ถ้าสุดท้ายเป็นฉัน...เธอจะรักกันไหม(ver.TK)

“พ่อครับ...”
 
น้ำเสียงที่ออกจะเบื่อกับสิ่งที่ได้รับฟัง เรื่องเดิมๆ มนุษย์จะเห็นแก่ตัวกันไปถึงไหนหวังแค่ผลประโยชน์
 
“แกต้องทำ...ตราบใดที่เรายังขุดรากถอนโขนไม่หมดเราไม่มีทางที่จะอยู่ได้อย่างเป็นสุขแน่ๆ”
 
 
ป๊อปปี้ได้แต่ส่ายหน้าแล้วหันหลังให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ ไม่มีใครรู้หรอกว่าภายใต้ใบหน้าที่สุขุมจะแฝงไปด้วย
ความเบื่อหน่าย เบื่อเต็มทีกับการต้องทำตามความคิดที่เห็นแก่ตัว
 
 
“แต่มันควรจะจบได้แล้วนะครับ เขาไม่รู้หรอกว่าพ่อไปทำอะไรกับเขาไว้บ้าง”
 
“ไม่มีอะไรมายืนยันได้ว่าพวกมันจะไม่รู้”
 
 
ป๊อปปี้แสร่งมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาทอดยาวไปยังอากาศที่ลอยอยู่ภายนอกจนไม่ได้ใส่ใจว่าอีกฝ่ายจะพู
กอะไรบ้าง จนผู้เป็นพ่อเดินออกไปเอง
 
 
“เฮ้ออออ”
 
 
ถอนหายใจยาวแล้วลุกจากโต๊ะทำงานมุ่งหน้าไปยังลิฟต์กดลงไปชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว ตรงไปยังรถคู่ใจแล้วขับออก
ไป...ไปทำในสื่งที่ได้รับมอบหมายมา ทั้งๆที่รู้ว่าผิดก็ต้องทำ
 
 
 
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
คณะบัณชีและพาณิช
 
“ค่ะพี่โมะ”
(วันนี้พี่มีประชุมฟางกลับเองได้ไหม)
 
“ค่ะฟางกลับเองได้”
(ทานข้าวเลยนะวันนี้พี่กลับดึก)
 
“ค่ะ...พี่โมะหาอะไรทางด้วยนะคะ”
(ค่ะน้องสาว...พี่ประชุมก่อนนะ)
 
 
หย่อนมือถือลงกระเป๋าสะพายหนังสีน้ำตาล หน้าตาใสสะอาดแต่งเต้มด้วยสีจางๆดูน่ารักผมยาวสีดำขลับถูกมัดรวบ
อยู่บริเวณท้ายทอยไขว้มาเคลียแก้มซ้าย กระโปรงพีชยาวๆพริ้วไปตามจังหวะการเดิน...เย็นนี้ฟางต้องกลับบ้านเอง
เธอพึ่งแยกกับเพื่อนเมื่อไม่กี่นาทีเพื่อเดินไปที่ป้ายรถประจำทางหน้ามหาวิทยาลัย การกระทำทุกอย่างกำลังถูกจับ
จ้องด้วยสายตาคู่หนึ่ง
 
 
แกร่ก!!
 
ฟางสัมผัสได้ว่าเหมือนมีใครเดินตามเธอมาเลยทำให้หันรีหันขว้างจนดินสอที่สอดอยู่ในสมุดหล่นลงพื้น ร่างเล็ก
หย่อยตัวลงเก็บ
 
หมับ!!
 
“เอ่อ...”
 
 
มือเรียวที่กำลังจับดินสอที่พื้นอยู่ถูกจับซ้อนด้วยมือหนาของใครบางคน ฟางสะดุงรีบเงยหน้าขึ้นมามอง ป๊อปปี้ใช้
นิ้วชี้แตะที่ปากตัวเองเบาๆเพื่อไม่ให้ฟางส่งเสียง มือที่จับฟางอยู่กระตุกเบาๆเพื่อฉุดให้ฟางลุกขึ้นแล้วจะพาเดิน
ออกไป
 
 
“คุณเป็นใคร!!!”
 
ป๊อปปี้หันหน้ามาทำสายตาดุๆใส่ ทำให้ฟางรีบสะบัดแขนออกแล้ววิ่งหนี
 
 
หมับ!!
 
“ไม่มีประโยชน์หรอกที่จะหนี ไปด้วยกันดีๆจะดีกว่า”
 
“ไม่! จะพาฟางไปไหนไม่ไปหรอกนะ”
 
 
 
พูดด้วยน้ำเสียงนิ่มที่เป็นปกติ แต่ดวงตาที่สั่นระริกบอกได้เลยว่าฟางกำลังหวาดกลัว ป๊อปปี้เบี่ยงหน้าหลบสายตา
ป๊อปปี้แอบมาดูความเคลื่อนไหวของฟางนานพอสมควรทำให้รู้ว่าเธอเป็นคนดี รู้อย่างนี้ยิ่งไม่อยากทำร้ายเธอ แต่
มันเลี่ยงไม่ได้เมื่อมันคือธุรกิจคำสั่งของพ่อมันทำให้ป๊อปปี้ลำบากใจไปได้ทุกครั้งจริงๆ
 
 
“จะไปดีๆไหม!!”
 
“ฟางจะโทรบอกพี่โมะ”
 
 
มือข้างที่เหลืออยู่ล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพาย แต่ก็ถูกป๊อปปี้ขว้ามือถือออกจากมือ
 
 
“เอาของฟางคืนมานะ!!”
 
มือหนาลากฟางให้เดินตามมาที่รถจับยัดลงไปในรถแล้ววิ่งมาฝั่งคนขับแล้วเร่งเครื่องออกตัวอย่างรวดเร็ว
 
+
+
+
 
วางร่างของฟางไว้เตียงนุ่ม
 
ครืน ครืน
 
 
“ว่าไงเรา”
(พี่ป๊อปอยู่ไหนทำไมไม่กลับบ้าน)
 
“พี่ทำงานอยู่ที่ไร่ เรามีอะไรรึเปล่า”
(เปล่าคะ...เท่านี้นะคะ)
 
 
แก้วน้องสาววางสายไปอย่างเหงาๆ เธอก็เป็นอย่างนี้ติดป๊อปปี้ยิ่งกว่าใครๆ เวลบาอยู่กับคนอื่นเธออาจจะดูก้าวร้าว
และไม่ฟังใคร แต่กับพี่ชายที่ชื่อป๊อปปี้เธอก็เป็นเด็กน่ารักๆคนนึ่งเอง ป๊อปปี้วางสายแล้วมองไปที่คนบนเตียง
 
“พี่โมะ!!”
 
 
ฟางสะดุงตื่นขึ้นมาพร้อมกับเรียกชื่อพี่ชาย พอมองไปรอบๆเห็นบรรยากาศไม่คุ้นตาก็จ้องมาที่ป๊อปปี้ตาเขม็ง
 
“พาฟางกลับบ้านเลยนะ”
 
“ที่นี้เธอไม่ได้เป็นคุณหนูนะจะได้สั่งเอาสั่งเอา”
 
 
ป๊อปปี้ว่าแล้วเดินเข้ามาใกล้
 
 
“ก็ไม่ได้สั่ง แค่บอกว่าให้พาฟางกลับบ้านหน่อย”
 
 
ฟางเถียงอย่างไม่ลดละ แต่ท่าทางที่เธอแสดงออกมามันเหมือนกับเด็กกำลังเถียงผู้ใหญ่อยู่ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือ
การกระทำ ถ้าคนอื่นทำคงจะดูแปลกๆแต่พอมาเป็นฟางทำมันกลับน่ารักจนป๊อปปี้แอบยิ้ม ฟางไม่สนใจเห็นป๊อปปี้
ก้มหน้าอยู่เธอเดินออกไปเลย
 
 
“ฟางไปไหน!!”
 
 
ป๊อปปี้ตะโกนเรียกแล้ววิ่งตามไล่หลังไป ฟางวิ่งไปพะวงไป
 
 
“ก็คุณไม่พาฟางกลับ ฟางกลับเองก็ได้”
 
 
วิ่งไปหันกลับมาตอบไป กระโปรงพีชที่ยาวเกือบลากดินทำให้การวิ่งเป็ฯไปอย่างยากลำบาก ฟางวิ่งลุยเข้าไปในไร่
สตอเบอร์รี่ไม่สนว่าตัวเองไม่ได้ใส่รองเท้าอยู่
 
 
“โอ๊ย!!”
 
 
และแล้วก็ไม่พ้นฟางสะดุดเถาสตอเบอร์รี่ล้มลงไปกอง ป๊อปปี้ค่อยๆเดินตามมา
 
 
“เป็นไงอยากหนีนัก”
 
“ไม่หนียังคุณเป็นใครฟางก็ไม่รู้ จับฟางมาทำอะไรก็ไม่รู้”
 
“จับมาฆ่าหล่ะมั๋ง”
 
“โหดร้ายที่สุด!!”
 
“ถ้าฉันเป็นฉันที่จับเธอมารับรองว่าจะปลอกภัย แต่ถ้าเป็นคนอื่นจับไม่รัลรองผลนะ”
 
 
ป๊อปปี้ลอยหน้าลอยตาพูดแล้วยืนมือให้ฟางจับเพื่อพยุงตัวลุก ฟางลังเลอยู่นานก่อนจะจับมือป๊อปปี้
 
 
“โอ๊ะ!!”
 
 
พอจะลุกที่เท้าก็เกิดอาการเสี่ยงแปลบขึ้นจนทำให้ทรุดลงไปอีก แต่ดีตรงที่ป๊อปปี้ยังจับมือไว้แน่นทำให้ไม่ทันได้
หล่นลงพื้นอีกรอบ
 
 
“ไหนดูซิ”
 
 
ป๊อปปี้จับกระโปร่งถลกขึ้นมา แต่ฟางก็ยังไม่ยอมพลิกฝ่าเท้าให้ดู
 
 
เพี้ย!!
 
ป๊อปปี้ต้องฟาดฝ่ามือไปที่ขา
 
 
“โอ๊ะ!เจ็บนะ ตีฟางทำไม”
 
“พลิกฝ่าเท้าขึ้นซิ”
 
 
ฟางรีบพลิกเท้าข้างที่เจ็บขึ้น
 
 
“เถาสตอเบอร์รี่บาด”
 
 
แผลที่เป็ฯทางยาวมีเลือกไหลออกมา ป๊อปปี้ทำท่าจะช้อนฟางขึ้นมาอุ้ม
 
 
“ไม่ได้ๆ ฟางให้พี่โมะอุ้มคนเดียว”
 
 
ยกมือดันป๊อปปี้ไว้ ป๊อปปี้ชะงักชั่วคราวแล้วเปลี่ยนเป็นนั่งยองๆลง
 
“คุณนั่งทำไม”
 
“ขึ้นมาบนหลังเร็ว”
 
“ไม่เอา ฟางใส่กระโปร่งนะ”
 
“นิ...กระโปร่งยาวขนาดนั้นไม่เป็นไรขึ้นมาเร็วมันยกำลังจะมือดชักช้ายุ่งจะหามเอานะ”
 
ฟางถกกระโปรงรวบแล้วโน้มตัวลงไปที่หลังป๊อปปี้เพื่อขี่หลัง ป๊อปปี้แบกฟางมใจนถึงห้องอีกครั้ง วางไว้บนเตียง
แล้วเดินไปหยิบกล่องยา
 
 
“ยื่นขามาซิ”
 
 
ฟางกลับทำตรงข้ามคือหดขาหนีป๊อปปี้ ป๊อปปี้ก็ตามมาดึงขาไปวางไว้ที่หน้าขาของตัวเอง
 
 
“ไม่เอานะ แสบ”
 
“ถ้าไม่ทำแผลก็เป็นบาทยักซิ”
 
ฟางทำหน้ามุ้ยแล้วขมวดคิ้ว ป๊อปปี้ได้แต่แอบยิ้ม ไม่มีใครทำท่าทางเหมือนเด็กถูกขัดใจได้น่ารักเท่าคนตรงหน้านี้
แล้วหล่ะมั๋ง
 
 
“ไม่แสบหรอกถ้าแสบมากระโดดกัดหูได้เลย”
 
 
ป๊อปปี้พูดแล้วเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มาเช็ดที่แผล
 
 
“โฮ๊กกก!!”
 
เสียงร้องแทนที่จะเป็นของฟางแต่กลับเป็นป๊อปปี้แทน ฟางพุ้งเข้าไปกัดหูป๊อปปี้อย่างแรง จนต้องรีบปล่อยขาแล้ว
มากุมหูตัวเอง
 
 
“กัดทำไม”
 
“ก็มันแสบอ่า”
 
“ยังไม่ทันเช็ดโดนแผลเลย”
 
 
ป๊อปปี้พูดแล้วชี้ไปที่รอยว่าเช็ดไปแค่คราบเลือด
 
 
+
+
+
 
 
ก๊อก ก๊อก
 
 
“ฟาง...”
 
 
เป็นประจำอยู่แล้วไม่ว่าจะกลับมาดึกแค่ไหนก็ต้องไปหาน้องสาวก่อน มีกันแค่2คนไม่แปลกหรอที่โทโมะจะรักฟาง
มาก
 
 
“ฟาง”
 
 
เรียกเป็นรอบที่สองแต่ก็ยังไร้การตอบรับ ทำให้โทโมะเริ่มแปลกใจเพราะปกติฟางจะรอเขากลับมาเสมอ มือหนา
 
ลองบิดกลอนประตูพบว่ามันไม่ได้ล็อก
 
 
แกร่ก!!
 
เปิดเข้าไปก็มีเพียงแค่ความว่างเปล่า มองไปรอบๆก็รู้ว่าฟางยังไม่กลับบ้านแน่ รีบหยืบมือถือมาโทรหาทันทีแต่ก็ไม่
มีการตอบรับเช่นเคย เดินเร็วลบงไปยังห้องพักป้าแม่บ้าน
 
 
“ป้าแช่มครับ!!ฟางไปไหน”
 
จะเรียกป้าคงจะแก่ไป อายุแกราวๆเกือบๆ40ได้มั่ง ป้าแช่มเดินออกมาจากห้องนอนเล็ก
 
 
“คุณหนูฟางยังไม่ได้กลับมาเลยนะคะ”
 
โทโมะขมวดคิ้วหมุนตัวเดินกลับห้องทำงานไปอย่างรวดเร็ว เปิดคอมฯกดอะไรก๊อกแก๊กไม่กี่นาทีก็ปรากฎภาพบ
รเวณสวนหน้ามหาวิทยาลัยของน้องสาวและก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว!! ที่จริงโทโมะว่าจะไม่
อะไรแต่ผู้ชายที่มาพาตัวน้องสาวเขาไปไม่ได้มาทำเรื่องวุ่นวายเป็นครั้งแรก เมื่อไหม่กี่เดือนที่ผ่านมาโทโมะก็ถูก
ผู้ชายคนนี้แย่งประมูลโครงการบ้านจัดสรรค์ไปและอีกหลายๆงานทำให้เขาต้องพลาดทั้งรายได้ โอกาสและเครดิต
ความน่าเชื่อถือ และตอนนี้ไม่สงสัยมันคงจะไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
................................................................................................................................
 
กลับมาทำหน้าที่แล้วค๊าบบบบบ บ ลืมกันไปหมดแล้วมั๋งแฮ่ๆ... ตอนนี้มันอาจไม่มีอะไรเลยต้องขอโทษจริงๆคับพึ่ง
ฟื้นฟูการแต่งเพราะไม่ได้แต่งมานานมากสาเหตุคือการบ้านตัวดี!! อยากให้อัพอยากอ่านอยู่บ้างต้องมาช่วยเค้าปั่น
การบ้านซิค๊าบบบ...
 
ปล.1อยากอ่านต่อไหม เม้นๆโหวดๆๆจิ๊
 
ปล.2มันไม่หนุกเค้ารู้แต่ลองอ่านเรื่อยๆก่อนจะตัดสินนะอิอิ
 
ปล.3 ถ้าไม่มีอะไรพลาดเราคงจะเจอกันบ่อยขึ้น(พูดจริง)เม้นๆแล้วจะมาอีกJ
 
ปล.4ใครไปคอนเคโอยกมือหน่อยยย มาทักกันได้น๊าเผื่อจะได้ไปนั่งกรี๊ดน้ำตาร่วงด้วยกัน
 
ปล.5รักรีดเดอร์จ๊วฟฟฟม๊วฟฟฟ
 
 
 
 
ปลเยอะเนอะ55555 แล้วเจอกันนะคับคิดถึงทุกคนเลย(ใครจะคิดถึงแกห๊ะ)
อ่อโวเชี่ยลลลลค๊า บบบบบบ @tangma_st มาทักมาทวงถามกันได้เนอะไม่ต้องฟอลไรเตอร์หรอกน๊า:))แค่มาคุยกันก็พอแลวอิอิ