รักใสๆของยัยพี่เลี้ยงกับเด็กฝึกหัดดดดดดด

เพราะว่าไอ้รอยยิ้ม(ชั่วๆ)ของอีตาเจ้าชายกบ! (เฮ้ย! นี้มันต้องชายาเขื่อนนี้นา) เปลี่ยนๆ เจ้าชายหล่อร้ายเกินพิกัดสกัดไส้ติ้งทางซ้าย (ได้ข่าวว่าไส้ติ้งอยู่ทางขวานะ) อร้าย! เพราะไอ้รอยยิ้มบ้าๆนั้นแท้ เด็จแม่ฟ๊างฟางเลยจัดงานอภิเษกเร็วขึ้นกว่าเดินสองอาทิตย์ ตอนแรกว่าจะแต่งสิ้นเดือน นี้มันเร็วขึ้นขนาดไหน! ฉันร้องอุสาขอร้องเด็จแม่ตั้งหลายครั้งหลายหน แต่เด็จไม่จอมปลอมของฉันไม่ให้ แถมยังด่าฉันกลับอีกว่า ‘ก็เพราะว่าหม่อมลูกไปด่าองค์ชายเค้า นี้คือบทลงโทษ” มันคือบทลงโทษที่โหดร้ายสำหรับเด็กสาวอายุสิบเก้ายังไม่ถึงยี่สิบปี แสดงว่าเวอร์จิ้นที่ฉันสะสมมากนานมากแล้วมันก็นานมากกก (แต่ไม่เท่าขี้ไคล) ต้องเสียไปให้องค์ชายโทโมะจอมนอยด์นะสิ นี้ฉันกำลังฝันไปใช่ไหม!!! บอกฉันที่สิว่ามันเป็นความฝันถ้าเป็นความฝันจริงฉันจะตีตัวเองให้นอนโรงบาลเจ็ดร้อยแปดสิบแปดวันเลยค่อยดู

ฉันกำลังหง่างมือตีตัวเอง แต่ก็ต้องชะงักเพราะอีตาองค์ชายจอมนอยด์ยืนยิ้มเป็นจานดาวเทียมอะบูดาบีที่เก้าสิบเก้าอยู่หน้าประตู นี้ฉันกำลังฝันว่าเป็นองค์หญิงใช่ไมยัยแก้วววววววววว ต้องใช่แน่ๆเลยยยย อย่าเพิ่งตีตัวเองน้า แกต้องรอดูตอนจบก่อนนนนน

“เป็นไรมากหรือเปล่า ยืนยิ้มอยู่คนเดียว ได้แต่งกับคนหล่อแค่นี้ทำเป็นเหมือนจะลงแดงง”

เฮ้ยย! ไงมันพูดงี้ละ ก่อนหน้านี้มันยังร้องห่มร้องไห้ที่ฉันว่ามันเลยนี้ แล้วทำไม มันเป็นซาตานในร่างเทพพระบุตรงี้ละ!!! มายก็อดดดดด

“นี้นายทำไม่ลับหลังนายเป็นแบบนี่ละ”

ฉันถามออกไปอย่างไม่รู้ราชาศัพท์ ใช่ภาษาสมัยใหม่นี้และวะ

“นี้องค์หญิง ใครสั่งใครสอนให้ใช่ นง นายอะไรไม่รู้เรื่อง”

“นี้นาย......”

“องค์ชาย= =”

“นี้องค์ชะ ชะ ชายยย-_- นาย.....เฮ้ย! องค์ชายเข้ามาทำไม”

“มาตามออกไปเดินชมชุดอภิเษกสมรส”

“อืมๆ เดี๋ยวออกไปนะ”

“เร็วๆละ”

แล้วเจ้าชายบ้าบอก็ออกไปจากห้องฉัน ออกไปจากชีวิตยังดีกว่านะ

กรี๊ด! ฉันกำลังจะเป็นข่าวหน้าหนึ่งแน่ๆ ต้องเป็นคู่ที่โด่งดังกว่าไอ้เจ้าชายไอ้ยัยเจ้าหญิงหน้าจีนเดะ! ที่มีข่าวว่าจะมาไปเยี่ยมเหยียบแผ่นดินของประเทศต่างๆตอนนี้อยู่ แต่ว่านี้ไม่ใช่เวลามาคิดบ้าบออะไรอยู่ฉันต้องลงไปดูชุดหมั้นหมายปลายมือฉันสิ ฉันกำลัง.........

กริ๊ง!

“งืมๆ อะไรวะใครโทรมา กำลังเข้าได้เข้าเข็ม.....ฮัลโหลลลล”

(ตายยัยแก้วเพื่อนฉัน แกเป็นไรไปทำไมย่านคางยังกะใครดึงคางแก)

“แกนะสิ เอ๊ะ! แล้วนี้ใครอ่า”

(ฉันเอง โซล กรุงโซลประเทศเกาหลีไง)

“อ้อ แกมีไรกับฉันแต่เช้าเนี๊ยยย ฉันจะนอนต่อ”

(เช้าบ้านแกสิ! นี้มันเก้าโมงแล้ว)

“หะ หา?”

(หายังไงก็ไม่เจอหรอก....เอ่อ แค่นี้นะ ฟาง เฟย์ มินเซ ปารีส และยุยางรอฉันอยู่บาย)

“เออ”

แล้วฉันก็วางสาย

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอกำลังมาปลุก”

เสียงทุ้ม ห้าว ดังมาจากทางหลังฉัน

“ใช่นายจริงป่ะ โทโมะ”

“ก็ใช่นะสิ ถามทำไม”

เพี๊ยะ!

“เฮ้ย ตบฉันทำไมยัยแก้ว”

“ใช่จริงๆด้วย ไปและอาบน้ำ”

“ยัยบ้า เจ็บนะเฟ้ยยยยย”

โทโมะพูดตามหลังฉันที่เดินหลับเข้าห้องน้ำไปตั้งหลักเพื่อนเรียกหาสติ (เอาที่ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ) เอาเถอะ ถือว่ามันกลับคืนมาโดยการเรียกสติ (โดยตบ!)

ก็อกๆๆๆ

ฉันออกมาจากห้องน้ำ(ไม่ถึงก้าว) ก็มีเสียเคาะประตูดังขึ้น ไอ้โทโมะมันหายไปไหนนะ

“นี้นายโทโมะ มาเปิดประตูสิ ฉันจะใส่เสื้อผะ......”

แอ็ด!

“เฮ้ย! นายโทโมะ นาย! อร้ายยย! หันหลังไปเลยนะเว้ยยยย”

ฉันโวยลั่นหลังจากที่รู้ว่าอีตาโทโมะนี้เองมาเคาะประตู แล้วทำไมมันไม่เปิดเองละ รู้ว่ามีกุญแจอยู่

ฉันโบกมือให้มันหันหลังไป เพื่อที่จะแต่งตัว แต่มันไม่ได้ผล อีตาหมอนั้นยังยืนมองหน้าแป๋นแล่นอยู่ที่หน้าประตู พร้อมมือล่วงกระเป๋าแล้วยิ้มหน้าบานให้ฉัน

“นี้นายฉันบอกว่า หันหน้าไปไง”

“หันหน้าไปก็เห็นอยู่ดี^^”

มันไปติดเชื้อลามกมาจากไอ้เขื่อนหรือไงกัน T^T

“หันหน้าไป....................O___O”