พลังจิต วิกิตรัก

สายลมพัดพาความหนาวเย็น มาต้อนรับยามเช้าในวันหยุด บางคนก็นอนตูดโด้งจนตะวัันส่องแสง บางคนตื่นเช้าออก

มารับลมหนาว ออกกำลังกาย

"แต่ฉันกลับต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานเนี้ยน่ะ ไม่แฟร์เลย" ฉันบ่น

"บ่นอะไรแต่เช้าฮ่ะ พี่น้ำเงี้ยว" ยัยตาลตอบรับได้ดีมาก

"ก็น่ะ ตาลพี่ก็ทนไม่ค่อยไหวแล้วตอนนี้เนี้ย แล้วก็ต้องหาเงินไปจ่ายหนี้พนันอีก เฮ้อชีวิตฉันช่างอัปยศ" ฉันเดินไปบ่น

ไปรับกับลมหนาวๆ

"โห่พี่ ก็บ่นไปเดี๋ยวอาทิตย์หน้ามูลนิธิจะส่งเงินมาให้แล้วอีกอย่างเงินที่พี่แอบเก็บไว้มันก็เยอะนี้"

"ยัยตาลพูดเบาๆหน่อย พี่รู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เมื่อว่ามีคนแอบตามเรามา" ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจอะไรแปลก

"อุ๊บ! ใครอ่ะพี่"

"จะไปรู้มั้ยหล่ะ แต่ตอนนี้เรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน" ฉันรีบสาวเท้าไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

"โห่ พี่เดินเร็วชะมัดเลยไม่เหนื่อยหรอ" ยัยตาลบบ่นให้ฉันฟังเมื่อเดินมาถึงร้านลุงภู

"ไม่น่ะ ไม่เหนื่อยเลยเมื่อว่าหายตัวมาด้วยซ้ำ" ฉันพูดอย่างเหลือเชื่อ

"เว่อร์ไปมั้ยพี่ ฉันหน่ะเหนื่อยจนหอบแหกๆแล้วเห็นมั้ย" ยัยตาลบ่นต่อ

ร้านลุงภู

"เอ้า มาแล้วเหรอเด็ก ม่ะลูกค้ามากันแล้วไปทำงานเร็ว" นี้ก็อีกหนึ่งวันร้านลุงภูลูกค้าเยอะมากขนากตอนเช้าอย่าง

นี้ลูกค้ามีเป็น 10 เพราะต่างคนก็ตื่นมาดื่มกาแฟ มาทานขนมปังที่แสนอร่อย (ที่บ้านไม่มีกาแฟกิน) แล้วถ้าติดใจ

เขาก็จะซื้อกลับไปให้ลูกที่บ้าน

"แล้วมาอุดหนุนอีกน่ะค่ะ เอ้ายัยตาลนั่งทำอะไรหน่ะไปเก็บกาแฟสิ นั้นลูกค้ามาอีกแล้ว" ฉันเอ็ดยัยตาลที่มัวนั่งทำ

ไรอยู่ก็ไม่รู้คนเดียว

"คร้า คุณพี่ ยินดีต้อนรับค่ะ เชิญข้างในเลยน่ะค่ะ" ยัยตาลพูดไปเก็บของไป

"ขยันกันจังเลยน่ะพวกเธอหน่ะ" เบียร์ลูกชายของลุงภูทักขึ้น

"แหง อยู่แล้วย่ะนี่นายหัดทำงานมั้งดิไปเที่ยวอยู่นั้นแหละ" ยัยตาลว่าอีตาเบียร์เป็นชุด

"จ้า แม่คุณบ่นอยู่ได้ ฉันจะไปซื้อของไม่ได้ไปเที่ยว"

"อ๋อ เหรอย่ะเห็นอย่างนี้ทำประโยชน์ได้ด้วย"

"แรงส์ น่ะยัยตาล ฝากไว้ก่อนเถอะ"

"รีบมาเอาคืนหล่ะ ฉันขี้ลืม"

"นี่ ยัยตาลจะทะเลาะกับเบียร์อะไรมากมายเดี๋ยวก็รักกันหรอก" ฉันแซวยัยตาลที่ยืนหัวเราะอยู่

"^////^  จะบ้าหรอพี่หนูไม่มีทางญาติดีกับไอหมอนั่นได้หรอก"

"จริงหรอ"

"พี่ก็พูดเป็นเล่นทำงานต่อ" ฉันทำงานไปเรื่อยๆจนเสร็จแล้วฉันก็ลาลุงภูกลับบ้าน แล้วก็แยกกับยัยตาลตรงทาง

แยกเข้าบ้าน

ก่อนถึงบ้าน ลมหนาวก็พัดอีกครั้งแต่แรงมากจนมีอะไรบางอย่างมากระทบที่ใบหน้าของฉัน

"พรึ่บ เฮ้ยใครปิดไฟ อะไรเนี้ย ห่ะ ล็อตเตอร์รี่ มาได้ไงเนี้ยของงวดนี้ด้วย เอาไปแทงดูดีกว่าเพื่อฟลุ๊คได้รางวัลที่

1" ฉันพูดไปยิ้มไปจิตนาการไป คนเดียว

เช้าวันต่อมา ฉันนั่งลุ้นว่าไอล็อตเตอร์รี่เนี้ยฉันจะถูกรางวัล หรือถูกกินกันแน่

"เอาแล้วน่ะครับรางวัลที่ 1 ได้แก่........" เสียงพิธีกรภาคสนามพูดขึ้นชวนลุ้น

"รางวัลที่ 1 ได้แก่หมายเลข 20469" มีกี่ตัวฉันไม่รู้หรอกน่ะ แต่ทำไมมันตรงอย่างนี้หล่ะ

"อย่าบอกน่ะว่า ฉันถูกรางวัลที่ 1 เย้ ฉันถูกรางวัลที่ 1" ฉันตะโกนยินดีกับตัวเอง

"รางวัลที่ 1 ราคา 100 ล้านบาท"

"ห่ะ 100 ล้านเรารวยแล้วรีบไปติดต่อรับเงินดีกว่า" เมื่อฉันติดต่อรับเงินเสร็จก็เป็นช่วงที่เรียนจบพอดี ฉันเลยได้

ออกทีวี แล้วก็เอาเงินไปจ่ายหนี้พนันของแม่ เกือบตายแล้วก็ซื้อบ้านหลังโตๆอยู่ แล้วก็สมัครเรียนมหาลัยดีๆ ส่วน

เรื่องเงินทุนเขาก็ฉันอยู่เรื่อยๆ แล้วตอนนี้เงินในบัญชีก็มีเยอะแล้ว เรื่องนี้ห้ามบอกแม่เด็ดขาดเดี๋ยวมันจะหมดสะ

ก่อน

แม่น้ำเงี้ยว

"เห้ย ไอน้ำเงี้ยวนี้หว่า มันรวยแล้วเว้ย เฮอะทีนี้ข้าก็จะไปอยู่กับมัน" 

"บ่นไรว่ะไอสีดา ไอน้ำเงี้ยวมันเป็นไร" เสียงพ่อเลี้ยงถามด้วยความสงสัย

"เมื่อกี้ฉันดูทีวีไอน้ำเงี้ยวถูกรางวัลที่ 1 เว้ยเรารวยแล้ว จะได้ออกจากรูหนูนี้สะที"

"จริงหรอว่ะ แล้วมันอยู่ที่ไหนหล่ะตอนนี้หน่ะแกรู้หรือไง"

"พี่ก็ไปสืบมาสิ"

"เออ เดี๋ยวข้าจะไปสืบมา"

น้ำเงี้ยว

"โห่ พี่น้ำเงี้ยวโชคดีว่ะได้ตั้ง 100 ล้านแหนะ นี่พี่คิดจะไปจริงหรอ" ยัยตาลทำเสียงเศร้า

"นี่ ยัยตาลพี่ไปเรียนน่ะไม่ได้ไปตาย อย่าเครียดเดี๋ยวพี่ก็กลับมา แล้วถ้าพี่มีงานทำเดี๋ยวพี่จะส่งเธอเรียนเอง" ฉัน

พูดให้ความหวัง

"จริงหรอพี่ ดีจังเดี๋ยวหนูจะรอ"

"อืมจร้า ไปก่อนน่ะค่ะลุงภู ป้านี บายน่ะไอเบียร์" ฉันลาทุกคนก่อนขึ้นรถที่มาส่งฉันยังกะฉันไปเมืองนอกส่ะอย่าง

นั้น

"บาย โชดดีน่ะน้ำเงี้ยว รีบกลับมาหล่ะ" ทุกคนอำลาฉันก่อนรถจะออก

"เดี๋ยวฉันจะกลับมาน่ะทุกคน" ฉันลาทุกคน 

แหม  ทำอย่างกะฉันไปนานเป็นชาติส่ะอย่างนั้นหน่ะไปแค่ 6 ปีคงจะรอกันได้น่ะ คือว่าฉันหน่ะเป็นเด็กดีมีแต่คนรัก

คนมาร่ำลาฉันมาก็เลยเยอะเป็นเรื่องธรรมดา