SPECIAL BABY SET
เขียนโดย 
ยัยหมูปิ้ง
วันที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555 เวลา 12.45 น.
แก้ไขเมื่อ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 14.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) สำลับเราึืคืออะไร
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ฉันนิ้งไปชั่วคราวเมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายที่เขาพ้ำเพ้อบอกรักและะจูบเนี้ยเขานึกว่าฉันเป็น
ผู้หญิงที่ชื่อเกลใจร้ายเข้าใจร้ายเกินไปแล้วนะ น้ำตาฉันไหลลงมาจากหางตาหัวใจฉันเต้นถี่ที่
พี่เขาทำอยู่นี่...ไม่ใช่เพราะฉันแต่เป็นคนอื่นอย่างงั้นเหรอ
" พี่โมะออกไปนะ!!! " ฉันกรีดร้องทั้งน้ำตาและผลักเขาออกแรงๆแต่เขาก็ไม่สะเทือนสักนิด
ความสุขแบบนี้ฉันไม่ต้องการมันหรอก
" เกลพี่รักเธอนะอย่าทิ้งพี่ไป " เหมือนหัวใจถูกฉีกออกจนขาดวิ้นฉันร้องโฮ่ออกมาอย่าง
หนักมือก็ผลักให้ออกห่างเท่าที่ยังมีแรง
" พี่โมะอย่าทำแบบนี้ถ้าไม่รักแก้วก็อย่าทำแบบนี้! "
ทำไมต้องรองไห้ด้วยนะพี่โมะเขากอดเธอจูบเธออย่างที่หวังไว้แล้วไม่ใช่เหรอ
แต่ทำไมตอนนี้ฉันถึงรู้สึกทรมารเจียนตายยังงี้นะ
" ฉันเกียดพี่ " ฉันพูดเสียงเบาหวิวและหายใจลำบากมากๆ
" พี่รักเธอเกลพี่รักเธอ " ฉันอยากปิดหูปิดตาไว้ไม่ต้องทนฟังคำพูดแสนเจ็บปวดนั้น
อย่าบอกรักใครทั้งที่อยู่กับแก้วอย่าเพ้อหาใครทั้งที่เรากำลังมีความสุขด้วยกันสิพี่โมะT_T
ฝ่ามือของพี่โมะเลื่อยไปทางอื่นจากนั้นก็แตะนั้นทิ้งนี้แปบเดียวฉันก็แทบจะเปล่าเปื่อย
อยู่ตรงหน้าเขาพี่โมะรวบแขนฉันไว้ที่หัวเตียงพร้อมกับพรมจูบอีกรอบเรียวลิ้นที่ร้อนชื้นนั้นเรี่ม
รุกรานฉันได้และทำให้ฉันหัวหมุนไปหมดเขากอดฉันไว้แนนแค่พริบตาเดียวเขาก็ถอดเสื้อผ้า
ฉันออกจนหมดฉันสั่นไปทั้งตัวเมื่อมือของเขาลูบไปทั่วตัวฉันพยายามดิ้นให้ถึงที่สุดแต่สุดท้าย
ฉันก็ทำอาไรไม่ได้เลย
ฉันลืมตาขึ้นมาอีกคั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่เตียงขาวพร้อมกับผู้ชายลูกครึ่งคนหนื่งที่นอน
อยู่ข้างๆฉันพยายามหลอกตัวเองว่าแค่ฝันไปแต่รอยเลือดที่ติดบนที่นอนบร่งบอกว่าไม่ได้ฝันไป
TTแค่ฉันขยับนิดเดียวความเจ็บปวดก็เข้ามารุมเร้าจนต้องครางออกมา
ฉันลุกขึ้นมาติดกระดุมตัวเองที่หน้ากระจกห้องพี่โมะที่ยังนอนหลับอยู่
ฉันพยายามกั้นน้ำตาไว้จนมันแดงก่ำพร้อมกับกัดรีมฝีปากตัวเองจนห่อเลือด
" แสบตาจัง " ฉันพูดกับตัวเองเมื่อเดินออกมาจากห้องแล้วแสงยามเช้าก็กระทบตา
" ที่เป็นอยู่ตอนนี้ดีแล้วเหรอ " มันคือบทลงโทษจากระเจ้าเหรอเป็นความเจ็บปวด
ที่หอมหวานชะจริง ถ้าพี่โมะตื่นมาแล้วจะพูดกันยังไงจะเผชิญหน้ากันยังไงจะทำตัวยังไง
ในหัวฉันตอนนี้มันพันกันจนยุ่งไปหมด
ฉันเดินกลับมาที่ห้องตัวเองก่อนจะนอนพักชักแปบเหนื่อยทั้งกายและใจเลย
เราสองคนพักอยู่ที่บ้านเดียวกันพ่อกับแม่ฉันเป็นเพื่อกับพ่อแม่พี่โมะพวกท่านเคยบอก
มาว่าตอนเด็กๆเราสนิทกันมากเกาะกันยังกะปิงแต่บ้าจังฉันจำอาไรไม่ได้เลยที่ฉันมา
อยู่กับพี่โมะเพราะว่าพ่อกับแม่ฉันไปทำงานที่ต่างประเทดเลยฝากพี่โมะดูแลฉันไว้เหนื่อย
เหลือเกิน...
[ Tomo talk ]
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าอีกวันปวดคอไปหมดเลยแล้วมาอยู่ที่ห้องนอนตัวเองได้ยังไงละ
เนี้ยจำได้ว่าเมื่อวานผมเาและโมโหมากที่เกลแอบไปมีคนอื่นเลยดื่มจนเมาแล้วก็มีแก้วที่
มองดูแล้วไงต่อละจำไรไม่ได้เลยผมแก่วงหัวไปมาแรงๆแล้วลุกขึ้นไปชำละร่างกายตัวเอง
" อ่า... " ผมครางออกมาเบาๆเมื่อน้ำกระทบตัวมันแสบที่ต้นคอผมเลยมองดูตัวเองในกระ
จกเห็นว่ามันเป็นรอยเล็ปแล้วที่ปากผมก็ห่อเลือดด้วยนี่มันอาไรกัน
ผมเลิกคิดเรื่องนี้สักพักก่อนก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวลงไปข้างล่างทำอาหารให้แก้วเด็กคนนี้
เป็นผู้หญิงแท้ๆแต่ทำอาหารไม่เป็นเอาชะเลยผมมักจะยิ้มได้เสมอเวลาที่อยู่กับแก้วเพราะเธอ
ชอบทำตัวเอ๋อๆบ้าบ๊องวนเวียนใกล้ๆผมบอกรักผมแทบทุกวันแต่ผมมองเธอแค่เด็กเท่านั้น
ผมไม่ดีพอที่จะให้แก้วรักหรอกเข้าขั้นเลวเลยละผมข่อนข้างนิ่งๆไม่พูดอาไรโดนแก้วบอก
ว่าใจร้ายเย็นชาเป็นประจำก็เวลาอยู่กับแก้วผมไม่รู้ว่าจะหาอาไรมาพูดดีนิเมื่อวานแก้วก็เล่นผมชะ
เผลอเลยผมก็ดันหลงกัีบดักจนได้
" แก้วตื่นได้แล้วลงมากินข้าว!!! " ผมตะโกนจากข้างล่างเมื่อทำอาหารเสร็จแล้ว
" แก้วลงมายัง!! " ผมขมวดคิ้วติดกันแน่นเมื่อเด็กน้อยของผมไม่มีทีท่าจะตอบเลย
รู้สึกเป็นห่วงนิดๆเพราะเวลาที่ผมเรียกแก้วจะรีบมาประกดตัวต่อหน้าทันที
" แก้ว!!! "
" อื้อ! " แม้มันจะเบาไปนิดแต่ก็รู้ว่าเป็นแก้วที่ตอบ
ผมเห็นเธอเดินลงมาเกาหัวยุ่งพร้อมกับมองมาที่ผมด้วยสายตาที่หมองไปนิดผมเลย
ยิ้มให้เธอเผื่อว่าจะได้เห็นรอยยิ้มที่เคยยิ้มให้ผมทุกวัน
" ตื่นแล้วเหรอทานข้าวก่อนสิพี่เพิ่งทำเสร็จเอง " ผมยิ้มให้อีกแต่แก้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
" พี่โมะแก้วหิว " อ๋อที่แท้ก็เศร้าเพราะหิวเดินยิ้มนิดๆก่อนจะเดินไปขยี้ผมแก้วเบาๆแล้วจูงมือ
เธอมาร่วมโตะ
" พี่โมะคือ... "
" หืม? " ผมมองดูแก้วที่ก้มหน้าลงไม่ยอมมองผม
" คือเมื่อคืนวาน... "
" อ่อเมื่อคืนมีอาไรเหรอ " เธอจะบอกอะไรผมนะ
" พี่โมะจำไม่ได้..."
" เมื่อคืนพี่เมามากเลยอะจำอาไรไม่ได้เลยมีอาไรเหรอ... "
[end Tomo's talk]
ฉันชาวาบไปทั้งตัวพร้อมกับตาโตขึ้นและอยากร้องไห้อีกรอบเขาจำอะไรไม่ได้เลย แล้ว
จู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลลงมาเอาดื้อๆ
" ฮึก...ฮื่อๆๆTT " แล้วก็ร้องโฮ่ดังๆทันทีไม่ใหวฉันเก็บความรู้สึกเจ็บช้ำไ่ม่ได้
" เฮ้ยแก้วเป็นอาไร!...เฮ้ยอย่าร้องๆ " พี่โมะเขาทำอาไรไม่ถูก
" พี่โมะแก้ว...แก้วเสียใจ " ฉันพูดกระกุกตะกักและสะอื้นเบาๆ
" เป็นอาไรใครทำน้องพี่! " พี่โมะพูดเสียงเข้ม ฉันอยากจะตะโกนออกไปดังๆสักทีว่าพี่นั้นแหละ
แต่ก็ทำไม่ได้
" เขาไม่รักแก้วเลย " T^T
" โอ๋ๆไม่เป็นไรนะ " พี่โมะเข้ามาสวมกอดฉันไว้ทำให้ความรู้สึกเมื่อคืนวานกลับจนทำ
ให้ฉันเผลอผลักพี่เขาออก พี่โมะก็อึ้งนิดๆก่อนจะถอนหายใจออกมา
" งั้นพี่จะร่ายเวดมนต์ให้แก้วลืมผู้ชายคนนั้น " ถ้าพี่ทำได้ก็ดีนะสิแก้วจะได้ไม่ต้องเสียใจ
" ยังไง "
" หลับตานะ " แล้วฉันก็ทำตามที่เขาบอกแล้วก็ลืมตาตามที่พี่โมะบอกเหมือนกัน
" ขอให้สมองของแก้วสับสนขอให้หัวใจของแก้วปั่นป่วนจมปักอยู่กับความสับสนวุ่นวาย
จนลืมเรื่องของผู้ชายคนนั้นที่ทำให้แก้วเสียใจ " พี่โมะเรี่มพูดพร้อมกับเอามือกาง
ตรงหน้าฉันเหมือนร่ายเวดมนต์
" ขอให้แก้วมีความสุขขึ้นไม่้ต้องทนเจ็บปวด " เมื่อเขาพูดจบฉันก็รู้สึกดีขึ้นนิดๆน้ำตา
ก็เหือดหายไปแต่เมื่อไรไม่รู้แต่ฉันจะลืมได้เหรอในเมื่อเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อมเอง
" ทานข้าวนะสาวน้อยเดี๋ยวพี่ไปเปิดร้านก่อนมันสายมากแล้ว
" อื้อ^^ " ฉันตอบแล้วฝืนยิ้มให้ไปบางที่ได้อยู่คนเดียวคงทำให้ฉันคิดอาไรได้เยอะ
ฉันนั่งอยู่ที่โตะอาหารนานนับครึ่งชั่วโมงได้ในหัวฉันก็ดันนึกแต่ชื่อพี่โมะเต็มไปหมด
ฉันควรทำไงดีละเมื่อวานที่เรามีอาไรกันก็ไม่ได้ป้องกันฉันกลัวท้อง
" พี่โมะกับน้องแก้ว " ฉันพรึมพำออกมาไม่มีอาไรเจ็บเท่านี้อีกแล้ว
" พี่โมะบอกแก้วทีสิว่าฉันกับพี่ควรจะอยู่ด้วยกันยังไง...สำลับพวกเราคืออาไรกัน "
สำลับเราคืออาไรกัน><
บอกทีสิเราคืออาไร5555+ขำๆ
โทโมะใจร้ายอะมาเศร้าอีกละTT
พวกผู้ชายพี่เลวจัง :p
เม้นๆจร้าา
เผลอกดมาเพิ่มอะตอน4ไว้พรุ่งนี้มาแต่งนะค่ะ
คู่ของแก้วกับโทโมะ5ตอนจบค่ะจากนั้นต่อของฟางเลย
คร้าาไว้พรุ่งนี้เจอกันค่ะ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
