Only you! แค่เธอคนเดียว

     

11

 

@TKR Condo

หลังจากที่แยกย้ายกับพวกเคโอติคฉันที่ไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อดีเลยซมซานกลับมาที่คอนโดโดยไม่

ลืมซื้อข้าวเข้ามาด้วย ฉันซื้อราเมนมาสองถุง แต่ฉันซื้อมากินคนเดียวหรอกน่ะ ไมได้ซื้อมาฝากใคร

คนนั้นหรอก แค่กลัวว่าตัวเองจะไม่อิ่มก็แค่นั้น -3-

 

 

แอ๊ดดดดด !

 

ไม่แม้แต่จะหันไปมองว่าใครมา ก็อยู่ห้องนี้กันแค่สองคนถ้าไม่ใช่ฉันก็เป็นตาโทโมะนั่นแหละ

 

“แก้ว” O-o ทำไมวันนี้เรียกชื่อฉันนะ เห็นทุกวันเรียกแต่เธอ เธอ เธอ! :(

 

“……”

 

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ แก้ว อย่าเย็นชากับฉันเลยนะ” โทโมะปรี่เข้ามาที่เก้าอี้ข้างๆฉัน ฉันไม่สนใจ

นายหรอกนะ จะมาแกล้งอะไรฉันอีกล่ะ?

 

“…….”

 

“แก้ว มองหน้าฉันหน่อยสิ” ฉันทำเหมือนไม่ได้ยินแล้วยังคงคีบเส้นราเมนเข้าปากอย่างเฉยชา

 

“แก้ว ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับฉัน” โทโมะทนไม่ไหวกับอาการของฉันจนเขากระชากฉันเข้าไป

กอดอย่างแรงและแน่นจนฉันที่ถูกกอดหายใจแทบไม่ออก

 

“ปล่อยฉัน!” ฉันพยายามเอามือดันอกเขาออก แต่มันก็เหมือนแรงมดตัวเล็กๆกับช้างตัวใหญ่ๆ เขา

ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

 

“ฟังฉันพูดให้จบก่อน แล้วฉันจะปล่อยเธอไป”

 

“ไม่!! ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

 

“ได้โปรดเถอะแก้ว ฟังฉันนะ…คนดี” เสียงโทโมะดูอ่อนลงมาก เสียงเขาเหมือนจะหมดแรงลงไป

หากฉันยังไม่ยอมฟังเข้าอีก

 

“……….” ฉันได้แต่นิ่งรอฟังโทโมะพูด เพราะถึงฉันขัดขืนไปเขาก็คงไม่ปล่อยฉันอยู่ดี

 

“ฉันขอโทษสำหรับเรื่องที่ฉันเคยทำไว้กับเธอ ขอโทษที่ตะคอกเธอ ทำร้ายเธอ จริงๆฉันก็แค่…หึง

เธอ” อย่าไปเชื่อเขาสิแก้ว เขาอาจจะกำลังแกล้งปั่นหัวเธอเล่นก็เท่านั้น อย่าลืมว่าเขาเคยทำอะไร

กับเธอไว้บ้าง…อย่าลืม!

 

“………”

 

“ผู้หญิงคนนั้นคือน้องแพทลูกพี่น้องของฉัน ฉันขอร้องให้น้องเขาทำมาเป็นแฟนฉันเพื่อ..ประชด

เธอ” เมื่อโทโมะพูดประโยคนั้นจบหัวใจฉันมันก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ไม่สิแก้ว…เธอต้องอย่า

ใจอ่อน เขาเคยทำอะไรไว้กับเธอบ้าง จำไม่ได้รึไง ?

 

 

 

“นายพูดจบรึยัง ?” ฉันพูดนิ่งๆ ไม่อยากแสดงอาการให้เขารู้ว่าฉันดีใจมากแค่ไหน

 

“เธอจะให้อภัยฉันได้มั้ยแก้ว ?” โทโมะถอนกอดออกแล้วจับไหล่ฉันไว้พลางจ้องเข้ามาในดวงตา

ของฉันด้วยแววตาที่จริงจัง

 

“ฉัน…ฉัน” ที่เขาพูดมันจริงหรือเขาแค่ล้อฉันเล่น ฉันไม่แน่ใจเอาซะเลย ;(

 

“ว่าไงละแก้ว”

 

“นายไม่หลอกฉันแล้วใช่มั้ยโทโมะ…นายจะไม่ทำให้ฉันเสียใจแล้วใช่มั้ย? ฮึกก” จู่ๆน้ำตาก็ไหล

ออกมาจากดวงตาของฉันอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ทำไมฉันถึงใจอ่อนได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ เพียงแค่เขามาพูด

ว่าเขาสำนึกผิด ฉันก็เหมือนกับพร้อมจะให้อภัยเขาได้เสมอ บ้าที่สุดยัยแก้ว!

 

“ฉันรักเธอนะแก้ว รักมากนะครับ”

 

“จริงนะ..”

 

“หรือต้องให้ฉันพิสูจน์ล่ะ?:)” โทโมะยักคิ้วถามฉันพลางยิ้มที่มุมปากอย่างไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่

ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าฉันเกลียดรอยยิ้มของเขาที่สุดน่ะ =3=

 

“นายจะทำอะไรน่ะ อย่านะ!” โทโมะเขยิบใบหน้าหล่อเหลาของเขาเข้ามาใกล้ฉันมากจนฉันรับรู้ถึง

ลมหายใจของเขา มันใกล้มากจริงๆ -////-

 

“ฉันจำได้ว่าเราสองคนไม่ได้จูบกันมานานแล้วนะ”

 

“โทโมะ!”

 

“วันนี้มีโอกาสละ..จัดเต็มซะหน่อยเธอคงไม่ว่าอะไรนะ” โท โมะไม่รอคำอนุญาตจากฉัน แต่กลับ

ประทับริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา แต่สัมผัสจากเขามันไม่ได้แผ่วเบาเหมือนกับ

ตอนที่เขาประกบปากลงมาเลยแม้แต่ นิดเดียวมันร้อนแรงจนริมฝีปากฉันแทบละลาย มือของโทโมะ

ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของฉัน ลูบลึกเข้าไปจนเข้าไปในเสื้อยืดของฉัน มืออีกข้างของโทโมะยกขึ้นมา

ประคองหน้าฉันไว้ สัมผัสจากโทโมะเต็มไปด้วยความคิดถึง โหยหาจนฉันสัมผัสได้ โทโมะจูบฉัน

เนิ่นนานมากจนฉันเริ่มจะหายใจไม่ออกเพราะขาดอากาศหายใจเป็นเวลา นาน ฉันจึงเอามือทุบเข้า

ที่แผ่นออกกว้างของเขาว่าให้หยุดเพราะไม่เช่นนั้นฉันคง ขาดอากาศหายใจตายแน่ๆ!

 

“ปะ....ปล่อย” ฉันใช้แรงที่มีน้อยนิดดันเขาออกจนสำเร็จพลางหอบหายใจแฮกๆแล้วสูดอากาศเข้า

ปอดอยากแรง จูบของนายทำเอาฉันเกือบตายแล้วรู้มั้ยโทโมะ ! ><

 

“สูดอากาศพอรึยัง?”

 

“นายถามมทำไม ?”

 

“ถ้าพอแล้ว ฉันจะได้..” อะ..เอาอีกแล้ว! เขาเพิ่งถอนจูบฉันไปเมื่อกี้แต่นี่เขาประกบปากลงมาจูบ

ฉันอีกแล้วหรอเนี่ย  -0- แต่จูบที่สองกลับเป็นจูบที่หวานจนฉันแทบละลายกองลงไปกับโซฟาซะ

ตรงนั้น  ฉัน จึงได้แต่ขย้ำเสื้อเชิ๊ตของโทโมะจนยับยู่ยี่ไปหมด จากจูบเหมือนจะไม่พอสำหรับโทโมะ

เขาจึงเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาที่ซอกคอของฉันซุกไซร้อยู่อย่างนั้นจนฉันจั๊กจี๊ ไปหมด

 

“พอแล้วโทโมะ ปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันพยายามใช้มือดันตัวโทโมะออกแต่มันก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด

เพราะแรงฉันกับแรงเขามันเทียบกันไม่ได้เลยน่ะสิ !

 

“ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงสัมผัสของเราสองคนมากนะแก้ว” โทโมะพูดทั้งๆที่ตัวเองก็ยังคงระดมจูบไปทั่ว

ซอกคอขาวของฉัน

 

“อื้อ....ปล่อยฉันเถอะนะ”

 

“ก็ได้ -3-” โทโมะถอนใบหน้าออกจากซอกคอของฉันแต่กลับไม่ได้ถอนใบหน้าออกห่างจากฉัน

เลยแม้แต่น้อย

 

“ฉันมีอะไรจะบอกเธอ”

 

“ว่า..?”

 

“ฉันรักเธอ”

 

“อื้อ”

 

“หวงเธอมากด้วย!”

 

“รู้แล้วน่า”

 

“หึงเธอ”

 

“เลิกพูดสักที -////-”

 

“^o^”

 

“แกล้งฉันมันสนุกมากรึไงฮะตาบ้า” ฉันไม่อยากจะโดนเขาแกล้งอีกแล้ว อยู่ให้เขาจ้องหน้าแบบนี้

ฉันจะตายเอาให้ได้น่ะสิ T////T ฉันจึงลุกขึ้นจากโซฟา แต่ก็ถูกโทโมะดึงแขนแล้วกระชากลงไปนั่ง

บนตักของเขา นี่มันยิ่งกว่าเมื่อกี้อีกนะ T^T

 

 “คิดถึงเธอจัง” โทโมะซุกใบหน้าเรียวลงมาที่ซอกคอของฉันแล้วกดจมูกลงบนแก้มเนียนของฉัน

ฟอดใหญ่

 

“อืม”

 

“เธอไม่มีอะไรจะบอกฉันบ้างรึไง ให้ฉันพูดอยู่ฝ่ายเดียว มันยุติธรรมซะที่ไหน”

 

“จะให้ฉันพูดอะไรเล่า”

 

“พูดว่าเธอคิดถึงฉัน รักฉัน เป็นห่วงฉัน รักฉันที่สุด..พูดได้มั้ยครับ?”

 

“ฉะ..ฉัน..ฉันพูดไม่ได้หรอกโทโมะ”

 

“ทำไมล่ะ ทีฉันยังพูดเลย”

 

“ก็ฉันเขินนี่นา ฉันเป็นผู้หญิงนะ”

 

“ฉันก็เป็นผู้ชายนะ” มันเหมือนกันซะที่ไหนเล่า!! >[]<

 

“พูดแค่ประโยคเดียวได้มั้ย?” ใครไม่มาเป็นฉันไม่รู้หรอกว่ามันเขินขนาดไหนน่ะ T///T

 

“ตามใจเธอสิ”

 

“ฉันรักนาย” ฉันพูดประโยคนั้นอย่างรวดเร็ว ก็มันเขินนี่น่า ._.//

 

“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย”

 

“ไม่รู้ไม่ชี้” ฉันหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากจะสบตากับคนด้านล่าง

 

“น่ารัก” -/////- ถ้าฉันกับเขาจะกลับมาคืนดีกันแล้วเขาจะทรมานฉันด้วยคำพูดขนาดนี้ ฉันขอกลับ

ไปทะเลาะกับเขาเหมือนเดิมจะดีกว่านะ T^T

 

“อะไรน่ารัก?”

 

“แก้วน่ารัก”โทโมะก้มลงมาจรดจมูกโด่งลงมาที่แก้มฉันอีกครั้ง T////T

----------------------------------------------------------------------------------

 กลับมาอัพอีกครั้งหลังจากหายไปเป็นปี ~ แล้วก็คงไม่มีคนอ่านละ55555
แต่ก็ยังอยากลง อุ้อิ้