เพริงสีรุ้ง (Rainbow Flame)

ตอนที่1: จุดเลี่มต้น
 

 
@บ้านของแก้ว
"เห้ย!! นี่มันข่าวพ่อของฟางนิ...แม่คะ!แม่!" หญิงสาวเรืยกหาแม่เขาอย่างร้อนหลังจากที่เพิ่งอ่านข่าวเกื่ยวกับพ่อของเพื่อนรักเธอเสร็จ
"มีอะไรเหรอลูกแก้ว ร้องเสียงดังลั่นบ้านเชียว" ผู้เป็นแม่พูดขึ้น
"แม่เห็นข่าวนี่หรือยังคะ มันเขีนว่าพ่อขอยัยฟางถูกจับข้อหาโกงเงินบริศัทคนอื่น แถมทรัพย์สมบัติก็ถูกยึดหมดเลยคะ แล้วนี่หนูยังไม่ได้ขาวยัยฟางเลยคะแม่" แก้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสืยงที่เปันกังวนและเปันห่วงเพื่อน
"ก็จริงอย่างที่ลูกพูดนะ แล้วฟางเขาไม่มีญาติที่ไหนเลยเหรอลูก"
"เท่าที่แก้วรู้ก็ไม่เห็นมีนะคะแม่ แล้วยัยฟางหายไปไหนของเขา" หญิงสาวพูดขึ้นแต่ก็อดที่ัจะสงสัยไม่ได้
"แม่ว่าหนูฟางเขาอาดจะหลบไปอยู่ต่างปะเทศหรือไม่ก็ไปอยู่กับญาติที่หนูไม่เคยรู้จักก็ได้นะลูก อย่าคิดมากไปเลยจะ" ผู้เป็นเอ่ยพลอยปลอบใจลูกสาว
"หนูก็ขอให้เป็นอย่างนั้นแล้วกันเพราะยัยฟางยิ่งไม่ค่อยเข้มแขงอยู่ด้วย" แก้วพูดขึ้นพลางยิ้มให้กับแม่ของเธอ แต่ในใจก็อดที่จะเป็นห่วงอยู่ไม่ได้
 
@เกาะร้างแห่งหนึ่ง
ร่างบางลืมตาขึ้นหลังจากที่สลบไปได้ประมานแปดชั่วโมงกว่า "ที่นี่ที่ไหน" ร่างบางพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นพร้อมมองไปรอบฯห้องที่ไม่ใช่ห้องของเธอ
พลัก!!
"ว่าไงจะสาวน้อย" ร่างสูงเอ่ยหลังจากที่เปิดประตูเดีนเข้ามามองร่างเล็กด้วยแววตาเข้มพร้อมกับรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความน่ากลัว "เธอนี่ขี้เชาจริงฯเลยนะ หึ"
"คุณเป็นใคร ที่นี่ที่ไหน คุณจับฉันมาทำไม แล..."ร่างบางเอ่ยถามขึ้นทันทีที่ร่างสูงอยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
"หยุด!" ร่างสูงตวาดใส่เธอด้วยแววตาอันหน้ากลัว คนตรงหน้าถึงกับชะงักตัวเริ่มสั่น ไม่นานร่างสูงก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเหมือนเดีม "ฉันเป็นใครไม่สำคันแค่รู้ว่าฉันชื่อป๊อบก็พอ ส่วนเรื่องที่ฉันจับตัวเธอมานะเหรอ..หึ..ก็เพราะว่าเธอต้องชดใช้แทนพ่อของเธอนะสิ! น้องสาวฉันต้องตายก็เพราะพ่อของเธอ! ครอบคัวฉันต้องสูนเสยสิ่งที่รักที่สุดไปก็เพราะพ่อของเธอ! เพราะฉะนั้นพ่อของเธอก็ต้องได้รับกรรมจากสิ่งสิ่งที่เขาได้ก่อเอาไว้!" ร่างสูงพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความแค้น แววตาดุดันมองไปยังคนตรงหน้าอย่างไม่ระเว้น
"ฮึก..แต่ตอนนี้พ่อของฉันก็ได้ชดใช้แล้วนิ...ฮึก...เขาก็ไปอยู่ในคุกแล้วนิ..ฮึก..ยังไม่พออีกหรือไง..ฮึกฯ" ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาเพราะเธอเริ่มรู้สึกกลัวคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าขึ้นมา
"หึ.."ร่างสูงเงยหน้าขึ้นพร้อมองไปที่ร่างบางด้วยแววตาที่เหื้ยมโหด ทำเอาคนตรงหน้าถึงกับตัวสั่นขึ้นมาเลยทีเดียว เขาชูคางคนตรงหน้าขึ้นโดยไม่สนว่าเธอจะพยายามผละออก แล้วก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่คนตรงหน้าฟังแล้วถึงกับชะงักเลยที่เดียว "งั้นก็ยิ่งดีเลยชิ พ่อของเธอจะได้เจ็บมากกว่าพวกฉันหลายเท่า เผลอฯเขาอาดเจ็บมากจนตายไปเลยยิ่งดี!" เขาพูดพลางบีบปากของเธอแล้วก็ปล่อยมืออย่างแรงพร้อมกับหันหลังเดีนตรงไปที่ประตู
"คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ..ฮึก..ฉันขอร้อง..ฮึก.." ร่างบางคุกเข่าอ้อนวอนร่างสูงหวังว่าเขาจะเห็นใจเธออยู่บ้าง แต่คำพูดของเขามันทำให้เธอมีไม่อยากมีลมหายใจอยู่บนโลกนี้อีก
"มันคงจะไม่ได้หรอกนะเพราะสิ่งที่พ่อเธอทำมันมากกว่านี้ด้วยช้ำ และนี่ก็เป็นเพียงแค่จุดเลี่มต้น...เธอยังจะต้องเจีอะไรอีกมาก!" เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะเดีนออกจากห้องนั้นพร้อมปิดประตูแล้วล็อกไว้จากข้างนอกเพื่อไว้ไม่ให้คนข้างในหนีออกไปไหนได้ ทิ้งไว้เพียงร่างบางที่ก้มหน้าร้องไห้เพราะความกลัวบวกกับความคิดถึงพ่อของเธอ
"ฟางคิดถึงพ่อ..ฮึกฯ..." จากนั้นร่างบางก็หลับไปเพราะเหนื่อยจากกานร้องไห้บวกกับความคิดหลายฯอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากมายในชีวิดของเธอ...