Only you! แค่เธอคนเดียว

10

 

ฉันบอกไปแล้วนะว่าอยากมาดูโทโมะซ้อมเต้น แล้วฉันก็ได้มาจริงๆค่ะ รู้ว่าโทโมะคงไม่อยากให้มา แต่เขื่อนก็ดัน

เสล่อ ย้ำว่าเสล่อมากค่ะโทรบอกให้โทโมะพาฉันมาด้วย เนื่องจากเขื่อนบอกอยากเจอฉัน..เพราะคิดถึง -___- ดู

เหตุผลมันเถอะ! โทรบอกให้ฉันไปเองก็ได้นี่นาไม่เห็นจำเป็นต้องให้มากับคนใจร้ายคนนี้เลย :( บรรยากาศภายใน

รถเงียบงันจนฉันได้ยินเสียงแอร์ภายในรถ และเสียงลมหายใจของทั้งโทโมะและฉัน โทโมะแทบไม่มองหน้าาฉัน

เลย ในสายตาของเขาฉันคงเป็นเหมือนอากาศธาตุไปแล้วสินะ .

 

“เหวยๆ คิดถึงจริญญาที่สวดเลยครับผม” เขื่อนเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในห้องซ้อมก็รีบวิ่งมากอดฉัน

“ทำตัวปัญญาอ่อน-_-” โทโมะพูดน้ำเสียงนิ่งๆก่อนจะเดินเอากระเป๋าไปวางที่โซฟา

“อะไรของมัน ก็คนเขาจะแสดงความรักกันอะ ผิดรึไง เนอะๆแก้วใจ ^O^”

“เอาเหอะไอ้เขื่อน แกเลิกทำตัวเหมือนกบไม่รู้จักโตสักทีแล้วมาซ้อมเต้นต่อได้แล้ว” ป๊อปปี้หันมาสั่งเขื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง

 

แอ๊ดดดดด!

“หวัดดีทุกคนนะ” หนุ่มร่างเล็กท่าทางจะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นเดินเข้ามาพร้อมกับหนุ่มอีกคนที่คาดว่าน่าจะเป็นคน

เกาหลีไม่ใช่ลูกครึ่งแน่ๆ

“สะวะดีครับทู้กคน” นั่นไง ลูกครึ่งที่ไหนจะพูดชัดขนาดนี้  -O-

“นี่จงเบกับเคนตะใช่มั้ย? ฉันป๊อปปี้นะ”

“ผมเขื่อนคร้าบบบบ” เขื่อนกันไปยิ้มร่าให้สองคนที่เดินเข้ามา

“ฉันโทโมะ” สั้นๆง่ายๆ แต่เย็นชาชะมัด ตานี่มีงานพิเศษรับจ๊อบทำหน้าตายรึไงก็ไม่รู้นะ  ถ้าเกิดวันนึงเขาโดนหา

เรื่องขึ้นมาฉันจะไม่แปลกใจเลย  ขนาดฉันยังหมั่นไส้เขาเลย -___-

“แล้วนี่..?” เคนตะชี้นิ้วมาที่ฉันที่นั่งอยู่บนโซฟา

“ฉันชื่อแก้วเป็นเพื่อนของสามคนนี้เอง”

“ยินดีเท่ได้รู้จักแก้วนะ” จงเบตอบแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร

“เช่นกัน :)”

 

แล้วการซ้อมเต้นก็เริ่มขึ้น ฉันมองดูเคโอติคเต้นอย่างตั้งใจ พวกเขาถึงแม้แต่ละคนจะดูมีบุคลิกที่ต่างกัน แต่ฉันว่า

มันดูเป็นอะไรที่ลงตัวมาก  ฉันคิดว่ามันจะทำให้คนดูไม่เบื่อ เพราะถ้าทุกคนเหมือนกันหมดคงจะเป็นอะไรที่จำเจ 

ถึงพวกเขาจะเพิ่งรู้จักกันแต่กูดูเข้ากันได้ดี สังเกตได้จากจังหวะการเต้นที่พร้อมกันอย่างกับซ้อมกันมานาน

 

[Rrrrrrrrrrrrrrrrrr]

เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่เคโอติคพักซ้อมพอดี

“ว่าไงเค?”

(แก้วเคต้องบินไปอังกฤษพรุ่งนี้แล้วอะ)

“ไปทำไมเค?” ฉันรู้สึกเหมือนมีสายตาคู่นึงมองฉันอยู่เลยอะ คงจะไม่ใช่…เขาใช่มั้ย ?

(ไปเรียนต่อที่น่ะ แล้วก็ไปดูกิจการร้านอาหารที่นู่นช่วยแม่ด้วย)

“ง่ะ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้แก้วไปส่งที่สนามบินนะ” ฉันเดาผิด เพราะในเมื่อหันหน้าไปมองก็พบว่าเป็นเขาที่มองอยู่จริงๆ…

โทโมะ!

(ได้ๆ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ)

“อืม”

 

 

“ฮ้าาาา ~ ในที่สุดก็ซ้อมเต้นเสร็จสักที เหนื่อยชะมัดเลย >O<” หลังจากที่เคโอติคซ้อมเต้นกันเสร็จ เขื่อนก็ทิ้ง

ตัวลงนอนกับพื้นอย่างหมดแรง ส่วนคนอื่นๆก็ทยอยกันกลับไปหมดเหลือเพียงฉัน เขื่อน และโทโมะ

“งั้นฉันกลับแล้วนะเขื่อน” ฉันหันไปบอกเขื่อน ก็อยู่ที่นี่มาทั้งวันแล้วนี่นา เบื่อจะตายไป

“เดี๋ยวเขื่อนไปส่งนะแก้ว ^--^”

“อ่าฮะ”

“ยัยนี่มากับฉัน ก็ต้องกลับกับฉัน!” แล้วทำไมต้องชอบตะคอกใส่ฉันอะ?

“ฉันจะกลับกับเขื่อน!”

“ฉันว่าพวกแกสองคนเคลียร์กันให้เสร็จแล้วค่อยบอกฉันดีกว่านะ -__-”

“ยัยนี่อยู่ห้องเดียวกับฉัน ให้กลับกับฉันน่ะดีแล้ว”

“เอางั้นหรอ? ก็ได้ๆตามใจแก”

“เขื่อน ฉัน..”

“กลับกับไอ้โมะมันนั่นแหละแก้ว มันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ฮ่าๆๆ” เขื่อนหัวเราะร่าก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้ว

เดินออกจากห้องซ้อมไปอีกคน

“ป่ะ กลับบ้าน” โทโมะเดินมาจับมือฉันแล้วจูงออกมาจากห้องซ้อม

“ปล่อยมือฉัน” ฉันพูดเสียงเรียบแล้วหยุดเดินมองหน้าเขานิ่งๆ

“จับมือกับฉันแล้วมันอึดอัด น่ารำคาญมากรึไง”

“รู้ตัวนิ ปล่อยมือฉันได้แล้ว” เข้มแข็งไว้จริญญา ในเมื่อเขาทำเราก่อน ไม่ผิดหรอกที่เราจะตอกกลับไปแบบนี้

โทโมะค่อยๆปล่อยมือฉันแล้วก้าวขาเดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย

 

วันรุ่งขึ้น

“จะไปไหน?” โทโมะเอ่ยถามขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูออกไป

“ไปส่งเคลวิน”

“มันจะไปไหน?” ทำเหมือนไม่สนใจแล้วจะมาถามซักไซ้อะไรฉัน ?

“อังกฤษ” ฉันกลายเป็นคนถามคำตอบคำไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อาจจะเป็นตั้งแต่ที่โทโมะเขาทำร้ายจิตใจฉันล่ะ

มั้ง

“ไม่บินตามมันไปล่ะ”

“ถ้านายจะมาหาเรื่องกัน อย่ามาพูดกันเลยดีกว่า” ฉันหมั่นไส้เขาชะมัด! ทำไมต้องคอยหาเรื่องกันตลอด เลิก

สนใจฉันสักที เลิกยุ่งกับฉันสักที  จบประโยคนั้นฉันจึงเดินออกมาจากห้องแล้วกดลิฟท์ลงไปที่ลานจอดรถเพื่อขับ

รถไปที่สนามบิน  เอ้ออ..ฉันกลับมาใช้รถของตัวเองแล้วล่ะ ไม่อยากรบกวนใครบางคนที่เขาไม่เต็มใจให้นั่งรถด้วย

:(

 

 

@Suvarnabhumi Airport

“เดินทางปลอดภัยนะเค ^^”

“แก้วดูแลตัวเองด้วยนะ มีอะไรก็โทรหาเคได้”

“ขอบคุณนะเค”

“บอกแล้วว่าเราเป็นเพื่อนกัน”

“แก้วรักเคนะ”

“เครักแก้วมากกว่า ^o^”

“มากอดที” ฉันอ้าแขนไปตรงหน้าเคลวิน เคลวินจึงอ้าแขนกอดฉันแน่น อบอุ่นจังแฮะ อย่างน้อยถึงฉันจะไม่เหลือ

ใครแต่ฉันเชื่อว่าฉันยังเหลือเพื่อนคนนี้ คนที่คอยดูแลฉันอย่างดีมาตลอด <3

 

 

หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นฉันกับโทโมะก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย  เราอยู่ห้องเดียวกันก็จริง แต่เหมือนกับว่าต่างฝ่าย

ต่างไม่เห็นตัวตนของกันและกัน  เวลาเดินผ่านก็ทำเหมือนกับว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงอากาศธาตุ  เขาเย็นชากับฉัน

ก่อน  ฉันก็ควรจะเย็นชากับเขากลับไม่ใช่งั้นหรอ?  แต่ฉันอยากจะบอกว่าที่ฉันเป็นอยู่ทุกวันมันทรมานมาก  ฉันอึด

อัดที่ต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ อยากจะหนีไปจากเขาแต่ก็ทำไม่ได้  แต่สุดท้ายฉันก็ยังต้องอยู่อย่างนี้ต่อไป เฮ้อ

อออ…..

 

[Rrrrrrrrrrrrrrrrrr]

“ว่าไงเขื่อน?” ฉันกำลังขับรถไปสยาม อยากจะไปช้อปปิ้งซะหน่อย ไปเดินเล่นให้ตัวเองผ่อนคลายซะบ้างก็ดี

เหมือนกัน แต่เขื่อนดันโทรเข้ามาพอดี

(วันนี้วันอะไรเอ่ยยย ?)

“วันเสาร์ - -^”

(แก้วลืมไปแล้วจริงๆ แก้วใจใจร้ายที่สุด -3-)

“ลืมอะไรของนาย บอกมาสิ!” แล้ววันนี้มันวันอะไรกัน ถ้าไม่ใช่วันเสาร์ เพราะฉันว่าฉันดูปฏิทินมาไม่ผิดนะ

(แก้วใจลืมวันเปิดตัวอัลบั้มของเคโอติคไปได้ยังไง แง้ๆๆๆ)

“เฮ้ยยย! O.o จริงด้วย ฉันขอโทษนะเขื่อน ขอโทษๆ ><”

(งานจะเริ่มอีกขึ้นอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า หวังว่าแก้วใจจะไม่เบี้ยวนะ ไม่งั้นงอนจริงๆด้วย!)

“ที่ไหนอะ? สยามป่ะ”

(ใช่แล้วววว)

“ฉันกำลังจะไปสยามพอดี  เดี๋ยวเจอกันนะ”

(คร้าบ)

 

ฉันมาถึงสยามเร็วกว่าที่คาดไว้เยอะแฮะ เขื่อนบอกว่างานจะจัดที่ลานชั้นหนึ่งของสยามดิสคัฟเวอรี่  อีกตั้งหนึ่ง

ชั่วโมงฉันว่าฉันไปเดินช้อปปิ้งก่อนดีกว่า  เฟย์กับฟางไปเกาหลีตั้งสามวัน ฉันเลยไม่มีเพื่อนเดินช้อปเลย ต้องมา

เดินคนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกาชะมัด! =3=  โอ๊ะ!! เสื้อผ้าร้านนั้นสวยจังเลยแฮะ ฉันแวะเขาไปดูสักหน่อยดีกว่า 

>O<

เสื้อผ้าร้านนี้เป็นแนวที่ฉันชอบแต่งเลยล่ะ! กางเกงขาเดฟสบายๆ  เสื้อเชิ้ตเท่ห์ๆตามสไตล์ที่ฉันชอบแต่งเป็นประจำ

อยู่แล้ว ฉันไม่ชอบแต่งแบบผู้หญิงทั่วไปสักเท่าไหร่น่ะ  มันดูเงอะงะยังไงไม่รู้  ฉันว่าแต่งแบบนี้แล้วดูสบายกว่ากัน

เยอะเลย

ระหว่างที่ฉันรับของมาจากพนักงานที่ใส่เสื้อผ้าลงบนถุงกระดาษของร้านฉันก็ถูกน้องผู้หญิงกลุ่มนึงขอถ่ายรูป เอ่อ

คือ -__- ฉันไม่ใช่ดารานะ

“พี่ชื่ออะไรหรอคะ?” เด็กผู้หญิงน่าจะอยู่ประมาณมอสี่ถามขึ้น

“แก้วค่ะ”

“พี่น่ารักจังเลย พวกเรานึกว่าดาราซะอีก”

“ไม่ขนาดนั้นมั้ง ^^;”

“หนูว่าถ้าพี่ได้เป็นดาราหรือไม่ก็นักร้องนะ พี่ต้องดังแน่ๆ”

“ฮ่าๆ ขนาดนั้นเลย”

“ใช่ค่ะ พวกเราจะรีบสมัครเป็นแฟนคลับพี่ทันทีเลยนะ ^__^”

“ขอบคุณค่ะ” แล้วฉันก็ถ่ายรูปกับน้องๆทั้งหมด แล้วจึงเดินมายังงานเปิดตัวอัลบั้มที่กำลังจะเริ่มขึ้น  เอ๊ะ! ฉันลืมซื้อ

อะไรไปแสดงความยินดีกับเคโอติคสนิทเลยนินา  สายตาเหลือบไปเห็นร้านดอกไม้ที่อยู่ขวามือ ไม่รอช้าฉันรีบสาว

เท้าเดินเข้าไปในร้านทัน

“ขอดอกไม้อะไรก็ได้ค่ะที่ใช้แสดงความยินดีน่ะค่ะ”

“ได้ค่ะๆ”

 

 

@สยามดิสคัฟเวอรี่ 

งานเปิดตัวอัลบั้มได้เริ่มชึ้นสักพักแล้วล่ะ ถึงพวกเขาทั้งห้าคนจะเพิ่งเปิดตัวอัลบั้มแรกแต่ก็ดึงดูดความสนใจจากคน

บริเวณนั้นเป็นจำนวนมาก ทำให้คนที่ยืนดูพวกเชาเต็มพื้นที่ไม่หมด จนฉันที่เพิ่งเดินเข้ามาได้แต่ยืนมองอยู่ข้าง

หลัง  แต่โชคดีที่ฉันตัวสูงจึงมองเห็นพวกเขาได้ชัดเจน

“มาถึงคำถามสุดท้ายนะคะ  เราอยากจะถามว่าหนุ่มๆทั้งห้าคนเนี่ยมีสเปกสาวแบบไหนกันนะ”

“ผมชอบผู้หญิงตัวเล็กๆ อ่อนหวานสักหน่อยครับ” ป๊อปปี้ตอบคำถามเป็นคนแรก

“จงเบชอบผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ครับ”

“เคนตะชอบผู้หญิงพูดเก่ง ยิ้มง่ายครับ”

“เขื่อนชอบผู้หญิงเปรี้ยวๆ อินเทรนท์เป็นผู้นำแฟชั่นครับ ฮี่ๆ”

“โทโมะชอบผู้หญิงเซ็กซี่ครับ” คำตอบสุดท้ายเรียกเสียงฮือฮาจากเหล่าบรรดาผู้ที่มางานได้เป็นอย่างดี  ใครจะไป

คิดล่ะว่ามาดคุณชายเย็นชาแบบเขาจะชอบผู้หญิงเซ็กซี่ แต่ขอโทษนะที่ฉันรู้มานานแล้วจึงไม่ตื่นเต้นอะไรสักเท่า

ไหร่

“เอาล่ะค่ะ เราทุกคนคงได้รู้จักหนุ่มๆเคโอติคมากขึ้นแล้วนะคะ ยังไงก็อยากให้หนุ่มๆฝากอัลบั้มด้วยค่ะ”

“อัลบั้มแรกของพวกเรา พวกเราตั้งใจกันทำกันมากครับ ทั้งซ้อมร้องซ้อมเต้น ยังไงก็ขอฝากพวกเราทุกคนด้วยนะ

ครับ ขอบคุณครับ” ป๊อปปี้ในฐานะที่เป็นหัวหน้าวงเป็นคนกล่าวแทนทุกคนในวงเป็นอันว่างานวันนี้เสร็จสิ้นโดน

สมบูรณ์

 

หลังจากที่งานเลิก คนก็ทยอยกลับกันไปจนเหลือเพียงเคโอติคและแฟนคลับบางกลุ่มที่ยังยืนพูดคุยกับพวกเขา

อยู่

“ยินดีด้วยนะ” ฉันเดินแทรกตัวเข้าไปหาพวกเขาทั้งห้าคนพลางยื่นช่อดอกไม้ที่ซื้อมาให้

“แปปนึงนะครับน้อง” ป๊อปปี้หันไปบอกแฟนคลับแล้วหันหน้ามาสนใจฉัน (รู้สึกซะใจนิดๆ ><)

“ขอบคุณคร้าบแก้วใจ” เขื่อนยื่นมือมารับดอกไม้

“ฉันให้ทุกคนนะเขื่อนไม่ได้ให้นายคนเดียว”

“ก็เขื่อนอยากได้อ๊า” เขื่อนทำปากจู๋เหมือนงอนฉันเล็กๆ เอิ่มมม ได้ข่าวว่านายโตแล้วนะเขื่อน แล้วยังมีแฟนคลับ

ยืนอยู่ด้วย ไม่อายเลยจริงๆ - -

“ขอบคุณมากนะแก้ว” จงเบพูดยิ้มๆ

“ขอบคุณเหมือนกันนะแก้ว ^^” เคนตะที่ผละออกจากแฟนคลับที่ขอถ่ายรูปก่อนจะหันมาฉีกยิ้มให้ฉัน

“ขอบคุณ” สั้นๆห้วนๆ มีอยู่คนเดียวไม่ต้องถามก็รู้  ถึงเขาจะดูเย็นชา หน้าตาย หยิ่ง แต่ฉันกลับสังเกตได้ว่าโทโมะ

ดูจะมีแฟนคลับเยอะที่สุดในบรรดาห้าคนเลยล่ะ  พวกแฟนคลับไปชอบได้ไงก็ไม่รู้ เขื่อนยังหล่อกว่าตั้งเยอะ ! 

=_=+

“พี่คนนี้เป็นอะไรกับพวกพี่หรอคะ?” แฟนคลับคนนึงถามขึ้น

“เป็นเพื่อนสนิทกันครับ” ป๊อปปี้เป็นคนตอบแทนทุกคน

“อ๋อ พี่แก้วน่ารักจังเลยค่ะ แถมเท่ห์อีกต่างหาก พวกเราขอถ่ายรูปหน่อยสิคะ” เอาอีกแล้วไง รอบที่สองของวันนี้

แล้วค่ะที่ฉันโดนขอถ่ายรูป  -[]-

“ว้าววว!! แก้วใจของเขื่อนฮอตจังเลยนะคร๊าบบบ >[++++]<” เขื่อนทำท่ากระดี๊กระด๊าอยากกับกบได้กระโดด

ลงบ่อให้รอบสามปี - -’

“ของพี่เขื่อน ? พี่แก้วกับพี่เขื่อนเป็นอะไรกันคะ ?” แฟนคลับผู้หญิงตัวเล็กให้เขื่อนพูดอย่างนั้นจึงอดที่จะถาม

เพราะความสงสัยไม่ได้

“เราสองคนเป็น..” ยังไม่ทันที่แก้วจะพูดจบ

“เพื่อนกัน!!” โทโมะกลับพูดเสียงดังขึ้นมาซะดื้อๆทั้งๆที่แฟนคลับคนนั้นไม่ได้ถามเขาแม้แต่น้อย

“ทำไมพี่โทโมะต้องขึ้นเสียงด้วยล่ะค่ะ T[ ]T”

“มันเหนื่อยน่ะครับ อย่าไปถือสามันเลย - -” เขื่อนพูดแก้ตัวแทนโทโมะ

.

.

.

 

“พวกพี่กลับแล้วนะครับ แล้วเจอกันครับ” ป๊อปปี้บอกแล้วเลื่อนบานประตูรถตู้ของบริษัท  ส่วนจงเบกับเคนตะเห็น

บอกจะไปทำธุระกันต่อที่ไหนสักที่จึงไมได้ขึ้นรถมาด้วย จึงเหลือเพียงพวกเขาแค่สามคน

“โทโมะ..เมื่อไหร่แกกับแก้วจะเลิกโกรธกันสักที” เขื่อนหันไปถามโทโมะที่นั่งทำเป็นมองออกไปนอกรถ

“ฉันกับยัยนั่นไม่ได้โกรธกัน”

“เลิกโกหกพวกเราสักทีเถอะว่ะ พวกฉันเป็นเพื่อนแกนะเว่ย” ป๊อปปี้หันมาบอกโทโมะอีกคน

“แล้วเรื่องแก้วกับเคลวินมันก็จบไปหลายเดือนแล้ว แกก็รู้แล้วนิว่าแก้วกับเคลวินเป็นแค่เพื่อนกัน”

“แก้วคงไม่ให้อภัยฉัน”

“ให้สิ! ฉันรู้ว่าแก้วรักแก” เขื่อนให้กำลังใจเพื่อนตัวเองเต็มที่

“แต่...ฉัน”

“อย่ามาทำเป็นป๊อดหน่อยเลยน่า ทีแกล้งเค้าล่ะแกล้งได้โดยไม่ต้องบอก ทีให้ง้อล่ะทำไม่ได้” ป๊อปปี้พูดจาซ้ำเติม

เพื่อนตัวเอง เพราะเขาเริ่มจะทนไม่ได้ที่เพื่อนตัวเองกล้าแกล้งคนที่ตัวเองรักโดยให้น้องสาวที่เป็นญาติห่างๆของ

ตัวเองที่ชื่อแพทแกล้งเล่นละครให้แก้วใจผิดเพื่อที่ตัวเองอยากจะประชดที่แก้วทำตัวสนิทสนมกับเคลวินจนสุด

ท้ายพอรู้ว่าเขาสองคนเป็นแค่เพื่อนโทโมะมันก็สายไปซะแล้ว ..

“เอาน่าไอ้โมะ แกจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปรึไงกัน” เขื่อนตบบ่าโทโมะเป็นการให้กำลังใจพลางส่งสายตามุ่ง

มั่นให้เพื่อน

“พวกฉันก็แนะนำแกได้แค่นี้นะไอ้โมะ ที่เหลือมันก็สุดแล้วแต่แกละกัน” ป๊อปปี้พูดเป็นครั้งสุดท้าย แล้วหันหน้า

กลับเพราะไม่อยากจะพูดอะไรมาก ป๊อปปี้เป็นคนที่ไม่ค่อยพูดอะไรเรื่อยเปื่อยเหมือนเขื่อนสักเท่าไหร่= =  เขา

จะพูดมากๆก็ตอนที่เป็นเวลางานเท่านั้นแหละ

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้รู้สึกว่ามันจะไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ แถมยังยาวอีกต่างหาก ปาไปเกือบสิบหน้าเวิร์ดอะ ! =[]o      กะจะแบ่งออกเป็นสองตอนแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะตัดตรงไหนออกดี ก็เลยรวมๆไปเลย 555                   แบบยังไงไม่รู้ น่าเบื่อมั้ยอะบอกกันหน่อยนะ ? TOT

แจงก็แต่งนิยายไม่ค่อยเก่งด้วย แต่งไม่เก่ง บรรยายไม่เป็น TT’ ทุกคนก็จินตนาการกันเองแล้วกันนะ

555555555

ขอบคุณทุกคนทีอ่านนะ :)