รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

เกิดความเงียบขึ้นระหว่างแก้วและป๊อปปี้ตั้งแต่โทโมะและฟางกลับไป  แก้วซึ่งเริ่มจะเข้าใจความเป็นมาของเรื่องก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองนั้นผิดที่กลับมาไทยเพื่อทำให้พี่ชายของเทอนั้นเดือดร้อน

"พี่ป๊อป ไหวมั้ย"แก้วทนความเงียบไม่ไหวจึงเอ่ยขึ้นก่อน

ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมามองน้องสาวของเขาและพยักหน้าแบบของไปที

"เราเข้าบ้านกันดีกว่า"ป๊อปปี้เป็นฝ่ายชวนแก้วเข้าบ้าน

ณ ห้องนั่งเล่น

"พี่ป๊อปแก้วขอโทษนะที่แก้วกลับมาแล้วมาทำให้พี่เดือดร้อนแบบนี้อ่"แก้วพูดขึ้น

"ไม่ใ ช่อย่างนั้นนะแก้ว  ไม่เกี่ยวกับแก้วเลย แก้วไม่ได้ทำให้มันกลายเป็นแบบนี้พี่ต่างหาก"

)อปปี้ปลอบน้องสาวของเขาที่กำลังร้องไห้เพราะคิดว่าตัวเองผิด  แก้วเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายมากๆเพราะเทอเปนคนที่จิตใจดี

"พี่หิวแล้วอ่ะ"ป๊อปปี้พูดตัดบทขึ้นเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่หดหู่

"แก้วยังไม่ได้ทำอะไรเลยอ่ะ งั้นเด่วแก้วไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ทที่หน้าปากซอยก่อนนะแล้วจะมาทำอาหารให้พี่ป๊อปทาน"

"เดี๋ยวพี่พาไป"

"ไม่ต้องหรอกพี่ป๊อป แก้วไปเองได้ พี่ป๊อปขึ้นไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ลงมาจะได้ทานข้าวกัน"แก้วพูดพร้อมยิ้มให้พี่ชาย

"เอางั้นก็ได้ แล้วรีบกลับมานะ"

"ค่ะ"แก้วพูด

ในขณะที่แก้วซื้อของเสร็จกำลังจะเดินกลับบ้านพอดีกลับที่โทโมะขับรถผ่านมาพอดีกับลูกน้องอีก2คน ก็นึกขึ้นมาได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนเดียวกับที่เขาเห็นที่บ้านเพือนรักของเขาเมือเช้า

จึงคิดแผนกับลูกน้องอีก2คนให้ไปจัดการกับสาวน้องร่างบางผิวขาวน่ารักขนาดเขาเองยังคิดว่าเทอน่ารักเลยจะมีผู้ชายมาติดพันเทอก็ไม่แปลก

กลับมาทางแก้ว  แก้วเดิออกมาจากซุปเปอร์มาเก็จแล้วมาถึงกลางทางซึ่งไม่ค่อยมีรถผ่านและไม่มีบ้านคนด้วย

"เอี๊ยดดดดดดดดดด"เสียงรถเบรกและจอดลงอย่างแรงและเร็ว

แก้วหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เม่อเทอกำลังหันกลับมาและเดินต่อก็มีผ้าสีขาวที่มีกลิ่นฉุนมาปิดจมูกของเทอไว้แก้วพยายามดิ้นและส่งเสียงร้องของความช่วยเหลือจากคนที่คิดว่าจะเดินผ่านมาแต่ก็ไม่มีใครเดินผ่านมาและได้ยินเสียงของเทอ สติของเทอเริ่มเลือนลางลงจนดับวุบไปแก้วม่รู้ตัวอีกเลย

ชาย2คนรับอุ้มแก้วขึ้นบนรถเผื่อมารถผ่านมาและจะเหนเข้า เขาเอาตัวของแก้ววางนอนไว้เบาะหลังข้างๆกับเจ้านายของเขาและขับรถออกไป

บ้านป๊อปปี้

เมื่อป๊อปปี้อาบน้ำลงมารอแก้วอยู่ข้างล่างนอนแล้วก็เปนห่วงน้องสาวของเขาว่าจะเป็นอะไรหรือหลงท่งหรือเปล่าเขารอนานมากๆแล้วจึงขับรถออกไปหาแก้วด้วยหัวใจที่เต้นแรงเพราะเปนห่วงน้องสาว ป๊อปปี้ตามหาแก้วตามซุปเปอร์มาเก็จและร้านสะดวงซื้อทั่วไปก็ไม่พบน้องสาวของเขาสักที่ทำให้เขาคิดมากว่าแก้วจะเป็นอะไรจนเปนเขาจะกลายเปนคนบ้าไปแล้ว

ไร่องุ่น โคราช

"ตุ๊บ"เสียงกระทบกับกองฟางในคอกม้า

แก้วที่รู้สึกปวดและจุกที่ตัวจึงลืมตาขึ้นมากุมท้องของเทอด้วยความจุกและมองขึ้นไปก็พบกับโทโมะที่เทอจำได้ตลอดที่เขามาทำร้ายพี่ชายของเทอ

"ตื่นแล้วหรอ"เสียงเย็นชาแฝงความน่ากลัวของโทโมะพูดขึ้น

"ที่นี้ที่ไหน"แก้วพูดและพยายามยันตัวเองขึ้นแต่ไม่สำเร็จเพราะยังจุกอยู่

"เทอไม่จำเป็นต้องรู้ เทอรู้แต่ว่าฉันจะจับเทอมาทรมานก็พอ"

"ปล่อยชั้ลไปเดี๋ยวนี้นะ นายไม่มีสิทธ์มาจับชั้ลมาแบบนี้นะ ชั้ลจะไปหาพี่ป๊อป"แก้วพูดขึ้นหลังจากเริ่มความจุกเริ่มทุเลา

"รักกันมานักใช่มั๊ย เทอ2คนรักกันแต่ทำน้องสาวของชั้ลร้องไห้เสียใจคนเดียวงั้นหรอไม่มีทาง "

"ใช่ชั้ลกับพี่ป๊อปรักกันมากเพราะฉะนั้นนายปล่อยชั้ลไปเถอะ"แก้วพูดของร้องแต่มันทำใหโทโมะนั้นโมโหมากขึ้น

"มันให้ความสุขเทอมากเท่าไรชั้ลจะให้เทอมากกว่า2เท่า"

พูดจบโทโมะก็ผลักแก้วลงไปใกองฟางและจัดการปิดปากแก้วทันทีด้วยความโมโห แก้วร้องทักท้วงอยู่ในลำคอมือไม้ปัดป่ายทุบตีไปตามตัวโทโมะแต่ก็ไม่มีประโยชน์เพราะแรงอย่างเทอไม่มีทางสู้แรงคนตัวใหญ่ที่อยู่เบื้องบนได้

"อะ...อื้ม"แก้วร้องไม่เปนภาษาเพราะโทโมะมอบสัมผัสที่แสนป่าเถื่อนเหมือนสัตว์ป่าให้ไป

"ปะ..ปล่อยชั้ลนะ"แก้วพูดออกมาได้เพราะโทโมะเลื่อนลงมาที่ซอกคอขาวนวลของแก้วและขบจนเปนรอยแดงทุกที่ที่สามารถไปถึงได้

เรื่องนี้เรื่องแรกอ่ค่ะเป็นยังไงเพิ่มเติมตรงไหนบอกปลาหน่อยนะคะยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลยค่ะ ถ้ามีคนอ่านจะมาอัพให้ตอนกลางวันนะคะ

ขอบคุณค่ะ