บันทึกรัก บันทึกร้าย

แก้ว : ในที่สุดก็แสดงธาตุแท้ออกมาแล้วสิน่ะยัยพี่กาน
กาน : ฉันร้ายกว่าที่เธอคิดไว้อีกด้วยซ้ำไป
แก้ว : เชอะ เรื่องของเ้ธอสิ
 
เขื่อน : (คิด) เอทำไมยัยนั่นเวลาเจอเราต้องหน้าแดงด้วยหน่า หรือว่า
โมะ : ไอเขื่อน กินข้าวนับ 1-3 1.2.3
เขื่อน : มาแล้ว หิวๆๆๆๆ หะหะหิว อาเจ๊มาด้วยหรอ
พิม : ไงเขื่อน วันนี้พี่ขอกินข้าวที่นี้น่ะ
เขื่อน : บ้านเจ๊ไม่มีข้าวกินหรือไงเนี้ย
โมะ : ไอเขื่อน ให้เกียรติ ให้เกียรติ
เขื่อน : พ่อครับเดี๋ยวผมจะกินข้างบนน่ะครับ ให้แม่บ้านเอาไปให้ด้วยถ้าอยู่ตรงนี้เดี๋ยวกินไม่ลง
โมะ : ไอเขื่อน เดี๋ยวบัด
เขื่อน : ไปดีกว่าเดี๋ยวจะอายุสั้นก่อนถึงเวลาตาย
โมะ : ไอเขื่อน
เขื่อน : ไปแล๊ว
พิม : แกจะทำกร่างอย่างนี้ได้ไม่นานหรอกไอเด็กเมื่อวานซืน (พึมพัม)
มนัล : งั้นแจ๋วเอาข้าวไปให้คุณเขื่อนข้างบนด้วยน่ะ
คนใช้ : ค่ะ รับทราบค่ะ
เขื่อน : อาเจ๊เนี้ย เบื่อส่ะจริงจะมาเอาสมบัติบ้านผมหล่ะสิ ทำดีส่ะ เน่า!!
พิม : กับข้าวอร่อยจังเลยน่ะค่ะ
โมะ : นี่ครับ ปลากระพงทอด
พิม : ขอบคุณค่ะ
 
เฟย์ : เฮอ ทำไมกันน่ะ ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม
ฟาง : แกเป็นไรว่ะเฟย์ คิดอะไรอยู่เดียว
เฟย์ : ก็คิดถึง.....
ฟาง : คิดถึงใคร นายเขื่อนหรอ
เฟย์ : ^//////^  จะบ้าหรอป่าวส่ะหน่อย
ฟาง : แล้วไมต้องแก้มแดงด้วย เล่า
เฟย์ : ป่าว ห้าว~0~0~ ง่วงและนอนหล่ะน่ะ คอกฟี่
ฟาง : แหม ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ว่าเธอปิ๊งงงงงง หมอนั้นอยู่
เฟย์ : zzz ~////~ เขิล
 
คุณย่า : แก้วไปไหนลูก
แก้ว : ไปบ้านคุณลุงค่ะ ไปก่อนน่ะค่ะ
กาน : ชิ 
แก้ว : เชอะ
แคร๊กกกก เอียดดด
สิน : กานครับมารับแล้วครับ  คุณย่าสวัสดีครับ
คุณย่า : ไหว้พระเถอะจ๊ะ
กาน : ไปก่อนน่ะค่ะคุณย่า
คุณย่า : ไปไหนลูก
กาน : ไปประชุมลูกค้าที่ต่างจัีงหวัดค่้ะ
คุณย่า : หรอจ๊ะ อย่าหักโหมน่ะกาน
แก้ว : ไปต่างจังหวัดเชอะไปได้ก็ดี
มนัล : หวัดดี ครับคุณ อิงอร
คุณย่า : มีธุระอะไรรึ
มนัล : ยศอยู่หรือป่าวครับ
คุณย่า : เจ้ายศไม่อยู่หรอกไม่รู้ว่ามันไปอยู่ไหนตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
มนัล : หนีหล่ะสิ เเล้วยศจะกลับมาเมื่อไหร่กันหล่ะ่
คุณย่า : ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน มันยังไม่ถึงเวลา
 
แก้ว : ลั๊ล ลัล ลา
โมะ : ไอเด็กบ้ามาทำไรเนี้ย
แก้ว : โอ้ยนี้นายยังไม่ได้จุดธูปเรียกอย่าเพิ่งมาได้ม่ะขอร้อง คุณลุงไปไหน
โมะ : จะไปรู้หรือป่าวหล่ะ
แก้ว : โง่ จังเป็นลูกภาษาอะไรไม่รุว่าพ่อที่เคารพไปไหน
โมะ : ถ้าเธอฉลาดจะมาถามทำ แป๊ะอะไร
แก้ว : ตอนแรกก็คิดว่านายจะฉลาดเลยถาม แต่ถามกับไม่ถามมันก็เท่ากัน
โมะ : โห่ ไอเด็กนี้ขอสักทีเถอะ ขอสักทีเถอะ มาให้แตะสักทีสิ
แก้ว : กลัวจังเลย กลัวจัง แบร่ ตามให้ทันก็แล้วกันหล่ะ
โมะ   ได้ เดี๋ยวจัดให้อย่าหนีน่ะ อย่าหนี
แก้ว    แบร่ 555+ ว้าว หน้าของแก้วกันโทโมะประทะกันอย่างจังจนทำให้
พิม    กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  ทำอะไรกันย่ะ
        กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  ทำอะไรกัน ปล่อยเดี๋ยวนี้
        เลยน่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 
แก้ว   เห้ย กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โมะ    เห้ย กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอเด็กบ้า เห้ยไม่จริง
แก้ว   แหมทำอย่างกะฉันพิสวาสนายงั้นแหละ ไอขี้เหร่  เพี๊ยะะะะะะ
พิม   อีนางแก้วแกตาย แกตาย ตายๆๆๆๆๆ เพี๊ยะะ
แก้ว   นึกว่ามีมือมีตีนคนเดียวหรือไงห่ะ
พิม    กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แก กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เขื่อน  นวกหูโว้ย หมาที่ไหนโดนน้ำร้อนลวกว่ะ
พิม   กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แกพูดอย่างนี้หมายความว่าไงย่ะ ห่ะ กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
โมะ  พอได้แล้ว ลำคาญกรี๊ดอยู่ได้