เรื่องวุ่นวาย ของหนุ่มๆ K-OTIC

ตอนที่ 1

 

Tomo Talk

รีสอร์ทแห่งหนึ่ง (ระบุชื่อไม่ได้ เดี๋ยวของเขาจะเจ๊งเอา)

ผม กับเพื่อนอีก 4 คนมาพักที่นี่ พักซัมเมอร์คร้าบบบ วันนี้เป็นวันที่สบายมาก เพราะพวกเราต้องพักงานกันหลายวันเลย

ไหนๆก็มีพักร้อน พวกผมเลยมาพักที่นี่ครับ รีสอร์ท

“กี่โมงแล้วเนี่ยะ?? ทำไมร้อนจัง” อยู่ๆจงเบก็บ่น

“พวกผมที่โทรมาจองห้อง 438 439 440 ครับผม” เขื่อนยืนเท้ากับโต๊ะจองห้องของรีสอร์ท

“อ๋อ…คุณภาณุใช่ไหมคะ?? กรุณารอสักครู่นะคะ” แล้วพนักงานรีสอร์ทเธอก็หยิบกุญแจห้อง 438 439 440 แล้วยื่นให้เขื่อน เขื่อนยิ้มก่อนตอบรับ

“ขอบคุณครับผม” เขื่อนเดินมาที่โต๊ะกลุ่มพวกผม

“แล้วพวกเราจะพักห้องไหนเนี่ยะ??” เขื่อนยืนเท้าสะเอวก่อนจะพูด ป๊อปปี้มองหน้าผมก่อนมองหน้าคนอื่น

“ป๊อปปี้พักกับเขื่อน แล้วเคนตะพักกับจงเบ โอป่ะ??” เขื่อนเป็นคนออกความเห็น

“ได้สิ โทโมะพักคนเดียวก็ได้” ผมพูดออกความเห็นด้วย ผมกลัวผีนะ แต่ว่า…เคนตะตอนนี้ขาเคนตะหัก เพราะเกิดอุบัติเหตุ ผมเลยต้องพักคนเดียว ให้จงเบช่วยพยุงเคนตะไปไหนต่อไหน??

“จงเบต้องช่วยเคนตะหรอเนี่ยะ??” จงเบพูดลั่น เขื่อนห้ามจงเบ

“เฮ้ย! พี่จงเบ เบาๆหน่อยสิเว้ย” พวกเราที่เหลือหัวเราะจงเบ

“โอเค เอาตามนี้ เขื่อนจะไปเก็บของนะ”

“เออ ป๊อปฝากเขื่อนช่วยเก็บด้วยดิ” ป๊อปปี้ขอเขื่อน เขื่อนถอนหายใจก่อนพูด

“พี่ป๊อปก็ไปเก็บเองดิ ทำไมให้เขื่อนช่วยอะ แล้วอีกอย่าง มันก็ของพี่ ไม่ใช่ของเขื่อน” เขื่อนพูดแรงเนอะ

“เออ เก็บเองก็ได้ พูดแรงชะมัด” ป๊อปปี้หยิบกระเป๋าแล้วสะบัดก้นเดินหนี เพราะงอนเขื่อน

“งั้น…ก่อนเขื่อนเก็บเคนตะก็ช่วยถือกระเป๋าให้หน่อยนะ เขื่อนจะส่งเคนตะเข้าห้อง ไหวป่ะเนี่ยะ??” เขื่อนช่วยพยุงเคนตะ เคนตะพยักหน้า ส่วนจงเบก็ถือกระเป๋าตัวเองเดินไปที่ห้องก่อนล่วงหน้าแล้ว

แต่…ป๊อปปี้เดินกลับมาทำไมล่ะ??

“กุญแจอยู่ที่ใครน่ะ??” ป๊อปปี้เดินมาแล้วถามพวกผม

“อยู่ที่เขื่อน ทำไมอ่ะ??” เขื่อนสงสัยกับสิ่งที่ป๊อปปี้ถามเมื่อครู่

“เอากุญแจห้องมา แล้วพักห้องไหนอ่ะ??” ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงที่กำลังบอกว่า งอน อย่างชัดเจนสุดๆ

“เขื่อนพักห้องที่ป๊อปถือกุญแจอ่ะ”

“ห้อง 439” ป๊อปปี้พูดกับเขื่อน เขื่อนพยักหน้า

“อ้อ! โทโมะพักห้อง 440 ก็แล้วกันเนอะ” เขื่อนยื่นกุญแจให้ผม ผมรับแล้วช่วยเคนตะอีกแรง

ระยะทางที่จะเข้าห้องพักเขื่อนก็พูดเตือนเคนตะเสมอๆ

“นี่! พี่เคนตะต้องกินยาหลังอาหารนะ ขาจะได้ดีขึ้น แล้วก็ถ้าเดินไปไหนไม่ไหวก็เรียกพี่จงเบนะ อย่าดื้อล่ะ” เขื่อนนี่แคร์คนอื่นจริงๆนะครับ ^^

 

ห้อง 440

แกร๊กกกก

เฮ้ออออ เมื่อยชะมัดเลย

ผลัก!!!

ผมทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่มๆ สบายจังเลย ผมหันไปมองทางขวา เพราะทางขวาเห็นห้องน้ำ

“อร๊ายยยย ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” เฮ้ย! อยู่ๆก็มีผู้หญิงออกมาแล้วตีผมยกใหญ่

ผมเองก็ตกใจ เธอเข้ามาได้ไง แล้วทำไมมาห้องผม

“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” เธอเอาหมอนตีผม ผมก็ปัด เมื่อกี้ผมไม่เห็นอะไรนะ

“ผมไม่เห็นนะ” เธอตบท้ายทอยผมกับฝ่ามือ

ผัวะ!!!!

“เฮือกกกกก” เหมือนโลกมันหมุนติ้ว ก่อนที่ผมจะค่อยๆหลับโดยไม่รู้ตัว

“คุณ…คุณ” ผมก็ไม่รับรู้อะไรแล้ว เมื่อได้ยินเสียงเธอเรียกเมื่อครู่ ก่อนที่ผมจะหมดสติไป…

 

 Koen Talk

“ขอบใจมากนะเขื่อน ตอนนี้เคนตะไม่กวนเขื่อนแล้วล่ะ” ตอนนี้ผมกำลังนั่งแก้เหนื่อย เพราะช่วยพยุงเคนตะ

อยากจะบอกว่า ตัวเคนตะใหญ่มากเลย ผมล่ะจะตาย หนักเว่อร์

“งั้น…เขื่อนจะไปดูโทโมะนะ” ขอเรียกตัวเองว่า เขื่อน นะครับ พอดีเขื่อนไม่ค่อยถนัดเรียกผม แหะๆ

สัมภาษณ์ผมดิ สัมภาษณ์เขื่อนเมื่อไหร่เขื่อนจะเรียกตัวเองว่า ผม อิอิ

“ตามสบายเลย” เคนตะยิ้มก่อนที่เขื่อนจะออกมาจากห้องของเคนตะ เขื่อนจะไปดูว่าโทโมะตอนนี้เป็นยังไงบ้างน่ะครับ

แกร๊กกกก

“เฮ้ย! โทโมะ” เขื่อนตกใจกับสิ่งที่เขื่อนเห็น โทโมะสลบเหมือบอยู่ที่พื้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ??

แล้วโทโมะจะปลอดภัยมั้ย??? (ถามคนแต่งเนี่ยนะ จะไปรู้เรอะ) เขื่อนไม่ได้คุยกับเจ๊ (ซะงั้น)

“ตื่นสิโทโมะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ??” เขื่อนพยายามสะกิดให้โทโมะรู้สึกตัว แต่ดูเหมือนจะหลับคาไปนานนะนั่น

แต่เขื่อนกับโทโมะเพิ่งจากกันสักพักเอง แล้วจู่ๆโทโมะจะมาหลับได้ไง ถ้ามันไม่เกิดอะไรขึ้น???

 

Tomo Talk

ผมเริ่มได้กลิ่นเหมือนยาหม่อง ทำให้ผมต้องค่อยๆลืมตาขึ้น

“โทโมะฟื้นแล้วๆ” เขื่อนหันกลับไปพูดกับเพื่อนๆที่เหลือ ก่อนที่ผมจะค่อยๆยันตัวนั่ง

“เป็นไงบ้าง???” เขื่อนดูตาตื่นมาก แล้วก็มองผมอย่างลุ้นระทึกอะไรประมาณนั้น

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ??” ผมพยายามรวบรวมความคิดอีกครั้ง ผมจำได้ว่าผมเข้าห้องแล้วเจอสาวคนนึง

แล้วผมก็สลบไป อื้มมม…ปวดท้ายทอยชะมัด ทำเอาโทโมะปวดหัวตามเลย

“โทโมะปวดหัว ขอยาแก้ปวดหน่อย” ผมพูด เขื่อนตื่นตระหนักก่อนที่จะพูดกับป๊อปปี้

“ป๊อปปี้ๆ หยิบยาพาราที่อยู่บนโต๊ะให้เขื่อนหน่อยสิ ขอน้ำแก้วด้วยนะ ไหวป่ะเนี่ยะ??” เขื่อนหันมาถามผม

ผมพยักหน้าเบาๆ

“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับโทโมะน่ะ?? เขื่อนไม่เข้าใจ พอจำอะไรได้ไหม??” เขื่อนถามผม แววตานี่ช่างอยากรู้อยากเห็นนัก

“ไม่อ่ะ โทโมะจำอะไรไม่ค่อยได้เลย” ผมพยายามหลบเรื่องทั้งหมด ไม่อยากบอกเขื่อนหรอก แต่ที่รู้ๆ ผมก็คงจะไม่ปลอดภัยแน่ๆถ้า อยู่คนเดียว

“เอาเถอะๆ ช่างมันเหอะ เขื่อนก็ไม่อยากยุ่งอะไรนักหรอกนะ”

“ยากับน้ำมาแล้วๆ” ป๊อปปี้เอายากับน้ำให้ผม ผมกินยาเสร็จเขื่อนก็พูดผม

“ถ้าไม่เป็นไรแล้วก็นอนซะนะ จะได้หายปวดหัว” เขื่อนค่อยๆพยุงผมนอน เฮ้อออ ค่อยสบายขึ้นหน่อย

 

Poppy Talk

“นี่! เขื่อนไปเจอโทโมะที่ไหนน่ะ?? ถึงได้เห็นโทโมะนอนสลบเหมือบอยู่แบบนั้นน่ะ” ผมหันไปถามเขื่อนพลาง

หลังจากที่เราปล่อยให้โทโมะหลับพักผ่อน

“เมื่อกี้นี้เลย ไปเจอมาเมื่อกี้พอเจอปุ๊บก็ตกใจ โทโมะสลบเหมือบอยู่ตรงนั้นแหละ ถึงได้โทรเรียกป๊อปปี้ไง” อืม…ใช่ ก่อนที่เขื่อนจะพาโทโมะมาที่ห้องก็โทรเรียกป๊อป

“ป๊อปว่ามันรู้สึกแปลกๆนะ เหมือนโทโมะจะ…” ป๊อปสันนิษฐาน

“โทโมะโดนทำร้าย” แล้วจู่ๆเขื่อนก็พูดอะไรเป็นลางขึ้น

“จะบ้าหรอ?? โทโมะจะโดนใครทำร้ายได้ไง ก็ในเมื่อโทโมะไม่ได้ไปทำร้ายใครนี่” ป๊อปพูดกับเขื่อน

เขื่อนยักไหล่เหมือนว่าไปที

“ก็นั่นแหละ อาจจะมีคนรอบทำร้ายโทโมะก็อาจเป็นไปได้นี่” ผมพยายามลองสันนิษฐานแล้วนะ

“ฮู่ว์…งี่เง่าน่าพี่ เขื่อนไม่อยากฟังและ ไปว่ายน้ำเล่นดีกว่า” ว่าแล้วเขื่อนก็เดินจากผมไปอย่างไม่ครุ่นเคือง

แต่ผมสิ… ทั้งเคือง ทั้งโกรธ ทั้งโมโห!!!

 

Koen Talk

ป๊อปปี้พูดจาอะไรงี่เง่ามากเลย เขื่อนไม่อยากฟังแล้วล่ะไปว่ายน้ำเล่นดีกว่า!!!

ผ่านไป 15 นาที

หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เขื่อนก็ไปที่สระว่ายน้ำประจำรีสอร์ทที่เขื่อนพักทันที

น้ำสีสดใสมากมาย

เอาล่ะ…จะโดดแล้วนะ 1…2…3…

ตู้มมมมม!!!

อ่า!!! เย็นสบาย ^^

 

Jongbae Talk

ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านอาหารของรีสอร์ท หิวมากเลย หาอะไรทานสักหน่อย

“กุ้งผัดกระเพรามาแล้วครับ” วันนี้จงเบอยากกินอะไรเผ็ดๆ แต่คิดเมนูไม่ออก

เลยได้เมนูสิ้นคิดของจงเบมาครับ เอาเถอะน่า ถึงมันไม่กิน แต่ก็ต้องกิน

แหม…ถ้ามีเพื่อนคนอื่นในวงช่วยสั่ง ป่านนี้จงเบได้กินหมดแล้ว

มาสั่งคนเดียวก็มัวแต่ลังเลว่าอันนี้แปลว่าอะไร ไม่เข้าใจ ไม่เคยกิน อันนี้ก็ไม่เข้าใจอีก

เลยได้เมนูมาแค่นี้แหละครับ

“อ้าว!!! จงเบ” โอ๊ะ!! กำลังจะตักกระเพราเข้าปาก ป๊อปปี้ก็ทักจงเบตั้งแต่ไกล

“ป๊อปปี้ ว่าไง” จงเบทักตอบ ป๊อปปี้นั่งตรงข้ามกับจงเบ

“กินกระเพราหรอ??” ป๊อปปี้ถามจงเบพลางในขณะที่จงเบกำลังกินข้าวกระเพรากุ้งอยู่

“อืม…” ผมกำลังหม่ำๆอย่างเอร็ดอร่อย ถึงแม้ว่ามันจะเผ็ดไปหน่อยแต่ก็อร่อยดี

“เห็นเขื่อนมั้ย??” ป๊อปปี้ถามผม

“ไม่…” ผมตอบ กำลังกินอยู่นะ

“น่าเบื่อจริงๆเลย ไอคนที่ชอบจู้จี้จุกจิกเนี่ยะ” ป๊อปปี้กำลังบ่นพลางทั้งๆที่ผมก็กินอย่างอร่อยแม้เผ็ดนิดๆ

“ทำไมอ่ะ???” ผมถามป๊อปปี้พลาง ป๊อปปี้ส่ายหน้า

“ไม่มีอะไรน่ะ” ป๊อปปี้ชอบพูดให้ผมสงสัยบ่อยๆเลย ตกลงว่าผมรู้ทีหลังอีกแล้ว

 

อัพแล้วนะจ๊ะ อ่านกันเยอะๆๆๆๆ