ลวงใจซาตาน (นิยาย tk เรทนิดๆไม่ว่ากัน)

ฟาง : "เมื่อวานแก้วหายไปไหนนะ รู้มั้ยเฟย์" 

เฟย์ : "อยู่ด้วยกันจะไปรู้มั้ยนิ ถามอะไรแปลกๆ"

ฟาง : "นัี่่นสินะ เอ้อช่างมันเถอะแล้วนายเขื่อนไม่มารับเธอรึไงเฟย์"

เฟย์ : "ฟางอ่ะ ก็เขื่อนเขาไม่ว่างบอกว่าช่วงนี้พี่ป็อบปี้ยุ่งเขื่อนเลยต้องไปช่วยงาน" หญิงสาวก้มหน้านิดๆด้วยความเขินอาย

ฟาง : "งั้นหรอ " เธอพูดเบาๆก่อนจะนึกไปถึงคนที่มาเป็นแฟนกับน้องสาวของเธอคนที่เธอมีใจให้อย่างเงียบๆ เธอคิดอยู่เสมอว่ารักแท้คือการปล่อยวาง แค่ได้เห็นคนที่เธอรักมีความสุข เธอเองก็มีความสุขไปด้วย ไม่มีใครรู้ว่าเธอชอบเขื่อน นอกจาก ผู้ชายคนนั้นคนที่ชอบกระแนะกระแหนหาเรื่องเธอทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

เฟย์ : "แล้ววันนี้ฟางไม่ไปสอนเด็กรำหรอ"

ฟาง : "นั่นสินะ เย็นแล้วด้วยงั้นเดี๋ยวฟางไปก่อนนะ"

เฟย์ : "อืม รีบไปรีบมานะ"

งานยามว่างของฟางคือการสอนรำไทยให้แก่เด็กทั้งประถม อนุบาล จนถึงระดับมัธยมต้นและปลาย ด้วยความที่หญิงสาวเป็นคนที่หน้าตาดี(มาก)จึงมีคนจ้างให้ไปรับงานต่างๆมากมาย ทั้งๆที่ทางบ้านของเธอเองก็จัดว่าร่ำรวยมากพอสมควรแต่เพราะเธอชอบงานด้านนี้ เพราะชอบสืบสานวัฒนธรรมไทยที่สวยงาม

4 ชั่วโมงผ่านไป  เวลาทุ่มครึ่ง

เธอยืนส่งเด็กๆเสร็จแล้ว ท่าทีของเธอสง่างามแววตาละเอียดอ่อนโยนเป็นอย่างมาก เธอมีรอยยิ้มประดับอยู่ที่มุมปาก  จนมีเสียงๆหนึ่งดังมากทำให้รอยยิ้มของเธอหายไป เสียงของผูี้ชายคนนั้น ภาณุ จิระคุณ เธอหันกลับมามองเขาด้วยสายตาว่างเปล่าเช่นเดิมที่เคยใช้มองเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน

ป็อบปี้ : "มีความสุขมากหรอครับคุณครู แต่ผมว่าคงไม่มีความสุขมากเท่าไหร่หรอกมั้ง เพราะการต้องแอบมองคนที่เขามีเจ้าของแล้วมันไมม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่นะครับ ยิ่งเจ้าของคนนั้นเป็นน้องสาวของคุณเอง" 

ฟาง : "มันเป็นเรื่องของฉันค่ะคุณภาณุ ฉันห้ามตัวเองเสมอว่าไม่ต้องการอะไรแล้วก็มีความสุขดีที่แอบมองคนที่เรารัก เมื่อเห็นคนที่เรารักมีความสุข ฉันก็มีความสุขค่ะ แต่คงไม่เหมือนคุณหรอกนะคะ ที่ไร้หัวใจในหัวก็คิดแต่ผลประโยชน์ คุณมันน่าสมเพช..."  ฟางพูดตอกกลับไปจนหน้าหงาย เธอเหนื่อยทุกครั้งที่เจอเขาทั้งที่ปกติเธอจะเป็นคนใจเย็นและคิดก่อนพูดเสมอ  แต่เขากลับทำให้เธออารมณ์เสียตลอดเวลาเมื่อได้เห็นหน้าเขา

ป็อบปี้ : "คุณกล้าว่าผมอย่างนี้หรอฟาง หึมันก็จริงที่ผมไม่มีหัวใจ เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่เข้ามาแล้วก็จากไปเมื่อได้รับความพอใจทั้งสองฝ่าย แล้วผมก็คิดว่าผู้หญิงก็เหมือนไวน์นั่นแหละ ตอนแรกมันก็นุ่มดีแต่ไปๆมาๆมันก็ฝาดคอได้เหมือนกัน ที่สำคัญมันทำลายสุขภาพซะด้วย" 

ฟาง :"นั่นก็เรื่องของคุณค่ะ ฉันไม่มีสิทธิ์จะไปว่าความคิดของคุณได้แม้จะไม่เห็นด้วยก็ตามและอยากจะบอกว่าความคิดของคุณ มันค่อนข้างจะดูเห็นแก่ตัวและก็เลว อย่างมากค่ะ อ้อ แล้วก็กรุณาอย่าเรียกชื่อเล่นฉันเลยนะคะ ชื่อนั้นมีไว้ให้คนในครอบครัวและคนสนิทเท่านั้นค่ะ แต่ว่าคุณไม่ใช่"

เธอพูดก่อนจะเดินหนีไป ก่อนจะดูมือหนากระชากอย่างแรกจนร่างนุ่มนิ่มของเธอปะทะเข้ากับแผ่นอกกว้างของชายหนุ่ม แล้วชายหนุ่มก็ดันเธอเข้าไปตรงต้นไม้ใหญ่ กักขังเธอด้วยมือของเขาที่่รัดเธอไว้ราวกับคีมเหล็ก

ฟาง :"ปล่อยฉันนะคุณภาณุ"

ป็อบปี้ : "กลัวหรอครับคุณครู ไม่นะ เพราะถ้าคุณกลัวคุณคงไม่กล้าด่าผมตั้งแต่แรกคำด่าแบบนี้มันไม่เหมาะกับคุณเลยสักนิด"

พูดจบชายหนุ่มก็ประทับริมฝีปากลงมา หญิงสาวพยายามหันหน้าหนีแต่ชายหนุ่มล็อกท้ายทอยของเธอไว้แน่นก่อนจากลิ้มลองความหวานจากริมฝีปากของเธออย่างจาบจ้วง!!!