เจ้าสาวจำเป็น (Bride to Be)

ที่บ้านสองหนุ่ม

“อ้าวไอ้โมะหายไปไหนมาว่ะ” ป๊อบปี้ถามขึ้นเมื่อเห็นโทโมะพึ่งจะกลับบ้าน

“ก็ไปหาอะไรทานแล้วก็เลยออกไปทำธุระนิดหน่อยนะ”

“นี่แกไปกินทำไมตั้งสองสามร้านว่ะ”

“สองสามร้าน หมายความว่าไงวะ” โทโมะก็ได้แต่งงกับคำพูดของป๊อบปี้

“อ้าวก็ตอนที่ฉันไปหาแก แกก็กินแล้วไม่ใช่เหรอวะ”

“กินเกินอะไรละ พออาหานมาเสิพ แกก็ดันไปมีเรื่องกับน้องผู้หญิงคนนั้น ส่วนสุภาพบุรุษอย่างฉันก็ต้องช่วยสิวะ (ไม่ค่อยจะหลงตัวเองสักเท่าไร-.-: ไรเตี้) แล้วจะให้ฉันกับเข้าไปกินได้ไงวะ อายเขานะเว้ย” โทโมะร่ายยาวให้ป๊อบปี้ฟัง

“ก็ยัยนั่นมาหาเรื่องฉันนี่ว่า (แต่เฮียเป็นคนเรี่มไม่ใช่หรอ?? : ไรเตี้) (อย่ายุ่ง-.-: ป๊อบปี้)...อ่าวหวัดดีครับพ่อ” เมื่อเห็นบิดาเดีนเข้ามาก็เอ่ยทัก

“หวัดดีครับคุณอา แล้ววันนี้ทำไมกลีบเร็วละครับ” โทโมะก็เอ่ยทักตามมารยาท

“พอดีมีเรื่องสำคัณต้องคุยกับป๊อบปี้นะ ป๊อบตามพ่อมาที่ห้องทำงานหน่อย” พูดเสร็จก็เดีนออกไปทันทีโดยมีป๊อบปี้เดีนตามออกไป

ที่ห้องทำงาน

“มีอะไรเหรอครับพ่อ” พอมาถึงผู้เป็นพ่อก็ไม่ยอมพูดอะไรจนป๊อบปี้ต้องเป็นคนเรี่มเอง

“พ่อขออะไรแกสักอย่างได้ไหม และพ่อสัณญาว่าจะไม่ขออะไรแกอีก”

“อะไรเหรอครับ” ป๊อบปี้ก็ได้แต่งงกับท่าทีและคำพูดของผู้เป็นบิดา

“แกช่วยตามหาผู้หญิงคนนี้แล้วก็แต่งงานกับเธอ” พ่อของป๊อบปี้เอ่ยพร้อมกับยื่นรูบให้ป๊อบปี้ใบหนึ่ง

“เฮ้ย! พ่อครับผมไม่แต่ง ยังไงยังไงผมก็ไม่มีวันแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด” ป๊อบปี้พูดพร้อมกับวางรูบไว้ที่โตะทำงาน

“พ่อขอละ ตั้งแต่เล็กจนโตพ่อไม่เคยขออะไรจากแกเลยแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวแกพอจะทำให้พ่อได้ไหม เห็นแก่พ่อเถอะนะ ก่อนที่พ่อจะไม่มีโอกาดอีก” พ่อของป๊อบปี้พูดขึ้นชึ่งทำให้ป๊อบปี้เกีดสงสัยขึ้นมากับคำพูดที่ว่า ‘ก่อนที่พ่อจะไม่มีโอกาดอีก’

“พ่อหมายความว่าไง”

“ตามที่แกเข้าใจ” พูดก่อนจะทำหน้าเศร้าลง ส่วนป๊อบปี้ที่ยืนลังเลอยู่นานก็ตอบตกลงทำให้บิดาของเขายิ้มออก

ห้องนั่งเล่น

“เป็นไงบ้างวะ แล้วทำไมทำหน้าอย่างกับตูดลิง เป็นไรวะ” เมื่อเห็นป๊อบปี้เดีนออกมาก็ชักทันที

“ก็พ่อฉันอยากให้ฉันแต่งงาน”

พลวด!

“แต่งงาน!” คำพูดของป๊อบปี้ทำเอาโทโมะที่กำลังดื่มน้ำส้ม (ไรเตี้ทำไมแต่งให้ผมดื่มน้ำนางเอกเนี่ย ==:โทโมะ) (เหอะน่า อร่อยดี อิอิ: ไรเตี้) อยู่ถึงกับพ่นน้ำมาเพราะตกใจ

“เอ่อสิว่ะ แล้วนีเต็มฯเลยนะไอ้โมะ” (ลืมบออกว่าน้ำส้มไปโดนหน้าของป๊อบปี้เต็มฯ อิอิ:ไรเตี้)

“เอ่อโทษทีว่ะพอดีตกใจนะ ว่าแต่แต่งกับใครเหรอวะ??” ป๊อบปี้ไม่พูดอะไรแต่ยื่นรูบใบนั้นให้เพื่อนดู “เฮ้ย! นี่มัน...” อึ้งทันทีเมื่อเห็นรูบ ส่วนป๊อบปี้ก็ไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้าอย่างเช็งฯ

"เอาเถอะว่ะ พอแต่งไปแกก็อาจจะรักเขาเองก็ได้ เหมือนในนิยายไงไม่เคยอ่านเหรอว่ะ (นี่ก็นิยายไม่ใช่หรอ?? =='' : ไรเตี้)" โทโมะพูดเพื่อปลอบเพื่อนตัวเอง

"ไม่-มี-ทาง" ป๊อบปี้เอ่ยอบ่างชัดถ้อยชัดคำก่อนที่จะเดีนหนีออกไป

"แล้วฉันจะคอยดูแล้วกัน!!" โทโมะตะโกนตามหลังเพื่อนไป..."ดีนะที่ไม่ใช่ฉันเพราะว่าฉันมีคนที่หมายตราไว้เรียบร้อย" โทโมะพูดกับตัวเอง (บ้าปล่าวเนี่ย พูดกับตัวเองก็เป็น เฮ้อ -.- : ไรเตี้) (ไม่พูดชักคำก็ไม่มีใครว่านะไรเตี -.- มีหน้าที่เขียนก็เขียนไปเช่ : โทโมะ) (คราบบบบบ TT_TT: ไรเตี้)พร้อมกับอมยิ้มอยู่คนเดียว -///-