รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

และหลังจากที่เราไปเที่ยวทะเลกันฟางกับป๊อปก็ได้เป็นแฟนกัน
และแก้วกับโทโมะก็ทะเลาะกันได้ทุกเช้า ตั้งแต่เรื่องมาสายจนถึงเรื่องการบ้าน...และวันนี้ก็เช่นกัน..
โทโมะ: แก้ว...การบ้านเส็ดยัง??
แก้ว: ยังอะ สอนหน่อยดิ ข้อนี้ทำแบบนี้ใช่ปะ?
โทโมะ: ยัยทึ่ม นี่มันสูตรสมการ เราเรียนเรื่องไพน์อาร์นะ
แก้ว: ปัง!!!(แก้วทุบโต๊ะ) อะไรบ่นอยู่ได้ ผิดก็บอดดีๆเด่ ไม่ต้องหลอกด่า
โทโมะ: ปัง!!!(ทุบบ้าง)แค่นี้ขึ้นเสียงเหรอ ก็เทอมันทึ่มจิงๆอะ หัวสมองตีบตันรึไง
แก้ว: (ดึงหู) นายว่าไรน๊ะ
โทโมะ: โอ๊ยๆๆ ยะ ยอมแล้ว ยอมแล้วคร๊าบ
แก้ว: จะสอนดีๆรึยัง?
โทโมะ: สะ สอนๆแล้ว จะสอนจนกระจ่างลึกถึงข้างในเลย
แก้ว: เพี๊ย!!! (เพื่อนๆหันมาทั้งห้องเลยอะ) นี่สำหรับความคิดลามกๆของนาย
โทโมะ: มองไรกัน เรื่องของผัวเมียอย่ายุ่ง
แก้ว: เพี๊ย !! ( 55555+ โดนอีกแล้ว สะจัย)นี่ สำหรับคำพูดที่ทำให้ชั้นเสียหาย
โทโมะ: (นั่งหน้ามุ่ยแก้มแดงเป็นรอยฝ่ามือ) ขอโทดคร๊าบ
ป๊อปกะฟางเพิ่งเข้ามา
ป๊อป: เฮ้ย ! หน้าแกนี่ช่วงนี้มีสีสันเยอะเลยวะ 5555+
ฟาง: แก้ว กระทะเลาะไรกันอีกอะ?
แก้ว: ก็ชั้นบอกให้นายนี่มาสอนการบ้านให้อะ แต่มันหลอกด่าชั้นอะดิก็เลยจิดไปชุดเล็กๆซักชุดนึง
ป๊อป: โหนี่ขนาดชุดเล็กๆนะเนี่ยยังขนาดนี้แล้วชุดใหญ่ไอ้โมะไม่หามเข้าโรงบาลเลยเหรอวะ 5555+ โอ๊ย
โทโมะ: (ขว้างขวดน้ำใส่หัวป๊อป) สม พูดมากนะแกเนี่ย เมื่อก่อนทำเป็นไม่ค่อยยิ้มตั้งแต่มีฟางเนี่ยยิ้มไม่ค่อยหุบเลยนะแกเนี่ย
แก้ว: เออ แล้วมาทำไรกันอะ?
ฟาง: ก็วันนี้ชั้นจะชวนแกกันโทโมะ ไปกินเลี้ยงบ้านชั้นอะ
แก้ว: เนื่องในโอกาสอะไร?
ป๊อป: วันครบรอบที่เราคบกันในรอบ 2 เดือนไง ตอนเย็นนะ
แก้ว: แหมๆๆหวานกันจิง
ฟาง: แก้ว บ้า ชั้นก็เขินเป็นนะ
ป๊อป: เขินอาราย คนเยอะแยะ
โทโมะ: แก้วจ๋า
แก้ว: มีไร
โทโมะ: โด่ เค้าพูดจ๊ะจ๋ากันทำไมแก้วไม่พูดกับโมะมั่งอะ?? โมะน้อยใจนะ
แก้ว: (ขึ้นเสียง) ชั้นไม่พูด..จะทำไม ถ้าอยากฟังก็ไปหาคนอื่นเซ่
โทโมะ: เออ...ไปก็ได้
แก้ว: (โมโห) หนอย...นอกใจเหรอยะ
โทโมะ: อ้าว..ก็เทอบอกเองนี่นา
แก้ว: เพี๊ย !! นี่สำหรับที่เทอนอกใจ
โทโมะ: ฮือๆๆ เค้าไม่ทำแล้ว...
แก้ว: ดี กลับบ้าน
ป๊อป/ฟาง: 55555+ โดนตบอีกแล้ว
โทโมะ: (จิกตาใส่ แล้วทำปากบอกพลางๆว่า”ฝากไว้ก่อน”)
ตอนเย็น
ที่บ้านฟาง
ฟาง: แก้วมาแล้ว
แก้ว: ว่าไง อะนี่ขนมชั้นซื้อมาฝาก
ว่าแล้วแก้วก็ยื่นถุงที่มีถุงแป้ง,ครีม,ฯลฯ
ฟาง: ไหนอะ?ขนม
แก้ว: นี่ไงเดี๋ยวไปทำกัน
ฟาง: บ้าเหรอยะ ชั้นทำขนมไม่เป็นแล้วแกทำเป็นเหรอ?
แก้ว: ใครบอกว่าชั้นจะทำ นั่นตะหากคนทำ
ว่าแล้วก็ชี้ไปที่โทโมะ
โทโมะ: (หันซ้ายหันขวาแล้วชี้ที่ตัวเอง)
แก้ว: เออ นายนั่นแหละ
โทโมะ: อ้าว...แล้วทำไมเค้าต้องทำด้วยอะ
แก้ว: จะทำดีๆรึเปล่า?
โทโมะ: อะ ทำก็ทำ
ผ่านไปครึ่งชม.
โทโมะก็เดินมาพร้อมกับถาดคุกกี้แสนหอม
โทโมะ: มาแว้ว คร๊าบ คุกกี้แสนอร่อย อะแก้ว(ว่าแล้วก็ยื่นขนมให้แก้ว ชิ้นนึง)
แก้ว: (รับขนมมาชิม แล้วแกล้งทำหน้าเหมือนไม่อร่อย) หืม ....
ฟาง: (ยังไม่กล้ากิน) ปะ เป็นไงบ้างอะแก้ว ไม่อร่อยเหรอ?
แก้ว: (ส่ายหัวเชิงว่าไม่อร่อย) ไม่....
โทโมะ: ฮะ ไม่อร่อยได้ไง ไปเรียนมาตั้งไกล
แก้ว: ชั้นยังพูดไม่จบยะ...ชั้นจะบอกว่า ไม่ใช่ขนมที่ซื้อกินข้างถนนเลยนะเนี่ย เหมือนขนมที่ขายในภัตราคารมากกว่า นี่นายบอกว่าไปเรียนมาตั้งไกลนะที่ไหนอะ?
โทโมะ: ที่เดอะมอร์
แก้ว: โด่ นึกว่าที่ไหน อ้าวฟางทำไมไม่กินอะ??
ฟาง: ป๊อปจ๋า
ป๊อป: จ๋า
ฟาง: ป้อนมั่ง
ป๊อป: ได้จ้า อ้าๆ อ้ำ
ฟาง: อ้ำ อร่อยจัง
แก้ว: โอ้ยๆมดขึ้นๆ
ฟาง: อิจฉาเหรอ
โทโมะ: แก้วไม่ได้อิจฉาเนอะ คู่เราเหนือกว่าอยู่แล้ว (ว่าแล้วก็ขโมยหอมแก้มร่างบางไป ฟอดนึง )
แก้ว: อ๊ากไอ้บ้า อย่าหนีน๊ะ 
แล้วโทโมะกับแก้วก็วิ่งไล่กันจนถึงสวนหลังบ้านฟาง
เมื่อโทโมะกับแก้ววิ่งไล่กันจนเหนื่อยทั้งคู่ก็เลยนอนราบกับพื้นหญ้าข้างๆกัน
แก้ว: แฮ๊กๆๆ นายนี่ วิ่งไวชะมัด แฮ๊กๆ
โทโมะ: แฮ๊กๆ เทอก็ใช่ย่อยเมื่อไหร่ ดูนั่นดิ ดาวเต็มฟ้าเลย
แก้ว: โห สวยจัง นี่ดาวดวงนั้นอะมันดาวอะไรเหรอ? (พูดพลางชี้ไปที่ดาวกลุ่มหนึ่ง)
โทโมะ: ดาวไถ  นั่นดาวลูกไก่ อันนี้ดาวหมีไหญ่
แก้ว: นายนี่รู้มากจัง
โทโมะ: แล้วชอบมั๊ยละ?
แก้ว: บ้า (หน้าแดง...เขิน...)
โทโมะ: บ้าแล้วรักมั๊ย?
แก้ว: ไม่...ไม่รักก็บ้าแล้ว
โทโมะ: คิกๆ ดีจัง ชั้นดีใจนะที่มีเทออยู่ข้างๆชั้น
แก้ว: ชั้นก็เหมือนกัน รักนายนะ นายผีจอมกวน
โทโมะ: จ๊า ชั้นยอมเป็นผีที่คอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆเทอละกัน
แก้ว: เฮ้อ...กว่าจะมีวันนี้นี่ยากชะมัดเลยนะ
โทโมะ: ใช่ และชั้นก็จะไม่ยอมทิ้งมันไปอีกแล้วด้วย
แก้ว: สัญญากับชั้นอีกเรื่องได้มั๊ย?
โทโมะ: เรื่องอะไร?
แก้ว: คือ ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าเราจะรักกันได้นานแค่ไหน แค่ขอให้เราเชื่อใจกัน และไม่โกหกหรือปิดบังกันก็พอ ชั้นขอแค่นี้จะได้มั๊ย?
โทโมะ: ได้ซิ ชั้นให้เทอได้ทุกอย่าง และเราก็จะรักกันตลอดไปด้วย..เราจะต้องได้แต่งงานกัน..มีลูกที่น่ารักๆ..มีครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน เทอเชื่อชั้นนะ
แก้ว: อืม...ชั้นเชื่อนาย
แล้วโทโมะก็ประกบจูบร่างบางอย่างนุ่มนวน และยาวนาน เหมือนกำลังจะบอกเทอให้เชื่อในรักของเราที่มันจะยาวนาน...รักครั้งนี้มันจะยาวนาน...จะฝ่าฟันอุปสักไปด้วยกัน...ไม่ปล่อยมือกัน...เพื่อที่จะไปให้ถึงฝั่งพร้อมกัน....
~END~
พบกับภาค2เร็วๆนี้นะคะ เม้นด้วยน๊า