Legend of love everlasting รักเธอไม่มีวันเปลี่ยน

 
         อากาศยามเช้าช่างสดใสอะไรเช้นนี้   ฉันยังคงนอนบิดแขนบิดขาอยู่บนเตียงที่แสนจะกว้าง  ห้องของฉันถูกตกแต่งให้ดูเหมือนห้องของเจ้าหญิง   ส่วนใหญ่ห้องของฉันจะเป็นสีทองปะปนด้วยสีครีม  ห้องนี้มันไม่ใช่สไตล์ฉันเลย   ห้องนี้ถูกตกแต่งมาตั้งแต่ฉันยังไม่เกิดพ่อกับแม่คิดว่าน่าจะได้เป็นลูกสาว และมันก็ได้เป็นลูกสาวจริงๆแต่ลูกสาวไม่จำเป็นต้องแต่งห้องหวานๆก็ได้   ห้องของฉันใครเข้ามาก็มองว่าฉันเป็นคนหวานๆ  เรียบร้อย  มีมารยาท  ซึ้งมันไม่ตรงกับความเป็นจริงเลย   สังเกตได้เลยว่าถ้าใครมาเปิดลิ้นชักของฉันก็จะเห็น  ปืน  มีด  และอาวุธฆ่าคนมากมาย  ฉันจำเป็นที่จะต้องมีอาวุธพวกนี้ถ้าฉันไม่มี  ศัตรูก็สามารถเข้ามาฆ่าฉันได้เพราะว่าฉันทำงานฆ่าคนให้กับคุณลุง (พ่อของแก้ว )  คุณลุงมีศัตรูมากมายเพราะว่าคุณลุงเป็นมาเฟีย และแน่นอนฉันเป็นนักฆ่าที่มีแต่เงาไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของฉัน ศัตรูของคุณลุงก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร มีแต่ครอบครัวภายในของฉันเท่านั้นที่รู้จักชื่อและนามสกุลที่แท้จริงคือ   ธนันต์ธรณ์   นีระสิงห์  และฉันก็มีอีกชื่อหนึ่ง  เบลล่า  ชื่อนี้จะรู้จักกันในนามนักฆ่าที่มีแต่เงาแต่ฝีมือไม่เบา ฉันฆ่าคนมานับไม่ถ้วนแล้ว The win (ชื่อกลุ่มมาเฟียของคุณลุง ) เป็นกลุ่มมาเฟียที่ฉันทำงานมาหกปีแล้ว   แต่มาเฟียกลุ่มอื่นๆยังไม่เคยเห็นหน้า เบลล่า เลยสักคน The win ก็ยังไม่มีใครเคยเห็นหน้าของเบลล่า มีแต่คุณลุงเท่านั้นที่รู้ว่าเบลล่าคือใคร   ครอบครัวของฉันรู้เรื่องที่ฉันมาทำงานกับคุณลุงแล้ว   ฉันก็ยังคงทำงานให้คุณลุงเหมือนเดิม และสาเหตุที่ฉันกลับมาที่ไทยก็น่าจะมีส่วนเรื่องของ  The win ด้วย      ฉันลุกขึ้นจากเตียงและเดินตรงไปที่ห้องน้ำ สักพักฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำและแต่งตัวเตรียมตัวที่จะลงไปกินข้าวข้างล่างกับครอบครัว  ฉันใส่กางเกงยีนขาสั้นและใส่เสื้อยืนสีขาวบางๆตัวเดียว   ฉันค่อยๆหวีผมที่ไม่ค่อยสระเท่าไหร่   (แต่ผมฉันสวยนะ ) แล้วมัดผมขึ้นสูง  สักพักฉันแต่งตัวเส็จฉันหยิบโทรศัทพ์ใส่กระเป๋ากางเกงและลงไปกินข้าวข้างล่าง
 
      ฉันเดินลงจากบันไดที่แสนจะยาวมากกกกกก ฉันสังเกตเห็นทุกคนกำลังมองมาที่ฉันอย่างโกรธเคือง แต่มันไม่ทำให้ฉันสะเทือนหรอก ฉันเดิมมานั่งที่เก้าอี้ประจำ มีคนของพ่อที่อยู่ในชุดสูทสีดำเช่นเดิม มาเลื่อนเก้ากี้ให้ฉันพร้อมกับคำพฝุดที่ใช้เช่นเดียวกันกับ ยัยเฟย์และแก้ว
 
" เชิญนั่งครับคุณหนู " ฉันพยักหน้าแทนคำขอบคุณ   พ่อของฉันนั่งที่หัวโต๊ะ ส่วนข้างขวาของพ่อที่จริงต้องเป็นแม่ที่นั่ง แต่แม่ฉันไปดูงานที่ฝรั่งเศส ฉันเลยนั่งแทนแม่ข้างๆของฉันก็เป็นยัยเฟย์และถัดจากเฟย์ก็เป็นยัยแก้ว และข้างซ้ายของพ่อก็เป็น คุณป้าของฉันเอง หลังจากที่แม่บ้านตักข้าวให้พวกเราทั้งหมดพ่อของฉันก็เอยขึ้นมาว่า
 
"ฟาง เมื่อคืนหนูมายังไง  " ฉันว่าพ่อฉันต้องถามเรื่องนี้
 
"แท็กซี่ค่ะ " ฉันตอบอย่างมั่นใจ
 
"แล้วหนูอยู่คนเดียวรึเปล่า  " หายนะมาเตือน  !
 
"ค่ะ หนูอยู่คนเดียว" โกหกคืองานอดิเรกของฉัน
 
"อยู่คนเดียวแล้วทำไมต้องเสียงดัง " ทำไมถามเยอะจัง
 
"หนูคุยโทรศัทพ์เพื่อนแล้วทะเลาะกันนิดหน่อยค่ะ "  ฉันบอกแล้ว โกหกคืองานอดิเรกของฉัน^_^
 
"เหรอ  แล้วคุยกับเพื่อนที่ไหนล่ะ" อันนี้พ่อของฉันไม่ได้ถามแต่เป็นป้าของฉันต่างหากที่ถาม  
 
"ที่ลอนดอนค่ะ" งานนี้ฉันจะรอดไหมเนี้ย
 
"ที่ลอนดอนเขาพูดภาษาไทยได้ด้วยเหรอ" เออ เพื่อนฉันที่ลอนดอนพูดภาษาไทยไม่ได้เลยสักคน
 
"หนูมีเพื่อนคนหนึ่งเขาเป็นคนไทยค่ะและก็ไปเรียนที่ลอนดอนเหมือนหนูค่ะ" ฉันยังคงโกหกป้าฉันเหมือนเดิม และป้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะไม่เชื่อด้วย สงสัยฉันโกหกเก่งล่ะสิ
 
" อืม " ฮ่า ฮ่า สุดท่ายป้าก็เชื่อฉันฉันบอกแล้วว่าการโกหกเนี้ยต้องยกให้ฉัน  ระหว่างที่ฉันกับครอบครัวกินข้าวอยู่ก็มีทั้ง   แม่บ้าน  และคนของพ่อฉันที่คอยดูแลพ่อฉัน ยืนอยู่ข้างหลังของฉันเต็มไปหมด ถ้าให้เดานะประมาณฝั่งละสิบคน ฝั่งที่ยืนอยู่ข้างหลังป้าฉันสิบคน  ข้างหลังฉันอีกสิบคน   ถ้าอะไรทำไมต้องยืนด้วยอันนี้ฉันรู้มาประมาณหนึ่งว่า  ถ้ามีศัตรูบุกลุก   จะได้ช่วยทันเพราะตอนนี้พ่อและคุณลุงได้สร้างศัตรูเยอะมากเป็นพิเศษ ทุกคนในบ้านก็จะหวาดกลัว แต่สำหรับ พวกเรา เฟย์ ฉันและแก้ว ไม่เคยกลัวอะไรง่ายๆอยู่แล้ว  พวกเราจับปืนมากันตั้งแต่เด็กๆ   และการต่อสู้ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของพวกเราไปแล้ว สักพวกเราทั้งหมดก็กินข้าวเส็จ แม่บ้านก็เจ็บจานเรียบร้อยแล้ว กินเส็จฉันก็ขอไปสูดอากาศข้างนอกบ้านเพื่อจะทำลายความคิดถึงที่ฉันมีต่อที่นี้
 
"พ่อค่ะ หนูขอไปสูดอากาศเพื่อทำลายความคิดถึงนะค่ะ" 
 
" ไปสิลูก " พ่อบอกฉันแล้วลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน
 
"ป่ะ ยัยเฟย์ แก้ว " ฉันบอกยัยเฟย์กับยัยแก้วให้มาด้วยกันเพราะว่าเรามีเรื่องที่จะคุยกันตามภาษาพี่น้องและเพื่อน
 
    เราทั้งสามคนเดินออกมาจากรัวประบ้านพร้อวกับมีคนของพ่อฉันตามมาด้วยห้าคน ! นี้ฉันแค่ทานอกบ้านนะไปได้ไปออกรบถึงจะต้องมีคนมาคามดูแลขนาดนี้ และอีกอย่างฉันก็ป้องกันตัวเป็น ไม่จำเป็นที่จะต้องมีคนคอยมาตามแบบนี้  นี้ตกลงฉันจะไม่มีเวลาส่วนตัวของตัวเองเลยใช่มั๊ยเนี้ย อ๋อ ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง เราถึงจะคุยกันได้อย่างสนุนสนาน
 
"นี่่ ฉันมีปืนไม่ต้องหวงหรอกถ้ามีอะไรด้วยฉันจะตะโกนเรียกเอลและอีกอย่างฉันก็อยู่ที่บ้านไม่ได้ออกไปไหนฉันดูแลตัวเองได้ไม่ต้องเป็นหวง" ฉันพูดพร้อมกับหยิบปืนที่อยู่ขอบกางเกงด้านหลัง แต่ดูท่าทางแล้วเหทือนคนของพ่อฉันจะไท้เชื่อที่ฉันพูดนะ
 
"แต่คุณหนูครับ คุณท่านสั่งว่า...." นั้นไงว่าแล้วต้องไม่เชื่องั้นฉันต้องใช้ไม้เด็ดซะแล้ว ฉันไม่รอให้คนของพ่อพูดจบก่อนหรอกเพราะมันเสียเวลา ฉันเลยพูกขัดขึ้นมาก่อน
 
"ฉัน-ดู-แล-ตัว-เอง-ได้" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ใครๆฟังแล้วเป็นต้องเกรงกลัวฉันทันที
 
"ก็ได้ครับคุณหนู" ฉันว่าแล้วว่าต้องทำแบบนี้ถึงจะยอมไป
 
   แล้วเราทั้งสามคนก็เดินไปนั่งที่โต๊ะสีขาวนอกบ้าน โต๊ะนี้พ่อกับแม่ซื้อมาเพื่อพวกเราโดนเฉพาะเพราะว่าโต๊ะนี้มีเก้าอี้ทั้งหมดแค้สามตัวเท่านั้น สวนหน้าบ้านถูกตกแต่งด้วยต้นไม้นานาชนิด ส่วยใหญ่ก็โตกันหมดแล้วทำให้เวลามานั่งเก้าอี้ที่สวนหน้าบ้านจะไม่มีเเดด แล้วดอกไม้ที่ตกแต่ง ฉันเลือกเองเลยนะ ฉันเลือกเป็นดอกกุหลาบสีขาวที่ถูกจัดตั้งแต้ฉันยังเด็กส่วนตอนนี้มันก็ยังอยู่เพราะว่าฉันรักดอกกุหลาบขาวมากเช่นเดียวกันกับแม่  พ่อเลยดูแลดอกไม้เป็นพิเศษ แล้วยัยแก้วก็ถามฉันว่า
 
"เป็นไงเมื่อคืนอ่ะ" ยัยแก้วพูดพร้องส่งสายตาที่มีเลศนัยมาที่ฉัน
 
"เป็นไงอะไรล่ะ เขาตื่นฉันก็ให้เขากลับบ้านของเขาไปเท่านั้นแหละ" ฉันพูดแล้วนึกถึงรอยยิ้มที่เขายิ้มให้ฉันเมื่อคืนและฉันก็เผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
 
"ไม่มีอะไปแล้วทำไมต้องยิ้มด้วยอ่ะ" ยัยแก้วนี่ ถามมากไม่เคยหยุด
 
"คุยเรื่องอะไรกันทำไมเฟย์ ไม่รู้อ่ะ"
 
 
 
เอาแค่นี้ก่อนแล้วพรุ่งนี้มาอัพใหม่
ขอบคุณนะที่อ่าน