รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

เช้ารุ่งขึ้น
"เอ๊!!"
สาวใช้ที่เปิดประตูเข้ามาในห้องเพื่อต้องการจะเรียกแก้วออกมาสูดอากาศตอนเช้า แต่เธอเปิดประตูเข้ามาเห็นว่าทั้งสองนั้นนอนกอดด้วยกัน จึงรีบวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อไปบอกกับนมให้ทราบเรื่อง
"นี่เป็นอะไรห่ะ วิ่งลงเดี๋ยวก็ลื่นหัวแตกลงทำไงห่ะ"
นมที่กำลังดูแลสั่งให้สาวใช้ในบ้านจัดการเรื่องผ้าม่านก็เอ่ยขึ้นเพราะสาวใช้ที่เขาใช้เธอให้ขึ้นไปตามแก้วนั้นกลับวิ่งลงมาอย่างรวดเร็วอย่างกับไปเจอผีมา
"นมคะๆ คุณแก้ว กับ คุณ..คุณหนู คะ"
สาวใช้พูดไม่เป็นภาษาแล้วชี้ขึ้นไปทางห้องของแก้ว
"มีอะไร ทำไม คุณแก้วเป็นอะไรห่ะ"
นมถามเพราะสงสัย
"ก็คุณหนูของนม กับคุณแก้วอ่ะ เขาทั้งสองนอนกอดกันอยู่ในห้องนะซิคะ"
สาวใช้เมื่อหายตกใจก็พูดขึ้นช้าๆ
"ว่าไงนะ นี่เธอเอาอะไรมาพูดคุณหนูกับคุณแก้วเขาจะนอนด้วยกันได้ยังไง ในเมื่อฉันยังไม่ได้เห็นคุณหนูกลับมาบ้านเลย"
นมพูด
"จริงๆนะคะ เมื่อกี้หนูจะไปเรียกคุณแก้วให้ลงมาแต่พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นคุณๆทั้งสองเขานอนด้วยกันจริงๆนะคะ ถ้านมไม่เชื่อขึ้นไปดูก็ได้"
สาวใช้บอก
"เฮ้อ เธอนี่จริงเลย มาเธอขึ้นมากับฉันแล้วถ้าไม่มีคุณหนูนะเธอโดนนะที่โกหกฉันน่ะ"
นมบอกแล้วเดินขึ้นบรรไดนำหน้าไป
"เนี้ยแหละค่ะ นมเปิดเข้าไปสิคะ"
สาวใช้บอกทำให้นมต้องเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบๆ
และภาพที่เห็นอยู่บนที่นอนนั้นมีทั้งสองร่างนอนกอดกันอยู่ภายใต้ผ้าห่มผื้นเดียวกัน นมปิดประตูห้องแล้วยิ้มออกมา
"เป็นไงมั้งคะนม อย่างที่หนูบอกไหมคะ"
สาวใช้ถามแต่คำตอบคือรอยยิ้มกับพยักหน้าของนมและเดินลงงไปข้างล่างทันที
 
 ....ห้องนอน...
ตอนนี้ห้องทั้งห้องเงียบสงบจะได้ยินก็แต่เสียงของเครื่องปรับอากาศที่ดังอย่างเดียว โทโมะกอดแก้วเอาไว้ไม่ปล่อยไปไหนและดูเหมือนว่าจะแน่นมากซะด้วย เขากอดเธออย่างนั้นทั้งคืนไม่ไปไหน ทนแทนกับที่เขาไม่ได้เห็นหน้าของเธอไม่ได้กอดเธอมาตลอดเกือบสองเดือนที่เขาไม่ได้มาให้เธอเห็นหน้าเลย เขาอยากมากอดธอและนอนหลับไปพร้อมกัน แต่ที่เข้าไม่มาเลย เพราะต้องการให้แก้วนั้นได้อยู่อย่างเงียบๆโดยที่ไม่มีเขาเผื่อว่าทุกอย่างจะดีขึ้นมากถ้าเธอไม่ได้เห็นหน้าของเขา   เขาฝากแก้วไว้กับนมของเขาว่าให้ดูแลแก้วให้ดี แล้วถ้ามีอะไรก็ติดต่อกับเขาได้ทุกเมื่อ
 
"อื้มมมม"
เสียงของแก้วที่ครางออกมาเพราะเสียงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าตาได้ส่องหน้าของเธอทำให้เธอรู้สึกตัวและครางออกมาก่อนที่จะลืมตา  แต่เมื่อเธอจะพลิกตัวกลับด้านมันเหมือนมีอะไรยึดดึงเอาไว้ จึงลืมตาขึ้นและพบ
"เฮ้ยย นี่ นี่"
แก้วตกใจที่เห็นหน้าของเขาจนพูดไม่ออก และเธอก็ขยับตัวหนีไม่ได้ด้วยเพราะเขากอดรัดเธอแน่น
แก้วพยายามแกะมือเขาออกอย่างเบาๆแล้วออกไปจากห้องนี้เพื่อที่เขาตื่นมาเธอและเขาจะได้ไม่ต้องเจอหน้ากัน  แต่ผลก็ไม่สำเร็จเพราะไม่ว่าเธอจะแกะอย่างเบาหรือแม้กระทั่งทุบที่มือของเขาก็ไม่ออกจากเอวของเธอได้
"จะรีบไปไหนล่ะ ของฉันกอดอยู่อย่างนี้อีกสักแปปไม่ได้เหรอ"
โทโมะพูดทั้งที่เขายังไม่ลืมตาแต่ยิ่งกำชับร่างของแก้วให้ติดเขามากเข้าไปอีก
"นี่ปล่อยนะ ปล่อยฉัน !!!!"
แก้วพูดเสียงดัง และโมโหที่เขาไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนนี่สักที
"แล้วจะให้ฉันรีบปล่อยเธอไปไหนล่ะ ฉันอยากอยู่กับเธอนานๆนะ ที่ฉันกลับมาเพื่อที่อยากจะอยู่กับเธออยากกอดเธอไว้แบบนี้ เผื่อว่าฉันจะไม่ได้มีโอกาศที่จะไม่ได้กอดเธออีก"
โทโมะที่ตอนแรกพูกด้วยเสียงปกติแต่ตอนท้ายเขาพูดด้วยเสียงติดเศร้าๆ
"นายอยากจะทำอะไรมันก็เรื่องของนาน ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นใส่ฉันเพราะฉันไม่รู้สึกสงสารกับคนอย่างนายอีกต่อไปแล้ว"
แก้วพูดเสียงสั่นๆเพราะเธอก็รู้สึกกับน้ำเสียงของเขาแบบนั้นเหมือนกัน
"ฉันกลับมานี้ อยากขอโทษ แม่้ว่าจะรู้ว่าเธอคงไม่ให้อภัยฉันง่ายๆเหมื่อนที่ผ่านๆมาเพราะ ฉันมักจะเป็นฝ่ายให้เธอต้องเสียใจและเสียน้ำตาตลอด  แต่เมื่อฉันอยู่อย่างไม่มีเธอฉันก็งุดหงิดไปทุกอย่างไม่มีใครทำอะไรถูกใจฉันไปหมด เพราะฉันทำผิดกับเธอมาเยอะ เธอยังไม่ต้องพูดดีๆกับฉันตอนนี้ก็ได้ จะเฉยชากับฉันก็ได้ฉันไม่ว่า แต่ขอให้ฉันกลับมาดูแลเธอและลูกตลอดไปแค่นี้ได้มั๊ย"
โทโมะพูดออกมา ทำให้แก้วที่นั่งอยู่นั้นสะดุ้งเพราะเขานั้นโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง
"ไม่ว่าจะนานแค่ไหฉันก็จะรอ จนกว่าจะถึงวันนั้น วันที่เธอให้โอกาสฉัน"
โทโมะพูดพร้อมกับปล่อยแก้ว ที่ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ
"ฉันจะไม่ปล่อยให้เรื่องของเธอกับฉันกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วแน่ๆ เพราะฉันจะทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้"