช่หรอ กลับห้องดีกว่านะ^^;”
   ฉันบอกพวกสึนะให้หันมาสนใจฉันบ้างเพื่อเขาจะลืมเรื่องเมื่อกี้ได้บ้าง(มั้ง) แต่ฉันคิดผิด เพราะการที่ฉันเสนออกไปกลางวงสนทนาคือการขุดหลุมฝังศพตัวเองชัดๆ - -
“จะบ้ารึไงยัยบ้า นี่พึ่งสิบสองนาฬิกากับอีกสิบเอ็ดนาที บ้านเธอเข้าเรียนเวลานี่หรือไง- -”
จึ๊ก ๆ ๆ
   นายว่าบ้านฉันอ่ะ ฮายาโตะ T^T
“เรนะ ตกลงเธอเป็นใครกันแน่ ไม่สิตำแน่งของเธอที่วองโกเล่มันหมายความว่าไง”สึนะ
   ว้ากกกกก! รู้งี้ให้รีบอร์นตอบให้ดีกว่า ไม่น่าเลยเรา แงงงงงงงงงงง ToT
“เอ่อ..คือ...”  
     ฉันงึมงำที่จะตอบ ถ้าพวกเขารู้มันจะดีงั้นหรอ ?
      และดูเหมือนรีบอร์นจะรู้ทัน เลยตอบแทนให้หมดเปลือกเลย
“ปริ๊นเซส ออฟ วองโกเล่ ก็คือ ตำแหน่งที่อยู่เหนือบอสของพวกนายไงล่ะ เป็นสิ่งที่รวบรวมจิตใจของคนในแฟมิลี่ให้เป็นหนึ่งเดียวกัน แล้วเป็นคนที่พวกนายต้องปกป้อง!!”