That My False ผิดไหมถ้าเผลอรักเธอ

10.0

เขียนโดย icesweety2722

วันที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 13.33 น.

  1 ตอน
  26 วิจารณ์
  6,082 อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

1)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
แชะ แชะ แชะ! เสียงแฟลชจากนักข่าวหลากหลายช่องได้ถ่ายภาพหญิงสาวร่างบางที่เพิ่งเลิกงาน และได้ยิงคำถามมากมายใส่กับเธอ
 
[ข่าวคบกับป้องดังซะอย่างนี้ มีข่าวกระแสว่าฝ่ายหญิงเกาะฝ่ายชายดัง รู้สึกอย่างไรคะ?]
 
“ก็ แล้วแต่คนจะมองค่ะ แก้วคบกับพี่เขา ในฐานะพี่น้องในวงการ เพิ่งรู้จักกัน เพิ่งคุยกันมากกว่า ยังต้องดูๆ กันไปก่อน จริงๆ ตอนนี้ ก็ยังคงเป็นพี่น้องกัน ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ ตอนนี้แก้ว ขอใช้คำว่า เป็นพี่น้องที่สนิทกันไปก่อนแล้วกันค่ะ”
 
[แล้วคุยกันมานานหรือยัง? เห็นเข้าบ้านออกบ้านกันด้วย]
 
“สักพักนึงแล้วคะประมาณ 2 เดือน ไม่ถึงเข้าออกบ้านขนาดนั้นแค่มาส่ง เจอคุณพ่อคุณแม่ก็ไหว้กันตามมารยาท”
 
[แล้วครอบครัวไฟเขียวไหม?]
 
“คุณแม่เพิ่งจะทราบเมื่อไม่นานมานี้เองค่ะ เอ่อ . . . ขอตัวนะคะ แก้วต้องกลับแล้วค่ะ”
.
.
.
หญิงสาวร่าบางได้เดินหลีกออกจากวงนักข่าวที่รุมล้อมเธอที่เตรียมพร้อมจะยิงคำถามใส่เธออีกเป็นร้อยเป็นพันคำถาม เธอถึงแทบจะสลบอยู่ตรงนั้น เธอจึงมาหลบนั่งพักที่สตูดิโอ ...
“อ่ะ . . . เหนื่อยล่ะสิ ^ ^” หญิงสาวได้เงยหน้ามองชายหนุ่มหน้าหวานซึ่งเป็นเพื่อนสนิทร่วมค่ายกันมา 4 ปีที่กำลังยิ้มหวานและยื่นน้ำมาให้เธอ
“ฮะๆ นายยังไม่กลับอีกหรอ?”
“หือ . . . ก็รอแก้วกลับด้วยกันไง กลัวเป็นลม ^^”
 
‘ตึก ตัก ตึก ตัก’
 
“อะ อะ อ่อหรอ? ขอบใจนายมากนะ ขอบคุณสำหรับน้ำด้วย” หญิงสาวได้มองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่แน่ใจตนเอง ว่าหัวใจเริ่มเต้นแรงได้อย่างไร แต่เธอคิดแค่ว่าตนเองแค่เหนื่อยจัด
“อืม . . . กลับกันเลยไหม จะได้กลับไปพักผ่อนไง แก้วลงไปรอที่รถก่อนเลยนะจะตามลงไปทีหลัง”
“ฮึ . . . อะ อื้ม ^^” หญิงสาวได้มองชายหนุ่มก่อนเดินออกจากสตูดิโอไปรอที่รถของเพื่อนเธอ เลยไม่รู้เลยว่าเธอได้ลืมโทรศัพท์ของเธอไว้บนเก้าอี้ที่เธอได้นั่งพักเมื่อสักครูนี้
 
‘ครืด ครืด’
 
“ยัยตัวเล็กลืมโทรศัพท์ไว้หรอ?” ชายหนุ่มได้เดินไปหยิบโทรศัพท์ของหญิงสาวแล้วหยิบขึ้นมาดูว่าใครได้ส่งข้อความสนทนาหาเธอ และชายหนุ่มถึงกับชะงัก
 
‘               PONG NAWAT KJ♥ :
                                                          ขอโทษที่ให้ตอบข่าวคนเดียวจะ เลี้ยงข้าวตอบแทน    '
 
“หึ . . .” ชายหนุ่มได้มองบนจอโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวหน้าตาอย่างดูไม่ดีนัก และชายหนุ่มได้เลื่อนขึ้นไปดูบทสนทนาระหว่างสองคน ถึงกับควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
 
‘               PONG NAWAT KJ♥ :
                   สู้ๆกับงานนะ เอาใจช่วย! :]
                   KAEW JARINYA PN♥ :
                                ค่ะ สู้ๆค่ะ พี่ก็สู้ๆด้วยนะคะ ;]           ’

“ . . . . ” ชายหนุ่มได้ยืนถือโทรศัพท์ของหญิงสาว ชายหนุ่มพยายามควบคุมสติอารมณ์ให้นิ่งที่สุด ไม่รู้ว่าจะยิ้มดีใจหรือจะเสียใจที่เขารักกันดี และได้เดินออกจากสตูดิโอไปในที่สุด ...
.
.
.
“โทโมะ . . . พอออกมาจากสตูดิโอเงียบไปเลยนะมีอะไรหรือเปล่า?” หญิงสาวได้ถามกับชายหนุ่มที่ได้นั่งขับรถพาเธอกลับบ้านอยู่ข้างๆ
“อ่ะ . . . โทรศัพท์แก้ว”
“หือ . . . อ้อขอบใจนายมากนะ ไม่งั้นหายแล้วแย่เลย”
“รักกันหรอ? ไอนั่นหน่ะ”
“ฮะ . . . ก็บอกไปแล้วแค่พี่น้อง ไม่มีอะไรมาก”
“ส่งแชทให้กำลังใจทางข้อความเนี่ยนะ พี่น้อง?!!!”
“ทำไมจะทำไม่ได้ แล้วนายเป็นอะไรฮะ แล้วจะตะโกนทำไม?”
“ก็! . . .” ชายหนุ่มได้เหยียบเบรกกระทำหันและได้จอดรถข้างถนนทันที
“ก็อะไรเล่า อ๊ะ!” หญิงสาวได้ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากของชายหนุ่ม ชายหนุ่มได้ประกบริมฝีปากของเธอไม่ได้ทันตั้งตัว หญิงสาวได้ทุบชายหนุ่มให้หยุดแต่ชายหนุ่มยังคงไม่เลิกและไม่รับรู้ว่าหญิงสาวจะทำอะไร ในรอยจูบนั้นมันมีทั้งแรงกดดัน ความกลัว และรุนแรง จนหญิงสาวรู้สึกแย่และเจ็บปวด ทำให้หญิงสาวได้ร้องไห้ออกมาจนชายหนุ่มรู้สึกได้และผละออกมา
“กะ แก้ว ร้องไห้ทำไม? โทโมะขอโทษ . . .” ชายหนุ่มได้เอามือที่หนาของเขาได้ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าที่ซีดขาวของเธอ
“ฮึก . . . แก้วเหนื่อย ฮึก แก้วอยากจะกลับบ้าน” หญิงสาวรู้สึกเหมือนมืออะไรอุดที่คอทำให้พูดออกมาได้ไม่ดีนัก และน้ำตาของเธอได้รินไหลลงมาเป็นทาง . . .
“ . . . ” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรและได้ขับรถไปส่งเธอที่บ้านและตลอดทาง ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรอีกเลย
หน้าบ้านของแก้ว
“อย่าทำแบบนี้อีกโทโมะ”
“ทำไม? จะให้แต่ไอนั่นคนเดียวหรือไงฮะ”
“. . .” หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่น้ำตาของสาวร่างบางได้ไหลลงมาเป็นทางอีกรอบ
“อ่ะ เอ่อ . . .” ชายหนุ่มสังเกตุได้ถึงกับชะงัก
“ฮึก . . . ไม่รู้ว่านายทำไปด้วยเพราะอะไร แต่ป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบอย่าทำมันอีก ฮึก . . .” หญิงสาวไม่รอให้ชายหนุ่มพูดอะไรเพิ่ม หญิงสาวไม่ต้องการให้ต่อความยาวสาวความยืดจึงได้วิ่งเข้าบ้านไปและได้ร้องไห้เพียงลำพัง
“โทโมะขอโทษนะแก้ว . . . โทโมะรักแก้วนะ” ชายหนุ่มได้พูดออกไปอย่างแผ่วเบาให้ลอยไปในอากาศ ไม่มีใครสามารถรับรู้ได้ และชายหนุ่มได้ขับรถออกไป
(**การสนทนาทางโทรศัพท์มือถือ blackberry เป็นแค่การจำลองชื่อมาเพียงเท่านั้น)

.....................................................................................................................................
ฝากเรื่องนี้อีกเรื่องด้วยนะ
เรื่อง 'กำกับรักนายเย็นชากับสาวจอมวุ่น' จะผลัดๆกันอีพกับเรื่องนี้
แต่เรื่องนี้มีหวัง . . . อีกนานแหละมั้ง ขออัพเรื่องนั้นให้ไปรอดก่อน
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ :]

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา