NO ! ปฏิเสธไม่ได้ว่ารักเธอ

 
                                      หลังจากโทโมะช่วยฉันเก็บของเสร็จแล้ว(อันที่จริงฉันไม่ได้เก็บอ่ะ พูดให้ดูดีไปงั้น ๆ 5555) > _ < ก็ยกกระเป๋า(3-4ใบ)ลงมาจากบ้าน เอ่อ..และแน่นอนฉันไม่ได้ยก โทโมะยกต่างหากเล่า ! อันที่จริงโทโมะก็มีประโยชน์เหมือนกันนะเนี้ย -3-
 
 
“ทำไมต้องย้ายไปอยู่บ้านด้วยเน่ะ ! บ้านเราก็ติดกกันเป็นบ้าทำไมต้องย้ายด้วยว้ะเนี้ย -^-” ฉันบ่นกระปอดกระแปดพรางเตะฝุ่นให้คุ้งโดยลืมคนข้างหลังไปชั่วขณะ
 
 
 
“ก็รองไปถาม ‘แม่’ เธอดูสิ ^^” โห่ ! คำว่าแม่เต็มปากเต็มคอซะเหลือเกินไอ้เวรตะไล พอหันหลังกลับไปก็เห็นโทโมะยืนยิ้มแป้นแล้น เอนข้างไม่เอนข้าง เห็นแล้วสะใจจริง ๆ ^^' สม-น้ำ-หน้า -3- กระเป๋าฉันของเยอะแยะระวังแตกนะจะบอกห้ายยยยยยย
 
 
 
“ชิส์!”
 
 
 
__________________________________
 
“เน่ ! โทโมะเดินเร็วไม่ได้หรือไง ?? มันเกินเวลาเรียนแล้วน้ะ !!!” คนอะไรขาก็ยาวตัวก็สูง หล่อก็หล่อ(เอ่อ.ข้างหลังรู้สึกไม่ใช่)
 
 
 
“พูดมากจริง ๆ ยัยแห้ว~ถ้าอยากให้เดินเร็ว ๆก็มาอุ้มฉันเส่ะ - _ -”
 
 
 
“จ้างให้ฉันก็ไม่มีวันอุ้มนายหรอกโทโมะ โอะ โอะ ~” ฉันหันหน้ากลับไปทางเขาก่อนจะทำเสียงสะท้อนเหมือนเด็ก ๆ ตอนที่ฉันเคยเล่นด้วย
 
 
 
“ยัยบ้าเอ้ย !” 
 
พลั่ก !!!!
แง่ ! ใครมาชนแก้วง่า T^T'
 
 
 
“เอ่อ..ขอโทษนะค่ะ (_ _) พอดีแก้วเดินไม่ดูเอง” ฉันก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด
 
 
 
“ฮะ ๆ ไม่เป็นอะไรหรอกคับ ^^” เสียงนุ่ม ๆ ทุ้ม ตอบกลับโดยไม่ออกน้ำเสียงที่โกรธเหมือนใคร ๆ อ่าว...ทำไมฉันดูละคร จริงๆ เขาต้องด่ากลับไม่ใช่เหรอ ???(แต่นี้มันนิยายย่ะ)
 
 
 
“กะ..แก้วขอโทษจริง ๆนะค่ะ (-()-) ” โฮ้กกกกกกกก...คนอะไรหล่อเว่อร์อ่ะ >///< เขินจัง
 
 
 
“อ่า....ครับ ละ...” หนุ่มหน้าตาหล่อคนนั้นยังไม่ทันพูดจบก็มีเสียงเรียบ ๆ ของโทโมะคนข้าง ๆ พูดแรกขึ้นด้วยน้ำเสียงออกจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
 
 
 
“แฮ่ม.!จะยืนหวานกันอีกนานไม่ครับ !!! ...ขอโทษน่ะฮะ ผมขอตัวเพื่อน ‘รัก’ ขึ้นห้องก่อนนะครับ” โทโมะเน้นคำว่ารักให้หนุ่มหน้าหวาน(นามสมมติ)ได้ยิน กริ๊ดดดด ๆๆๆ กลัวเขาจะไม่รู้หรอย้ะ ! ว่าแล้วโทโมะก็ฉุด(ลาก)มือชั้นเดินขึ้นห้องเรียนไป
 
 
_____________________________
 
ฉอด ๆๆๆ แฉก ๆๆๆ ฟุด ๆๆๆ ฟิด ๆๆๆ
 
                                     เสียงพูดคุยภายในห้องของฉันเอง T^T' เบื่อจัง อยากมีห้องที่สงบบ้างอะไรบ้างอ่ะ เฮ้อ. . .  ไม่มีคนคุยด้วยเลย เหมือนคนถูกทิ้งซะงั้น อย่าถามถึงโทโมะตั้งแต่เข้าห้องมาเขาก็เอาแต่ฟลุบหน้าหลับเอาซะอย่างเดียว แล้วเขื่อนเพื่อนสนิทไปไหนไปด้วยกันกับโทโมะก็ยังไม่มา ...มั้ง
 
 
“แก้วจ๋า......เขื่อนน้อยมาแล้วจ้า ^___^” เสียงเขื่อนทำให้เพื่อนทั้งห้องหยุดพูดกันหมดและมองไปที่ทางเขื่อนคนเดียว เขื่อนยืนงง ๆ เกาหัวเก้อ ๆอยุ่ที่หน้าห้องก่อนจะเดินตรงลิ่วมาที่ทางฉัน “แก้วจ๋า.เขื่อนคิดถึงมาหอมแก้มทีจุ๊บ ๆ” เขื่อนทำปากจู๋ ๆตาหยี๋ ๆและค่อย ๆเลื่อนหน้ามาใกล้ฉันแต่...ถ้าหากไม่ติดอยุ่ตรงที่...
 
พลั่ก !!!!!!(เอฟเฟคเสียงดังเวอร์)
 
‘โอ้ยยย! แก้วน้อยถีบเขื่อนน้อยทำไม’ เขื่อนเอามือกุมหน้าท้องไว้พรางใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้จับยันตัวขึ้นยืน
 
 
 
“ปะ...เปล่านะเขื่อนแก้วไม่ได้ถีบซักหน่อย คนถีบอยู่ตรงนี้” ฉันเอามือป้องปากอย่างตกใช้พรางใช้มืออีกข้างโบกปฏิเสธว่าฉันไม่ใช่คนถีบ ก่อนจะชี้ไปทางที่คนถีบที่ เท้าคางอยู่บนโต๊ะมองเขื่อนด้วยสีหน้าเรียบเฉย(เหมือนโฆษณาไอเฉย555)เกี่ยวมั้ย!
 
 
 
“นี่...ไอ้เพื่อนโมะแกมาขัดขวางการจู่ด๊วบ ของฉันทำไมว้ะ!” เขื่อนโวยวายอย่างเสเพ TUT' โอ้วม่ายยย! จูบแรกของฉัน ฉันให้คนที่ฉันจะแต่งงานด้วยเท่านั้นแหละย่ะ
 
 
 
“เรื่องของฉัน” จบข่าว # โทโมะพูดแค่นั้นก่อนจะฟลุบหน้าหลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิม 
 
 

 
 
โว้ววววววว~ มาแล้วจ้า มาแล้ว นิยายเรื่องนี้เพิ่งถึงตอนที่ 3 >~<~
อ้อ ๆ ซี ยังไม่ได้แน่นำตัวเองอย่างเป็นทางการ '
เราชื่อ ซีซี น่ะ -6- อายุเอ่อ..13 ขวบ(5555)
สถาบันที่เรียน : ศรีอยุธยาในพระอุปถัมภ์ สมเด็จเจ้าพระคินีเธอ เจ้าฟ้าเพชรรัตนราชสุดา สิริโสภาพัณณวดี
โฮ้กกกกกกกกกกกก..ชื่อโรงเรียนเรายาวโอเวอร์มว๊าก ๆๆ ><'
ยังไงก็ฝากนิยายด้วยนะ เม้น ๆ ติ ๆไปก็ได้ :pP' แล้วพรุ่งนี้ซีจะมาอัพให้ทุกคนอ่านให้ใหม่จ้า ^ ___ ^