Kiss me baby เททั้งใจให้คุณชายตัวร้าย

 

ฟาง : พี่มิล่าค่ะ เอาน้ำดื่ม น้ำส้ม เค้ก  นมปั่น ขนมหวาน แล้วก็ ช็อกโกแลตทีค่ะ

 

ฟางเอ่ยบอกพนักงานสาวคนหนึ่ง ด้วยน้ำเสียงสดใส

 

มีล่า : ได้จ๊ะคุณน้อง แม้...วันนี้สั่งเยอะเชียวนะ จะกินหมดหรอ

 

ฟาง : อ๋อ เปล่าหรอกค่ะ คือฟางชื่อไปให้เพื่อนแล้วก็น้องสาวตัวแสบอ่ะค่ะ

 

มีล่า : งั้นรอแป๊ปนะ เดี๋ยวพี่เอาของใส่ถุงให้

 

ฟาง : ได้ค่ะ

 

 

 ... :  นี่เธอ

 

มีคนมาสะกิดที่แขนของฟางจากด้านหลังเบาๆ

 

แล้วฟางก็หันขวับไปทันที

 

ฟาง : นะ... นายป๊อปปี้!

 

ฟางจ้องหน้าคู่กัดของเธอเขม็ง

 

ป๊อป กับ ฟางเนี่ย ก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันมาตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้วล่ะ

 

บ้านก็อยู่ติดกัน พ่อแม่ก็สนิทกัน แถมเฟย์ก็ยังเป็นแฟนกับเขื่อนพี่น้องของป๊อปปี้อีก แต่ทำไมสองคนนี้ไม่รักกันสักที

 

ป๊อปปี้ : ดีใจจัง ที่ฟางยังจำชื่อป๊อปได้ด้วย

 

ป๊อปปี้ ไม่พูดเปล่า แต่ เอามือมาดึงแก้มฟางให้ยืดออก

 

ฟาง : ปล่อยเลยน่ะ แก้มฉันย้อยหมดแล้วเนี่ย!!

 

ฟางบอกก่อนจะรีบปัดมือของป๊อปปี้ ออกจากแก้มอย่างรวดเร็ว

 

ป๊อปปี้ : เธอมาทำไรที่นี่หรอ

 

ป๊อปปี้ยกคิ้วถาม

 

ฟาง : ถามได้ มาร้านขมนหวานเพื่อจะมาอึมั่ง

 

ฟางกัดฟันพูดแบบปะชด

 

ป๊อปปี้ : อื้มใช่ ฉันก็คิดว่างั้นแหละ ^^

 

ป๊อปปี้ทำหน้าล้อเลียนเหมือนจะกวนประสาทของฟางเล่นๆ

 

ฟาง : นายป๊อป!!

 

และมันก็ได้ผล เพราะตอนนี้ ฟางเริ่มจะโมโหขึ้นมาแล้วสิ

 

 

มีล่า : ได้แล้วค่า คุณน้องฟาง

 

มีล่ากำลังเดินมาหาฟาง พร้อมกับหิ้วถุงขนมหวานมากมายของฟางมาด้วย

 

พอเดินมาถึงมีล่าก็ต้องสะงัก เพราะสังเกตเห็นสีหน้าของฟางบูดมาก แทบอยากจะฆ่าคนเลยแหละ

 

มีล่า : เอ่อๆ คือ... มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าจ๊ะ

 

มีล่ามองหน้าป๊อปปี้ กับ ฟาง สลับกันไปมา อย่าง งงงง

 

ฟาง : ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ทั้งหมดเท่าไหร่ค่ะ

 

ฟางบอกมีล่าด้วยน้ำเสียงที่ยังโมโหอยู่นิดๆ พร้อมกับยื่นมือไปถือเอาถุงขนมจากมือมีล่ามาหิ้วเอาไว้

 

พอจายตังเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฟางก็เชิดหน้าและรีบหมุ่นเท้าเพื่อจะเดินออกไปจากร้าน

 

แต่ว่าโดนป๊อปปี้คว้าแขนไว้ซะก่อน

 

ป๊อปปี้ : เดี๋ยวก่อนสิจะรีบไปไหนกัน

 

ฟาง : ก็ไปให้มันพ้นๆหน้านายไง

 

แล้วฟางก็สะบัดมือของป๊อปปี้สุดแรง แต่สุดท้ายมันก็ไม่ออกอยู่ดีเพราะว่ามือของป๊อปปี้มันเหนียวมากๆๆๆ

 

ฟาง : นี่ป๊อป ฉันบอกให้ปล่อยไง นายกล้าแต๊ะอั๋งฉันเหรอ!!

 

ป๊อปปี้ : ก็บอกว่าอยู่คุยกันก่อนไง ไม่ได้อยากจับหนักหรอก

 

ฟาง : งั้นก็ปล่อยมือของนาย ให้ออกจากแขนขาวๆของฉันได้แล้ว

 

ป๊อปปี้ : แขนเธอเนี่ยนะ ขาว ^;^

 

ป๊อปปี้กะตุกยิ้มออกมาอย่าง ชั่วร้าย พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนฟางสัมผสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเค้า

 

ฟาง : ชะ... ใช้ทำไม

 

ฟางบอกแค่นี้ แล้วก็รีบผลักหน้าอกของป๊อปปี้ให้ออกไปห่างๆ

 

ป๊อปปี้ : ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ...

 

ฟาง : อะไร  -0-

 

ป๊อปปี้ : แขนฉันขาวกว่าเธอ ยัยเตี้ย!!

 

ฟาง :  อะไรนะ เตี้ยหรอ ยัยเตี้ยงั้นหรอ ฮึ่ม... เออสิ นายมันหล่อ นายมันขาว นายมันสูง อ๊ากกกกก ไม่ยอมโว้ย!!

 

ฟางตะโกนใส่หน้าป๊อปปี้เสียงดัง เลยทำให้ทั้งคู่เป็นจุดเด็นไปแล้ว เพราะตอนนี้ทุกคนในร้านกำลังหันมามองเป็นตาเดียวกันหมด

 

มีล่า : ใจเย็นๆนะค่ะคุณน้อง เอ่อ ลูกค้าของพี่ตกใจหมดแล้ว

 

มีล่าร้องห้าม

 

ฟาง : ก็ได้ค่ะพี่มีล่า ฝากไว้ก่อนเถอะ นายป๊อปปี้!!

 

พูดจบฟางก็เดินลิ่วๆออกไปจากตรงนั้นทันที และแล้วเธอก็ต้องเม้มปากด้วยความโมโหจัดเพราะว่า ได้ยินเสียงป๊อปปี้ดังมาแว่วๆ

 

ป๊อปปี้ : ฝากแล้วอย่าลืมมาเอาล่ะ ถ้าปล่อยไว้นานๆ เดียวมันจะเน่าซะก่อน บ้านฉันไม่มีตู้เย็นซะด้วยสิ ฮ่าๆๆๆๆ

 

 

ฟางรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุด ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังฟางจะทนไม่ไหวขึ้นมา วิ่งไปกระโดดชับป๊อปปี้ให้แหลกค่ามือแน่ๆ

 

 

 

หวาย : โอ๊ย อะไรเนี่ย!!