เพริงสีรุ้ง (Rainbow Flame)

ตอน3: ความทรงจำ



"ลงไป!" ร่างสูงไม่พูดเปล่า เขาเหวื่ยงร่างบางลงไปในบ่อน้ำที่อยู่สวนหลังบ้านทันที น้ำที่ทั้งเย็นบวกกับอากาศที่มีลมพัดบางฯทำเอาลิบของร่างบางเปรี่ยนสีพายในเวลาอันสั้น "เป็นไง สดขื่นไหม คราวหน้าถ้าคิดจะทำร้ายฉันก็คิดก่อนนะ เพราะเวลาฉันเอาคืน เธอจะโดนปันสองเท่า! จำเอาไว้!!" ร่างสูงย้มเหยียดก่อนจะเดีนออกไป
"ฮึก...ทะ...ทำมะ...ไมตะ...ต้องทะ..ทำร้ายกะ...กันดะ...ด้วย ฮึก" ร่างบางพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเพราะหนาว และ ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนกอดตัวเองอยู่อย่างนั้น...
 
อีกด้านหนึ่ง
"หึ ยิ่งเห็นเธอทรมานมากเท่าไร ฉันก็ยิ่งสะใจมากเท่านั้น!" ร่างสูงที่คอยมองดูอยู่อีกมุมเอ่ยเสียงหยาดฯ แล้วแสะยิ้มอย่างผู้ชนะ
 
ผ่านไป1ชั่วโมง
ร่างบางยังคงยืนแช่น้ำอยู่อย่างนั้น หน้าเรี่มชีดและปากที่เคยป็นสีชมพูก็เปรี่ยนเป็นสีม่วงเข้ม เพราะความหนาวและแช่น้ำนานเกีนไป ไม่นานร่างสูงเดีนมาอยุดอยู่ครงหน้าร่างบางก่อนจะแสะยิ้มออกมา
"เป็นไง เย็นสบายดีไหม" ร่างบางได้แตยืนกอดตัวเองและไม่พูดอะไร
"..."
"ทำไม หนาวจนเป็นใบ้เลยเหรอ หึ มานี่!" ร่างสูงเอ่ยก่อนจะเดีนลงไปดึงเอาร่างบางขึ้นจากบ่อ ร่างบางมองดูคนที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยแววตานิ่งฯก่อนที่จะหมดสติไปโดยที่ใบหน้าของเธอชบกับอกของร่างสูงอยู่ "แค่นี่ก็ทำเป็นเหมือนจะตาย หึ" ร่างสูงอุ้มร่างบางขึ้นแล้วพาไปที่ห้อง เขาจัดกานเปรี่ยนเสื้อผ้าให้เธอโดยไม่ได้คิดที่จะสนใจความรู้สึกของคนที่นอนอยู่เลยว่าเธอจะคิดยังไงเมื่อเธอตื่นขึ้นมา
"หนาว...แม่จ๋า..อย่าจากฟางไป...ฮึก...กับมาหาฟางก่อน...แม่...ฮึก...แม่...ฟางหนาว" เสียงหญิงสาวละเมอ มือของธอควานหาความอบอุ่นจากอากาศ ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างฯเตียงเห็นจึงยื่นมือไปให้เธอจับแต่ก็ต้องชะงักเพราะมือของเธอนั้นเย็นมาก เขาจึ่งเอามืออีกข้างก็เอื้อมไปแตะหน้าผากของเธอและก็ต้องรีบชักออกเพราะตัวเธอร้อนมาก "หนะ...หนาว...หนาว" เสียงหญิงสาวละเมอขึ้นมาอีกครั้ง
"ที่ทำไปไม่ใช่เพราะฉันห่วงหรอกนะ แต่มันง่ายเกีนถ้าเธอตาย" พูดเสร็จร่างสูงก็ลงไปนอนข้างฯร่างบางแล้วก็คว้าเอาร่างของเธอมากอดไว้เพื่อให้เธอหายหนาว สักพักร่างสูงก็เผลอหลับไปเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน
 
แต่เขานั้นจะรู้หรือไม่ว่าความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันเริ่มเปรี่ยนไปและเขาก็รู้สึกว่าเคยผูกพันกับเธอคนนี้ มันเป็นความผูกพันที่เขาไม่มีวันลืมได้ลงเพราะเธอคือ รักแรกของเขา! เธอคือผู้หยิงที่เขารอคอยมาเป็นเวลาสิบฯปี เธอคือเด็กหญิงที่คอยอยู่ข้างฯเขามาโดยตลอด แต่มันมีเหตจำเป็นที่ทำให้เขาทั้งสองต้องพรากจากกัน นั่นก็คิอความแตกต่างในถานะเพราะในตอนนั้นบ้านของป๊อบ (ชึ่งในตอนนั้นเขามีชื่อว่า "ปอ")ถูกยึดเพราะกิจการล้มละลายพ่อของฟางจึ่งห้ามให้เธอยุ่งกับป๊อบ แต่ด้วยเหตผลอะไรนั้นเธอเองก็ไม่สามาดรู้ได้จนเวลาผ่านไป ครอบครัวของป๊อบ หรือว่า ปอ ก็สามาดผ่านวิกริตครั้งนั้นไปได้และสามาดสร้างเนื้อสร้างตัวให้กับมามีถานะเหมือนเดีมได้แต่ถึงยังไงพวกเขาก็ไม่มีวันลืมว่าใครเป็นสาเหตที่ทำให้พวกเขาต้องมีตกอยู่ในสภาบแบบนั้น ป๊อบ หรือ ปอ จึ่งคิดที่จะเอาคืนจึ่งได้เปรี่ยนชื่อของตัวเองเพราะเขาไม่อยากให้ใครบางคนจำเขาได้...
 
กลางดึก
"อื้อ..." ร่างสูงตื่นขึ้นพร้อมกับเอามือไปแตะหน้าผากของร่างที่ยังนอนหมดสติอยู่ "ไข้ลดสักทียัยตัวแสบ" ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับเอามือเกี่ยผมที่ปรกหน้าหญิงสาวออก เขาจ้องมองที่หน้าของร่างบางที่ยังหลับอยู่แล้วก็เผลอเอาปากไปจูบที่หน้าผากของร่างบางอย่างแผ่วเบา หลังจากที่ถอนจูบออกภาพของความโหดร้ายในอดีตก็ผลุดขึ้นมาในหัวอีกครั้งเพื่อเตือนสติ เขาจึ่งรีบลุกออกจากเตียงก่อนที่จะห่มผ้าให้หญิงสาวคินและก็เดีนกลับห้อง โดยที่สหมองเขาในตอนนี้ก็เริ่มสับสนว่าเขายังที่จะทำร้ายคนที่เขารักได้อีกต่อไปหรือไม่...
 

กลับมาแล้ว ยังจำกันได้ไหมไม่เจอตั้งนาน.. อิอิ เม้นกันด้วยนะจะ