Only you! แค่เธอคนเดียว

8

 

 

“นี่ หิวข้าวมั้ย?” ฉันพูดทำลายความเงียบภายในรถที่ตั้งแต่ขึ้นรถมาโทโมะก็ไม่ยอมปริปากพูดกับฉันสักคำ

“ทำไม?” ตอบตรงคำถามมาก ขอบคุณนะ -____-

“ก็จะได้แวะร้านกินก่อนไง อีกตั้งหนึ่งชั่วโมงกว่าจะเข้าเรียน” ก็จริงอะ เขาจะรีบบึ่งรถออกมาทำไมก็ไม่รู้ โว๊ะ!!

“ไม่รอไปกินกับไอ้หน้าวอกรึไง” นั่นไง !! วกกลับมาที่เรื่องเคลวินจนได้ อ้ากกกก >_<

“นายหยุดพูดเรื่องเคลวินสักทีได้มั้ย ? พูดแค่เรื่องเราสองคนสักนาทีมันจะตายหรอ!” ฉันก็คนนะ…โมโหเป็น ก็เขาเล่นหาเรื่องฉันตลอด ใครมันจะไปทนไหวล่ะ :(

“เธอไม่จำเป็นต้องมาพูดดีหรอกนะ”

“โทโมะ นายเลิกหาเรื่องฉันสักทีได้มั้ย เลิกพูดจาประชดประชันเอาแต่ใจสักที”

“ก็ใช่สิ ฉันมันเอาแต่ใจตัวเอง ฉันมันไม่ดี ก็ฉันไม่ใช่ไอ้หน้าวอกของเธอซะหน่อยนิ” โทโมะเบรกรถกะทันหันทันทีที่เลี้ยวรถมาจอดที่ลานจอดรถของมหาลัย  จนฉันที่นั่งโดยไม่ระวังและไมได้คาดเข็มขัดถึงกับหน้าขะมำชนกับคอนโทรลของรถ..เจ็บมากกก!

“โอ๊ยย!”

“แก้ว เธอเป็นอะ..”

“นายมันงี่เง่าไร้เหตุผลที่สุดเลยโทโมะ ต่อไปนี้ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง!!” ฮึกก.. คนบ้าทำไมต้องทำอย่างงี้กับฉันด้วย  พูดดีๆกับฉันไม่เป็นรึไง โทโมะคนก่อน..คนที่เคยอ่อนโยนกับฉันหายไหน คนที่คอยกวนประสาทฉันเล่นหายไปไหน ฉันอยากได้โทโมะคนนั้นกลับคืนมาได้ยินมั้ย ?

 

 

“แก้ว เป็นอะไร  เฮ้ยแก้ว! ไปทำอะไรมาเลือดไหลซิบๆเลยอะ” หลังจากที่ฉันทะเลาะกับโทโมะฉันก็รีบวิ่งมาแล้วเดินสวนกับเคลวินพอดี

“โดนคนงี่เง่าทำร้าย :(”

“เดี๋ยวเคพาไปทำแผลที่ห้องพยาบาลดีกว่านะ ^^” รอยยิ้มแบบนี้ที่ฉันอยากได้จากเขาคนนั้น นายกลับมายิ้มให้ฉันอีกครั้งบ้างจะได้มั้ยนะโทโมะ ?

 

 

“ฮ้าาา  เสร็จแล้วค้าบ”

“ขอบคุณนะเค”

“ไม่เป็นไรหรอกแก้ว  ต่อไปนี้ก็ดูแลตัวเองหน่อยแล้วกันนะ เคเป็นห่วงแก้วนะรู้มั้ย” เคลวินพูดอย่างอ่อนโยนกับฉัน

“อือ”

 

 

“โทโมะ แก้วล่ะหายไปไหน ?” เฟย์ถามเมื่อเห็นโทโมะเดินมาคนโดยไม่ได้มีแก้วเดินมาด้วยกันเหมือนเช่นทุกวัน

“ไม่รู้สิ” โทโมะตอบหน้าตายแล้วเดินมานั่งลงที่โต๊ะประจำของกลุ่มพวกเขาและสามสาว

“แกกับแก้วมีปัญหาอะไรกัน?” เขื่อนถาม

“เรื่องไอ้เด็กหน้าวอกนั่นล่ะสิ” ป๊อปปี้เสริมอีกคน

“เคลวินกับแก้วเป็นแค่เพื่อนกันนะโทโมะ อย่าคิดมากเลย” ฟางพูดให้กำลังใจ

“เปล่า ฉันกับยัยนั่นไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน”

“ไม่จริง แกกลับแก้วมีปัญหากันตั้งแต่ที่ชะอำแล้วพวกฉันดูออก” เขื่อนพูดแทนทุกคน

“ฉันกับเขาไม่มีปัญหากันจริงๆ เราก็แค่ต้องการความเป็นส่วนตัวน่ะ ใช่มั้ยโทโมะ ?” แก้วที่เดินมาจากไหนไม่รู้เดินมาตอบแทนโทโมะพร้อมกับเคลวินที่เดินตามมาติดๆ

“ตัวปัญหามาทำไมเนี่ย” เฟย์กระซิบกระซาบกับฟางพี่สาวอย่างไม่ชอบใจ

“ถ้าเธออยากให้เป็นอย่างนั้น ฉันจะไปขัดอะไรได้ล่ะ” โทโมะพูดเสร็จก็เดินออกไปเลย

 

“นี่เคทำให้แก้วกับพี่โทโมะทะเลาะกันใช่มั้ย ?” เคลวินหันมาถามฉันอย่างรู้สึกผิด

“คำถามโง่ๆลอยมาว่ะไอ้เขื่อน” ป๊อปปี้พึมพำกับเขื่อนเบาๆ

“ไม่เกี่ยวกับเคหรอกน่า นายนั่นเป็นคนงี่เง่าเองต่างหาก”

“แก้ว!! ทำไมแกว่าโทโมะแบบนั้น” เฟย์ลุกขึ้นว่าแก้วอย่างเหลืออด

“ก็มันจริงอะเฟย์  หลังจากที่ฉันเจอกับเคที่ชะอำ นายนั่นก็เป็นอะไรไปก็ไม่รู้ เวลาคุยกับฉันก็ถามคำตอบคำ พูดจาประชดประชันอย่างกับฉันไปทำอะไรให้เขางั้นอะ”

“แก้วยังไม่รู้รึไงว่าแก้วทำอะไรโทโมะถึงได้เป็นแบบนี้น่ะ” ฟางพูด

“ก็เพราะไอ้หน้าวอกนี่ไงล่ะ โว๊ะ!!” ป๊อปปี้ว่าแล้วชี้หน้าเคลวิลอย่างโกรธจัดแทนเพื่อนตัวเอง

“ป๊อปปี้นายอย่าพาลได้มั้ย!”

“เธอหยุดปกป้องมันสักทีเหอะแก้ว” เขื่อนว่าแก้วอีกคน

“ฉันไม่ได้ปกป้อง แต่ฉันเห็นว่าเรื่องนี้เคลวินเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย  เราสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน ฉันกับเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆนะ จะไม่ให้ฉันสนิทกับเขารึไง  แค่นี้นายก็ดูไม่ออกหรอเขื่อน..ขนาดฉันกับนายรู้จักกันไม่กี่ปีนายยังกอดฉันได้เลย  แล้วกับเคทำไมฉันจะเป็นห่วง จะปกป้องเขาไมได้” ฉันร่ายยาวแล้วหอบหายใจเสียงอย่างรวดเร็ว

“นี่แสดงว่าที่ผ่านมาพวกเรา..” เขื่อนพูดเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิด

“เข้าใจผิด!”

“แก้ว..ฉันขอโทษน๊า” เฟย์เดินมากอดแขนฉัน

“เออฉันก็ขอโทษเธอเหมือนกัน นายด้วยนะ” ป๊อปปี้หันไปพูดกับเคลวินอย่างเสียหน้าหน่อยๆ ก็ก่อนหน้านี่ด่าเขาไว้ซะเยอะนี่นา

“ฟางก็ขอโทษด้วยคนนะแก้วที่เข้าใจแก้วผิดไป”

“ช่างมันเหอะ  เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้รู้ว่านายนั่นรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่!”

“นี่แกยังไม่รู้อีกหรอว่าโทโมะชอบแกน่ะ -__-” เฟย์หันมามองหน้าฉัน

“ฉันก็แค่อยากเอาให้ชัวร์น่ะ พวกแกทุกคนห้ามบอกโทโมะนะ รวมทั้งเคด้วยนะเล่นละครต่อไปอย่างนี้แหละดีละ ^o^”

“เธอนี่ร้ายกาจจริงๆ =o=” เขื่อน

“แค่นี้เคก็รู้แล้วนะว่าพี่โทโมะชอบแก้วมาก มันจะดีหรอแก้ว? -0-”

“ดีสิเค ถ้าเคไม่ทำเราเลิกเป็นเพื่อนกัน” ฉันยื่นคำขาด

“เอางั้นก็ได้._.”

 

 

“ป๊อปปี้ เขื่อน โทโมะหายไปไหนล่ะ? ทำไมไม่เดินออกมากับพวกนาย?” ฉันเอ่ยถามเพื่อนชายทั้งสองคนเมื่อเห็นว่าเมื่อคณะบริหารเลิกเรียน แต่ทำไมโทโมะไม่เดินออกมาพร้อมกับพวกเขาล่ะ?

“โทโมะมันหายไปตั้งแต่ตอนที่ทะเลาะกับเธอตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะ” ป๊อปปี้ชี้แจง

“แล้วนี่ก็ไม่รู้หายไปไหน โทรไปก็ไม่รับ” เขื่อนพูดเสริมอีกคน

“โทโมะอาจจะกลับคอนโดไปแล้วก็ได้นะแก้ว” ฟางที่นั่งอยู่บนเม้าหินอ่อนเดินมาเอามือตีบ่าฉันเบาๆ

“ลองไปหาที่คอนโดสิแก” เฟย์พูดทิ้งท้าย

“โอเค ฉันจะลองกลับไปหาที่คอนโดดูก่อน ขอบใจพวกแกมาก ฉันไปละ บ๊ายๆ” แล้วฉันก็ละออกมาจากกลุ่มเพื่อนก่อนจะเดินไปโบกแท็กซี่เพื่อกลับคอนโด

 

 

@TKR Condo

“หายไปไหนของเขานะ?” ฉันนั่งลงอย่างหมดแรงกับโซฟาที่ห้องรับแขก  หรือว่านายจะทิ้งฉันไปแล้วจริงๆ ไม่นะ…นายต้องไม่ทิ้งฉันสิโทโมะ นายบอกว่านายชอบฉัน นายไม่มีทางทิ้งฉันไปแน่! ใช่มั้ย? .

 

[Rrrrrrrrrrrrrrrrrr]

 “ว่าไงเค?” ฉันกรอกเสียงลงโทรศัพท์อย่างเนือยๆ

“แก้วหาพี่โทโมะเจอรึเปล่า?”

“ไม่เลย สงสัยโทโมะคงโกรธแก้วจนหนีแก้วไปแล้วแหละ”

“ไม่หรอก พี่โทโมะไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่! เอางี้มั้ยล่ะ…เคจะพาแก้วไปตามหาพี่โทโมะ”

“เอางั้นหรอเค?”

“อ่าฮะ แก้วรอเคที่หน้าคอนโดละกัน เดี๋ยวเคขับรถไปรับนะ”

“ขอบคุณนะเค ขอบคุณจริงๆ”

“อืม ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ”

 

 

ปี๊นนนๆ !!

“ขึ้นรถเลยครับผม :D” เคลวินขับรถสปอร์ตคันหรูมาจอดเทียบหน้าคอนโดของฉัน ทำไมต้องเสียงดังด้วยก็ไม่รู้ สงสัยไอ้กบเขื่อนจะแพร่เชื้อให้ -____-

“รู้แล้วน่า ทำไมจะต้องเสียงดังด้วย” ฉันบ่นอุบอิบแล้วก้าวขาขึ้นไปนั่งบนรถข้างๆเคลวิน

“กลัวแก้วไม่รู้ ^^”

“ตลกเหอะ!”

“ก็เลยขำไง ฮ่าๆๆ  ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้วนะแก้ว เคว่าพี่โทโมะต้องไปนั่งดริ้งค์อยู่ที่ไหนสักที่แน่ๆ”

“เคพูดเหมือนที่ไหนสักที่ของเคมันแคบๆงั้นแหละ”

“เอาน่า เคมาช่วยหาทั้งคน เจออยู่แล้ว ^O^” เพื่อนคนนี้น่ารักกับฉันเสมอเลย  น่ารักเหมือนคนๆนั้นคนที่ตอนนี้เขาทิ้งฉันไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้สินะ

 

 

ฉันกับเคลวินขับรถตามหาโทโมะไปทั่วแทบผับที่คิดว่าโทโมะน่าจะไป   แต่ทำไมไม่เจอเลยนะ

“ผับสุดท้ายแล้วนะแก้ว ถ้าไม่เจอเคจะพาแก้วไปส่งที่คอนโดนะ เพราะนี่ก็จะตีสองแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่หรอ?”

“แก้วอยากตามหาโทโมะให้เจออะเค”

“แก้วห่วงตัวเองเหอะ ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน เคจะพาไปกินก็มัวแต่จะตามพี่โทโมะ” เคลวินพูดอย่างปลงๆกับความดื้อรั้นของฉัน

“ก็แก้ว…”

“โอเคๆ ไม่ต้องเถียงเคละ ถึงผับสุดท้ายแล้วเราลงไปหาพี่โทโมะกันเถอะนะ :)” เคลวินหักพวงมาลัยแล้วจอดรถข้างๆผับหรูแห่งหนึ่ง

 

 

“จับมือเคไว้แน่นๆนะแก้วเดี๋ยวหลง” เคลวินหันมากระซิบข้างหูฉัน เพราะถ้าพูดธรรมดาคงไม่ได้ยินเนื่องจากในผับเสียงดังอื้ออึงไปหมด ทั้งเสียงเพลง เสียงคนพูดปนเปกันจนแยกไม่ออกว่าเสียงไหนเป็นเสียงไหน

“อือ”

เคลวินพาฉันเดินแทรกตัวเข้ามาในผับเรื่อยๆ อยู่ไหนนะโทโมะ คนในนี้เยอะแยะเต็มไปหมดจนฉันที่กำลังมองหาเขาตาลาย คนนั้นก็เหมือนจะใช่เขา คนโน้นก็คล้าย แต่กลับไม่ใช่เขาสักคน  ทำไมฉันเจอเขาเยอะจังเลยนะ มองหน้าใครก็ดูจะใช่โทโมะไปหมด  O_o แต่คนๆนั้น คนที่กำลังนั่งคลอเคลียและจูบอย่างดูดดื่มกับผู้หญิงที่แสนจะเซ็กซี่คนนึง มือไม้ของเขาจับตะปปกับเรือนร่างของผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่สนใจใคร  ที่นายพูดว่านายชอบฉัน นาย…โกหกฉัน!

 

เมื่อเห็นการกระทำของคนที่ตรงหน้าที่ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเดินเข้ามาจนมายืนดูการกระทำที่เขาทำกับผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง แถมยังไม่ลืมที่จะลากเคลวินที่ยืนงงๆอยู่มาด้วย

“แก้วอย่าไปมอง!” เคลวินรีบเอามือปิดตาฉัน ทำเอาคนตรงหน้าได้สติหันมามองฉันอย่างตกใจ

“เอามือออกเคไม่ต้องปิดตาแก้ว ให้ตาแก้วสว่างสักที แก้วจะได้รู้ว่าคนตรงหน้าเขาจริงใจกับแก้วมาก มากซะจนแก้วซึ้งใจเลยล่ะ!”

“อ่าวนี่มันน้องสาวโทโมะที่แพทเจอที่คอนโดนิคะ  ตามมาหาพี่ชายถึงนี่เชียว”

“สงสัยจะเป็นห่วงผมมากนะแพท แถมยังลากแฟนสุดที่รักของเขามาด้วยสิ” โทโมะยิ้มที่มุมปากแล้วมองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาตามแบบของเขา ฉัน…เจ็บนะ

“ฉันก็แค่กลัวว่านายจะเมาจนกลับบ้านไม่ได้ กลัวว่านายจะขับรถตอนเมาแล้วจะเกิดอุบัติเหตุ กลัวว่านายจะเมาเละเทะแล้วไปฟุบอยู่ข้างถนน ฉะ..ฉันก็แค่เป็นห่วงนายเท่านั้นแหละตาบ้า!!”  ฉันเริ่มรู้สึกว่าขอบตาฉันมันร้อนผ่าวเหมือนกับว่าน้ำใสๆที่อยู่ข้างในกำลังจะไหลรินลงมา

“เธอไม่ต้องมาทำเป็นใส่ใจฉันทั้งๆที่มีไอ้หน้าวอกอยู่ข้างๆได้มั้ย !!”

“แพทว่าโทโมะกลับบ้านก่อนดีกว่านะคะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาสนุกกันต่อ”

“ผมไม่ชอบอะไรที่ค้างคาครับ :)” นายหมายความว่ายังไงโทโมะ อะไรค้างคา..!?!

“งั้นเราไปต่อที่บ้านแพทก็ได้นะคะ”

“นะ…นาย”

“ขอบคุณนะที่เป็นห่วงฉันนะแก้ว  แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องการแล้วล่ะ” โทโมะพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะลุกแล้วเดินโอบไหล่ผู้หญิงคนนั้นออกไป

“เดี๋ยวก่อนสิพี่โทโมะ” เคลวินที่เงียบอยู่นานเอื้อมไปกระชากโทโมะให้หันกลับมามองหน้าเขา ก่อนที่จะ…

 

พลั่ก!!!

 

“สำหรับสิ่งที่พี่ทำกับแก้ว!” เคลวินพูดจบก็ลากฉันออกมา ทิ้งไว้แต่โทโมะที่ยืนเอามือกุมปากตัวเองแล้วก็มีผู้หญิงคนนั้นคอยประคบประงมอยู่ไม่ห่าง

 

“เคไปต่อยเขาทำไม?” ฉันถามเมื่อเคลวินเมื่อเราเดินออกมาจากผับเรียบร้อยแล้ว

“เคก็แค่หมั่นไส้พี่โทโมะที่เขาทำเหมือนแก้วไม่มีความรู้สึก ไม่มีหัวใจ”

“ไม่ต้องทำเพื่อแก้วอีกแล้วนะเค  เคทำเพื่อแก้วมาเยอะแล้ว”

“ได้ที่ไหนล่ะ เคทนเห็นแก้วเป็นแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ อย่าร้องนะคนดี” เคลวินเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาฉันอย่างแผ่วเบาในขณะที่ฉันยืนพิงขอบประตูรถอยู่

“ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้? ทำไมเขาถึงทำกับแก้วแบบนี้? ทำไมเขาถึงทำร้ายแก้วอะเค ทำไม? ทำไม? ฮึกกก” น้ำตาที่กลั้นมานานตั้งแต่ที่อยู่ในผับตอนนี้มันได้ทะลักไหลลงมาอาบแก้มฉันเต็มไปหมด

“พี่เขาอาจจะแค่ประชดแก้วนะ  อย่าเพิ่งคิดมากตอนนี้เลย ป่ะกลับคอนโดกันเถอะนะ ^^” เคลวินยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่งแล้วขับรถออกไปอย่างช้าๆ

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

ดราม่าเบา เบา

ขอบคุณทุกคนที่อ่านน๊า ขอโทษที่ไรเตอร์ไม่ค่อยอัพเลย :(