รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

"ผลัก"
เสียงเปิดประตูเข้ามาอย่างเร็วทันทีที่ป๊อปปี้เดินออกไป
"พี่โมะ พี่เป็นอะไรหรือเปล่า แล้วทำไมพี่ป๊อปถึงทำรุนแรงแบบนี้ด้วย"
ฟางที่เปิดประตูเข้ามาเห็นโทโมะนั่งอยู่ที่พื้นหน้าตาและเนื้อตัวดำเขียวปูดบวมไปหมด
"แก้ว"
โทโมะหันมาหาฟางแล้วเอ่ยชื่อแก้วขึ้นมาเสียงดังแล้ววิ่งออกนอกห้องไปอย่างรวดเร็ว
"พี่โมะ พี่จะไปไหนอ่ะ"
ฟางที่เห็นพี่ชายตัวเองอยู่ดีๆก็ลุกพุ่งออกไปนอกห้อง
โทโมะที่วิ่งออกมาจากห้องนั้นแล้วรีบวิ่งขึ้นบรรไดมุ่งไปที่ห้องนอนของแก้วทันที
"แก้ว แก้ว แก้ว "
โทโมะเคาะประตูไปด้วยเรียกชื่อของแก้วไปด้วยเพื่อหวังให้คนที่อยู่ข้างในห้องนั้นเปิดออกมาให้
"แก้ว แก้ว เปิดประตูให้พี่หน่อย แก้ว!"
เขายังเคาะเรียกอยู่อย่างนั้น แต่ไม่มีการตอบรับจากคนที่อยู่ข้างในห้อง
โทโมะพยายามบิดกรประตูทั้งทุบทั้งเคาะ จนป๊อปปี้เดินเข้ามาแล้วยืนกุญแจห้องของแก้วให้แล้วเดินออกไปอย่างไม่พูดไม่จา
โทโมะรับกุญแจมาแล้วรีบไขประตูเข้าไปในห้องทันที
"แก้ว!!!"
เมื่อเข้ามาในห้องของแก้วโทโมะก็เปล่งเสียงดังออกมาแล้วรีบเข้าไปปัดมือของแก้วที่กำยาไว้กำลังจะเอาเข้าปากตัวเอง
"นี่ ทำบ้าอะไรอ่ะ!!"
โทโมะปัดมือของแก้วเสร็จดึงตัวของแก้วเข้ามากอดไว้ 
"ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ปล่อยแล้วออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!!!"
แก้วพยายามออกจากกอดของโทโมะและตวาดโทโมะกลับ
"ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย"
โทโมะยังคงกอดแก้วรัดขึ้นกว่าเดิมและถามออกมาอีก
"มันเรื่องของฉัน นี่มันตัวของฉัน แล้วก็ชีวิตของฉัน นายไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน"
แก้วบอก
"แล้วถ้าฉันจะใช้สิทธิพ่อของลูกในท้องเธอล่ะ  จะว่าไง"
โทโมะบอกออกไป
"นายพูดเรื่องอะไร พ่ออะไร ลูกอะไร"
แก้วที่ออกจากอ้อมกอดของโทโมะได้ก็เอ่ยถามเพราะเธอไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขา
"เธอปิดเรื่องนี้ฉันไม่มิดหรอกเพราะยังไงฉันก็จะไม่ให้เธอทำอะไรกับลูกของฉันแน่ๆ"
โทโมะที่เปลี่ยนสรรพนามจากพี่ บอกกับแก้ว
"ฉันบอกแล้วไงว่านี่มันตัวของฉันและอะไรที่อยู่ในตัวของฉัน ฉันก็ควรจะเป็นคนกำหนดว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันก็เรื่องของฉัน ไม่ใช่ตัวของนาย ไม่ต้องมายุ่ง!!"
แก้วพูดแล้วจะเดินไปเปิดประตูออกนอกห้องไป แต่ก็มีมือของโทโมะดึงเอาไว้อย่างแรงอีก
"ไม่ได้นะ เธอจะทำแบบเมื่อกี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอมหรอก"
โทโมะบอก
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ใช่สิ่งของนะที่นายจะสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจ"
แก้วบอกอย่างโมโห
"แต่เธอเป็นของฉัน มานี้!!"
โทโมะบอกแล้วดึงแก้วออกมาจากห้องแล้วเดินออกไปดันแก้วขึ้นรถแล้วออกรถไปด้วยความรวดเร็ว
 
 เวลาต่อมา  บ้านโทโมะ
"มานี่ ลงมา"
โทโมะเปิดประตูรถแล้วให้แก้วลงมา
"ไม่ ฉันไม่เข้าบ้านของนายเด็ดขาด ฉันจะกลับบ้านของฉัน"
แก้วบอกแล้วยังนั่งเฉย
"ไม่ลงมาใช่ไหม ได้งั้นเธอไม่ต้องเดินแล้ว เดี๋ยวฉันพาขึ้นห้องของฉันเองโดยที่เธอไม่ต้องเสียแรงเดินด้วย ดีไหม"
เมื่อเขาพูดจบก็ก้มลงไปอุ้มแก้วลงมาจากรถ
"นี่ ปล่อยฉันลงนะ ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น ไม่ฉันไม่ไปบ้านของนายเด็ดขาด"
แก้วเมื่ออยู่ให้อ้อมกอดของโทโมะก็ดิ้นจะลงทันที
"ไม่ได้ เธอต้องอยู่ที่นี้เกิดเธอคิดบ้าๆเหมือนเมื่อกี้อีกทำไง ฉันไม่เสียลูกของฉันไปหรอก"
โทโมะบอกแแกไปโดยไม่ได้มองหน้าแก้วสักนิดแล้วรีบเดินมุ่งไปที่ห้องของเขาทันที ไม่ทันสังเกตที่หน้าของแก้วตอนนี้ที่จืดลงไป
"ตุบ"
เสียงร่างของแก้วกระทบกับเตียงนอนในห้องนอนของโทโมะอย่างแรงจนเธอนั้นจุก
"พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้ นายจะทำกับฉันแบบนี้เหมือนครั้งที่แล้วไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม"
แก้วลุกขึ้นนั่งแล้วพูดออกไป
"ยังไงเธอก็ต้องอยู่เพราะตอนนี้ฉันจะไม่ให้เธอคาดสายตาไปไหนอีกเลย"
โทโมะพูดแล้วนั่งลงบนที่นอนข้างๆกับแก้ว


น้ำจิ้มไปก่อนนะ ง่วงแล้ว นอนแล้วนะ ฝันดีจ๊ะ