รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

และหลังจากที่เราไปเที่ยวทะเลกันฟางกับป๊อปก็ได้เป็นแฟนกัน

และแก้วกับโทโมะก็ทะเลาะกันได้ทุกเช้า ตั้งแต่เรื่องมาสายจนถึงเรื่องการบ้าน...และวันนี้ก็เช่นกัน..

โทโมะ: แก้ว...การบ้านเส็ดยัง??

แก้ว: ยังอะ สอนหน่อยดิ ข้อนี้ทำแบบนี้ใช่ปะ?

โทโมะ: ยัยทึ่ม นี่มันสูตรสมการ เราเรียนเรื่องไพน์อาร์นะ

แก้ว: ปัง!!!(แก้วทุบโต๊ะ) อะไรบ่นอยู่ได้ ผิดก็บอดดีๆเด่ ไม่ต้องหลอกด่า

โทโมะ: ปัง!!!(ทุบบ้าง)แค่นี้ขึ้นเสียงเหรอ ก็เทอมันทึ่มจิงๆอะ หัวสมองตีบตันรึไง

แก้ว: (ดึงหู) นายว่าไรน๊ะ

โทโมะ: โอ๊ยๆๆ ยะ ยอมแล้ว ยอมแล้วคร๊าบ

แก้ว: จะสอนดีๆรึยัง?

โทโมะ: สะ สอนๆแล้ว จะสอนจนกระจ่างลึกถึงข้างในเลย

แก้ว: เพี๊ย!!! (เพื่อนๆหันมาทั้งห้องเลยอะ) นี่สำหรับความคิดลามกๆของนาย

โทโมะ: มองไรกัน เรื่องของผัวเมียอย่ายุ่ง

แก้ว: เพี๊ย !! ( 55555+ โดนอีกแล้ว สะจัย)นี่ สำหรับคำพูดที่ทำให้ชั้นเสียหาย

โทโมะ: (นั่งหน้ามุ่ยแก้มแดงเป็นรอยฝ่ามือ) ขอโทดคร๊าบ

ป๊อปกะฟางเพิ่งเข้ามา

ป๊อป: เฮ้ย ! หน้าแกนี่ช่วงนี้มีสีสันเยอะเลยวะ 5555+

ฟาง: แก้ว กระทะเลาะไรกันอีกอะ?

แก้ว: ก็ชั้นบอกให้นายนี่มาสอนการบ้านให้อะ แต่มันหลอกด่าชั้นอะดิก็เลยจิดไปชุดเล็กๆซักชุดนึง

ป๊อป: โหนี่ขนาดชุดเล็กๆนะเนี่ยยังขนาดนี้แล้วชุดใหญ่ไอ้โมะไม่หามเข้าโรงบาลเลยเหรอวะ 5555+ โอ๊ย

โทโมะ: (ขว้างขวดน้ำใส่หัวป๊อป) สม พูดมากนะแกเนี่ย เมื่อก่อนทำเป็นไม่ค่อยยิ้มตั้งแต่มีฟางเนี่ยยิ้มไม่ค่อยหุบเลยนะแกเนี่ย

แก้ว: เออ แล้วมาทำไรกันอะ?

ฟาง: ก็วันนี้ชั้นจะชวนแกกันโทโมะ ไปกินเลี้ยงบ้านชั้นอะ

แก้ว: เนื่องในโอกาสอะไร?

ป๊อป: วันครบรอบที่เราคบกันในรอบ 2 เดือนไง ตอนเย็นนะ

แก้ว: แหมๆๆหวานกันจิง

ฟาง: แก้ว บ้า ชั้นก็เขินเป็นนะ

ป๊อป: เขินอาราย คนเยอะแยะ

โทโมะ: แก้วจ๋า

แก้ว: มีไร

โทโมะ: โด่ เค้าพูดจ๊ะจ๋ากันทำไมแก้วไม่พูดกับโมะมั่งอะ?? โมะน้อยใจนะ

แก้ว: (ขึ้นเสียง) ชั้นไม่พูด..จะทำไม ถ้าอยากฟังก็ไปหาคนอื่นเซ่

โทโมะ: เออ...ไปก็ได้

แก้ว: (โมโห) หนอย...นอกใจเหรอยะ

โทโมะ: อ้าว..ก็เทอบอกเองนี่นา

แก้ว: เพี๊ย !! นี่สำหรับที่เทอนอกใจ

โทโมะ: ฮือๆๆ เค้าไม่ทำแล้ว...

แก้ว: ดี กลับบ้าน

ป๊อป/ฟาง: 55555+ โดนตบอีกแล้ว

โทโมะ: (จิกตาใส่ แล้วทำปากบอกพลางๆว่า”ฝากไว้ก่อน”)

ตอนเย็น

ที่บ้านฟาง

ฟาง: แก้วมาแล้ว

แก้ว: ว่าไง อะนี่ขนมชั้นซื้อมาฝาก

ว่าแล้วแก้วก็ยื่นถุงที่มีถุงแป้ง,ครีม,ฯลฯ

ฟาง: ไหนอะ?ขนม

แก้ว: นี่ไงเดี๋ยวไปทำกัน

ฟาง: บ้าเหรอยะ ชั้นทำขนมไม่เป็นแล้วแกทำเป็นเหรอ?

แก้ว: ใครบอกว่าชั้นจะทำ นั่นตะหากคนทำ

ว่าแล้วก็ชี้ไปที่โทโมะ

โทโมะ: (หันซ้ายหันขวาแล้วชี้ที่ตัวเอง)

แก้ว: เออ นายนั่นแหละ

โทโมะ: อ้าว...แล้วทำไมเค้าต้องทำด้วยอะ

แก้ว: จะทำดีๆรึเปล่า?

โทโมะ: อะ ทำก็ทำ

ผ่านไปครึ่งชม.

โทโมะก็เดินมาพร้อมกับถาดคุกกี้แสนหอม

โทโมะ: มาแว้ว คร๊าบ คุกกี้แสนอร่อย อะแก้ว(ว่าแล้วก็ยื่นขนมให้แก้ว ชิ้นนึง)

แก้ว: (รับขนมมาชิม แล้วแกล้งทำหน้าเหมือนไม่อร่อย) หืม ....

ฟาง: (ยังไม่กล้ากิน) ปะ เป็นไงบ้างอะแก้ว ไม่อร่อยเหรอ?

แก้ว: (ส่ายหัวเชิงว่าไม่อร่อย) ไม่....

โทโมะ: ฮะ ไม่อร่อยได้ไง ไปเรียนมาตั้งไกล

แก้ว: ชั้นยังพูดไม่จบยะ...ชั้นจะบอกว่า ไม่ใช่ขนมที่ซื้อกินข้างถนนเลยนะเนี่ย เหมือนขนมที่ขายในภัตราคารมากกว่า นี่นายบอกว่าไปเรียนมาตั้งไกลนะที่ไหนอะ?

โทโมะ: ที่เดอะมอร์

แก้ว: โด่ นึกว่าที่ไหน อ้าวฟางทำไมไม่กินอะ??

ฟาง: ป๊อปจ๋า

ป๊อป: จ๋า

ฟาง: ป้อนมั่ง

ป๊อป: ได้จ้า อ้าๆ อ้ำ

ฟาง: อ้ำ อร่อยจัง

แก้ว: โอ้ยๆมดขึ้นๆ

ฟาง: อิจฉาเหรอ

โทโมะ: แก้วไม่ได้อิจฉาเนอะ คู่เราเหนือกว่าอยู่แล้ว (ว่าแล้วก็ขโมยหอมแก้มร่างบางไป ฟอดนึง )

แก้ว: อ๊ากไอ้บ้า อย่าหนีน๊ะ 

แล้วโทโมะกับแก้วก็วิ่งไล่กันจนถึงสวนหลังบ้านฟาง

เมื่อโทโมะกับแก้ววิ่งไล่กันจนเหนื่อยทั้งคู่ก็เลยนอนราบกับพื้นหญ้าข้างๆกัน

แก้ว: แฮ๊กๆๆ นายนี่ วิ่งไวชะมัด แฮ๊กๆ

โทโมะ: แฮ๊กๆ เทอก็ใช่ย่อยเมื่อไหร่ ดูนั่นดิ ดาวเต็มฟ้าเลย

แก้ว: โห สวยจัง นี่ดาวดวงนั้นอะมันดาวอะไรเหรอ? (พูดพลางชี้ไปที่ดาวกลุ่มหนึ่ง)

โทโมะ: ดาวไถ  นั่นดาวลูกไก่ อันนี้ดาวหมีไหญ่

แก้ว: นายนี่รู้มากจัง

โทโมะ: แล้วชอบมั๊ยละ?

แก้ว: บ้า (หน้าแดง...เขิน...)

โทโมะ: บ้าแล้วรักมั๊ย?

แก้ว: ไม่...ไม่รักก็บ้าแล้ว

โทโมะ: คิกๆ ดีจัง ชั้นดีใจนะที่มีเทออยู่ข้างๆชั้น

แก้ว: ชั้นก็เหมือนกัน รักนายนะ นายผีจอมกวน

โทโมะ: จ๊า ชั้นยอมเป็นผีที่คอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆเทอละกัน

แก้ว: เฮ้อ...กว่าจะมีวันนี้นี่ยากชะมัดเลยนะ

โทโมะ: ใช่ และชั้นก็จะไม่ยอมทิ้งมันไปอีกแล้วด้วย

แก้ว: สัญญากับชั้นอีกเรื่องได้มั๊ย?

โทโมะ: เรื่องอะไร?

แก้ว: คือ ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าเราจะรักกันได้นานแค่ไหน แค่ขอให้เราเชื่อใจกัน และไม่โกหกหรือปิดบังกันก็พอ ชั้นขอแค่นี้จะได้มั๊ย?

โทโมะ: ได้ซิ ชั้นให้เทอได้ทุกอย่าง และเราก็จะรักกันตลอดไปด้วย..เราจะต้องได้แต่งงานกัน..มีลูกที่น่ารักๆ..มีครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน เทอเชื่อชั้นนะ

แก้ว: อืม...ชั้นเชื่อนาย

แล้วโทโมะก็ประกบจูบร่างบางอย่างนุ่มนวน และยาวนาน เหมือนกำลังจะบอกเทอให้เชื่อในรักของเราที่มันจะยาวนาน...รักครั้งนี้มันจะยาวนาน...จะฝ่าฟันอุปสักไปด้วยกัน...ไม่ปล่อยมือกัน...เพื่อที่จะไปให้ถึงฝั่งพร้อมกัน....

~END~

พบกับภาค2เร็วๆนี้นะคะ เม้นด้วยน๊า