SPECIAL BABY SET

 

    ฉันนิ้งไปชั่วคราวเมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายที่เขาพ้ำเพ้อบอกรักและะจูบเนี้ยเขานึกว่าฉันเป็น

ผู้หญิงที่ชื่อเกลใจร้ายเข้าใจร้ายเกินไปแล้วนะ น้ำตาฉันไหลลงมาจากหางตาหัวใจฉันเต้นถี่ที่

พี่เขาทำอยู่นี่...ไม่ใช่เพราะฉันแต่เป็นคนอื่นอย่างงั้นเหรอ

 

" พี่โมะออกไปนะ!!! " ฉันกรีดร้องทั้งน้ำตาและผลักเขาออกแรงๆแต่เขาก็ไม่สะเทือนสักนิด

ความสุขแบบนี้ฉันไม่ต้องการมันหรอก

 

" เกลพี่รักเธอนะอย่าทิ้งพี่ไป " เหมือนหัวใจถูกฉีกออกจนขาดวิ้นฉันร้องโฮ่ออกมาอย่าง

หนักมือก็ผลักให้ออกห่างเท่าที่ยังมีแรง

 

" พี่โมะอย่าทำแบบนี้ถ้าไม่รักแก้วก็อย่าทำแบบนี้! "

 

      ทำไมต้องรองไห้ด้วยนะพี่โมะเขากอดเธอจูบเธออย่างที่หวังไว้แล้วไม่ใช่เหรอ

แต่ทำไมตอนนี้ฉันถึงรู้สึกทรมารเจียนตายยังงี้นะ

 

" ฉันเกียดพี่ " ฉันพูดเสียงเบาหวิวและหายใจลำบากมากๆ

 

" พี่รักเธอเกลพี่รักเธอ " ฉันอยากปิดหูปิดตาไว้ไม่ต้องทนฟังคำพูดแสนเจ็บปวดนั้น

อย่าบอกรักใครทั้งที่อยู่กับแก้วอย่าเพ้อหาใครทั้งที่เรากำลังมีความสุขด้วยกันสิพี่โมะT_T

 

 

        ฝ่ามือของพี่โมะเลื่อยไปทางอื่นจากนั้นก็แตะนั้นทิ้งนี้แปบเดียวฉันก็แทบจะเปล่าเปื่อย

อยู่ตรงหน้าเขาพี่โมะรวบแขนฉันไว้ที่หัวเตียงพร้อมกับพรมจูบอีกรอบเรียวลิ้นที่ร้อนชื้นนั้นเรี่ม

รุกรานฉันได้และทำให้ฉันหัวหมุนไปหมดเขากอดฉันไว้แนนแค่พริบตาเดียวเขาก็ถอดเสื้อผ้า

ฉันออกจนหมดฉันสั่นไปทั้งตัวเมื่อมือของเขาลูบไปทั่วตัวฉันพยายามดิ้นให้ถึงที่สุดแต่สุดท้าย

ฉันก็ทำอาไรไม่ได้เลย

 

     ฉันลืมตาขึ้นมาอีกคั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่เตียงขาวพร้อมกับผู้ชายลูกครึ่งคนหนื่งที่นอน

อยู่ข้างๆฉันพยายามหลอกตัวเองว่าแค่ฝันไปแต่รอยเลือดที่ติดบนที่นอนบร่งบอกว่าไม่ได้ฝันไป

TTแค่ฉันขยับนิดเดียวความเจ็บปวดก็เข้ามารุมเร้าจนต้องครางออกมา

 

        ฉันลุกขึ้นมาติดกระดุมตัวเองที่หน้ากระจกห้องพี่โมะที่ยังนอนหลับอยู่

ฉันพยายามกั้นน้ำตาไว้จนมันแดงก่ำพร้อมกับกัดรีมฝีปากตัวเองจนห่อเลือด

 

" แสบตาจัง " ฉันพูดกับตัวเองเมื่อเดินออกมาจากห้องแล้วแสงยามเช้าก็กระทบตา

 

" ที่เป็นอยู่ตอนนี้ดีแล้วเหรอ " มันคือบทลงโทษจากระเจ้าเหรอเป็นความเจ็บปวด

ที่หอมหวานชะจริง ถ้าพี่โมะตื่นมาแล้วจะพูดกันยังไงจะเผชิญหน้ากันยังไงจะทำตัวยังไง

ในหัวฉันตอนนี้มันพันกันจนยุ่งไปหมด

 

       ฉันเดินกลับมาที่ห้องตัวเองก่อนจะนอนพักชักแปบเหนื่อยทั้งกายและใจเลย

เราสองคนพักอยู่ที่บ้านเดียวกันพ่อกับแม่ฉันเป็นเพื่อกับพ่อแม่พี่โมะพวกท่านเคยบอก

มาว่าตอนเด็กๆเราสนิทกันมากเกาะกันยังกะปิงแต่บ้าจังฉันจำอาไรไม่ได้เลยที่ฉันมา

อยู่กับพี่โมะเพราะว่าพ่อกับแม่ฉันไปทำงานที่ต่างประเทดเลยฝากพี่โมะดูแลฉันไว้เหนื่อย

เหลือเกิน...

 

[ Tomo talk ]

    ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าอีกวันปวดคอไปหมดเลยแล้วมาอยู่ที่ห้องนอนตัวเองได้ยังไงละ

เนี้ยจำได้ว่าเมื่อวานผมเาและโมโหมากที่เกลแอบไปมีคนอื่นเลยดื่มจนเมาแล้วก็มีแก้วที่

มองดูแล้วไงต่อละจำไรไม่ได้เลยผมแก่วงหัวไปมาแรงๆแล้วลุกขึ้นไปชำละร่างกายตัวเอง

 

" อ่า... " ผมครางออกมาเบาๆเมื่อน้ำกระทบตัวมันแสบที่ต้นคอผมเลยมองดูตัวเองในกระ

จกเห็นว่ามันเป็นรอยเล็ปแล้วที่ปากผมก็ห่อเลือดด้วยนี่มันอาไรกัน

 

   ผมเลิกคิดเรื่องนี้สักพักก่อนก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวลงไปข้างล่างทำอาหารให้แก้วเด็กคนนี้

เป็นผู้หญิงแท้ๆแต่ทำอาหารไม่เป็นเอาชะเลยผมมักจะยิ้มได้เสมอเวลาที่อยู่กับแก้วเพราะเธอ

ชอบทำตัวเอ๋อๆบ้าบ๊องวนเวียนใกล้ๆผมบอกรักผมแทบทุกวันแต่ผมมองเธอแค่เด็กเท่านั้น

 

   ผมไม่ดีพอที่จะให้แก้วรักหรอกเข้าขั้นเลวเลยละผมข่อนข้างนิ่งๆไม่พูดอาไรโดนแก้วบอก

ว่าใจร้ายเย็นชาเป็นประจำก็เวลาอยู่กับแก้วผมไม่รู้ว่าจะหาอาไรมาพูดดีนิเมื่อวานแก้วก็เล่นผมชะ

เผลอเลยผมก็ดันหลงกัีบดักจนได้

 

" แก้วตื่นได้แล้วลงมากินข้าว!!! " ผมตะโกนจากข้างล่างเมื่อทำอาหารเสร็จแล้ว

 

" แก้วลงมายัง!! " ผมขมวดคิ้วติดกันแน่นเมื่อเด็กน้อยของผมไม่มีทีท่าจะตอบเลย

รู้สึกเป็นห่วงนิดๆเพราะเวลาที่ผมเรียกแก้วจะรีบมาประกดตัวต่อหน้าทันที

 

" แก้ว!!! "

 

" อื้อ! " แม้มันจะเบาไปนิดแต่ก็รู้ว่าเป็นแก้วที่ตอบ

 

 ผมเห็นเธอเดินลงมาเกาหัวยุ่งพร้อมกับมองมาที่ผมด้วยสายตาที่หมองไปนิดผมเลย

ยิ้มให้เธอเผื่อว่าจะได้เห็นรอยยิ้มที่เคยยิ้มให้ผมทุกวัน

 

" ตื่นแล้วเหรอทานข้าวก่อนสิพี่เพิ่งทำเสร็จเอง " ผมยิ้มให้อีกแต่แก้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

 

" พี่โมะแก้วหิว " อ๋อที่แท้ก็เศร้าเพราะหิวเดินยิ้มนิดๆก่อนจะเดินไปขยี้ผมแก้วเบาๆแล้วจูงมือ

เธอมาร่วมโตะ

 

" พี่โมะคือ... "

 

" หืม? " ผมมองดูแก้วที่ก้มหน้าลงไม่ยอมมองผม

 

" คือเมื่อคืนวาน... "

 

" อ่อเมื่อคืนมีอาไรเหรอ " เธอจะบอกอะไรผมนะ

 

" พี่โมะจำไม่ได้..."

 

" เมื่อคืนพี่เมามากเลยอะจำอาไรไม่ได้เลยมีอาไรเหรอ... "

 

[end Tomo's talk]

     ฉันชาวาบไปทั้งตัวพร้อมกับตาโตขึ้นและอยากร้องไห้อีกรอบเขาจำอะไรไม่ได้เลย แล้ว

จู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลลงมาเอาดื้อๆ

 

" ฮึก...ฮื่อๆๆTT " แล้วก็ร้องโฮ่ดังๆทันทีไม่ใหวฉันเก็บความรู้สึกเจ็บช้ำไ่ม่ได้

 

" เฮ้ยแก้วเป็นอาไร!...เฮ้ยอย่าร้องๆ " พี่โมะเขาทำอาไรไม่ถูก

 

" พี่โมะแก้ว...แก้วเสียใจ " ฉันพูดกระกุกตะกักและสะอื้นเบาๆ

 

" เป็นอาไรใครทำน้องพี่! " พี่โมะพูดเสียงเข้ม ฉันอยากจะตะโกนออกไปดังๆสักทีว่าพี่นั้นแหละ

แต่ก็ทำไม่ได้

 

" เขาไม่รักแก้วเลย " T^T

 

" โอ๋ๆไม่เป็นไรนะ " พี่โมะเข้ามาสวมกอดฉันไว้ทำให้ความรู้สึกเมื่อคืนวานกลับจนทำ

ให้ฉันเผลอผลักพี่เขาออก พี่โมะก็อึ้งนิดๆก่อนจะถอนหายใจออกมา

 

" งั้นพี่จะร่ายเวดมนต์ให้แก้วลืมผู้ชายคนนั้น " ถ้าพี่ทำได้ก็ดีนะสิแก้วจะได้ไม่ต้องเสียใจ

 

" ยังไง "

 

" หลับตานะ " แล้วฉันก็ทำตามที่เขาบอกแล้วก็ลืมตาตามที่พี่โมะบอกเหมือนกัน

 

" ขอให้สมองของแก้วสับสนขอให้หัวใจของแก้วปั่นป่วนจมปักอยู่กับความสับสนวุ่นวาย

จนลืมเรื่องของผู้ชายคนนั้นที่ทำให้แก้วเสียใจ " พี่โมะเรี่มพูดพร้อมกับเอามือกาง

ตรงหน้าฉันเหมือนร่ายเวดมนต์

 

" ขอให้แก้วมีความสุขขึ้นไม่้ต้องทนเจ็บปวด " เมื่อเขาพูดจบฉันก็รู้สึกดีขึ้นนิดๆน้ำตา

ก็เหือดหายไปแต่เมื่อไรไม่รู้แต่ฉันจะลืมได้เหรอในเมื่อเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อมเอง

 

" ทานข้าวนะสาวน้อยเดี๋ยวพี่ไปเปิดร้านก่อนมันสายมากแล้ว

 

" อื้อ^^ " ฉันตอบแล้วฝืนยิ้มให้ไปบางที่ได้อยู่คนเดียวคงทำให้ฉันคิดอาไรได้เยอะ

 

        ฉันนั่งอยู่ที่โตะอาหารนานนับครึ่งชั่วโมงได้ในหัวฉันก็ดันนึกแต่ชื่อพี่โมะเต็มไปหมด

ฉันควรทำไงดีละเมื่อวานที่เรามีอาไรกันก็ไม่ได้ป้องกันฉันกลัวท้อง

 

" พี่โมะกับน้องแก้ว " ฉันพรึมพำออกมาไม่มีอาไรเจ็บเท่านี้อีกแล้ว

 

" พี่โมะบอกแก้วทีสิว่าฉันกับพี่ควรจะอยู่ด้วยกันยังไง...สำลับพวกเราคืออาไรกัน "

 

 

 

สำลับเราคืออาไรกัน><

บอกทีสิเราคืออาไร5555+ขำๆ

โทโมะใจร้ายอะมาเศร้าอีกละTT

พวกผู้ชายพี่เลวจัง :p

เม้นๆจร้าา

เผลอกดมาเพิ่มอะตอน4ไว้พรุ่งนี้มาแต่งนะค่ะ

คู่ของแก้วกับโทโมะ5ตอนจบค่ะจากนั้นต่อของฟางเลย

คร้าาไว้พรุ่งนี้เจอกันค่ะ^^