รักใสๆของยัยพี่เลี้ยงกับเด็กฝึกหัดดดดดดด

ฉันเปิดอ่านจดหมายไปเรื่อยๆจนตอนนี้มันเหลืออีกไม่แค่กี่ฉบับ ไอ้ตูดหมึกนี้มันก็ไม่บอกฉันว่ามันเป็นใครที่ต้องไปผ่าตัด แต่กลับเขียนภาษาบ้าบอคอแตกที่ฉันไม่ถนัดมาให้ฉันแปลอีก ฉันเลยไม่แปลปล่อยมันไป ขี้เกียจแปลโปรดเข้าใจค่ะ!
ฉันอ่านจดหมายไปเรื่อยๆ จริงๆแล้วไอ้จดหมายนี้มันไม่ได้เขียนอะไรมากมายหรอก เขียนก็แค่สี่ห้าบรรทัด บ้างฉบับไม่ถึงครึ่งบรรทัด บ้านมันสงสัยขายจดหมาย
‘ฉบับที่40’
ฉันจัดการเปิดอยากรวดเร็วและว่องไว ฉันฉีกมันขาดไปครึ่งหนึ่งแล้วหยิบมันมาอ่าน
‘โปรดติดตามตอนต่อไป’
เวร!!!!!!!
อุสาทนนั่งตาเปียกตาแฉะอ่าน ไอ้บ้านี้มันน่านัก ทำตัวเป็นคนโรคจิตไม่ให้คนอื่นรู้ว่ามันเป็นใคร
“นี้คุณพยาบาลค่ะ พอจะทราบไหมค่ะว่าใครมันเป็นคนส่งจดหมายฉบับนี้มา”
“ไม่ทราบค่ะ เพราะว่าแผนกญาติเค้าส่งมาให้ดิฉันนะค่ะ ให้ดิฉันไปถามให้ไหมค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะค่ะ”
“ค่ะ ไปก่อนนะค่ะ ถ้ามีอะไรก็กดเรียกได้นะค่ะ”
“ค่ะๆ”
แล้วยัยนั้นก็เดินออกไป ปล่อยฉันไว้ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดมหึมาคนเดียว
“โทร.ไปหาโทโมะดีกว่าปาดนี้ไม่รู้เป็นอย่างไงบ้าง”
ติ๊ดๆๆ
‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ’
อีบ้า! ฉันต้องการคุยกับคนที่ชื่อโทโมะ ไม่ได้ต้องการคุยกับคนอย่างแก ชิอารมณ์เสีย.....แต่ปกติอีตาหมอนี้ชอบรับโทรศัทพ์นิ แล้วทำไมไม่รับละวันนี้ คงไม่ได้เกิดเรื่องเลวร้ายอะไรใช่ไหม ลองโทร.หาป็อป
‘ติ๊ดๆๆๆ’
เคนตะ
‘ติ๊ดๆๆๆ’
เขื่อน
‘ติ๊ดๆๆๆ’
จงเบ
‘ติ๊ดๆๆๆ’
หว่า~ ทำไมไม่สามารถติดต่อแต่ละคนได้เลยละ คงไม่เกิดเรื่องเดือดร้อนใจอะไรใช่ไหม สาธุ ขออย่าให้เกิดเรื่องเลวร้ายอะไรเลยนะ (-/ \-)
ฉันกระวนกระวายอยู่พักใหญ่ๆ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าทั้งห้าคนจะโทร.กลับมาเลย ฉันลองโทร.ไปหาฟางแต่ฟางก็บอกว่าป็อปไม่ได้อยู่ด้วย โทร.ไปถามเฟย์ เฟย์ก็บอกไม่ได้อยู่ด้วยอีก โทร.ไปถามยัยจางซึม ก็บอกจงเบไมได้อยู่ด้วย โทร.ไปถามพี่น้อง แฟน กิ๊ก แม่ พ่อ ของทั้งห้าคนแล้วก็ไม่มีใครบอกเลยว่าไอ้ห้าคนนั้นหายไปไหน ชักจะอยู่ไม่สุขแล้วละ ทำไมดีอ่า
อ้อนึกออกแล้ว
....
TOMO TALK
พวกผมมองตากันไปมาอย่างกังวลไม่รู้คนที่เปิดประตูมามันเป็นใคร
ผัวะ พังแน่ๆประตู (ประชดครับ-_-)
“หึ! ว่าไง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีไหมเขื่อน เคนตะ จงเบ ป็อป โทโมะ” มันพูด “แฟนพวกแกไปไหนซะละทำไม ไม่มาดูแฟนมันก่อนตายวะ หึน่าสมเพช ตัวเองมาอยู่โรง’บาลแท้ๆแต่แฟนไม่มาดูแล สมแล้วละวะที่ไม่มีใครดูแล ฮ่าๆๆ”
มันขำอย่างเป็นผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า
“ฮ่าๆๆ แกคิดผิดไปแล้วละวะ พวกฉันมีแฟน แต่ฉันไม่ต้องการให้แฟนดูแล แต่แกน่าสมเพชกว่าอีก...ไม่มีแฟน โดนแฟนทิ้งไปตั้งสิบคน แถมยังเจ้าชู้อีกต่างหาก ต่างกับพวกฉันมากมายเลยวะ”
ป็อปหัวเราะร่า ซึ่งพวกผมก็อดที่จะหัวเราะคิกไม่ได้
“หึ! วันนี้ฉันไม่ได้มาเถียงกับแกหรอกนะ และไม่ได้มีเจตนามาฆ่าใครด้วย แค่มาบอกเฉยๆว่า ให้ระวังตัวไว้ไม่งั้นพวกแกมีสิทธิตายแบบไม่ทันตั้งตัวได้”
มันบอก
“เป็นหวงพวกฉันเหรอ ฮ่าๆๆๆ น่าตลกอยากจะบ้าตาย”
ป็อปยังคงพูดไม่หยุด
“พอเถอะวะ” ผมห้าม “ฉันว่า ถึงมันบอกว่าไม่เจตนามาทำร้ายใครแต่เราก็ประมาณไม่ได้เพราะว่ามันเป็นคนของจินนี่นะเว้ย”
ผมบอกป็อปที่ตอนนี้เงียบเลยครับ
“ฉลาดนี้” แล้วใครว่าตูโง่ฟะ! “ไม่นึกว่าจะมีปัญญาฉลาดหลักแหลมขนาดนี้ สมกับเป็นโทโมะจริง” มันว่าตูเป็นหมาบ้านมันหรือไงฟะ! ไอ้ฟายนิ
“แกก็ฉลาดดีนี้ ไม่คิดว่าคนสมองอย่างแกจะฉลาดกับเค้าเหมือนกัน ทำมาเป็นแผนสูงคับฟ้ายังไงก็นี้ไม่พ้นสายตาหรอก” มันทำหน้างง “ให้เดาใหม่ละ แกนะทำมาเป็นเตือนให้พวกฉันระวังตัวตอนนี้แกไปจัดการแก้วและเพื่อนๆอยู่ใช่ไหมละ หึ! แล้วแกก็ทำมาเป็นถ่วงเวลาพวกฉันไม่ให้ออกจากห้องเขื่อน เพื่อที่จะให้จินนี่ไปจัดการกับแก้ว มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะที่จะถ่วงพวกฉันไว้ได้หมด แกดูสิใครหายไป หายไปตั้งสองคนแนะ ใช่ไหม จงเบ เคนตะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ผมเดินไปดึงหนังสือพิมพ์ออกจากหน้าบุรุษพยาบาลสองคนที่แต่งตัวเหมื่อนเคนตะและจงเบออก ให้เห็นหน้าสองคนนั้นชัดเจน
“แก.....ไอ้ป็อป ไอ้เขื่อน ไอ้โมะแก หน๊อย! แกฆ่าดีเซลไปแล้วแกอย่าคิดว่าจะฆ่าพวกฉันได้ง่ายเหมือนไอ้ดีเซลละ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ฮ่าๆ”
มันโรยผงอะไรสักอย่างลงมาบนพื้น
“แคะๆๆ เฮ้ย! มันหายไปแล้ว”
ป็อปพูดออกมาอย่างหัวเสีย
ปรื้นนนนนน!!!
เสียงรถมาสแต๊งค์สีเหลืองลายส้ม
“อร่อยดีนะครับ ผลไม้นี้”
“เฮ้ยยยยยยอย่ากินคายอออกมามันมีพิษ”
“ไม่ทันแล้วครับ กินจนจะหมดตะกร้าแล้ว”
“เรียกหมอด่วนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!”
 
จบข่าว
 

 
อ่านแล้วเม้น โหวตให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณอย่างสูงค่าาาาาาาา^^