รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

แก้ววิ่งเข้าบ้านมาอย่างรวดเร็วเธอวิ่งเเข้ามาอย่างไม่ระมัดระวังว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวของเธอบ้างเธอวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วรีบปิดประตูล็อกกอนเพราะกลัวว่าฟางจะตามมาปลอบเธออีกตอนนี้เธออยากอยู่คนเดียวเงียบๆแก้วทรุดตัวลงนอนบนที่นอนอย่างคนไม่มีแรงอยู่คนเดียวน้ำตาของเธอยังไม่ยอมหยุดไหลแต่กลับไหลออกมามากขึ้นเท่าตัว

เธอปล่อยให้มันไหลลงมาอย่างไม่ใส่ใจที่จะปัดหรือเช็ดมันออกอีก

"ทำไมนายต้องตามมาหลอกหลอนฉันด้วย ทำไมเรื่องของเราไม่จบๆกันไปสักที"แก้วพูดกับต้องเองเบารื้นน้ำตาที่มันไหลออกมาแล้วยิ่งเพิ่มออกมาอีก

แก้วนอนนึกอะไรหลายๆอย่างจนเธอหลับไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า

คอนโดหรู ณ ห้อง1237

ในห้องนอนที่มีคู่หญิงชายนอนอยู่บนเตียงเดียวกันที่มีเพียงผ้าห่มที่ปิกปิดร่างอันเปลื่อยเปล่าของเขาทั้ง2เอาไว้ 

โทโมะที่รู้สึกว่ามีแฮร์เย็นๆโดนเนื้อตัวของเขาที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มผืนหนาก็บิดตัวหันกับมาหาพิมที่นอนอยู่ด้านหลังของเขา

"อือออ"พิมบิดตัวตามโทโมะที่เธอรู้สึกตัวว่ามีสิ่งเคลื่อนอยู่บนเตียงของเธอ

โทโมะลืมตาลุกขึ้นมาดูเวลาแล้วเขาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงกว่าแล้วทำให้เขารีบลงขึ้นจากเตียงของพิมทันที

"นี่ คุณจะรีบไปไหนหรอคะโมะ"พิมที่ตื่นเพราะเขาจับแขนของเขาตอนที่จะลุกออกจากเตียง

"เรื่องเขาผม คุณไม่เกี่ยว ปล่อยนา"โทโมะพูดอย่างเสียงที่เนือยๆแล้วกระชากแขนออกจากพิมทันที

"นี่ คุณคิดว่าพิมเป็นอะไรน่ะคิดจะมาก็มาคิดว่าจะไปก็กลับไปหานังแก้วนั่นน่ะหรอ"พิมที่ไม่พอใจที่เขามาทำกับเธอแบบนี้จึงพูดขึ้น

"แล้วคุณคดว่าตัวเองเป็นอะไรล่ะที่เวลาผมเมาหรือไม่สบายใจคุณก็ต้องมารองรับอารมณ์ของผม "หึโทโมะพูดกับพิมแล้วหัวเราะในลำคอ"

"นี่คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณนะ "พิมพูดเสียงลั้นทันทีที่โทโมะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ใสใจเธอเลย

โทโมะเดินเข้าห้องน้ำไปโดยทิ้งพิมไว้ที่เตียงนอนของเธอไว้คนเดียวอย่างที่ไม่สนใจอะไรเธอเลยสร้างความเจ็บปวดและความแค้นที่จะไปลงกับแก้วไว้

"นังแก้ว แกต้องได้เจอดีกับฉันแน่ เพราะแกคนเดียวที่ทำให้โมะต้องเป็นแบบนี้ถ้าแกไม่จากโลกนี้ไปด้วยมือของฉัน ฉันคงอยู่ไม่สุขแน่"พิมพูดความคิดชั่วร้ายออกมาอย่างเบาๆแล้วมองไปที่ห้องน้ำที่โทโมะกำลังเข้าอยู่

 เมื่อโทโมะออกมาจากห้องน้ำแล้วแต่งตัวเสร็จเตรียมที่จะออกจากห้องของพิมเขาไม่แม้ที่จะหันไปมองหรือทักอะไรพิมเลย

"นี่ คุณไม่คิดจะล้ำลาอะไรพิมหน่อยหรอค่ะ โมะ คุณทำเหมือนว่าพิมไม่มีตัวตนอยู่ที่ห้องนี้อย่างงั้นล่ะ"พิมที่สวมชุดคลุมตัวเมื่อคืนนั่งอยู่ที่โซฟากลางห้องรับแขกทักขึ้นเมื่อเห็นโทโมะจะเดินออกจากห้องของเธอไปอย่างหน้าตาเฉย

"สำหรับเรา2คนมันไม่จำเป็นหรอก และสำหรับคุณ พิม มันไม่ต้องมีคำๆนี้เลยก็ได้ เพราะเราไม่ต้องมาคอยบอกกันหรอก"โทดมะที่กำลังสวมรองเท้าอยู่พูดขึ้นแล้วเดินออกจาหห้องพิมไป 

โทโมะที่ต้องนี้ออกมาจากห้องของพิมได้สักพักแล้วเขาขับรถมุ่งไปที่ไร่เพราะหลายวันแล้วที่เขามากรุงเทพกับพิมเขายังไม่ได้เข้าไปดูไร่ที่นั้นเลยวันนี้เขาจึงเดินทางขับรถออกจากกรุงเทพเพราะต้องไปดูแลจัดการไร่ก่อนเพราะเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถควบคุมคนจำนวนมากที่ไร่ได้

โทโมะขับรถมาจนถึงไร่แล้วเขาเข้าไปเครียร์งานที่กำลังเร่งทันที

"นายครับแล้วนนายหญิงไม่มากับนายหรอครับ"ลูกน้องคนสนิทถามเขาขึ้นจึงทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารกองใหญ่

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกที่เขาจะมาหรือไม่"โทโมะเงยหน้าถามลูกน้องของเขา

"เปล่าหรอกเขาแค่คนที่นี้เห็นนายมาแล้วไม่เจอนายหญิงเลยอดถามขึ้นไม่ได้ครับ"ลูกน้องเขายังพูดต่อ

"พวกแกไม่จำเป็นที่มารู้เรื่องของฉันทุกเรื่องก็ได้มันไม่ใช่หน้าที่ของลูกน้องอย่างพวกแก"โทโมะตะคอกกลับ

"ครับๆ"เขาพูดแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องไป

"เดี๋ยว แกไปจัดการที่บ้านท้ายไร่ให้ฉันหน่อยคืนนี้ฉันจะค้างที่นั่นแล้วพรุ่งนี้จะได้เข้าไร่แต่เช้าเลย"โทโมะสั่งลูกน้องแล้วก้มหน้าทำงานตต่อไป

คืนนี้ฝันหวานทุกคนนะคะ