Lonely Love รับได้ไหมถ้าชั้นเป็นแวมไพร์

ณ ห้องของโทโมะ
“ตื่นเถิดชาวไทย อย่ามัวหลับใหลลุ่มหลง ชาติจะเรืองดำรง ก้อเพราะเราทั้งหลาย...... ”เสียงแก้วที่พูดผ่านโทรโข่งทำให้โทโมะที่นอนหลับอ้าปากหวออย่างทุเรศตื่นขึ้นมาแบบอารมณ์เสียสุดๆ
“นี่เธอ มาปลุกชั้นด้วยเรื่องอะไรอีกหล่ะเนี่ย” โทโมะวีนแตก
“ขณะนี้เป็นเวลาเจ็ดนาฬิกา คุณควรจะตื่นได้แล้วนะคะ ไอ้โทโมะ!”
“แล้วทำไม”
“นี่ เป็นถึงประธานบริษัท ดันตื่นสายตะวันโด่ง แล้วยังไม่พอ ยังนอนอ้าปากหวออย่างทุเรศอีกด้วย”
“แล้วไง ชั้นหล่อ ชั้นรวย จะมีอะไรเสียหายหรอ”
“เสียหายสิ ถ้าใครรู้เรื่องนี้ ชั้นอายเขาตายเลย ”
“อายทำไม”
“ก้อนายเป็นสามีของชั้นนี่นา เอ้า นี่ผ้าขนหนู แล้วก้อเสื้อผ้าอยู่โน่น งั้นชั้นไปหล่ะ”
“เดี๋ยวก่อน”
“อะไร”
“มีอะไรจะบอก”
“อะไร”
“เอาหน้ามาใกล้ๆสิ”
“อะไรอีกหล่ะ”แล้วโทโมะก้อหอมแก้มแก้ว
“ขอบคุณนะ ที่รัก” โทโมะพูดแบบอารมณ์ดีสุดๆ
“ไอ้บ้าเอ๊ย” และแล้วแก้วที่เขินจนหน้าแดงก้อวิ่งออกไปจากห้อง
“จะว่าไปแล้ว แก้วก้อน่ารักดีนะ” โทโมะยิ้มคนเดียวก่อนที่จะเข้าห้องน้ำ
มาดูที่ห้องของป๊อปบ้างดีกว่า
“กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” เอ๊ฟเฟคเสียงนาฬิกาปลุกค่ะ
“เช้าแล้วหรือนี่ เฮ้ย” จะไม่ให้ป๊อปตกใจได้ไงหล่ะคะ เมื่อฟางที่นอนบนเตียง ลงมานอนข้างๆซะงั้น  แต่ยังไม่หมดแค่นั้นเพราะฟางได้กอดป๊อปไว้แน่นมาก แน่นจนหายใจไม่ออก
“มีอะไรหรอ ป๊อป” ฟางที่งัวเงียตื่นขึ้นมาหันมาถามป๊อปปี้
“แล้วเธอมานอนตรงนี้ได้ยังไง”
“คือว่าฟางไม่อยากเอาเปรียบป๊อปอ่ะ แหะๆ ”
“ตื่นได้แล้วยัยขี้เซา” ว่าแล้วป๊อปปี้ก้อปาหมอนใส่หัวฟาง
“แล้วไง” แล้วฟางก้อปาหมอนใส่ป๊อปปี้
“ไม่เล่นแล้วจะไปทำงาน”แล้วป๊อปปี้ก้อเดินเข้าห้องน้ำไป
“เดี๋ยวก่อนนะ”
“อะไรอีก”
“น่า  แป๊บเดียวนะ”
อีก 15 นาทีต่อมา
“เสร็จแล้วจร้า” แต่ทันใดนั้นฟางก้อลื่นไปล้มทับป็อปปี้ที่ยืนเอ๋ออยู่หน้าห้องน้ำ แต่ว่าไม่ได้ล้มทับธรรมดา เพราะฟางหอมแก้มป๊อปด้วย อิๆ
“เอ่อ งั้นนายก้ออาบน้ำไปก่อนแล้วกัน” ฟางที่หน้าแดงสุดๆก้อเดินออกไปจากห้อง
“นี่มันอะไรกันวะเนี่ย” ป๊อปเกาหัวอย่างงงๆ
มาดูที่ห้องเขื่อนบ้างดีกว่า
“เมื่อคืนช่างมีความสุขจริงๆ” เฟย์ที่ตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจอย่างอารมณ์ดีสุดๆ
“อารมณ์ดีไปก่อนเถอะยัยบ้า” เอ๊ะ นี่มันเสียงเขื่อนนี่หว่า
 และแล้วเขื่อนที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ก้อเดินมาหาเฟย์
“มีอะไรอีกยะ” เฟย์ถามแบบหมั่นไส้เขื่อนสุดๆ
“แค่จะบอกว่า...” เขื่อนเว้นไว้แต่ว่า
“บอกว่าอะไร นายจะไปตายหรอ อุ๊ย! ขอบคุณมากนะที่ทิ้งสมบัติพันล้านไว้ให้ชั้น รับรองชั้นจะดูแลมันอย่างดีเลย” เฟย์บอกเขื่อนด้วยหน้าตาที่แช่มชื่นสุดๆ แต่ว่า....
“ชั้นยังไม่ได้ไปตาย แต่ชั้นจะบอกว่าชั้นจะไปทำงาน” เขื่อนบอกหน้าตาย
“โห ให้ความหวังหน่อยไม่ได้หรอ” เฟย์บอกด้วยท่าทางน่ารักอีกแล้ว
“ไม่ได้ แค่คิดก้อฟ้าผ่าตายแล้ว” เขื่อนบอกพร้อมกับไปลากเฟย์ลงมาจากเตียง แต่ว่าเหตุการณ์ต่อจากนั้นมันเหมือนละคร เพราะว่า...
“ยัยบ้า นี้เธอทำอะไรชั้นเนี่ย” เขื่อนบอกหลังจากที่ถูกเฟย์หอมแก้ม
“ก้อไม่รู้เหมือนกันหว่ะ ไอ้กบ”เฟย์บอกแบบอายสุดๆ
“ไม่รู้ได้ยังไง” เขื่อนคาดคั้น
“เอาหน้าแกออกไปได้ม้าย ไอ้กบ”ทันใดนั้นเฟย์ก้อตบเขื่อนฉาด โห สะใจอ่ะ
“ถ้าเธอตบ ชั้นต้องจูบใช่ป่ะ” เขื่อนถามเฟย์
“...” เฟย์อึ้งค่ะ เพราะไม่คิดว่ามันจะมาไม้นี้
“งั้นก้อแค่นี้หล่ะ บ๊าย บายนะที่รัก”   ยี้ ขยะแขยง
@ Dinner  room
“555 เมื่อเช้าชั้นโคตรมีความสุขเลยว่ะ ไอ้เขื่อน” โทโมะพูดขณะที่แก้วกำลังหยิบชามแกงจืดที่ฟางเพิ่งทำเสร็จมาวางที่โต๊ะ แต่ว่า... ทันใดนั้น แก้วก้อเอาชามแกงจืดราดใส่หัวโทโมะ
“ยัยบ้า เธอทำอะไรชั้นเนี่ย”
“ทำอะไรอ่ะหรอ ก้อนี่ไง ชั้นเอาแกงจืดราดใส่หัวนายอ่ะ เข้าใจมั้ยไอ้หน้าตุ๊กตา”
“แล้วถ้าบอกว่าไม่เข้าใจอ่ะ”
“ก้อเชิญโง่ต่อไปนะ ไอ้ทุเรศ”
“นี่เธอว่าชั้นหรอ” ว่าแล้วโทโมะก็เดินไปหาแก้วที่ยืนเก๊กอยู่ข้างๆเฟย์ที่กำลังนั่งกินข้าวแบบว่ามันส์มาก -____-
“ก้อใช่อ่าดิ ไอ้หน้าตุ๊กตา” แก้วท้าโทโมะ
“ถ้าชั้นหน้าตุ๊กตาแล้วเธอเรียกว่า...” แต่ทันใดนั้นฟางที่กำลังหมั่นไส้คู่นี้ ก้อยื่นเท้าไปขวางโทโมะไว้ ทำให้โทโมะสะดุดไปล้มทับแก้ว
“อุ๊ย โทษทีพอดีติดนิสัยแบบนี้มาจากบ้านอ่า ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ”
ฟางบอกแบบอินโนเซนต์ ในขณะที่เฟย์อ้าปากค้างเพราะว่าไม่เคยเห็นฟางเป็นแบบนี้มาก่อน ในขณะที่เขื่อนและป๊อปปี้ก้อมองหน้าแบบว่ามันเป็นได้ยังไง
“นี่ออกไปได้แล้ว หนักโว้ย” แก้วบอกพร้อมกับจะชกโทโมะหนึ่งทีแต่ว่าโทโมะดันหลบได้ซะก่อน
“ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ หยุดกันสวีทได้ป่ะ กำลังจะอ้วก”เฟย์บอกพร้อมกับนั่งกินข้าวอย่างเมามันต่อไป
“สว๊ง สวี๊ด อะไรกัน ไม่มี๊” โทโมะแก้ตัวแบบน้ำขุ่นๆ
“ช่าย สว๊ง สวี๊ดอ่ะ ไม่มี มีแต่แบบว่า ซี๊ด โอ๊ย ดึงเบาๆ อ่ะเพ่ชาย” ป๊อปปี้พูด
“คือว่า... งั้นชั้นขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ มีไรถามแก้วก่อนแล้วกัน ไปหล่ะ” โทโมะชิ่งหรอ
“งั้นชั้นขอไปจัดของก่อนนะ งั้นไปหล่ะ” แก้วชิ่งอีก แล้วพวกสี่คนนี้จะได้รู้มั้ยเนี่ย เฮ้อ!