รักใสๆของยัยพี่เลี้ยงกับเด็กฝึกหัดดดดดดด

โรงพยาบาล
“หมอครับ เพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ”
เขื่อนรีบถามหลังจากที่ออกมาจากผ่าตัด
“ปล่อยภัยแล้วละครับ สบายใจได้ครับ^^”
หมอพูดพร้อมยิ้มให้พวกผม
‘ระวัง!!!!!!!!!!!!!’
ปัง!
‘แก้ว!!!!!!!!!!!!’
‘แกตายไอ้ดีเซล’
ผัวะ!
ผลักะ!
ปังๆๆๆๆ
‘เฮ้ย! ช่วยแก้วก่อน ตอนนี้กำลังแย่ รีบตามรถพยาบาลมาด่วน ป็อป!!!!’
ปัจจุบัน
เพราะว่าแก้วเข้ามาห้ามพวกผมที่กำลังจะฆ่ากันตายอยู่ตรงนั้น ทำให้แก้วโดนกกระสุนปืนยิงไปที่หน้าอกข้างขวาพอดี พวกผมเลยจัดการยิงมันคืน โดยที่ป็อปเป็นคนยิงพวกผมแบกมันมาโรง’บาล จริงๆแล้วพวกผมว่าจะเอามันไปทิ้งแม่น้ำ แต่กลัวมีคนเห็น (บาปที่) พวกผมก่อไว้นะสิ
“เลิกทำหน้าปวดขี้ได้แล้ววะ โทโมะ แก้วปล่อยภัยแล้วนะเว้ย!”
“ไอ้เขื่อน แกเปรียบหน้าฉันเหมือนขี้เหรอวะ?”
“เอานะขำๆ” เขื่อนบอก “ไหนๆแก้วก็ปลอดภัยแล้วเราไปเยี่ยมกันดีกว่าไหม”
เขื่อนออกความเห็น
“อืม”
ทุกคนตอบพร้อมกัน
“เป็นไงบ้างแก้ว” เฟย์รีบวิ่งเข้าไปหายัยผู้จัดการเป็นคนแรก “ฉันนึกว่าแกจะไม่รอดซะอีก”
“โห้ย! ปาก!!!!!”
ป็อป เขื่อน จงเบ เคนตะ ร้องใส่เฟย์
“ยัยแก้วมันดวงแข็งจะตายชัก ตายไม่ได้ง่ายๆแน่นอน”
เขื่อนยืนยันพวกผมอย่างเสียงแข็ง ถ้าเกิดแก้วตายขึ้นมาจะว่าไงละวะ ไอ้กบ!
“ถ้าตายขึ้นมาละ”
ผมย้อนถามมัน
“เอาเข้าโลงจบ! จากที่ต้องเอาเข้าโรงบาล เรากก็แบกยัยแก้วเข้าโลงบาลไง”
เขื่อนมันตอบพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่พวกผม
“อย่าเพิ่มความเครียดสิเขื่อน”
เฟย์หันมาดุใส่เขื่อนที่ตอนนี้กำลังล้อพวกผมอยู่
“คร้าบบบบบบบบ แม่!” เขื่อนตอบเฟย์กลับไป “ฉันไม่อยากให้เครียดนี้ ไหนๆยัยแก้วก็รอดมาแล้วเราจะมาทำหน้าบูดอยู่ทำไหมละ ยิ้มสิ ยิ้ม^_______^”
ฉีกยิ้มรอยแปดสิบองศา -_- มีใครอยากยิ้มกับมันไหม
“ยิ้มให้มันน้อยๆหน่อยไอ้เขื่อนยิ้มอย่างนั้น มันคนบ้าราชประสงค์แล้วเว้ย!”
ป็อปหันหน้ามาดุเขื่อนที่ตอนนี้ยิ้มแบร่อยู่ข้างจงเบ
แต่มันก็จริงกับไอ้เขื่อนเนอะ ไหนยัยผู้จัดการของผมก็ปล่อยภัยแล้ว เราจะไปเศร้าทำไมละ ยิ้มสิยิ้ม แต่ถ้าให้ผมยิ้มเหมือนไอ้เขื่อนละก็ ขอไปขอทานดีกว่า อายคนหน่อยกว่าเยอะ แต่คนอย่างผมขอทานไม่ได้หรอก เพราะว่าหน้าตาผมมันเตะตาขาวบ้านชาวเมืองเค้า
“ฉันไม่เป็นไรหรอก แต่จะเป็นถ้าพวกแกเสียงดังอยู่อย่างนี้ มันโรงบาลนะ ไม่ใช่สวนสาธารณะ จะได้ส่งเสียงเป็นนกเป็นกาอยู่ได้”
แก้วบอกเสียงแหบๆ ไม่มีแรงยังจะพูด
“นี้ๆ แม่คุณ ฉันไม่ได้ดำนะเฟ้ย! ฉันออกจะขาวดูสิดู ขาวจะตายชัก”
เขื่อนย้อมพร้อมยกแขนขึ้นมาโชว์แก้วที่ตอนนี้กำลังนอนยิ้มอยู่
“เรากลับกันเถอะเนอะ ปล่อยให้แก้วอยู่คนเดียวบ้าง มันไม่ค่อยมีโลกส่วนตัวเลย”
เฟย์บอกแล้วยิ้มให้แก้ว
“แก้วเป็นโรคอะไรอ่ะ โรคส่วนตัวมันเป็นยังไง ฉันไม่เคยได้ยิน มันระบาดมาแต่จังหวัดอะไรอ่ะ?”
พลักะ!
“ป็อป ตบทำไมวะ”
“ปัญญาอ่อนวะ” ป็อปบอก “โลกส่วนตัว ไม่ใช่โรค!!!!!!!”
ป็อปตะคอกใส่หน้ามัน
“เหม็นปากวะ! แปรงฟันบ้างไหมวะ เฮ้ย!ดูดิไข่เจียวติดปากฉันด้วยอ่ะ อี๋~”
เขื่อนพูดพร้อม หยี๋หน้าหยี๋ตา
“สองวันครั้ง ไอ้บ้า! ใครมันจะไปเน่าเหมือนแกละวะ!”
ป็อปสวนกลับเขื่อน
“ฉันอาบนะเว้ย ฟันฉันแปรงตั้งสามครั้งต่อ......”
“สัปดาห์”
ป็อปพูดดัดคอเขื่อน
“บ้าเหรอ ต่อวันเว้ย! ไปและ เดี๋ยวโรงบาลแตก!”
แล้วเขื่อนก็เดินออกไป ตามด้วยเพื่อนๆทุกคน
“นี้ยัยผู้จัดการฉันไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหา บาย!”
แล้วผมก็เดินออกมาจากห้อง
ติ๊ด!
เมสเสจเข้า
‘ผมคือ คนดูแลคุณ โปรดเชื่อผม ผมขอให้คุณดูแล้วคุณแก้ว เพราะว่าเธอเพิ่งโดนยิง ระวังคุณจินนี่ไว้ให้ดีๆ เธอหลบอยู่ในห้องน้ำ เข้าไปดู’
O_o
 
ผมตัดสินใจ.........................................
 
 
ว้าวๆๆ โทโมะตัดสินใจไรนา ให้คิดแล้วกันว่าตัดสินใจอะไร
1.ลบข้อความนั้นทิ้งแล้วเดินจากไป
2.ไม่สนใจ
3.เดินกลับเข้าไปในห้อง
ติดตามนะจ๊ะ