Only you! แค่เธอคนเดียว

10

 
ฉันบอกไปแล้วนะว่าอยากมาดูโทโมะซ้อมเต้น แล้วฉันก็ได้มาจริงๆค่ะ รู้ว่าโทโมะคงไม่อยากให้มา แต่เขื่อนก็ดัน
เสล่อ ย้ำว่าเสล่อมากค่ะโทรบอกให้โทโมะพาฉันมาด้วย เนื่องจากเขื่อนบอกอยากเจอฉัน..เพราะคิดถึง -___- ดู
เหตุผลมันเถอะ! โทรบอกให้ฉันไปเองก็ได้นี่นาไม่เห็นจำเป็นต้องให้มากับคนใจร้ายคนนี้เลย :( บรรยากาศภายใน
รถเงียบงันจนฉันได้ยินเสียงแอร์ภายในรถ และเสียงลมหายใจของทั้งโทโมะและฉัน โทโมะแทบไม่มองหน้าาฉัน
เลย ในสายตาของเขาฉันคงเป็นเหมือนอากาศธาตุไปแล้วสินะ .
 
“เหวยๆ คิดถึงจริญญาที่สวดเลยครับผม” เขื่อนเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในห้องซ้อมก็รีบวิ่งมากอดฉัน
“ทำตัวปัญญาอ่อน-_-” โทโมะพูดน้ำเสียงนิ่งๆก่อนจะเดินเอากระเป๋าไปวางที่โซฟา
“อะไรของมัน ก็คนเขาจะแสดงความรักกันอะ ผิดรึไง เนอะๆแก้วใจ ^O^”
“เอาเหอะไอ้เขื่อน แกเลิกทำตัวเหมือนกบไม่รู้จักโตสักทีแล้วมาซ้อมเต้นต่อได้แล้ว” ป๊อปปี้หันมาสั่งเขื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง
 
แอ๊ดดดดด!
“หวัดดีทุกคนนะ” หนุ่มร่างเล็กท่าทางจะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นเดินเข้ามาพร้อมกับหนุ่มอีกคนที่คาดว่าน่าจะเป็นคน
เกาหลีไม่ใช่ลูกครึ่งแน่ๆ
“สะวะดีครับทู้กคน” นั่นไง ลูกครึ่งที่ไหนจะพูดชัดขนาดนี้  -O-
“นี่จงเบกับเคนตะใช่มั้ย? ฉันป๊อปปี้นะ”
“ผมเขื่อนคร้าบบบบ” เขื่อนกันไปยิ้มร่าให้สองคนที่เดินเข้ามา
“ฉันโทโมะ” สั้นๆง่ายๆ แต่เย็นชาชะมัด ตานี่มีงานพิเศษรับจ๊อบทำหน้าตายรึไงก็ไม่รู้นะ  ถ้าเกิดวันนึงเขาโดนหา
เรื่องขึ้นมาฉันจะไม่แปลกใจเลย  ขนาดฉันยังหมั่นไส้เขาเลย -___-
“แล้วนี่..?” เคนตะชี้นิ้วมาที่ฉันที่นั่งอยู่บนโซฟา
“ฉันชื่อแก้วเป็นเพื่อนของสามคนนี้เอง”
“ยินดีเท่ได้รู้จักแก้วนะ” จงเบตอบแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร
“เช่นกัน :)”
 
แล้วการซ้อมเต้นก็เริ่มขึ้น ฉันมองดูเคโอติคเต้นอย่างตั้งใจ พวกเขาถึงแม้แต่ละคนจะดูมีบุคลิกที่ต่างกัน แต่ฉันว่า
มันดูเป็นอะไรที่ลงตัวมาก  ฉันคิดว่ามันจะทำให้คนดูไม่เบื่อ เพราะถ้าทุกคนเหมือนกันหมดคงจะเป็นอะไรที่จำเจ 
ถึงพวกเขาจะเพิ่งรู้จักกันแต่กูดูเข้ากันได้ดี สังเกตได้จากจังหวะการเต้นที่พร้อมกันอย่างกับซ้อมกันมานาน
 
[Rrrrrrrrrrrrrrrrrr]
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่เคโอติคพักซ้อมพอดี
“ว่าไงเค?”
(แก้วเคต้องบินไปอังกฤษพรุ่งนี้แล้วอะ)
“ไปทำไมเค?” ฉันรู้สึกเหมือนมีสายตาคู่นึงมองฉันอยู่เลยอะ คงจะไม่ใช่…เขาใช่มั้ย ?
(ไปเรียนต่อที่น่ะ แล้วก็ไปดูกิจการร้านอาหารที่นู่นช่วยแม่ด้วย)
“ง่ะ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้แก้วไปส่งที่สนามบินนะ” ฉันเดาผิด เพราะในเมื่อหันหน้าไปมองก็พบว่าเป็นเขาที่มองอยู่จริงๆ…
โทโมะ!
(ได้ๆ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ)
“อืม”
 
 
“ฮ้าาาา ~ ในที่สุดก็ซ้อมเต้นเสร็จสักที เหนื่อยชะมัดเลย >O<” หลังจากที่เคโอติคซ้อมเต้นกันเสร็จ เขื่อนก็ทิ้ง
ตัวลงนอนกับพื้นอย่างหมดแรง ส่วนคนอื่นๆก็ทยอยกันกลับไปหมดเหลือเพียงฉัน เขื่อน และโทโมะ
“งั้นฉันกลับแล้วนะเขื่อน” ฉันหันไปบอกเขื่อน ก็อยู่ที่นี่มาทั้งวันแล้วนี่นา เบื่อจะตายไป
“เดี๋ยวเขื่อนไปส่งนะแก้ว ^--^”
“อ่าฮะ”
“ยัยนี่มากับฉัน ก็ต้องกลับกับฉัน!” แล้วทำไมต้องชอบตะคอกใส่ฉันอะ?
“ฉันจะกลับกับเขื่อน!”
“ฉันว่าพวกแกสองคนเคลียร์กันให้เสร็จแล้วค่อยบอกฉันดีกว่านะ -__-”
“ยัยนี่อยู่ห้องเดียวกับฉัน ให้กลับกับฉันน่ะดีแล้ว”
“เอางั้นหรอ? ก็ได้ๆตามใจแก”
“เขื่อน ฉัน..”
“กลับกับไอ้โมะมันนั่นแหละแก้ว มันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ฮ่าๆๆ” เขื่อนหัวเราะร่าก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้ว
เดินออกจากห้องซ้อมไปอีกคน
“ป่ะ กลับบ้าน” โทโมะเดินมาจับมือฉันแล้วจูงออกมาจากห้องซ้อม
“ปล่อยมือฉัน” ฉันพูดเสียงเรียบแล้วหยุดเดินมองหน้าเขานิ่งๆ
“จับมือกับฉันแล้วมันอึดอัด น่ารำคาญมากรึไง”
“รู้ตัวนิ ปล่อยมือฉันได้แล้ว” เข้มแข็งไว้จริญญา ในเมื่อเขาทำเราก่อน ไม่ผิดหรอกที่เราจะตอกกลับไปแบบนี้
โทโมะค่อยๆปล่อยมือฉันแล้วก้าวขาเดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย
 
วันรุ่งขึ้น
“จะไปไหน?” โทโมะเอ่ยถามขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูออกไป
“ไปส่งเคลวิน”
“มันจะไปไหน?” ทำเหมือนไม่สนใจแล้วจะมาถามซักไซ้อะไรฉัน ?
“อังกฤษ” ฉันกลายเป็นคนถามคำตอบคำไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อาจจะเป็นตั้งแต่ที่โทโมะเขาทำร้ายจิตใจฉันล่ะ
มั้ง
“ไม่บินตามมันไปล่ะ”
“ถ้านายจะมาหาเรื่องกัน อย่ามาพูดกันเลยดีกว่า” ฉันหมั่นไส้เขาชะมัด! ทำไมต้องคอยหาเรื่องกันตลอด เลิก
สนใจฉันสักที เลิกยุ่งกับฉันสักที  จบประโยคนั้นฉันจึงเดินออกมาจากห้องแล้วกดลิฟท์ลงไปที่ลานจอดรถเพื่อขับ
รถไปที่สนามบิน  เอ้ออ..ฉันกลับมาใช้รถของตัวเองแล้วล่ะ ไม่อยากรบกวนใครบางคนที่เขาไม่เต็มใจให้นั่งรถด้วย
:(
 
 
@Suvarnabhumi Airport
“เดินทางปลอดภัยนะเค ^^”
“แก้วดูแลตัวเองด้วยนะ มีอะไรก็โทรหาเคได้”
“ขอบคุณนะเค”
“บอกแล้วว่าเราเป็นเพื่อนกัน”
“แก้วรักเคนะ”
“เครักแก้วมากกว่า ^o^”
“มากอดที” ฉันอ้าแขนไปตรงหน้าเคลวิน เคลวินจึงอ้าแขนกอดฉันแน่น อบอุ่นจังแฮะ อย่างน้อยถึงฉันจะไม่เหลือ
ใครแต่ฉันเชื่อว่าฉันยังเหลือเพื่อนคนนี้ คนที่คอยดูแลฉันอย่างดีมาตลอด <3
 
 
หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นฉันกับโทโมะก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย  เราอยู่ห้องเดียวกันก็จริง แต่เหมือนกับว่าต่างฝ่าย
ต่างไม่เห็นตัวตนของกันและกัน  เวลาเดินผ่านก็ทำเหมือนกับว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงอากาศธาตุ  เขาเย็นชากับฉัน
ก่อน  ฉันก็ควรจะเย็นชากับเขากลับไม่ใช่งั้นหรอ?  แต่ฉันอยากจะบอกว่าที่ฉันเป็นอยู่ทุกวันมันทรมานมาก  ฉันอึด
อัดที่ต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ อยากจะหนีไปจากเขาแต่ก็ทำไม่ได้  แต่สุดท้ายฉันก็ยังต้องอยู่อย่างนี้ต่อไป เฮ้อ
อออ…..
 
[Rrrrrrrrrrrrrrrrrr]
“ว่าไงเขื่อน?” ฉันกำลังขับรถไปสยาม อยากจะไปช้อปปิ้งซะหน่อย ไปเดินเล่นให้ตัวเองผ่อนคลายซะบ้างก็ดี
เหมือนกัน แต่เขื่อนดันโทรเข้ามาพอดี
(วันนี้วันอะไรเอ่ยยย ?)
“วันเสาร์ - -^”
(แก้วลืมไปแล้วจริงๆ แก้วใจใจร้ายที่สุด -3-)
“ลืมอะไรของนาย บอกมาสิ!” แล้ววันนี้มันวันอะไรกัน ถ้าไม่ใช่วันเสาร์ เพราะฉันว่าฉันดูปฏิทินมาไม่ผิดนะ
(แก้วใจลืมวันเปิดตัวอัลบั้มของเคโอติคไปได้ยังไง แง้ๆๆๆ)
“เฮ้ยยย! O.o จริงด้วย ฉันขอโทษนะเขื่อน ขอโทษๆ ><”
(งานจะเริ่มอีกขึ้นอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า หวังว่าแก้วใจจะไม่เบี้ยวนะ ไม่งั้นงอนจริงๆด้วย!)
“ที่ไหนอะ? สยามป่ะ”
(ใช่แล้วววว)
“ฉันกำลังจะไปสยามพอดี  เดี๋ยวเจอกันนะ”
(คร้าบ)
 
ฉันมาถึงสยามเร็วกว่าที่คาดไว้เยอะแฮะ เขื่อนบอกว่างานจะจัดที่ลานชั้นหนึ่งของสยามดิสคัฟเวอรี่  อีกตั้งหนึ่ง
ชั่วโมงฉันว่าฉันไปเดินช้อปปิ้งก่อนดีกว่า  เฟย์กับฟางไปเกาหลีตั้งสามวัน ฉันเลยไม่มีเพื่อนเดินช้อปเลย ต้องมา
เดินคนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกาชะมัด! =3=  โอ๊ะ!! เสื้อผ้าร้านนั้นสวยจังเลยแฮะ ฉันแวะเขาไปดูสักหน่อยดีกว่า 
>O<
เสื้อผ้าร้านนี้เป็นแนวที่ฉันชอบแต่งเลยล่ะ! กางเกงขาเดฟสบายๆ  เสื้อเชิ้ตเท่ห์ๆตามสไตล์ที่ฉันชอบแต่งเป็นประจำ
อยู่แล้ว ฉันไม่ชอบแต่งแบบผู้หญิงทั่วไปสักเท่าไหร่น่ะ  มันดูเงอะงะยังไงไม่รู้  ฉันว่าแต่งแบบนี้แล้วดูสบายกว่ากัน
เยอะเลย
ระหว่างที่ฉันรับของมาจากพนักงานที่ใส่เสื้อผ้าลงบนถุงกระดาษของร้านฉันก็ถูกน้องผู้หญิงกลุ่มนึงขอถ่ายรูป เอ่อ
คือ -__- ฉันไม่ใช่ดารานะ
“พี่ชื่ออะไรหรอคะ?” เด็กผู้หญิงน่าจะอยู่ประมาณมอสี่ถามขึ้น
“แก้วค่ะ”
“พี่น่ารักจังเลย พวกเรานึกว่าดาราซะอีก”
“ไม่ขนาดนั้นมั้ง ^^;”
“หนูว่าถ้าพี่ได้เป็นดาราหรือไม่ก็นักร้องนะ พี่ต้องดังแน่ๆ”
“ฮ่าๆ ขนาดนั้นเลย”
“ใช่ค่ะ พวกเราจะรีบสมัครเป็นแฟนคลับพี่ทันทีเลยนะ ^__^”
“ขอบคุณค่ะ” แล้วฉันก็ถ่ายรูปกับน้องๆทั้งหมด แล้วจึงเดินมายังงานเปิดตัวอัลบั้มที่กำลังจะเริ่มขึ้น  เอ๊ะ! ฉันลืมซื้อ
อะไรไปแสดงความยินดีกับเคโอติคสนิทเลยนินา  สายตาเหลือบไปเห็นร้านดอกไม้ที่อยู่ขวามือ ไม่รอช้าฉันรีบสาว
เท้าเดินเข้าไปในร้านทัน
“ขอดอกไม้อะไรก็ได้ค่ะที่ใช้แสดงความยินดีน่ะค่ะ”
“ได้ค่ะๆ”
 
 
@สยามดิสคัฟเวอรี่ 
งานเปิดตัวอัลบั้มได้เริ่มชึ้นสักพักแล้วล่ะ ถึงพวกเขาทั้งห้าคนจะเพิ่งเปิดตัวอัลบั้มแรกแต่ก็ดึงดูดความสนใจจากคน
บริเวณนั้นเป็นจำนวนมาก ทำให้คนที่ยืนดูพวกเชาเต็มพื้นที่ไม่หมด จนฉันที่เพิ่งเดินเข้ามาได้แต่ยืนมองอยู่ข้าง
หลัง  แต่โชคดีที่ฉันตัวสูงจึงมองเห็นพวกเขาได้ชัดเจน
“มาถึงคำถามสุดท้ายนะคะ  เราอยากจะถามว่าหนุ่มๆทั้งห้าคนเนี่ยมีสเปกสาวแบบไหนกันนะ”
“ผมชอบผู้หญิงตัวเล็กๆ อ่อนหวานสักหน่อยครับ” ป๊อปปี้ตอบคำถามเป็นคนแรก
“จงเบชอบผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ครับ”
“เคนตะชอบผู้หญิงพูดเก่ง ยิ้มง่ายครับ”
“เขื่อนชอบผู้หญิงเปรี้ยวๆ อินเทรนท์เป็นผู้นำแฟชั่นครับ ฮี่ๆ”
“โทโมะชอบผู้หญิงเซ็กซี่ครับ” คำตอบสุดท้ายเรียกเสียงฮือฮาจากเหล่าบรรดาผู้ที่มางานได้เป็นอย่างดี  ใครจะไป
คิดล่ะว่ามาดคุณชายเย็นชาแบบเขาจะชอบผู้หญิงเซ็กซี่ แต่ขอโทษนะที่ฉันรู้มานานแล้วจึงไม่ตื่นเต้นอะไรสักเท่า
ไหร่
“เอาล่ะค่ะ เราทุกคนคงได้รู้จักหนุ่มๆเคโอติคมากขึ้นแล้วนะคะ ยังไงก็อยากให้หนุ่มๆฝากอัลบั้มด้วยค่ะ”
“อัลบั้มแรกของพวกเรา พวกเราตั้งใจกันทำกันมากครับ ทั้งซ้อมร้องซ้อมเต้น ยังไงก็ขอฝากพวกเราทุกคนด้วยนะ
ครับ ขอบคุณครับ” ป๊อปปี้ในฐานะที่เป็นหัวหน้าวงเป็นคนกล่าวแทนทุกคนในวงเป็นอันว่างานวันนี้เสร็จสิ้นโดน
สมบูรณ์
 
หลังจากที่งานเลิก คนก็ทยอยกลับกันไปจนเหลือเพียงเคโอติคและแฟนคลับบางกลุ่มที่ยังยืนพูดคุยกับพวกเขา
อยู่
“ยินดีด้วยนะ” ฉันเดินแทรกตัวเข้าไปหาพวกเขาทั้งห้าคนพลางยื่นช่อดอกไม้ที่ซื้อมาให้
“แปปนึงนะครับน้อง” ป๊อปปี้หันไปบอกแฟนคลับแล้วหันหน้ามาสนใจฉัน (รู้สึกซะใจนิดๆ ><)
“ขอบคุณคร้าบแก้วใจ” เขื่อนยื่นมือมารับดอกไม้
“ฉันให้ทุกคนนะเขื่อนไม่ได้ให้นายคนเดียว”
“ก็เขื่อนอยากได้อ๊า” เขื่อนทำปากจู๋เหมือนงอนฉันเล็กๆ เอิ่มมม ได้ข่าวว่านายโตแล้วนะเขื่อน แล้วยังมีแฟนคลับ
ยืนอยู่ด้วย ไม่อายเลยจริงๆ - -
“ขอบคุณมากนะแก้ว” จงเบพูดยิ้มๆ
“ขอบคุณเหมือนกันนะแก้ว ^^” เคนตะที่ผละออกจากแฟนคลับที่ขอถ่ายรูปก่อนจะหันมาฉีกยิ้มให้ฉัน
“ขอบคุณ” สั้นๆห้วนๆ มีอยู่คนเดียวไม่ต้องถามก็รู้  ถึงเขาจะดูเย็นชา หน้าตาย หยิ่ง แต่ฉันกลับสังเกตได้ว่าโทโมะ
ดูจะมีแฟนคลับเยอะที่สุดในบรรดาห้าคนเลยล่ะ  พวกแฟนคลับไปชอบได้ไงก็ไม่รู้ เขื่อนยังหล่อกว่าตั้งเยอะ ! 
=_=+
“พี่คนนี้เป็นอะไรกับพวกพี่หรอคะ?” แฟนคลับคนนึงถามขึ้น
“เป็นเพื่อนสนิทกันครับ” ป๊อปปี้เป็นคนตอบแทนทุกคน
“อ๋อ พี่แก้วน่ารักจังเลยค่ะ แถมเท่ห์อีกต่างหาก พวกเราขอถ่ายรูปหน่อยสิคะ” เอาอีกแล้วไง รอบที่สองของวันนี้
แล้วค่ะที่ฉันโดนขอถ่ายรูป  -[]-
“ว้าววว!! แก้วใจของเขื่อนฮอตจังเลยนะคร๊าบบบ >[++++]<” เขื่อนทำท่ากระดี๊กระด๊าอยากกับกบได้กระโดด
ลงบ่อให้รอบสามปี - -’
“ของพี่เขื่อน ? พี่แก้วกับพี่เขื่อนเป็นอะไรกันคะ ?” แฟนคลับผู้หญิงตัวเล็กให้เขื่อนพูดอย่างนั้นจึงอดที่จะถาม
เพราะความสงสัยไม่ได้
“เราสองคนเป็น..” ยังไม่ทันที่แก้วจะพูดจบ
“เพื่อนกัน!!” โทโมะกลับพูดเสียงดังขึ้นมาซะดื้อๆทั้งๆที่แฟนคลับคนนั้นไม่ได้ถามเขาแม้แต่น้อย
“ทำไมพี่โทโมะต้องขึ้นเสียงด้วยล่ะค่ะ T[ ]T”
“มันเหนื่อยน่ะครับ อย่าไปถือสามันเลย - -” เขื่อนพูดแก้ตัวแทนโทโมะ
.
.
.
 
“พวกพี่กลับแล้วนะครับ แล้วเจอกันครับ” ป๊อปปี้บอกแล้วเลื่อนบานประตูรถตู้ของบริษัท  ส่วนจงเบกับเคนตะเห็น
บอกจะไปทำธุระกันต่อที่ไหนสักที่จึงไมได้ขึ้นรถมาด้วย จึงเหลือเพียงพวกเขาแค่สามคน
“โทโมะ..เมื่อไหร่แกกับแก้วจะเลิกโกรธกันสักที” เขื่อนหันไปถามโทโมะที่นั่งทำเป็นมองออกไปนอกรถ
“ฉันกับยัยนั่นไม่ได้โกรธกัน”
“เลิกโกหกพวกเราสักทีเถอะว่ะ พวกฉันเป็นเพื่อนแกนะเว่ย” ป๊อปปี้หันมาบอกโทโมะอีกคน
“แล้วเรื่องแก้วกับเคลวินมันก็จบไปหลายเดือนแล้ว แกก็รู้แล้วนิว่าแก้วกับเคลวินเป็นแค่เพื่อนกัน”
“แก้วคงไม่ให้อภัยฉัน”
“ให้สิ! ฉันรู้ว่าแก้วรักแก” เขื่อนให้กำลังใจเพื่อนตัวเองเต็มที่
“แต่...ฉัน”
“อย่ามาทำเป็นป๊อดหน่อยเลยน่า ทีแกล้งเค้าล่ะแกล้งได้โดยไม่ต้องบอก ทีให้ง้อล่ะทำไม่ได้” ป๊อปปี้พูดจาซ้ำเติม
เพื่อนตัวเอง เพราะเขาเริ่มจะทนไม่ได้ที่เพื่อนตัวเองกล้าแกล้งคนที่ตัวเองรักโดยให้น้องสาวที่เป็นญาติห่างๆของ
ตัวเองที่ชื่อแพทแกล้งเล่นละครให้แก้วใจผิดเพื่อที่ตัวเองอยากจะประชดที่แก้วทำตัวสนิทสนมกับเคลวินจนสุด
ท้ายพอรู้ว่าเขาสองคนเป็นแค่เพื่อนโทโมะมันก็สายไปซะแล้ว ..
“เอาน่าไอ้โมะ แกจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปรึไงกัน” เขื่อนตบบ่าโทโมะเป็นการให้กำลังใจพลางส่งสายตามุ่ง
มั่นให้เพื่อน
“พวกฉันก็แนะนำแกได้แค่นี้นะไอ้โมะ ที่เหลือมันก็สุดแล้วแต่แกละกัน” ป๊อปปี้พูดเป็นครั้งสุดท้าย แล้วหันหน้า
กลับเพราะไม่อยากจะพูดอะไรมาก ป๊อปปี้เป็นคนที่ไม่ค่อยพูดอะไรเรื่อยเปื่อยเหมือนเขื่อนสักเท่าไหร่= =  เขา
จะพูดมากๆก็ตอนที่เป็นเวลางานเท่านั้นแหละ
 
----------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้รู้สึกว่ามันจะไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ แถมยังยาวอีกต่างหาก ปาไปเกือบสิบหน้าเวิร์ดอะ ! =[]o      กะจะแบ่งออกเป็นสองตอนแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะตัดตรงไหนออกดี ก็เลยรวมๆไปเลย 555                   แบบยังไงไม่รู้ น่าเบื่อมั้ยอะบอกกันหน่อยนะ ? TOT
แจงก็แต่งนิยายไม่ค่อยเก่งด้วย แต่งไม่เก่ง บรรยายไม่เป็น TT’ ทุกคนก็จินตนาการกันเองแล้วกันนะ
555555555
ขอบคุณทุกคนทีอ่านนะ :)