Me and casting.เอ๋ออย่างเธอต้องเจออย่างชั้น

ตอน10
4 ชั่วโมง
“ญาติคุณเพ็ญชราสา พรปารวีครับ”หมอแว่นตาหนาพูดขึ้น
“ต้นอ้อเป็นไงบ้างคะ”แก้วถลาลมเข้าประชิดกายทันที
“เอ่อ.....มีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายครับ”หมอพูดขึ้น
“เอาข่าวร้ายก่อนได้ไหมครับ”โทโมะพูด
“ข่าวร้ายคือ....คุณเพ็ญชราสาต้องพักรักษาตัวนาน1-2ปีเพื่อฟื้นฟูความทรงจำ แต่ถ้ามีปราฏิหาริย์จริงๆ เค้าจะสามารถจำทุกอย่างได้เมื่อฟื้น ส่วนข่าวดีคือว่าคุณเพ็ญชราสามีชีวิตอยู่ต่อไปครับ”หมอพูดขึ้น ตี๋ยิ้มอย่างดีใจปนเศร้าเหมือนๆแก้วกับโทโมะ
3วันผ่านไป
“ต้นอ้อ”แก้วเดินเข้ามาในห้องพักพิเศษของต้นอ้อที่โรงพยาบาลพร้อมกระเช้าแบรนด์แต่ร่างบางยังไม่ตื่นมาแม้แต่ครั้งเดียว ตี๋นอนหลับสนิทจากการเพลียที่รอคอยการฟื้นของต้นอ้อถึง2วันก็หลับยาวหนุนท้องต้นอ้อ
“ยังไม่ตื่นอีกหรอยัยเพื่อน”แก้วพูดเบาๆแล้วลูบหัวต้นอ้อ แก้วกลั้นน้ำตาตัวเองไว้ก่อนที่จะมีเสียงโทรศัพท์ดัง
“ฮัลโหลแก้วคะ”แก้วเอ่ยขึ้นแผ่วๆ
“นี่ใครอ่ะ”แก้วพูดแล้วทำหน้าซีเรียส
“แกเป็นใคร ต้องการอะไร....บอกมานะ”แก้วฟังสักพักก็กดวางสายแล้วทำหน้าตาเครียดก่อนจะหันมามองตี๋กับต้นอ้อแล้วเดินออกจากห้องไป
ณ โกดังร้างย่านYYY
“นี่ ชั้นมาแล้วนะ นี่ มีใครอยู่ไหม”แก้วตะโกนลั่นโกดังและได้ยินเสียงตัวเองสะท้อนกลับมา
“ยินดีต้อนรับนะสาวน้อย”แจนที่คุ้นเคยดีเดินออกมาจากมุมมืดพร้อมผู้ชายร่างสูงเป็นสิบๆคนและที่เป็นโบนัสคือโทโมะที่ถูกขึงกับลูกกรงเอาไว้ ตาก็ถูกปิด ปากก็ถูกปิด มือก็ถูกมัด เท้าก็ถูกตรึง ไม่มีอะไรสามารถขยับได้เลย
“โทโมะ นี่ เธอต้องการอะไรกันแน่”แก้วเรียกโทโมะเสียงดังแล้วจ้องหน้าแจน
“แอ้ว แอ้ว”(แก้ว แก้ว) โทโมะร้องเรียกในลำคอ
“ต้องการตัวเธอ”แจนเดินเข้าไปใกล้แก้ว แก้วกล้าสู้กล้าตายไม่ถอยอยู่แล้ว
“ต้องการชั้นไปทำไม”แก้วถามแล้วจ้องตาตอบ
“เพื่อนเธอทำพี่ชายชั้นเจ็บมาก แต่ในเมื่อเพื่อนเธอมันตายไปแล้วก็อย่าไปรื้อฟื้น ชั้นเอาเธอไปแทนก็สมควรดี”แจนพูดแล้วยิ้มมุมปาก
“ปากหมา เพื่อนชั้นยังไม่ตาย อย่ามาแช่ง เลว ทราม ต่ำ ช้า ชั่ว โชคโชน ส่ำส่อน กระล่อน สตอเบอรี่ แรด อัปมงคล กาลากีนี กระ....”เพี้ย ฝ่ามือหนาของแจนแล่นเข้าแก้มของแก้วอย่างรวดเร็ว
“ตายกับไม่ตายก็ไม่ต่างอะไรกันหรอก เพราะสมองเพื่อนเธอมันตายด้านไปหมดแล้ว เพื่อนเธอทำให้พี่ชายชั้นจากคนร่าเริงกลายเป็นคนซึมเศร้า ไม่พูดจากับใคร เธอต้องรับผิดชอบ”แจนพูดเสียงดัง
“จะให้ชั้นรับผิดชอบอะไร ว่ามาสิ”แก้วกล้าสู้
“ยั่วพี่ชายชั้นให้เกิดอารมณ์และมีความสุขกับเธอ”เพี้ย แก้วฟาดฝ่ามือเต็มแรง
“หยาบคาย”แก้วเอ่ยออกอย่างดัง เพี้ย แจนตบตอบแล้วให้ลูกน้องหลายๆคนของเค้าจับตัวแก้วไว้แล้ว เพี้ย เพี้ย เพี้ย เพี้ย
“ถ้าไม่ทำ มันตาย จำไว้”แจนหันไปทางโทโมะแล้วเอามีดเควี้ยงไปเฉี่ยวเสื้อโทโมะจนขาดแหว่ง
“อย่าทำอะไรเค้านะ ขอร้อง ไหว้หละ”แก้วทำท่าจะคุกเข่าแต่ถูกยึดไว้โดยกลุ่มผู้ชายร่างบึกบึน
“ชั้นไม่ทำอะไรมันแน่ ถ้าเธอทำตามที่ชั้นบอก นี่ที่อยู่พี่ชั้น นี่เบอร์โทรศัพท์พี่ชั้น นี่เบอร์ชั้น ส่วนนี้รูปพี่ชายชั้น เค้าชื่อลีฟฟี่”แก้วมองดูสลับไปมา หล่อดีนะ แต่ ชั้นจะทำได้ยังไง ฮือๆๆ แก้วดูรูปไปคร่ำครวญในใจไป
“ได้ ตกลงตามนี้”แก้วรับปากไปแล้วหันหลังจะเดินออก
“แอ้วๆ”(แก้วๆ)โทโมะร้องเรียกพร้อมกับมือบางของคนนึงดึงแขนแก้ว
“พวกแก ไปส่งยัยนี่และรอรับมันกลับมาวันพรุ่งนี้ตอน3โมงเย็น ห้ามให้หลุดออกจากคอนโดพี่ชั้นได้”แจนที่ดึงแขนแก้วไว้ออกคำสั่ง คนชุดดำพากันดึงแก้วขึ้นรถสีดำไป (ดำทุกอย่าง - -)
ณ คอนโดลีฟฟี่
“เข้าไปในห้อง 871”คนชุดดำออกคำสั่ง ชั้น8เชียวหรอ ชั้นกลัวความสูงนะย๊ะ
“ตกลงจะให้ชั้นไปบิ๋วอารมณ์พี่ชายลูกพี่นายในสภาพเนี้ยหนะหรอ”แก้วมองสภาพตัวเองที่ใส่กางเกงขายาวสีครีมและเสื้อยืดธรรมดาสีขาวมัดผมเอียงขวาแต่ตอนนี้หัวดูกระเซิงไม่เป็นทรง ใบหน้าไม่แต่งเติมแม้แต่น้อย ร้องเท้าแตะคู่โปรด เฮ้อ....
“ชั้นว่าพานางนี้ไปเสริมนิดแต่งหน่อยดีกว่านะ เดี๋ยวนายท่านเห็นไม่มีอารมณ์กันพอดี”ชายชุดดำคนหนึ่งออกความเห็น
“ก็ดี”ชุดดำอีกคนพูดขึ้นและดึงแก้วเข้าร้านเสริมสวยตรงบริเวณคอนโดไป
ณ ห้อง 871
แก้วในลุคใหม่ เสื้อผ้าสไตล์ใหม่ ชุดสีม่วงยาวเสมอขาอ่อนขาวๆและถุงน่องสีเนื้อเนียนเรียบ รองเท้าส้นสูงสีดำพันขาผูกเป็นโบสูง5นิ้ว สร้อยเส้นสวยเป็นวงกลมยาวๆสีเงินสลับทอง ต่างหูสีทองแวววาวใบหน้าเรียวสวยเข้ารูป ปากชมพูอ่อนช่างเป็นธรรมชาติ แก้มชมพูอ่อน ดวงตาเรียวมีสีม่วงวาวอ่อนๆมาสคาร่าปัดขนตาจนงอนงามทั้งล่างและบน ขอบตาคมกริบละอายไลน์เนอร์สีดำสวยหางสั้น ดวงตาโตสวยเข้ารูป ผมลอนสยายยาวปะหลัง แก้วกดกริ่งเรียกคนในห้องอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ออกไป ไม่รับคุยกับใครเว้ย”คนข้างในโวยวายผ่านกล้อง หน้าหล่อๆขมวดคิ้วแน่นและไม่มองกล้องแม้แต่น้อย แก้วยิ้มแล้วกดอีกครั้ง
“ขอพบเถอะนะคะ”แก้วเอ่ยขึ้นเบาๆ คนด้านในมองผ่านหน้าจอสไลต์สวยๆก็พบสาวสวยๆอีกเช่นกันเลยเปิดประตูอย่างหัวเสีย
“โถ่โว๊ย มีอะไรว่ะ”ชายหนุ่มสูงโปร่งอยู่ในสภาพที่สุดเอ็กซ์ เปลือยด้านบนให้เห็นอกขาวเนียนหนาแน่นน่าสัมผัส กางเกงสีขาวเหมือนกางเกงนอนยังติดกายอยู่ หัวกระเซอะกระเซิงใบหน้าดูไม่เป็นสุข
“เฮ้...ขอเข้าไปได้ไหมคะ”แก้วพูดขึ้นแล้วยิ้ม
“เธอเป็นใคร จะเข้ามาทำไม”คนที่แก้วคาดว่าคือลีฟฟี่พูดขึ้น (ใช่ นี่แหละลีฟฟี่)
“ชั้นเป็น เอ่อ อื้ม”แก้วดันร่างสูงเข้าไปในห้องอย่างเร็วไวโดยไม่ตอบ
“นี่ ใครให้เธอเข้ามา อย่านะเว้ย อย่า.......”ลีฟฟี่ตะโกนแต่ไม่ทันละ
“O.O O.O O.O”บอกได้คำเดียวว่าอึ้ง อึ้ง และก็อึ้ง อึ้งที่1 สภาห้องสุดห่วยที่ตอนแรกคิดว่าจะเหมือนห้องโทโมะแต่กลับไม่ได้แม้แต่เสี้ยว โซฟาสีขาวมีรอยรองเท้าเต็มไปหมด แก้วต่างๆแตกลงพื้น โต๊ะต่างๆบิดเบี้ยวแต่ที่น่าช็อกคือซากโทรศัพท์3-4เครื่องที่แตกลงพื้นไม่มีรอยคนเก็บและรุ่นดังๆทั้งนั้นรวมถึงโทรทัศน์จอแบนขนาดใหญ่ที่ติดอยู่กับผนังเป็นรอยร้าว เสื้อผ้ากระจัดกระจายห้องไปหมด (พอกับโทโมะชอบทำลายของมีค่า โทรศัพท์อย่างงี้ อะไรอย่างงี้ มันแพงนะรู้ไหม) อึ้งที่2 หน้าต่างชมวิวถูกเปิดออกและมีเลือดติดอยู่ที่กำแพงกั้นเพื่อชมวิวและหลายๆทีของกำแพงสีครีมลายดอกไม้สีชมพูอ่อนบัดนี้ได้มีดอกไม้สีแดงสดไหลย้อยเป็นวอลเปเปอร์ไปด้วยซะแล้ว อึ้งที่3 โน๊ตบุ๊คเปิดค้างไว้มีภาพพื้นหลังของโน๊ตบุ๊คเป็นรูปลีฟฟี่และต้นอ้อที่กอดไหล่กันแต่บัดนี้โน๊ตบุ๊คได้มีรอยร้าวไปบริเวณหน้าของลีฟฟี่และมีเมจิกสีชมพูดวาดเป็นรูปหัวใจลงบนหน้าจอบริเวณหน้าของต้นอ้อ
“นี่หรอห้องของนาย”แก้วเผลอพูดออกมาโดยบังเอิญ
“นี่ ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่ามายุ่งสิว้อย”ลีฟฟี่เอ่ยขึ้นแล้วดันแก้วออกแต่แก้วปิดประตูสนิทแล้วกอดคอลีฟฟี่
“ช่วยอะไรชั้นทีได้ไหม”แก้วเอ่ยขึ้น
“อะไร อย่ามาจับ ปล่อยนะเว้ย”ลีฟฟี่บอกแล้วสะบัดตัวไปมา
“เฉยๆได้ไหม น้องสาวนายที่ชื่อแจนบอกมาว่าให้ชั้นช่วยทำให้นายมีชีวิตชีวา เพราะจะให้นายลืมต้นอ้อเพื่อนสุดที่รักที่ตอนนี้นอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาลให้ได้ ชั้นอยากให้นายไปบอกน้องนายทีว่าชั้นทำให้นายมีความสุข แต่ถ้าชั้นไม่ทำแฟนของชั้น...โทโมะ ใช่ไม่ต้องคิด เค้าเป็นดารา โทโมะจะต้องตายแน่ๆถ้าชั้นไม่ทำให้นายมีความสุข แต่ชั้นไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่ๆไว้ใจได้ เพียงอยากแค่ให้นายอยู่กับชั้นให้ถึงพรุ่งนี้ ขอร้องเถอะ”แก้วพูดสีหน้าเรียบ
“ยัยแจนทำถึงขนาดนั้นเลยหรอ”ลีฟฟี่ถามตาโต
“ใช่....และถ้าเพื่อนชั้นไม่เข้าโรงพยาบาลป่านนี้ยัยนั่นคงจะให้ต้นอ้อมาเองแล้วหละ”แก้วพูดขึ้น
“ต้นอ้อเป็นอะไร ตอบชั้นมา ต้นอ้อเป็นอะไร”ลีฟฟี่เขย่าหัวไหล่แก้วอย่างแรง
“ความจำเสื่อม หมอบอกว่าต้นอ้อเครียดมากไปจนทำให้รอยหยักในสมองที่เป็นความทรงจำร้ายๆแตกออกเลยลามไปทั่วสมองแต่ทำความสะอาดแล้วเลยไม่เหลือความทรงจำใดๆทั้งสิ้น จะเหลือก็แต่เพียงรอยหยักเก่าๆบางทีปาฏิหาริย์ยังทำให้ต้นอ้อจำบางอย่างได้แต่เพียงบางส่วนที่สำคัญจริงๆ”แก้วเอ่ยในขณะที่กอดคอลีฟฟี่อยู่ก็เอาลง
“เพราะชั้น โธ่เว้ย กูมันเหี้@## อะไรขนาดนี้ว่ะ กูมันเลวๆๆๆ”โป้กๆๆ วอลเปเปอร์ลายดอกไม้สีแดงเพิ่มมาอีกหนึ่งแผ่น แก้วรีบผลักมือลีฟฟี่จนกระเด็น
“อย่าทำตัวบ้าๆได้ไหม ถ้าต้นอ้อรู้จะรู้สึกยังไง นายทำแบบนี้และมันจะดีขึ้นหรือไง ชั้นว่ามีคนมองเราอยู่ เข้าไปในห้องนอนดีกว่านะ”แก้วเขย่งเท้าทำท่ากระซิบหูเบาๆให้ลีฟฟี่ฟังเพราะแอบเห็นลูกน้องของแจนที่ยืนแว๊บๆชุดดำลอยไปมาหน้าห้องของลีฟฟี่ (ผีหรือปล่าว บรื้ออออ~~) ลีฟเดินนำแก้วไปที่ห้องนอนที่แก้วนึกสภาพและเตรียมใจไว้แล้วว่าต้อง....
“O.O โคตร....สวย”แป่ว ทำไมดันผิดความคาดหมายนะ แก้วนึกขึ้นเมื่อเห็นห้องนอนผนังสีครีมอมส้มสวยงามมีม่านสีครีมปลิวสไว กระจกที่เปิดอยู่ก็ถูกลีฟฟี่เดินเข้าไปปิดมัน เตียงสีครีมหัวนอนอลังการณ์สวยงามจนแก้วอยากนอน ผ้าห่มสีครีมอมส้มน่าทึ่งสุดๆ โซฟาสีครีมดูหรูสภาพดีไม่มีรอยเท้า โต๊ะคอมพิวเตอร์มีโน๊ตบุ๊คที่ถูกปิดอยู่ในสภาพที่ดีและใหม่พร้อมโทรศัพท์ทั้งบีบี ไอโฟน3 4 5 LG รุ่นใหม่ และอีกหลายๆรุ่นวางเรียงกันเป็นสิบๆ ร้านขายโทรศัพท์หรอ มิน่าหละไม่เสียดาย แก้วนึกในใจ แต่ที่น่าอึ้งมากที่สุดคือทุกมุมห้องวอลเปเปร์สีครีมอมส้มสวยงามและมีรูปภาพเป็นกรอบรูปสวยดูมีค่าเป็นร้อยๆภาพแปะอยู่ทุกมุมซึ่งเป็นรูปความทรงจำดีๆของลีฟฟี่และต้นอ้อ มีทั้งรูปโอบกัน นั่งด้วยกัน จับมือกัน นั่งข้างกันที่สวนโล่งๆ หอมแก้มกัน จะ...จูบกัน !! แต่รูปที่อยู่หัวนอนคือรูปที่ลีฟฟี่ยืนเอามือโอบเอวต้นอ้อแล้วต้นอ้อหันหน้าเข้าหาเค้าเอาจมูกชนแก้มของเค้าแล้วเอามือเกาะไว้ที่หัวไหล่ข้างซ้ายของเค้า ต้นอ้อดูน่ารักสุดๆกับชุดผ้าบางทับกันหลายชั้นสีพีชส้มอ่อนสวยๆผ้าระบายน่ารักเชิดสีผิวให้สวยสะดุดตา รองเท้าส้นสูงสีส้มสวย ผมยาวถูกรวบเอาไปไว้ที่หลังทั้งหมดเพื่อไม่ให้ปิดบังภาพ ลีฟฟี่อยู่ในชุดเสื้อสีครีมกางเกงสบายๆสีครีมเช่นกันแต่ดูมีเสน่ห์สุดๆ ผมชี้โด่ชี้เด่มีเสน่ห์มากจริงๆ รูปนั้นเป็นภาพที่ใหญ่เท่ากับโทรทัศน์จอแบน32นิ้ว กรอบรูปสีทองลายดอกไม้สลักอย่างมีค่าเคลือบไว้ด้วยกระจกหนาๆอย่างดี หัวเตียงมีแต่ภาพๆๆๆ โต๊ะนู้นโต๊ะนี้ก็มีแต่ภาพๆๆๆๆ
“นายเก็บมันไว้ดีขนาดนี้เลยหรอ”แก้วถามขึ้นเมื่ออึ้งอยู่นาน
“มีอีกเยอะนะแต่อยู่ในอัลบั้ม มีอีก72อัลบั้ม”ลีฟฟี่พูดและทำท่าจะเปิดลิ้นชักตัวเอง ตายจริง ทั้งชีวิตชั้นยังมีรูปแค่5อัลบั้มเอง วันๆนานคงถ่ายแต่รูปๆๆๆกันทั้งวัน เฮ้อ.... แก้วนึก
“พอเถอะ แค่นี้ก็จะดูไม่หมดแล้ว”แก้วพูดแล้วฉวยโอกาสขึ้นนั่งเตียงสีครีมอมส้มสวยนุ่มๆที่ยั่วยวนสายตาซะเหลือเกิน
“ชั้นอยากไปเยี่ยมต้นอ้อ”ลีฟฟี่นั่งลงบนโซฟา
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ แล้วทำไมถึงเลิกกับต้นอ้อหละ”แก้วถามประโยคแทงใจลีฟฟี่ขึ้นมา
“ก็....”ลีฟฟี่พูดขึ้น
ย้อนไปอดีต (ทาแมชชีน ฮิฮิ)
“ทำไมทำแบบนี้หละลีฟ ชั้นเสียใจมากนะที่นายทำแบบนี้”ต้นอ้อสาวน้อยวัยกำลังน่ารักร้องไห้โฮวิ่งออกจากห้องหรูของลีฟฟี่ชายหนุ่มที่แสนจะเจ้าชู้แต่ยอมสยบเพราะต้นอ้อแต่ต้นอ้อก็ไม่สามารถครอกนำเค้าได้ทั้งชีวิต วันนี้ต้นอ้อเห็นเค้านอนอยู่กับผู้หญิงถึง3คน ต้นอ้อช็อควิ่งออกจากห้องนั้นทันที ร่างสูงบึกบึนที่สวมเพียงเสื้อคลุมวิ่งตามออกมา
“เพ็ญ เพ็ญ ฟังชั้นก่อนสิ เพ็ญ”ร่างสูงร้องเรียก
“อย่ามายุ่ง นายทำผิดผลาดไปแล้วลีฟ นายปล่อยชั้นไปเถอะนะ”ต้นอ้อวิ่งหัวฟูทั้งน้ำตาแต่ถูกชายหนุ่มรั้งมือไว้ทัน
“อย่าไปนะ ขอร้อง ชั้นขอโทด เมื่อคืนวันเกิดไอ้บัสนี่ชั้นเมาไปหน่อย”ลีฟฟี่เอ่ย
“เลยสอยสาวกลับมา3คนงั้นหรอ”ต้นอ้อพูดและส่ายหัวเบาๆ
“ไม่ใช่นะ ยัยพวกนั้นตามชั้นมาเอง ชั้นไม่รู้เรื่องนะ”ลีฟฟี่พยายามอธิบายเต็มที่
“ชั้นเคยบอกนายไหมว่าอย่ากินเหล้า อย่ากินเบียร์ อย่ากินของมึนเมา นายก็ทำ ชั้นเคยเตือนไหมว่าอย่าไปยุ่งกับผู้หญิงอย่างว่า จะไปไหนมาไหนถ้าที่นั่นมีผู้หญิงแบบนี้ให้ออกมา อย่าหลงไหลกับของอร่อยๆและคำชักชวน ชั้นเคยเตือนนายทุกอย่างนะลีฟ และนี่มันกี่ครั้งแล้ว ชั้นจะไม่ให้อภัยนายอีกต่อไป เพลบอยก็ย่อมเป็นเพลบอยอยู่วันยันค่ำ ลาก่อนลีฟฟี่ที่รัก”ต้นอ้อจูบปากลีฟฟี่เบาๆแล้วสะบัดมือออกแต่ยังอาลัยอาวอนอย่างมาก ต้นอ้อวิ่งหนีสุดชีวิตจนลีฟฟี่หกล้มลงไปเสียก่อน
“เพ็ญ กลับมาเถอะ ชั้นขอโทด”สิ้นคำนั้นลีฟก็ไม่ได้เจอหน้าต้นอ้ออีกเลย ต้นอ้อหนีไปเรียนเมืองนอกจนจบม.ปลายและมาเข้ามหาลัยที่กรุงเทพในปัจจุบัน
ปัจจุบัน
“3คนเลยหรอ”แก้วถามขึ้น
“ชั้นไม่รู้ว่ายัยพวกนั้นมาจากไหนจริงๆนะ แต่ชั้นก็ผิดที่ไม่เชื่อฟังสุดที่รักของชั้นเลย จนต้องเสียเธอไป ชั้นโง่ไหมหละ”ลีฟฟี่ยิ้มอย่างฝืนๆและส่ายหัวตัวเองไปมา
“แต่.....ตอนนี้นายอย่าไปยุ่งกับต้นอ้อ....เอ้ยไม่ใช่ๆๆ”แก้วหลุดปากหวงก้างไม่ให้ลีฟเข้าไปยุ่งกับคนที่ตี๋รัก
“หมายความว่าไง บอกชั้นมาสิ”หมอนี่ใจร้อนอย่างงี้นี่เองข้าวของถึงได้....!!
“เอ่อ.... ปล่าวๆๆ”แก้วส่ายหัวไปมา ลีฟฟี่ลุกขึ้นไปเขย่าอย่างหัวเสีย
“บอกมาเดี๋ยวนี้”ลีฟฟี่เขย่าแรงขึ้น แรงขึ้น แรงขึ้น
“โอ๊ยยย เจ็บ T^T ต้นอ้อตัดใจจากนายได้แล้วและเค้าก็เจอคนที่ดีแล้ว ขอร้องเถอะ อย่าได้ไหม อย่ายุ่งกับต้นอ้ออีกเลยนะ”แก้วพูดออกไปเพราะความเจ็บ
“โธ่โว๊ย”ลีฟฟี่ทำท่าจะเหวี่ยงข้าวของแต่มันก็ทำไม่ได้เพราะอาจจะเห็นรูปต้นอ้อจนยอมใจอ่อน นายน่าสงสารเหลือเกิน ความจริงนายก็ไม่ผิดอะไรมากนะ แต่ถึงยังไง....ตี๋ก็ไม่ผิดนะ ฮือๆๆๆ สงสารจัง แก้วนึกในใจก่อนที่........
“แอ๊ก......”ร่างของลีฟฟี่กระโจนเข้าหาตัวของแก้วอย่างเร็วจนแก้วนอนราบไปกับเตียงโดยมีลีฟฟี่คร่อมไว้ ชั้นว่านายเริ่มจะผิดละ แก้วนึกก่อนจะผลักลีฟฟี่ออก
“ไหนๆยัยแจนก็ส่งเธอมาให้ชั้น งั้นก็มาเริ่มดีกว่า”นายเลวจริงๆด้วย แก้วนึกแล้วดิ้นไปมา ลีฟฟี่จับมือทั้งสองข้างแก้วไว้แน่นกับที่นอนและกดจูบลงตาคอขาวๆอย่างนึกสนุก
“ปล่อยนะ กรี๊ดดดดดดด ปล่อยๆๆๆ”แก้วกรีดร้องโวยวาย
“ฮึๆ”มารร้าย ว้ายยยยยย ใบหน้าของลีฟฟี่ผุดขึ้นมาให้แก้วเห็นด้วยแววตาเจ้าเล่ห์เพทุบายพร้อมกับกดจูบลงบนปากของแก้วอย่างมันปาก
“อื้อๆๆๆๆๆๆๆๆ”แก้วดิ้นขัดแย้ง ด่าผ่านลำคอครวญครางอย่างน่าเห็นใจ
ผ่าง~~~ ตุบ โผละ เพล้ง
ทันใดนั้นประตูห้องนอนถูกเปิดออกโดย....
“โทโมะ”แก้วรีบปรี่เข้าหาทันที แต่....ลีฟฟี่ที่โดนโทโมะถีบหัวไปกระแทกกับเสาเตียงและโดนผ้าม่านหัวนอที่เป็นคานไม้ร่วงลงมาโดนรูปที่ใหญ่ที่สุดแปะอยู่กับกำแพงของเค้าร่วงลงมาแตกโผละ แก้วหน้าซีดหน้าเซียวเมื่อเห็นว่ารูปที่ดูว่าลีฟฟี่จะรักแสนรักแตกลง
“เพ็ญ ฮึกๆ”ลีฟฟี่บ้าคลั่งเข้าไปหยิบรูปจากเศษกระจกแล้วกอดไว้ บัดนี้เลือดนองเต็มพื้นไปจนทั่วหมดแล้วเพราะลีฟฟี่ไม่ห่วงแขนตัวเองที่ข่วนขูดกับกระจกจนเลือดเลยแม้แต่นิด เค้าห่วงแค่รูป รูปเท่านั้น
“มึง มึงทำเพ็ญ มึง.............ฮึกๆๆ”ลีฟฟี่ทำท่าจะพุ่งเข้าต่อยโทโมะ โทโมะก็คิดว่าท่าลีฟฟี่ต่อยก็จะยอมเพราะเค้าทำผิดเองแต่ลีฟฟี่ดันชะงักหมัดและต่อยหน้าตัวเองอย่างจัง
“ลีฟฟี่”แก้วเข้าไปดึงมือลีฟฟี่เอาไว้
“อย่ามายุ่ง ชั้นมันเลว อย่างงี้นี่เองที่เพ็ญทิ้งชั้นไป ชั้นไม่คู่ควรกับเพ็ญแม้แต่น้อย ชั้นรักเค้า รักเค้าที่สุด ฮือๆๆๆ ต่อจากนี้ชั้นจะตัดใจ แต่ขอให้ชั้นไปเยี่ยมเค้าเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม”ลีฟฟี่พูดขึ้น
“ก่อนจะไปเยี่ยมต้นอ้อเธอช่วยเคลียน้องสาวนายด้วย ตอนนี้ถูกตำรวจกุมตัวเข้าโรงพักไปแล้ว คดีข่มขู่ฆ่า....ชั้นไม่ได้แจ้งหรอกนะคนแจ้งคือพี่ตี๋ ชั้นลืมล็อคโทรศัพท์เลยกดไปหาพี่ตี๋และเค้าเลยได้ยิน”โทโมะพูด เคารพพี่ชายนี่คือครั้งแรกในชีวิต
“ยัยแจนทำผิด ปล่อยมันรับโทษไปแต่ชั้นจะไปหาเพ็ญ ชั้นอยากเจอเค้าที่สุด”ลีฟฟี่ทำหน้าอ้อนวอน
ณ โรงพยาบาล
“เฮ้ย เข้ามาทำไมว่ะ”ตี๋ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ที่นั่งข้างๆกับต้นอ้อและมองหน้าลีฟฟี่เหมือนจะหาเรื่อง
“ตี๋ เค้ามาดี”แก้วเข้ามาห้ามไว้ก่อน
“ชั้นอยากเจอเพ็ญสักครั้ง”ไม่รอช้าทันใดที่ลีฟฟี่เห็นต้นอ้อ......หาๆๆๆ O.O
“O.O”<<ลีฟฟี่
“O.o”<<แก้ว
“O-O”<<โทโมะ
“- -”<<ตี๋
“(^.^)”<<ต้นอ้อ
“ต้นอ้อ เธอฟื้นแล้ว”แก้วปรี่เข้าหาเพื่อนทันที ต้นอ้อยิ้มจนตาปิดให้ทุกคน เค้ากำลังนั่งกินข้าวต้มอย่างอร่อย
“ตี่ตี๋มานี่ทีสิ”ต้นอ้อร้องเรียกตี๋ ตี๋เดินเข้าไปหาแล้วยิ้ม
“มีอะไรครับที่รัก”ตี๋พูดขึ้น ลีฟฟี่ยืนทำหน้างง
“เค้ากลัวคนนั้นจัง”ต้นอ้อรีบเลื่อนตัวไปหลบหลังตี๋แล้วชี้นิ้วไปที่ลีฟฟี่
“ไม่ต้องกลัวน่า แฟนเก่าเธอไง”ตี๋พูดขึ้น
“เค้าจำไม่ได้อ่า”ต้นอ้อส่ายหัวเบาๆแล้วเอาหัวซุกกับเสื้อด้านหลังของตี๋
“ไม่เป็นไร และจำนี่กับนี่ได้ไหม”ตี๋ชี้ไปที่แก้วกับโทโมะ
“จำได้ๆๆ นี่แก้วใจจัง ส่วนนู่นก็โทโมะยะ คิคิ”ต้นอ้อเปลี่ยนไปเหมือนเด็กตัวน้อยๆน่ารักน่าทะนุถนอมทั้งสายตาและกริยา
“แก้วเฉยๆ โทโมะเฉยๆจ๊ะเด็กน้อย”ตี๋หันไปพูดแล้วจุ๊บกระหม่อมต้นอ้อเบาๆ
“ฮิฮิ เค้าแกล้งเรียกเท่านั้นแหละ เค้าจำได้ดีเลยสองคนนี้ นี่ก็เพื่อนรัก มามะกอดทีนึง”ต้นอ้ออ้าแขนรับแก้ว แก้วกอดตอบแล้วหอมแก้มต้นอ้อ
“นู่นก็แฟนเพื่อนรักก็เหมือนเพื่อนรักด้วย มามะมากอดเร้ว”ต้นอ้อเรียกโทโมะที่ยืนอยู่ข้างๆลีฟฟี่ โทโมะเดินเข้าไปแล้วอ้าแขนรับกอด จุ๊บ เฮ้ยๆๆ เกินไปและ ฮิฮิ แก้วนึกขึ้นเมื่อต้นอ้อหอมแก้มโทโมะเบาๆ
“อุ๊ย เพื่อนหึงไหมน้า”ต้นอ้อพูดแล้วหัวเราะเหมือนเด็กๆ ลีฟฟี่ทนไม่ไหววิ่งเข้าไปสวมกอดต้นอ้ออย่างแรง
“โอ๊ย ๆๆ เค้าหายใจไม่ออก ฮือๆๆๆ”ต้นอ้อร้องไห้ออกมาดังลั่นเมื่อรู้สึกไม่มีอากาศหายใจจนตี๋ต้องแยกทั้งสองออก
“ตี่ตี๋”ต้นอ้อพูดแล้วกอดเอวตี๋ไว้แน่นเพราะเค้านั่งอยู่บนเตียง
“เพ็ญ ชั้นรักเธอนะ ขอโทดสำหรับทุกสิ่ง และลาก่อน โชคดีนะ”ลีฟฟี่เดินเข้าไปใกล้ต้นอ้ออีกครั้งและกดจูบแผ่วเบาลงบนริมฝีปากของต้นอ้อ ตี๋ทำท่าจะเข้าใส่แต่แก้วรั้งไว้
“มันครั้งสุดท้ายนะตี๋”แก้วพูดขึ้นเบาๆ บรรยากาศในห้องเงียบสงบลงในทันที จูบนี้เบาจนน่าลิ้มลองและนานมากไป พอได้และเฮ้ยๆๆ ตี๋นึกในใจและเริ่มขึ้น
“อีกแปปหนะตี๋”แก้วห้ามไว้ ลีฟฟี่ถอนจูบนั้นออกและยิ้มให้กับต้นอ้อ ต้นอ้อยิ้มตอบอย่างเต็มใจ
“บ๊ายบายนะลีฟฟี่”ต้นอ้อรู้ชื่อลีฟฟี่ได้เองโดยปริยาย
“เธอจำชื่อชั้นได้”ลีฟฟี่พูดและยิ้มอย่างดีใจ
“ลาก่อน จุ๊บๆจ้า”ต้นอ้อโบกมือแล้วจู๋ปากจุ๊บๆให้ลีฟฟี่ ลีฟฟี่ยิ้มให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปง่ายๆ
“เฮ้อ....”หลังจากนั้นตี๋ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เป็นอะไรไปตี๋”แก้วถามขึ้นแล้วตบบ่าเบาๆ
“ปาฏิหาริย์มีจริงหรือหมอที่นี่โง่กันแน่”ตี๋เอ่ยแล้วส่ายหัว
“ชั้นว่าหมอโง่”ต้นอ้อพูดขึ้นและอาการจากที่เหมือนเด็กน้อยก็กลายเป็นสาวเหมือนเดิม
“ยังไงอะไรชั้นงง”แก้วพูดขึ้น
“ก็หมอหนะสิหยิบผลตรวจผิดคนตั้งแต่วันแรกและเหมาว่ายัยนี้เส้นเลือดในสมองแตก ความจริงยัยนี่แค่ไม่สบายแต่ไม่สบายหนักจนช็อค พอยัยนี่ไข้ขึ้นหมอเลยเข็นยัยนี่เข้าห้องไปผ่าตัดผ่าเสร็จดันหยิบผลผิดออกมาอีก”ตี๋ส่ายหัวอย่างลำบากใจ
“หมายความว่าต้นอ้อไม่ได้....”โทโมะมองหน้าต้นอ้อ
“ใช่ ชั้นถูกผ่าฟรี แต่แปลกเนอะที่หมอเรียกชื่อชั้นถูกแต่กลับเอาผลมาผิดคน”ต้นอ้อเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มอย่างปล่อยมัน
“อย่างงี้มันน่าฟ้องนัก ถ้ายัยตัวเล็กของชั้นเป็นอะไรไปใครจะรับผิดชอบ”ตี๋เอ่ยขึ้นอย่างฉุนเฉียว โป้ก
“ใครตัวเล็กของนาย”ต้นอ้อเอื้อมมือไปเคกหัวตี๋
“ก็ตัวเองไง ฮิฮิ เลี่ยนโน๊ะ ฮ่าๆๆๆๆ”ตี๋หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“แสดงว่าแกแกล้งจำลีฟฟี่ไม่ได้อ่ะสิ”แก้วถามขึ้น
“ก็ใช่หนะสิ ชั้นไม่อยากจำคนๆนั้นอีกต่อไปแล้วหละ”ต้นอ้อเอ่ยขึ้น
“ชั้นรู้ว่าทำไมเธอโดนผ่าตัดฟรี”โทโมะพูดขึ้นแล้วมองต้นอ้อพร้อมกับตี๋
“ทำไมหรอ”แก้วเอียงคอถาม
“แผนของยัยแจนที่จะทำให้เธอเจ็บเหมือนที่เธอทำกับพี่ยัยนั่น ยัยนั่นบอกชั้นเองว่า....”
ย้อนไปๆๆๆ
“เพื่อนสนิทแกคงจะไม่ได้ฟื้นแล้วหละ น่าสงสารจริงๆที่โดนชั้นแกล้ง ผลตรวจผิดคลาด แค่เอาโซแล่ม3-4เม็ดให้กินก็ดันช็อคซะก่อน เฮอะตามคาดชะมัด สลับประวัตินิดๆหน่อยๆก็เสร็จแล้ว น่าสงสารเนอะคนไข้ที่ใกล้ตาย ฮึๆ”แจนหัวเราะในลำคอแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ
มาปัจจุบัน
“ยัย.... ชั้นจะไปแจ้งตำรวจเอาข้อหาเพิ่ม”ตี๋ลุกขึ้นยืน
“ไม่ๆๆ อย่าเลยนะ”ต้นอ้อเอ่ยแล้วดึงมือตี๋ไว้
“ทำไม”ตี๋ถาม
“เรื่องมันแล้วกันแล้วก็ให้มันแล้วกันไปเถอะนะ เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร คนชั่วก็ชั่ววันยันค่ำ คนดีก็อย่าไปถือสาคนชั่ว”ต้นอ้อพูดแล้วยิ้มอ่อนๆ
“และถ้าเธอเป็นอะไรไปหละ”แก้วเอ่ยขึ้น
“แต่นี่ชั้นไม่ได้เป็นนิ พอเถอะนะ”ต้นอ้อพูดแล้วยิ้ม
“ก็ได้...”ตี๋เอ่ยอ่อยๆแล้วนั่งลงบนเก้าอี้
3 ปีต่อมา
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”เสียงกรี๊ดสนั่นดังลั่นยิ่งกว่าคอนเสิร์ตK-OTIC กับ FFK รวมกันซะอีก
“สวัสดีครับทุกคน”เสียงไมล์ดังขึ้นทำให้เสียงกรี๊ดเงียบสงัด
“ขอบคุณนะครับที่มาที่นี่ วันนี้คือวัน.....”ชายหนุ่มชุดสูตรหน้าตาหล่อเหลา ใช่ เค้าคือโทโมะ
“วันแต่งงาน!!!!!!!”เสียงพูดของบรรดาแฟนคลับดังขึ้น
“ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันแต่งงานของตัวผมเองและพี่ชายสุดที่รักของผม ขอเชิญพี่ตี๋ปาปารัสซี่หน้าใสคร๊าบบบบ”โทโมะเอ่ยขึ้นแล้วชูมือเชิญตี๋ที่ใส่สูตรสีขาวตัดกับโทโมะสิ้นเชิง
“สวัสดีครับ”ตี๋ทักทายทุกคน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด”เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกครั้ง ลานกว้างของโบสถ์ขนัดแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย
เวลาผ่านไป2ชม.ถึงเวลาเข้าพิธี
เจ้าสาวสองคนอยู่ในชุดสวยควงแขนบุพการีซึ่งแก้วไม่มีเลยขอควงอาจารย์ที่มหาลัยแทนส่วนต้นอ้อก็ควงพ่อเดินอย่างสง่างามออกมา ใบหน้าทั้งคู่ถูกปกปิดเอาไว้
“เธอสวยจัง”โทโมะกระซิบข้างหูแก้วที่บัดนี้มายืนอยู่ตรงข้ามเค้าแล้ว
“ขอบใจนะ”เสียงใสๆพูดขึ้น
“คืนนี้เจอดีแน่เด็กน้อย”ตี๋กระซิบข้างหูต้นอ้อและพูดขึ้น
“กล้าก็ลอง”เสียงกวนประสาทนุ่มๆเป็นพิเศษกว่าทุกวันพูดขึ้น ชายทั้งคู่เปิดผ้าบางๆที่ปกคลุมใบหน้าของเจ้าสาวทั้งสองออดอย่างช้าๆ ต้นอ้อสาวร่างสูงใส่ชุดเกาะอกสีขาวปักเพชรแวววาวสวยงามกระโปรงหางยาวบานแฉ่งเป็นตุ๊กตาเริงระบำช่างสวยงามซะเหลือเกิน เครื่องประดับเพชรงามแท้เหลือล้ำเกินบรรยาย ใบหน้าเอิบอิ่มน่ารักๆกลมดิ๊กดูเข้ารูป ขาวเนียนกระจ่างดวงตามีอายชาโดว์สีฟ้าอ่อนๆเงาป็นประกายและอายลายเนอร์สีดำบางๆพร้อมเขียนขอบตาให้พอคม สันจมูกโด่งสวย ริมฝีปากสีชมพูอ่อนใสมันวาวแก้มสีชมพูอ่อนกลมกลืนทั้งใบหน้า
“นายวิศว ยินดีจะรับนางสาวจริญญาเป็นภรรยาหรือไม่”เสียงบาทหลวงหนุ่มหล่อขาวน่ารัก (กรี๊ด ขอจีบนะคะ) ไม่ให้ของชั้นเว้ย (ของแกกับของชั้นก็เหมือนแหละน่า) อย่ามาตลก แย่งชั้นตบตาย (เออ ไม่เอาก็ได้ว่ะ ยังไงก็คนคนเดียวกัน เชอะ) แก้วที่ใส่ชุดเกาะอกสีขาวปักเพชรเป็นรูปหัวใจบริเวณหน้าอกและกระโปรงบานกว้างสวยปักเพชรจรดชายผ้า เครื่องประดับเพชรสวยงามแวววาวทอแสงสะดุดตา ใบหน้าขาวเนียนเอิบอิ่มสวยเรียวงามได้รูป ดวงตาคมสวย อายชาโดว์สีชมพูอ่อน อายลายเนอร์สีดำบางๆจมูกโด่งเป็นสัน ปากนุ่มชุ่มชื่นด้วยสีพีชอ่อนๆมันเงาและแก้มสีพีชทั้งใบหน้า
“รับครับ”โทโมะเอ่ยเสียงนุ่ม
“นางสาวจริญญา ยินดีจะรับ นายวิศว เป็นสามีหรือไม่”บาทหลวงพูดอีกครั้ง
“รับคะ”แก้วเอ่ยแล้วยิ้มตอบ
“นายธนน ยินดีจะรับ นางสาวเพ็ญชราสาเป็นภรรยาหรือไม่”บาทหลวงคนเดิมกล่าว
“รับครับ”ตี๋เอ่ยเสียงทุ้ม
“นางสาวเพ็ญชราสา ยินดีจะรับ นายธนนเป็นสามีหรือไม่”บาทหลวง - -*
“รับคะ”ต้นอ้อเอ่ย
3 ชม.ผ่านไปจนถึงเวลาเข้าห้องหอ (รอกันอยู่สิท่า 555)
ห้องตี๋และต้นอ้อ
“ต้นอ้อจ๋า”ตี๋ที่วางเจ้าสาวลงบนเตียงโรยด้วยดอกกุหลาบเป็นรูปหัวใจพูดขึ้น
“หืม...”ต้นอ้อเลิกคิ้ว
“และแล้ววันที่ชั้นรอคอยก็มาถึง ฮิ้วววว”ตี๋กระโดดลงบนเตียงแล้วกอดต้นอ้อไว้แน่น
“นี่ อย่าทำตัวเป็นเด็กสิ”ต้นอ้อผลักมือตี๋ออกเบาๆ
“ใครกันแน่ นี่เราโตกันแล้วนะ ก็ต้องกอดกันเป็นธรรมดาของคู่สามีภรรยา ฮิฮิ”ตี๋ขำในลำคอเบาๆ
“เฮ้อ....”ตี๋ชะเง้อหน้ามองต้นอ้อที่ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วประกบปากลงบนริมฝีปากบางนั้นเบาๆพร้อมลิ้นที่อบอุ่นรอดผ่านฟันเข้าไปยังโพลงปาก
“อื้ม”ต้นอ้อขยับตัวพอถนัดและเอามือคล้องคอตี๋ ตี๋ค่อยๆขยับตัวให้เข้ามาชิดต้นอ้อมากขึ้น ค่อยๆ ค่อยๆ ค่อยๆ และก็ขึ้นคร่อมได้ในที่สุด มือซนๆของตี๋ลูบเสื้อผ้าอาภรณ์ที่แสนจะสวยนั้นเบาๆอย่างยั่วยวน ฟึ่บ ไฟทั้งห้องถูกปิดลงโดยมือซนๆของตี๋
ห้องโทโมะและแก้ว
“ไปไป ไปลงนรกซะเถิดที่รักชั้นจะลงโทดเธอ เวลาของเธอหมดแล้ว .......โอ้ย แก้วอ่ะ”โทโมะที่แหกปากร้องเพลงตั้งแต่เข้าห้องมาจนถึงเพลงนี้แก้วตบกระโหลกแทบร้าว
“ไล่ชั้นใช่ไหม เออไปแล่ว”แก้วทำหน้างอนและลุกขึ้นนั่งบนเตียงจากที่นอนราบอยู่
“โอ๋ เค้าล้อเล่นหนะ กิ้วๆ จุ๊บ”โทโมะทำท่าจู๋ปากแต่แก้วดันออก
“อย่ามาติ๊งต๊อง”แก้วพูดขึ้นแล้วยิ้มอย่างเขินๆ
“มานี่เลยที่รักของชั้น”โทโมะขึ้นไปอยู่ข้างๆแก้วบนเตียงและดันแก้วลงนอนราบ
“รักนะ”โทโมะพูดเบาๆแล้วหอมแก้มแก้วแล้วขยับตัวขึ้นไปทับร่างแก้วไว้
“สักวันจะตายไหม”แก้วเอ่ยแล้วเบือนหน้าหนีเมื่อรู้ว่าโทโมะจะทำอะไร
“ตายแน่ ฮิฮิ”โทโมะหัวเราะแล้วเอาหน้าไปซุกไซ้กับลำคอขาวของแก้วพร้อมกับใช้มือไปรูดซิบด้านหลัง แก้วแอ่นตัวขึ้นเพื่อให้โทโมะรูดซิบได้ถนัด (ปากก็บอกไม่อยากแต่กายปล่อยเต็มที่ 555) แก้วเลื่อนมือไปปลดเน็คไทน์สีดำนั่นช้าๆจนหลุดออกแล้วค่อยๆถอดสูตร โทโมะเงยหน้าขึ้นยิ้มแล้วดึงชุดเจ้าสาวที่ขวางหน้าขวางตานั้นออกช้าๆแล้วเชยคางแก้วขึ้น
“เธอไม่จำเป็นต้องแต่งตัวสวยหรอกนะ เพราะชั้นชอบเธอเวลาถอดมากกว่าใส่ ฮ่าๆๆ”โทโมะหัวเราะ
“ไอ้บ้า”แก้วตบหน้าโทโมะเบาๆแล้วยิ้มอย่างเขินๆ โทโมะก้มลงไปลวนลามร่างบางอย่างต่อเนื่องฝากรอยไว้ตามลำคอเต็มไปหมด แก้วปลดกระดุมเสื้อแขนยาวสีขาวช้าๆแล้วถอดมันออกเผยแผ่นอกกว้างเนียนน่าสัมผัสนั้น โทโมะกดปากลงบนริมฝีปากบางๆของแก้วแล้วใช้ลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปากของแก้วอย่างสนุก แก้วโต้ตอบจากประสบการณ์ความเคยชินที่โทโมะทำกับเค้าบ่อยๆ ไฟปิดลงจากมือของแก้วแล้วคนสองคนก็เหลือเพียงเงาที่เคลื่อนไหวไปมาอยู่สองร่าง
2ปีผ่านไป
“แก้ว”เสียงทุ้มๆเรียกชื่อสาวน้อยขึ้น
“อ้าวตี๋”แก้วที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวหรูเอ่ยขึ้น
“ต้นอ้อกับโทโมะหายไปไหนซะหละ”ตี๋ถามขึ้นหลังจากที่เพิ่งกลับจากที่ทำงาน
“อยู่บนห้องกันมั้ง”คำตอบของแก้วทำให้ตี๋วิ่งเป็นคนบ้าขึ้นไปบนห้องทันที แก้วแอบหัวเราะอย่างฮาๆ คนทั้งสี่อยู่บ้านเดียวกัน บ้านหลังโตที่ดูหรูไม่เบาจากฝีมือสถาปนิกระดับประเทศที่โทโมะจ้างมา (เป็นเพื่อนกับสถาปนิกตางหาก)
“ไอ้โทโมะเว้ย เปิดประตูสิวะ”ตี๋เคาะประตูห้องโทโมะรัวอย่างรุนแรง
“เฮ้ย ต้นอ้อ”ตี๋ถึงกับตกใจเมื่อคนที่เปิดประตูไม่ใช่โทโมะแต่เป็นต้นอ้อที่อยู่ในชุดราตรีสีชมพูอ่อนประดับเพชรสวยๆและโทโมะที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยการเปลือยเบื้องบนเบื้องล่างมีเพียงกางเกงบ็อกเซ่อสีเทาตัวเดียว
“ว๊ากกกกกก ไอโทโมะมึงตายยยย”ตี๋ตะโกนลั่นแล้วทำท่าจะวิ่งเข้าไป
“อย่านะตี่ตี๋ นายนั่นแหละจะตาย นี่นายเห็นชุดชั้นแล้ว ตายแน่ๆๆๆ ฮือๆๆ สรุปชั้นต้องหาชุดใหม่อีกใช่ไหมเพราะชุดนี้นายเห็นแล้ว อุสส่าจะเก็บไว้เซอไพร์”โป้กกกก ต้นอ้อตบกระโหลกตี๋อย่างจังจนตี๋สมองแทบกลับ
“เซอไพร์อะไรกัน งง - -”ตี๋ทำหน้าเอ๋อ
“นี่พี่บ้าไปแล้วหรือไง จำไม่ได้หรอวันนี้วันครบรอบแต่งงานของพวกเรา ตามข้อตกลงเมื่อปีที่แล้วว่าให้สลับคู่ชายหญิงกันแต่งตัวเพื่อเซอไพร์คู่รักในเวลา20.00น.ของวันนี้ พี่ต้องไปแต่งตัวกับแก้วแล้วออกมาปรากฎตัวตอน2ทุ่มโว๊ย และอีกข้อคือห้ามเคาะประตูเรียกระหว่างที่อีกคู่กำลังจัดการเรื่องการแต่งตัว ห้ามให้คู่รักเห็นชุดที่จะใส่คืนนี้เป็นอันขาด และพี่ก็เห็นชุดของต้นอ้อไปซะแล้ว โป๊ะแตกคร๊าบบบบ”โทโมะเล่นเสียงแล้วเกาหัวแกร่กๆ
“เออใช่ ชั้นลืมไปเลย แฮ่ๆ ตัวเองไปหาชุดใส่ใหม่นะ ฮิฮิ”ตี๋ทำหน้าเอ๋อแล้วยิ้มแหย ต้นอ้อหมันไส้เลยหยิกแก้มตี๋อย่างแรงจนแก้มแดง
“แค่นี้ยังจำไม่ได้ น้อยใจชะมัด และจะใส่ชุดไหนก็ยังไม่รู้ ชุดนี้ไปตัดมาตั้งหลายพันนะย่ะ โอ๊ยเซง ไปเลย ไปแต่งตัวให้ไว เรียกแก้วไปด้วย ถ้าไม่เห็นว่าวันนี้เป็นวันดีชั้นฆ่านายไปแล้วหละ”ต้นอ้อทำหน้าฉุนและปิดประตูห้องไป ปึ่ง!!
ส่งท้าย ^^
ราตรีแห่งความรัก
ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่แสนจะโรแมนติก แก้วควงตี๋ลงมาจากห้องพร้อมกับต้นอ้อควงโทโมะลงมาจากห้องเหมือนกัน ทั้งคู่มาเป็นคู่แล้วสลับคู่กันในลานกว้างที่จัดพิธีเอาไว้ด้วยลูกน้องของเค้าหลายๆคน เป็นที่เงียบๆมีเพียงคนสี่คนที่ร่วมงานคือต้นอ้อ แก้ว ตี๋และโทโมะ โต๊ะกลมกว้าง2ตัวอยู่ห่างกันไม่มากให้ทั้งคู่นั่งดินเนอร์ด้วยกันพร้อมเทียนไขโรแมนติด ไฟพวงส่องแสงสว่างสีสันต่างๆแว๊บไปมา
“ขอโทดนะที่ชั้นจำไม่ได้ ชั้นคงทำแต่งาน ขอโทดนะครับที่รัก”ตี๋พงกหัวไปมาเมื่อนั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาวชุดราตรีสีฟ้าเป็นชุดคล้องคอผ้าเรียบเงามีโบใหญ่ติดที่หลังระหว่างช่วงเว้าของร่างกาย มีเพชรติดประดับโบและบริเวณหน้าอกแว๊บวับ รองเท้าส้นสูงสีฟ้าอ่อนสูงประมาณ6นิ้วส้นเข็ม (ระวังหน้าทิ่ม) สวยงามมีกากเพชรโรยประดับเงางามแสงสีเงินเงาทั่วรองเท้าคู่งาม ใบหน้าอ่อนเยาว์แสนจะคมของต้นอ้อบาดใจของตี๋จนหลุดลุ่ย อายชาโดว์สีฟ้าอ่อนอายไลน์เนอร์สีดำสวยงามหางไม่ยาวไม่สั้น ขนตางอนยาว180องศา จมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากสีชมพูอ่อนเป็นธรรมชาติ พวงแก้มตุ้ยนุ้ยสีชมพูบางๆระเรื่อ เล็บสีฟ้าเข้มเงาวิ้งด้วยกากเพชรสวยงามสีทอง ผมสยายออกถูกปล่อยยาวตรงเรียบประหลัง ปัดด้านหน้าไปทางขวา ที่นิ้วนางข้างซ้ายมีแหวนเพชรระยิบระยับเงางามสวยเด่น ส่วนตี๋ใส่เสื้อแขนยาวสีขาวเรียบๆธรรมดาและกางเกงขายาวสีขาว เสื้ออยู่นอกกางเกงยาวปกคลุมเข็มขัดดูเป็นอิสระและธรรมชาติ ทรงผมติดหล่อของเค้าเท่ห์ระเบิดโด่เด่น่ารัก ใบหน้าไม่เสริมเติมแต่งแต่อย่างใด ดวงตาตี่ๆยังดูน่ารักน่าชังที่นิ้วนางข้างซ้ายมีแหวนเงินเรียบๆสวมอยู่ดูเงาและรู้ได้ว่ารักษาอย่างดี ไม่สวมใส่รองเท้าแต่อย่างใดดูธรรมชาติจนบอกไม่ถูก
“เรามาคนละงานกันหรือปล่าว”ต้นอ้อยิ้มแล้วพูดเบาๆ
“เธอคงจะไปงานหรูๆ แต่ชั้นคงจะไปงานเลี้ยงริมทะเลสินะ ฮึๆ”ตี๋ขำในลำคอแล้วจับมือข้างซ้ายของต้นอ้อขึ้นมาแล้วกดริมฝีปากลงไปบนมือนิ่มนั้นเบาๆและไล้นิ้วไปที่แหวนวันแต่งงานของต้นอ้อ
“2ปีที่เราแต่งงานกันมา ชั้นมีความสุขมานะ เธอคือดวงใจที่จะอยู่กับชั้นตลอดไป ชั้นรักเธอนะ”ตี๋พูดจบก็ชะเง้อหน้าเข้าไปประกบริมฝีปากกับต้นอ้ออย่างเบาๆแล้วถอนออก
อีกโต๊ะก็คือโทโมะและแก้ว
“เธอน่ารักเสมอต้นเสมอปลายจังนะ”โทโมะพูดอย่างแผ่วเบา แก้วที่อยู่ในชุดสีชมพูสั้นระดับเหนือหัวเข่ามีลายลูกไม้สวยๆประดับเต็มตัว สร้อยคอสีชมพูอ่อนเป็นเพชรและรองเท้าสีชมพูอ่อนสูงประมาณ8นิ้วส้นตึก เสริมความสูงให้ดูสวย ใบหน้าเรียวเล็กดูเอิบอิ่มและมีความสุข ดวงตาคมอายชาโดว์สีชมพูอ่อน อายลายเนอร์สีน้ำเงินมุขเงาหางสั้น ขนตาแผ่รัศมีกว้างไกลสวยงามสะดุดตา จมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนเงา แก้มสีชมพูดูน่ารัก ผมสวยสยายถูกม้วนโลเป็นลอนช่างน่างดงาม ที่นิ้วนางข้างซ้ายมีแหวนเพชรที่ถูกเก็บรักษาไว้อย่างดีเจิดจรัสทอแสงประกายสวยงามยามค่ำคืน โทโมะที่อยู่ในชุดสูตรสีขาวฝีมือการแต่งของต้นอ้อ เน็คไทน์สีชมพูอ่อนช่างเข้ากับชุดของแก้ว หัวเข็มขัดเงางามทอแสงส่องสว่าง รองเท้าหนังเงาสีขาว ใบหน้าหล่อเหลายังคงไม่เปลี่ยนแปลง ดวงตาคมเข้มถูกกรีดให้เข้มยิ่งขึ้น ริมฝีปากอิ่มอมชมพูเป็นธรรมชาติ ที่นิ้วนางข้างซ้ายมีแหวนเงินเรียบๆสวมใส่อยู่
“ของอย่างงี้มันแน่นอนอยู่แล้วหละ”แก้วเอ่ยขึ้นและยิ้ม
“เธอมีความสุขไหมที่อยู่กับชั้น”โทโมะถามขึ้น
“มากๆเลยหละ นายเติมเต็มช่องโหว่ในชีวิตยัยเอ๋อเหลออย่างชั้นให้เป็นคุณนายไปได้ น่าดีใจจังนะ ถ้าไม่มีนายเข้ามาชีวิตชั้นก็ยังหาโซเมทไม่เจอหรอกมั้ง ถึงแม้นายจะเคยผ่านใครต่อใครมานับไม่ถ้วนแต่นายก็หยุดที่ชั้นแค่นั้นชั้นก็รักนายจะแย่อยู่แล้วหละ นายคือทุกอย่างของชั้นนะ”แก้วพูดแล้วยิ้มย่อง
“เธอก็ทำให้ชีวิตของเพลบอยอย่างชั้นเปลี่ยนไปเป็นคนรักจริงได้เธอสุดยอดที่สุดเลยนะ ชั้นไม่เคยคิดจะหยุดที่ใครโดยเฉพาะที่เห็นเธอครั้งแรกชั้นไม่คิดเรื่องอย่างว่าแม่แต่นิดแค่คิดจะจับตัวเธอยังไม่เคย ที่จอดรับเธอเพราะเห็นเธอร้องไห้เลยสงสารแต่ไปๆมาๆดันได้หลงรักแม่ใจบุญโปรดสัตว์อย่างเธอ น่ารักชะมัดเลยนะ ชั้นเลยรักเธอตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้”โทโมะพูดจบก็ชะเง้อหน้าไปประกบปากนุ่มๆลงบนปากนุ่มๆของแก้วอย่างเบาบาง
คืนแห่งความรักอบอวนไปด้วยอาหารติดดินที่ทั้งสี่อยากกินเช่นส้มตำ ไก่ย่าง ปลาดุกฟูทอดกรอบ ผัดไทหอยทอด ผัดหมี่และขนมหวานของไทย ทองหยิบ ทองหยอด พร้อมผลไม้ แอปเปิ้ล มะพร้าว และของอีกมากมายให้ทั้ง2คู่กินอิ่ม หลังจากเสร็จพิธีทั้งสี่คนก็เต้นรำกันอย่างโรแมนติกจน5ทุ่ม ทั้งสี่คนถือดอกไม้กันคนละช่อต่างคนต่างซื้อมาเองแล้วเดินอ้อมไปที่หลังบ้านหลังโต ของแก้วเป็นดอกไม้หลายๆอย่างรวมกันหลากหลายสีกำใหญ่โดยไม่ห่ออะไร ของโทโมะเป็นดอกไม้ต่างๆแต่เน้นสีขาวห่อฟลอยแว๊บวับ  ของตี๋เป็นดอกไม้หลายสีพอๆกับแก้วแต่ห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญลายตุ๊กตาหมีเล็กๆสีเหลือง ของต้นอ้อเป็นดอกกุหลาบสีขาวล้วนห่อด้วยกระดาษสาสีฟ้าอ่อนพร้อมริบบิ้น ทั้งสี่เดินมุ่งตรงไปที่ปูนสีขาว สลักคำว่า “ไส้กรอก” ใช่ นั่นคือหลุมฝังศพของเจ้าไส้กรอกที่แก่ตายไปเมื่อปีที่แล้ว ทั้งสี่คนเลยผูกพันธ์กับมันอย่างดี ดอกไม้ถูกวางบนหลุมฝังศพของไส้กรอกเป็นที่เรียบร้อย
“หลับให้สบายนะไส้กรอก แกนี่นะ มาตายวันครบรอบแต่งงานปีแรกของชั้นเลยนะ”แก้วพูดแล้วฝืนยิ้ม
“นี่ปีที่สองแล้วนะเจ้าไส้กรอก ดีใจกับชั้นไหมที่แต่งงานได้สองปีแล้ว” โทโมะพูดแล้วลูบดินบริเวณนั้นเบาๆ
“แกก็จากพวกเราไปได้ปีนึงแล้วนะ”ตี๋พูดบ้าง
“ชั้นคิดถึงแกมากนะ ว่างๆมาเข้าฝันชั้นบ้างสิ อยากกินอะไรก็บอกชั้นจะหาให้แกเองนะ”ต้นอ้อพูดแล้วลูบรอยสลักคำว่า ไส้กรอก นั่นเบาๆ ทั้งสี่คนวางดอกไม้แล้วหลั่งน้ำตาแห่งความเสียใจออกมาน้อยๆ
“ไม่สิ ชั้นจะไม่ร้องไห้ ใช่ไหม แกไม่ชอบเวลาชั้นร้องไห้นะ”โทโมะพูดแล้วยิ้ม
“ฝันดีนะไส้กรอก”ตี๋พูดแล้วลุกขึ้นยืน อีกสามคนลุกตามแล้วยิ้มมีความสุข คืนแสนสดใสแม้จะไม่มีอีกหนึ่งชีวิตที่ผูกพันธ์อยู่เคียงข้างแต่ก็มีสี่ชีวิตแห่งความรักที่หนึ่งชีวิตที่จากไปรับรู้ได้ว่าเค้ารักมากแค่ไหน เวลาแห่งความสุขดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ความรักที่สดชื่น สดใสของทั้งสี่คนอบอวนไปด้วย การเอาใจใส่และมีเวลาให้กันและกัน ไม่ว่าใครจะเคยผ่านอะไรมา ทั้งสี่คนสัญญาไว้ว่าจะไม่รื้อฟื้น ขอจดจำความสุขใจในช่วงเวลาที่ได้มีกันและกันอย่างนี้ตลอดไป
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
The end
Love you TK
    จบเสียที แต่งจนมือเป็นง่อย เรื่องนี้ออกแนวหื่นนิสๆโรแมนติกหน่อยๆ (หรอ) เออหนะสิ นิยายเรื่องนี้โดนใจคุณไหมน้า เราไม่มีแบบสอบถามให้วุ่นวายใจหรอกนะคะ แต่ขอแค่คำตอบจากผู้ติดตาม ฮ่าๆๆ ชอบตรงไหนไม่ชอบตรงไหนบอกได้นะค่ะ จะนำไปปรับปรุงและแต่งเรื่องใหม่....แต่ช่วงนี้ขอพักสักระยะ (3วัน) ประมาณนั้น ฮ่าๆๆๆ นานจังเลยเนอะ กำลังคิดว่าจะแต่งแนวไหนดี ช่วยดาด้าคิดหน่อยสิ รัก เลี่ยน โรแมนติก หื่น ซาดิส ลามก ปัญญาอ่อน (ถนัด) แอคชั่น ลึกลับ ปริศนา หรืออะไรอื่นๆลองเสนอกันมาหน่อยนะคะบางทีอาจจะแต่งได้ไวขึ้น แต่งไปอิจฉาไป ฮิฮิ รักรีดเดอร์ทุกคนนะคะ Muah!!!!