รักใสๆของยัยพี่เลี้ยงกับเด็กฝึกหัดดดดดดด

“จินนี่ เธอมาอยู่ที่นี้ได้ไง”
หลังจากที่โทโมะเดินเข้ามาในห้อง เค้าก็เห็นจินนี่ที่กำลังจะถอดสายน้ำเกลือแก้วออก
“เอ่อ คือ....”
จินนี่ตะกุกตะกัก
“คืออะไร!”
“ชิ!”
แล้วเธอก็วิ่งออกไปจากห้อง
TOMO TALK
ถ้าผมไม่ลืมกระเป๋าตังค์ไว้ในห้องนี้ ผมคงไม่เห็นจินนี่หรอกครับ ไม่ได้เกี่ยวกับข้อความ (จริง จริ๊ง!) อันที่จริงมันก็เกี่ยวกับข้อความนั้นและครับ ถ้าผมไม่เอะใจว่าคนที่ส่งข้อความมามันเป็นคนที่เคยส่งให้ไอ้เขื่อนเมื่อสามวันก่อนละก็แก้วจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เนอะ แต่ผมว่าตอนนี้ผมไม่กลับบ้านและ นอนมันที่นี้และ หลับละครับ!
เช้าวันรุ่งขึ้น
“คุณค่ะ คุณค่ะ ตื่นได้แล้วค่ะ”
“อือ!”
ผมค่อยๆขยับเปลือกตาให้ลืมขึ้น
“เฮือก! ผีหลอก!!!!!”
ผมร้องออกมาใส่หน้านางพยายักษ์ที่ตอนนี้หน้าห่างผมเพียงคืบ
“ผีที่ไหนค่ะคุณ นี้พยาบาลค่ะ พะ ยา บาล”
ยมบาลมากกว่านะสิ ปากแดงยังกะพริกสด กรีดขอบตาก็เข้มอย่างกะเอาขี้เถามาทา
“ครับๆ
ผมรีบออกมาจากห้องของแก้ว แต่ไม่ลืมหันไปยิ้มให้แก้ว (จำชื่อได้แล้วววว ฉลองงงง) คนไรวะ หน้าอย่างกะ กิ้งกือตกถังปลาร้า ดำอย่างกะกาคุกถ่าน ขนลุก!!!!!!!!
“อ้าวไอ้โมะ ทำไหมมาแต่เช้าจังวะ”
เขื่อนที่เพิ่งออกมาจากลิฟต์มันเห็นผมพอดี
“ไม่มีเวลาพูด ไปและเดี๋ยวเล่าให้ฟัง ภาพติดตา!!”
ผมร้องบอกเขื่อนออกไปแล้วรีบไปยังลิฟต์ทันที
“อะไรของมัน”
KOEN TALK
ผมเห็นโทโมะมันรีบไม่รู้มันรีบไปไหน สงสัยน้องสาวมันโทร.มาด่าแน่ๆ
“แก้ว!!! เฮือก!O_O”
ผมที่กำลังเปิดประตูเข้าไปหาแก้ว ก็ไปเจอกับผีเฝ้าห้องแก้ว แต่งหน้านี้โหยมาเต็ม ปากแดง กรีดตาดำ
“ผีหลอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ผมร้องออกไปพร้อมวิ่งไปกดลิฟต์แต่มันไม่เปิดสักที ยัยผีนั้นวิ่งตามผม
“อย่าเข้ามานะเว้ยยยยยย ฉันมียันต์หลวงพ่อใหญ่ ไฟแรงแสงทุกค้านนนนนนนนนนนนนนนน”
ผมร้องออกไปพร้อมพนมมือ
“นี้คุณค่ะ ฉันเป็นคนค่ะ ดูดีๆสิค่ะ”
ยัยนั้นยังคงพูดอยู่
“ไม่เชื่อเว้ยยยยยยย! ผีหลอกกกกกกกกกกกคร้าบ ผีหลอกกกกกกกกกกกก ใครเป็นคนฆ่ายัยนี้ ออกมาเดี๋ยวนี้!!!!!!!!”
ผมยังคงร้องต่อไปอย่างคนเสียสติ
“คนค่ะคน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” (พยาบาล)
“ผี!!!!!!!!!!!!!!”(ผม)
“คน!!!!!!!!!!!!”(พยาบาล)
“ผี! ไงละ บอกว่าผีๆๆๆๆๆๆๆๆ”(ผม)
“คนค่ะคนๆๆๆๆๆ”(พยาบาล)
“ผี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”(ผม)
“คนเว้ยยยยยยยยยย! ผีบ้านไหนออกมาตอนเช้า”(พยาบาล)
“แกนั้นและออกมาตอนเช้า ไอ้ผีบ้า”
ผมร้องออกไปใส่หน้ายัยผีนั้น
“นี้น้องมาจับมันสิ”
ยัยผีนั้นร้องเรียกคนแถวๆนั้น”
“เฮ้ยยยยยยยย! ผีจริงๆด้วยยยยยยยยยยยยย หนีเว้ยยยยยยยยยยย หมอครับ ผีครับ”
ไอ้เด็กสองสามคนนั้นวิ่งแล่นไปบอกหมอที่ออกมาจากห้องผ่าตัด
“อ๊อก!”
หมอสลบ-_- ขนาดหมอยังเป็นลม ทั้งๆที่อยู่กับศพมาตลอด แล้วตูละ ไม่เคยอยู่กับศพเลยยย
“นี้!!!!!!!!!!!!”
ยัยนั้นตะคอกใส่ผม
“ขอเป็นลมด้วย”
แล้วผมก็สลบไป
 
 

 
ตลกไหม นี้คือประสบการณ์จริงของคนแต่ง                                         (อย่าเชื่อ เรื่องนี้จริงเพียง 5%)