เจ้าสาวจำเป็น (Bride to Be)

"อ้าว ยังไม่กลับอีกหรอวะ?" หลังจากที่ไปสหงบสติที่ห้องตัวเองและเตรียมตัวจะเข้านอน ก็ลงมาหาน้ำดื่มสักหน่อยแต่ก็เหลือบไปเห็นลูกพี่ลูกน้องตัวเองยังอยู่

"ไม่อ่ะ จะนอนนี่ ขี้เกรียดขับกลับบ้านวะ เดี๋ยวไปนอนละ good night ^^" เป็นธรรมดาที่โทโมะจะมานอนที่นี่เพราะสนิทกันมาก

"เออ เออ ไปไหนก็ไปเลย" หลังจากที่ไล่ไปแล้วก็กลับขึ้นห้องตัวเอง (เฮียลืมอะไรเปล่า? : ไรเตี้) (ช่างมัน -.-: ป๊อบปี้) 

*

*

"หึ คิดว่าแน่นักหรืไง ยัยอวดดี เราได้เจอกันอีกแน่ หึ" หลังจากที่พยายามข่มตาหลับ อยู่ฯภาพของหญิงสาวที่เขามีเรื่องด้วยก็ผุดขึ้นมา แล้วก็คิดอะไรบางอย่างออก ก่อนจะข่มตาหลับอีกครั้ง

*

*

ฟางกับแก้วจะนอนด้วยกันทุกวัน ยกเว้นถ้าแก้วคิดอยากจะลองนอนคนเดียวบ้างเพราะโตแล้วแต่ก็ทำได้ไม่กี่คร้งก็ต้องกลีบมานอนเหมือนเก่าเพราะ...กลัวผี (55555++: ไรเตี้) (ไรย่ะ =..=: แก้ว) (เปล๊าาา: ไรเตี้)

"พี่ฟาง" กำลังจะเอนตัวลงนอนแต่ก็ยังมีเรื่องต้องบอกพี่สาวก่อน 

"หืม?" มองหน้าน้องสาวด้วยความสงสัยเพราะสีหน้าและท่าทางของแก้วแสดงออกชัดว่ามีอาการตื่นเต้น 

"คือว่า......" ยังไม่กล้าที่จะถาม

"ว่า?" พี่สาวก็ยัจะคะยั้นคะยอให้แก้วบอกตัวเอง

"ถ้าเกิดเราตกหลุมรักใครสักคนหนึ่ง แต่เราแค่เคยเจอกับเค้าเพียงไม่กี่ครั้ง ไม่รู้จักกันด้วยช้ำอ่า แบบว่า รักแรกพบอะไรงี้ พี่ฟางว่าแก้วเพ้อป่าวอ่า?" ร่ายยาวถึงอาการของตัวเอง 

"นี่ยัยแก้ว อะไรอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ พี่ว่ารักแรกพบมันไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันหรอกน่ะ แต่เราก็ไม่ควรจะไปหมกมุ่นกับมันเยอะเกินไป เข้าใจไหม?" ฟางอธิบาย

"อ๋อค่ะ เข้าใจแล้ว ฮี่ฮี่" แก้วตอบพี่สาว

"แล้วนี่มาถามพี่เรื่องนี้ อย่าบอกน้าว่าแอบไปตกหลุมรักหนุ่มที่ไหนเข้าให้แล้ว" ฟางชี้หน้าน้องสาวอย่างล้อฯ

"เปล่าน้าาาาาา แก้วแค่ถามดูเฉยฯ ไม่พูดด้วยแล้ว นอนดีกว่า แบร่รรร" แก้วพูดแก้เขิล หอมแก้มพี่สาวแล้วหนีไปนอนโดยคุมโปรง  

"แหน่ะ ทำเป็นหนี อย่าให้รู้น้าว่าแอบไปชอบใครแล้วไม่บอกพี่อ่ะ นี่"

"..." ไม่มีเสียงตอบรับใดฯ

"นี่ลุกมาตอบคำถามพี่ชะดีฯ" พยายามดึงผ้าห่มออกจากร่างน้องสาว

"อืออ พี่ฟาง แก้วจะนอนแล้วววว ปล่อยน้าาาา" น้องสาวก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยผ้าห่มเหมือนกัน

"ฮึ๋ย ก็ได้ แต่อย่าให้จับได้น่ะ น่าดู" ยังขู่ไม่เลิก

"โอ้ย นอนได้แล้วพี่ฟาง บ่นมากเดี๋ยวตีนกาขึ้นไม่รู้ด้วยน้าา อิอิ" ล้อพี่สาวตัวเอง

"เดี๋ยวเถอะยัยน้องบ้า ฮึ๋ย" แต่ก็ล้มตัวลงนอนเหมือนกัน โดยที่ไม่รู้ว่าอีกคนกำลังมัวแต่คิดถึงเค้าคนนั้นอยู่ แทนที่จะนอนฟลับไปตั้งนานแล้ว

"เราจะได้เจอกันอีกไหมน้าา คุณ...โทโมะ..." เอ่ยเสียงแผ่วพรางยิ้มให้กับตัวเองเมื่อนึกถึงหน้าของผู้ชายคนนั้น

*

*

"หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกน่ะครับคุณ...แก้ว" หารู้ไม่ว่าคนที่ตัวเองกำลังคิดถึงนั้น ก็กำลังคิดถึงตัวเองอยู่ แล้วทั้งสองก็ยิ้ม แต่ใครจะรู้ว่าเค้ากำลังยิ้มให้กันโดยที่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้เลย...

____________

วู้กว่าตอนนี้จะจบ ตองไว้นานมากกกกกกกกกกกกก

แต่ยังไงก็อย่าลืมกันน้าาาาา กลับมาแล้วเดี๋ยวจะพยายามอัพให้ (ถ้ายังมีคนอ่านอยู่อ่าน่ะ 5555)

ฝากเม้นแล้วโหวดด้วยน้าาา แต้งคิ้ว บายยยยยยยยยยยยยย :D