นิยายเรื่อง Just For You ร้ายนักนะยัยทอม
8.7
12) เข้าใจผิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากที่แก้วกับโทโมะแต่งตัวเส็จแล้วก็มุ่งหน้ามาที่ร้านอาหารที่โทโมะจองไว้
โทโมะ- วันนี้แก้วแต่สวยมากเลยนะ
แก้ว- แล้วไง
โทโมะ- โมะอยากให้แก้วแต่งตัวแบบนี้ทุกวันเลย
แก้ว- แก้วไม่ชอบอ่ะแบบนี้ มันยังไงไม่รู้
โทโมะ- งั้นเรามาสั่งอาหารกันดีกว่า
แก้ว- อื้ม
แล้วหลังจากที่สั่งอาหารเสร็จแล้วชายหนุ่มก็หันไปตามเสียงที่เรียก
......- พี่โมะ
แล้วโทโมะก็หันไปตามเสีกที่เรียก
โทโมะ- เกล!
เกล- พี่มากลับใครหรอค่ะ(เกลซึ่งรู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าเป็นใครแต่ทำเป็นไม่รู้เพื่อแกล้งบุคคลที่อยู่ตรงหน้า)
โทโมะ-นี่แก้ว แฟนพี่เอง(โทโมะชี้ไปทางแก้วแนะนำให้รู้จัก)
เกล- เสียดายจังเกลก็นึกว่าพี่จะแต่งกับเกลซะอีก
โทโมะ-......................(โทโมะไม่สามารถอะไรได้)
เกล- พี่แก้วคงไม่ว่าอะไรนะค่ะ ถ้าเกลจะมาเอาพี่โมะคืน(เกลถามแก้วตอนนี้หน้าแก้วซีดมากที่คนตรงมาพูดจากับเธอแบบนี้)
แก้ว- พี่ก็คงว่าไม่ได้หรอก ถ้าโทโมะเค้าเลือกที่จะไป งั้นฉันขแตัวเลยนะ(แล้วแก้วก็เดินออกมาพอเดินออกมาได้สักพักน้ำแก้วก็ไหลออกมาไม่หยุด)
โทโมะ-เกล มีอะไรกับพี่หรือเปล่า แก้วเค้าเป็นแฟนพี่นะ
เกล-ก็เกลอยากได้พี่โมะคืนนิค่ะ พี่ก็รู้ว่าเกลรักพีจะตาย
โทโมะ- แต่พี่ไม่ได้รักเราเราก็รู้
เกล- พี่โมะค่ะเกลขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมค่ะคือว่าของเกลแบตหมดอ่ะค่ะ
โทโมะ- อ่ะนี่คับ(แล้วโทโมะก็ยืนโทรศัพท์ให้แก้ว)
แล้วเกลก็เดินมาแล้วก็กดเบอร์แก้วแล้วก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วยืนโทรศัพท์ให้ชายหนุ่ม
โทโมะ- โทรเสร็จแล้วหรอ ทำไมแปบเดียว
เกล- คือไม่ติดอ่ะค่ะ
โทโมะ- อื้ม
ในระหว่างเกลยิงคำถามไปก่อนแก้วก็เลยกดรับ
แก้ว-ฮัลโหล มีอะไรอีก(แล้วแก้วก็ตอบไปถามปลายสาย)
โทโมะ- รักสิ ทำไมจะไม่รัก รักมาก และจะรักคนเดียวตลอดไป
เกล- เกลได้ยินแบบนี้เกลดีใจจัง
โทโมะ- พี่ก็ดีใจนะที่เกลเข้าใจ งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง
พอแล้วได้ยินแบบนี้ก็ถึงกับทรุดเพราะไม่คิดว่าคนที่บอกตัวเองว่ารักจะเป็นคนแบบนี้
แก้ว- ทำไมนายต้องทำให้ฉันรักทั้งๆที่นายไม่ได้รักฉัน นายมีคนที่รักแล้วทำไมไม่บอกฉํน(แก้วคิดในใจสับสนไปหมด)
แก้วดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
แก้ว- ฮัลโหลค่ะ
เกล- จำกันได้ไหมค่ะ
แก้ว- เธอเป็นคนใครเอาเบอร์ฉันมาจากไหน
เกล- ก็คนที่พี่เจอเมื่อกี้ไงค่ะ พี่คงจะได้ยินที่พี่โทโมะบอกแล้วค่ะ
แก้ว- เรื่องอะไร(แก้วถามกลับทำเป็นไม่รู้เรื่อง)
เกล- ก็ที่พี่โมะพูดไงค่ะ พี่เค้าบอกว่า รักสิทำไมจะไม่รักรักมาก และจะรักตลอดไปไงค่ะ
แก้ว- แล้วไง มาบอกฉันทำไม แค่นี้นะ
แล้วแก้วก็กดวางสายไปแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักและก็นั่งคืดอะไรจนเพลินเลยหลับไปพร้อมคาบน้ำตา
เกล- สะใจเป็นบ้าเลย แบบนี้พี่โมะก็กลับมาหาฉํน(เกลก็นั่งคุยกับโทรศัพท์คนเดียวที่ตัวเองเป็นฝ่ายชนะ)
โทโมะ- วันนี้แก้วแต่สวยมากเลยนะ
แก้ว- แล้วไง
โทโมะ- โมะอยากให้แก้วแต่งตัวแบบนี้ทุกวันเลย
แก้ว- แก้วไม่ชอบอ่ะแบบนี้ มันยังไงไม่รู้
โทโมะ- งั้นเรามาสั่งอาหารกันดีกว่า
แก้ว- อื้ม
แล้วหลังจากที่สั่งอาหารเสร็จแล้วชายหนุ่มก็หันไปตามเสียงที่เรียก
......- พี่โมะ
แล้วโทโมะก็หันไปตามเสีกที่เรียก
โทโมะ- เกล!
เกล- พี่มากลับใครหรอค่ะ(เกลซึ่งรู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าเป็นใครแต่ทำเป็นไม่รู้เพื่อแกล้งบุคคลที่อยู่ตรงหน้า)
โทโมะ-นี่แก้ว แฟนพี่เอง(โทโมะชี้ไปทางแก้วแนะนำให้รู้จัก)
เกล- เสียดายจังเกลก็นึกว่าพี่จะแต่งกับเกลซะอีก
โทโมะ-......................(โทโมะไม่สามารถอะไรได้)
เกล- พี่แก้วคงไม่ว่าอะไรนะค่ะ ถ้าเกลจะมาเอาพี่โมะคืน(เกลถามแก้วตอนนี้หน้าแก้วซีดมากที่คนตรงมาพูดจากับเธอแบบนี้)
แก้ว- พี่ก็คงว่าไม่ได้หรอก ถ้าโทโมะเค้าเลือกที่จะไป งั้นฉันขแตัวเลยนะ(แล้วแก้วก็เดินออกมาพอเดินออกมาได้สักพักน้ำแก้วก็ไหลออกมาไม่หยุด)
โทโมะ-เกล มีอะไรกับพี่หรือเปล่า แก้วเค้าเป็นแฟนพี่นะ
เกล-ก็เกลอยากได้พี่โมะคืนนิค่ะ พี่ก็รู้ว่าเกลรักพีจะตาย
โทโมะ- แต่พี่ไม่ได้รักเราเราก็รู้
เกล- พี่โมะค่ะเกลขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมค่ะคือว่าของเกลแบตหมดอ่ะค่ะ
โทโมะ- อ่ะนี่คับ(แล้วโทโมะก็ยืนโทรศัพท์ให้แก้ว)
แล้วเกลก็เดินมาแล้วก็กดเบอร์แก้วแล้วก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วยืนโทรศัพท์ให้ชายหนุ่ม
โทโมะ- โทรเสร็จแล้วหรอ ทำไมแปบเดียว
เกล- คือไม่ติดอ่ะค่ะ
โทโมะ- อื้ม
ในระหว่างเกลยิงคำถามไปก่อนแก้วก็เลยกดรับ
แก้ว-ฮัลโหล มีอะไรอีก(แล้วแก้วก็ตอบไปถามปลายสาย)
โทโมะ- รักสิ ทำไมจะไม่รัก รักมาก และจะรักคนเดียวตลอดไป
เกล- เกลได้ยินแบบนี้เกลดีใจจัง
โทโมะ- พี่ก็ดีใจนะที่เกลเข้าใจ งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง
พอแล้วได้ยินแบบนี้ก็ถึงกับทรุดเพราะไม่คิดว่าคนที่บอกตัวเองว่ารักจะเป็นคนแบบนี้
แก้ว- ทำไมนายต้องทำให้ฉันรักทั้งๆที่นายไม่ได้รักฉัน นายมีคนที่รักแล้วทำไมไม่บอกฉํน(แก้วคิดในใจสับสนไปหมด)
แก้วดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
แก้ว- ฮัลโหลค่ะ
เกล- จำกันได้ไหมค่ะ
แก้ว- เธอเป็นคนใครเอาเบอร์ฉันมาจากไหน
เกล- ก็คนที่พี่เจอเมื่อกี้ไงค่ะ พี่คงจะได้ยินที่พี่โทโมะบอกแล้วค่ะ
แก้ว- เรื่องอะไร(แก้วถามกลับทำเป็นไม่รู้เรื่อง)
เกล- ก็ที่พี่โมะพูดไงค่ะ พี่เค้าบอกว่า รักสิทำไมจะไม่รักรักมาก และจะรักตลอดไปไงค่ะ
แก้ว- แล้วไง มาบอกฉันทำไม แค่นี้นะ
แล้วแก้วก็กดวางสายไปแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักและก็นั่งคืดอะไรจนเพลินเลยหลับไปพร้อมคาบน้ำตา
เกล- สะใจเป็นบ้าเลย แบบนี้พี่โมะก็กลับมาหาฉํน(เกลก็นั่งคุยกับโทรศัพท์คนเดียวที่ตัวเองเป็นฝ่ายชนะ)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ