Only you! แค่เธอคนเดียว

8
 
 
“นี่ หิวข้าวมั้ย?” ฉันพูดทำลายความเงียบภายในรถที่ตั้งแต่ขึ้นรถมาโทโมะก็ไม่ยอมปริปากพูดกับฉันสักคำ
“ทำไม?” ตอบตรงคำถามมาก ขอบคุณนะ -____-
“ก็จะได้แวะร้านกินก่อนไง อีกตั้งหนึ่งชั่วโมงกว่าจะเข้าเรียน” ก็จริงอะ เขาจะรีบบึ่งรถออกมาทำไมก็ไม่รู้ โว๊ะ!!
“ไม่รอไปกินกับไอ้หน้าวอกรึไง” นั่นไง !! วกกลับมาที่เรื่องเคลวินจนได้ อ้ากกกก >_<
“นายหยุดพูดเรื่องเคลวินสักทีได้มั้ย ? พูดแค่เรื่องเราสองคนสักนาทีมันจะตายหรอ!” ฉันก็คนนะ…โมโหเป็น ก็เขาเล่นหาเรื่องฉันตลอด ใครมันจะไปทนไหวล่ะ :(
“เธอไม่จำเป็นต้องมาพูดดีหรอกนะ”
“โทโมะ นายเลิกหาเรื่องฉันสักทีได้มั้ย เลิกพูดจาประชดประชันเอาแต่ใจสักที”
“ก็ใช่สิ ฉันมันเอาแต่ใจตัวเอง ฉันมันไม่ดี ก็ฉันไม่ใช่ไอ้หน้าวอกของเธอซะหน่อยนิ” โทโมะเบรกรถกะทันหันทันทีที่เลี้ยวรถมาจอดที่ลานจอดรถของมหาลัย  จนฉันที่นั่งโดยไม่ระวังและไมได้คาดเข็มขัดถึงกับหน้าขะมำชนกับคอนโทรลของรถ..เจ็บมากกก!
“โอ๊ยย!”
“แก้ว เธอเป็นอะ..”
“นายมันงี่เง่าไร้เหตุผลที่สุดเลยโทโมะ ต่อไปนี้ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง!!” ฮึกก.. คนบ้าทำไมต้องทำอย่างงี้กับฉันด้วย  พูดดีๆกับฉันไม่เป็นรึไง โทโมะคนก่อน..คนที่เคยอ่อนโยนกับฉันหายไหน คนที่คอยกวนประสาทฉันเล่นหายไปไหน ฉันอยากได้โทโมะคนนั้นกลับคืนมาได้ยินมั้ย ?
 
 
“แก้ว เป็นอะไร  เฮ้ยแก้ว! ไปทำอะไรมาเลือดไหลซิบๆเลยอะ” หลังจากที่ฉันทะเลาะกับโทโมะฉันก็รีบวิ่งมาแล้วเดินสวนกับเคลวินพอดี
“โดนคนงี่เง่าทำร้าย :(”
“เดี๋ยวเคพาไปทำแผลที่ห้องพยาบาลดีกว่านะ ^^” รอยยิ้มแบบนี้ที่ฉันอยากได้จากเขาคนนั้น นายกลับมายิ้มให้ฉันอีกครั้งบ้างจะได้มั้ยนะโทโมะ ?
 
 
“ฮ้าาา  เสร็จแล้วค้าบ”
“ขอบคุณนะเค”
“ไม่เป็นไรหรอกแก้ว  ต่อไปนี้ก็ดูแลตัวเองหน่อยแล้วกันนะ เคเป็นห่วงแก้วนะรู้มั้ย” เคลวินพูดอย่างอ่อนโยนกับฉัน
“อือ”
 
 
“โทโมะ แก้วล่ะหายไปไหน ?” เฟย์ถามเมื่อเห็นโทโมะเดินมาคนโดยไม่ได้มีแก้วเดินมาด้วยกันเหมือนเช่นทุกวัน
“ไม่รู้สิ” โทโมะตอบหน้าตายแล้วเดินมานั่งลงที่โต๊ะประจำของกลุ่มพวกเขาและสามสาว
“แกกับแก้วมีปัญหาอะไรกัน?” เขื่อนถาม
“เรื่องไอ้เด็กหน้าวอกนั่นล่ะสิ” ป๊อปปี้เสริมอีกคน
“เคลวินกับแก้วเป็นแค่เพื่อนกันนะโทโมะ อย่าคิดมากเลย” ฟางพูดให้กำลังใจ
“เปล่า ฉันกับยัยนั่นไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน”
“ไม่จริง แกกลับแก้วมีปัญหากันตั้งแต่ที่ชะอำแล้วพวกฉันดูออก” เขื่อนพูดแทนทุกคน
“ฉันกับเขาไม่มีปัญหากันจริงๆ เราก็แค่ต้องการความเป็นส่วนตัวน่ะ ใช่มั้ยโทโมะ ?” แก้วที่เดินมาจากไหนไม่รู้เดินมาตอบแทนโทโมะพร้อมกับเคลวินที่เดินตามมาติดๆ
“ตัวปัญหามาทำไมเนี่ย” เฟย์กระซิบกระซาบกับฟางพี่สาวอย่างไม่ชอบใจ
“ถ้าเธออยากให้เป็นอย่างนั้น ฉันจะไปขัดอะไรได้ล่ะ” โทโมะพูดเสร็จก็เดินออกไปเลย
 
“นี่เคทำให้แก้วกับพี่โทโมะทะเลาะกันใช่มั้ย ?” เคลวินหันมาถามฉันอย่างรู้สึกผิด
“คำถามโง่ๆลอยมาว่ะไอ้เขื่อน” ป๊อปปี้พึมพำกับเขื่อนเบาๆ
“ไม่เกี่ยวกับเคหรอกน่า นายนั่นเป็นคนงี่เง่าเองต่างหาก”
“แก้ว!! ทำไมแกว่าโทโมะแบบนั้น” เฟย์ลุกขึ้นว่าแก้วอย่างเหลืออด
“ก็มันจริงอะเฟย์  หลังจากที่ฉันเจอกับเคที่ชะอำ นายนั่นก็เป็นอะไรไปก็ไม่รู้ เวลาคุยกับฉันก็ถามคำตอบคำ พูดจาประชดประชันอย่างกับฉันไปทำอะไรให้เขางั้นอะ”
“แก้วยังไม่รู้รึไงว่าแก้วทำอะไรโทโมะถึงได้เป็นแบบนี้น่ะ” ฟางพูด
“ก็เพราะไอ้หน้าวอกนี่ไงล่ะ โว๊ะ!!” ป๊อปปี้ว่าแล้วชี้หน้าเคลวิลอย่างโกรธจัดแทนเพื่อนตัวเอง
“ป๊อปปี้นายอย่าพาลได้มั้ย!”
“เธอหยุดปกป้องมันสักทีเหอะแก้ว” เขื่อนว่าแก้วอีกคน
“ฉันไม่ได้ปกป้อง แต่ฉันเห็นว่าเรื่องนี้เคลวินเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย  เราสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน ฉันกับเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆนะ จะไม่ให้ฉันสนิทกับเขารึไง  แค่นี้นายก็ดูไม่ออกหรอเขื่อน..ขนาดฉันกับนายรู้จักกันไม่กี่ปีนายยังกอดฉันได้เลย  แล้วกับเคทำไมฉันจะเป็นห่วง จะปกป้องเขาไมได้” ฉันร่ายยาวแล้วหอบหายใจเสียงอย่างรวดเร็ว
“นี่แสดงว่าที่ผ่านมาพวกเรา..” เขื่อนพูดเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิด
“เข้าใจผิด!”
“แก้ว..ฉันขอโทษน๊า” เฟย์เดินมากอดแขนฉัน
“เออฉันก็ขอโทษเธอเหมือนกัน นายด้วยนะ” ป๊อปปี้หันไปพูดกับเคลวินอย่างเสียหน้าหน่อยๆ ก็ก่อนหน้านี่ด่าเขาไว้ซะเยอะนี่นา
“ฟางก็ขอโทษด้วยคนนะแก้วที่เข้าใจแก้วผิดไป”
“ช่างมันเหอะ  เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้รู้ว่านายนั่นรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่!”
“นี่แกยังไม่รู้อีกหรอว่าโทโมะชอบแกน่ะ -__-” เฟย์หันมามองหน้าฉัน
“ฉันก็แค่อยากเอาให้ชัวร์น่ะ พวกแกทุกคนห้ามบอกโทโมะนะ รวมทั้งเคด้วยนะเล่นละครต่อไปอย่างนี้แหละดีละ ^o^”
“เธอนี่ร้ายกาจจริงๆ =o=” เขื่อน
“แค่นี้เคก็รู้แล้วนะว่าพี่โทโมะชอบแก้วมาก มันจะดีหรอแก้ว? -0-”
“ดีสิเค ถ้าเคไม่ทำเราเลิกเป็นเพื่อนกัน” ฉันยื่นคำขาด
“เอางั้นก็ได้._.”
 
 
“ป๊อปปี้ เขื่อน โทโมะหายไปไหนล่ะ? ทำไมไม่เดินออกมากับพวกนาย?” ฉันเอ่ยถามเพื่อนชายทั้งสองคนเมื่อเห็นว่าเมื่อคณะบริหารเลิกเรียน แต่ทำไมโทโมะไม่เดินออกมาพร้อมกับพวกเขาล่ะ?
“โทโมะมันหายไปตั้งแต่ตอนที่ทะเลาะกับเธอตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะ” ป๊อปปี้ชี้แจง
“แล้วนี่ก็ไม่รู้หายไปไหน โทรไปก็ไม่รับ” เขื่อนพูดเสริมอีกคน
“โทโมะอาจจะกลับคอนโดไปแล้วก็ได้นะแก้ว” ฟางที่นั่งอยู่บนเม้าหินอ่อนเดินมาเอามือตีบ่าฉันเบาๆ
“ลองไปหาที่คอนโดสิแก” เฟย์พูดทิ้งท้าย
“โอเค ฉันจะลองกลับไปหาที่คอนโดดูก่อน ขอบใจพวกแกมาก ฉันไปละ บ๊ายๆ” แล้วฉันก็ละออกมาจากกลุ่มเพื่อนก่อนจะเดินไปโบกแท็กซี่เพื่อกลับคอนโด
 
 
@TKR Condo
“หายไปไหนของเขานะ?” ฉันนั่งลงอย่างหมดแรงกับโซฟาที่ห้องรับแขก  หรือว่านายจะทิ้งฉันไปแล้วจริงๆ ไม่นะ…นายต้องไม่ทิ้งฉันสิโทโมะ นายบอกว่านายชอบฉัน นายไม่มีทางทิ้งฉันไปแน่! ใช่มั้ย? .
 
[Rrrrrrrrrrrrrrrrrr]
 “ว่าไงเค?” ฉันกรอกเสียงลงโทรศัพท์อย่างเนือยๆ
“แก้วหาพี่โทโมะเจอรึเปล่า?”
“ไม่เลย สงสัยโทโมะคงโกรธแก้วจนหนีแก้วไปแล้วแหละ”
“ไม่หรอก พี่โทโมะไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่! เอางี้มั้ยล่ะ…เคจะพาแก้วไปตามหาพี่โทโมะ”
“เอางั้นหรอเค?”
“อ่าฮะ แก้วรอเคที่หน้าคอนโดละกัน เดี๋ยวเคขับรถไปรับนะ”
“ขอบคุณนะเค ขอบคุณจริงๆ”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ”
 
 
ปี๊นนนๆ !!
“ขึ้นรถเลยครับผม :D” เคลวินขับรถสปอร์ตคันหรูมาจอดเทียบหน้าคอนโดของฉัน ทำไมต้องเสียงดังด้วยก็ไม่รู้ สงสัยไอ้กบเขื่อนจะแพร่เชื้อให้ -____-
“รู้แล้วน่า ทำไมจะต้องเสียงดังด้วย” ฉันบ่นอุบอิบแล้วก้าวขาขึ้นไปนั่งบนรถข้างๆเคลวิน
“กลัวแก้วไม่รู้ ^^”
“ตลกเหอะ!”
“ก็เลยขำไง ฮ่าๆๆ  ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้วนะแก้ว เคว่าพี่โทโมะต้องไปนั่งดริ้งค์อยู่ที่ไหนสักที่แน่ๆ”
“เคพูดเหมือนที่ไหนสักที่ของเคมันแคบๆงั้นแหละ”
“เอาน่า เคมาช่วยหาทั้งคน เจออยู่แล้ว ^O^” เพื่อนคนนี้น่ารักกับฉันเสมอเลย  น่ารักเหมือนคนๆนั้นคนที่ตอนนี้เขาทิ้งฉันไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้สินะ
 
 
ฉันกับเคลวินขับรถตามหาโทโมะไปทั่วแทบผับที่คิดว่าโทโมะน่าจะไป   แต่ทำไมไม่เจอเลยนะ
“ผับสุดท้ายแล้วนะแก้ว ถ้าไม่เจอเคจะพาแก้วไปส่งที่คอนโดนะ เพราะนี่ก็จะตีสองแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่หรอ?”
“แก้วอยากตามหาโทโมะให้เจออะเค”
“แก้วห่วงตัวเองเหอะ ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน เคจะพาไปกินก็มัวแต่จะตามพี่โทโมะ” เคลวินพูดอย่างปลงๆกับความดื้อรั้นของฉัน
“ก็แก้ว…”
“โอเคๆ ไม่ต้องเถียงเคละ ถึงผับสุดท้ายแล้วเราลงไปหาพี่โทโมะกันเถอะนะ :)” เคลวินหักพวงมาลัยแล้วจอดรถข้างๆผับหรูแห่งหนึ่ง
 
 
“จับมือเคไว้แน่นๆนะแก้วเดี๋ยวหลง” เคลวินหันมากระซิบข้างหูฉัน เพราะถ้าพูดธรรมดาคงไม่ได้ยินเนื่องจากในผับเสียงดังอื้ออึงไปหมด ทั้งเสียงเพลง เสียงคนพูดปนเปกันจนแยกไม่ออกว่าเสียงไหนเป็นเสียงไหน
“อือ”
เคลวินพาฉันเดินแทรกตัวเข้ามาในผับเรื่อยๆ อยู่ไหนนะโทโมะ คนในนี้เยอะแยะเต็มไปหมดจนฉันที่กำลังมองหาเขาตาลาย คนนั้นก็เหมือนจะใช่เขา คนโน้นก็คล้าย แต่กลับไม่ใช่เขาสักคน  ทำไมฉันเจอเขาเยอะจังเลยนะ มองหน้าใครก็ดูจะใช่โทโมะไปหมด  O_o แต่คนๆนั้น คนที่กำลังนั่งคลอเคลียและจูบอย่างดูดดื่มกับผู้หญิงที่แสนจะเซ็กซี่คนนึง มือไม้ของเขาจับตะปปกับเรือนร่างของผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่สนใจใคร  ที่นายพูดว่านายชอบฉัน นาย…โกหกฉัน!
 
เมื่อเห็นการกระทำของคนที่ตรงหน้าที่ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเดินเข้ามาจนมายืนดูการกระทำที่เขาทำกับผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง แถมยังไม่ลืมที่จะลากเคลวินที่ยืนงงๆอยู่มาด้วย
“แก้วอย่าไปมอง!” เคลวินรีบเอามือปิดตาฉัน ทำเอาคนตรงหน้าได้สติหันมามองฉันอย่างตกใจ
“เอามือออกเคไม่ต้องปิดตาแก้ว ให้ตาแก้วสว่างสักที แก้วจะได้รู้ว่าคนตรงหน้าเขาจริงใจกับแก้วมาก มากซะจนแก้วซึ้งใจเลยล่ะ!”
“อ่าวนี่มันน้องสาวโทโมะที่แพทเจอที่คอนโดนิคะ  ตามมาหาพี่ชายถึงนี่เชียว”
“สงสัยจะเป็นห่วงผมมากนะแพท แถมยังลากแฟนสุดที่รักของเขามาด้วยสิ” โทโมะยิ้มที่มุมปากแล้วมองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาตามแบบของเขา ฉัน…เจ็บนะ
“ฉันก็แค่กลัวว่านายจะเมาจนกลับบ้านไม่ได้ กลัวว่านายจะขับรถตอนเมาแล้วจะเกิดอุบัติเหตุ กลัวว่านายจะเมาเละเทะแล้วไปฟุบอยู่ข้างถนน ฉะ..ฉันก็แค่เป็นห่วงนายเท่านั้นแหละตาบ้า!!”  ฉันเริ่มรู้สึกว่าขอบตาฉันมันร้อนผ่าวเหมือนกับว่าน้ำใสๆที่อยู่ข้างในกำลังจะไหลรินลงมา
“เธอไม่ต้องมาทำเป็นใส่ใจฉันทั้งๆที่มีไอ้หน้าวอกอยู่ข้างๆได้มั้ย !!”
“แพทว่าโทโมะกลับบ้านก่อนดีกว่านะคะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาสนุกกันต่อ”
“ผมไม่ชอบอะไรที่ค้างคาครับ :)” นายหมายความว่ายังไงโทโมะ อะไรค้างคา..!?!
“งั้นเราไปต่อที่บ้านแพทก็ได้นะคะ”
“นะ…นาย”
“ขอบคุณนะที่เป็นห่วงฉันนะแก้ว  แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องการแล้วล่ะ” โทโมะพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะลุกแล้วเดินโอบไหล่ผู้หญิงคนนั้นออกไป
“เดี๋ยวก่อนสิพี่โทโมะ” เคลวินที่เงียบอยู่นานเอื้อมไปกระชากโทโมะให้หันกลับมามองหน้าเขา ก่อนที่จะ…
 
พลั่ก!!!
 
“สำหรับสิ่งที่พี่ทำกับแก้ว!” เคลวินพูดจบก็ลากฉันออกมา ทิ้งไว้แต่โทโมะที่ยืนเอามือกุมปากตัวเองแล้วก็มีผู้หญิงคนนั้นคอยประคบประงมอยู่ไม่ห่าง
 
“เคไปต่อยเขาทำไม?” ฉันถามเมื่อเคลวินเมื่อเราเดินออกมาจากผับเรียบร้อยแล้ว
“เคก็แค่หมั่นไส้พี่โทโมะที่เขาทำเหมือนแก้วไม่มีความรู้สึก ไม่มีหัวใจ”
“ไม่ต้องทำเพื่อแก้วอีกแล้วนะเค  เคทำเพื่อแก้วมาเยอะแล้ว”
“ได้ที่ไหนล่ะ เคทนเห็นแก้วเป็นแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ อย่าร้องนะคนดี” เคลวินเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาฉันอย่างแผ่วเบาในขณะที่ฉันยืนพิงขอบประตูรถอยู่
“ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้? ทำไมเขาถึงทำกับแก้วแบบนี้? ทำไมเขาถึงทำร้ายแก้วอะเค ทำไม? ทำไม? ฮึกกก” น้ำตาที่กลั้นมานานตั้งแต่ที่อยู่ในผับตอนนี้มันได้ทะลักไหลลงมาอาบแก้มฉันเต็มไปหมด
“พี่เขาอาจจะแค่ประชดแก้วนะ  อย่าเพิ่งคิดมากตอนนี้เลย ป่ะกลับคอนโดกันเถอะนะ ^^” เคลวินยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่งแล้วขับรถออกไปอย่างช้าๆ
 
----------------------------------------------------------------------------------------------
ดราม่าเบา เบา
ขอบคุณทุกคนที่อ่านน๊า ขอโทษที่ไรเตอร์ไม่ค่อยอัพเลย :(