รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

หลังจากที่โทโมะจำความได้ ก็รีบอุ้มแก้วไปนอนที่เตียงซึ่งเป็นเตียงที่ทั้งคู่เคยนอนกอดกัน...
โทโมะ: แก้ว ฮึก ชั้นขอโทด ขอโทดที่ ทิ้งให้เทอต้องอยู่คนเดียว ขอโทดที่จำเทอไม่ได้ และขอโทดที่ชั้นผิดสัญญา ชั้นขอโทด ฮึก ชั้นรู้แล้ว ชั้นกลับมาหาเทอแล้ว.....แก้ว....
แก้ว: (ละเมอ) ไวท์ นายอยู่ไหน...ฮึก..ชั้นกล้ว นายได้ยินมั๊ย ฮือๆ นายทิ้งชั้น นายมันคนไม่รักษาสัญญา ฮือๆๆ
โทโมะ: แก้ว (เรียกชื่อคนรักด้วยเสียงสั่นๆ) ฮึก ชั้นอยู่นี่แล้วไง ไวท์มาหาแก้วแล้วนะ ไวท์จะไม่ผิดสัญญาและจะไม่ทิ้งแก้วอีกแล้วฮือๆ ชั้นจะไม่ทิ้งเทออีกแล้ว (ว่าแล้วโทโมะก็กอดร่างบางด้วยความรักใคร่)
ป๊อป: (เงียบมานาน) เฮ้ยนี่แกจะเอาไงต่อวะเนี่ย ค่ำแล้วนะ อาการแก้วก็ไม่ค่อยดีด้วย
โทโมะ: แกไปรับฟางมานอนกับแก้วดีกว่า ชั้นไม่อยากเห็นแก้วทรมานเวลาโดนหมอเจาะเลือด แล้วซื้อโจ๊กมาด้วยนะถ้าแก้วตื่นจะได้ทำให้แก้วทานเลย เดี๋ยวชั้นจะดูอาการแก้วจนกว่าแกจะมาละกัน
ป๊อป: อืมแล้วชั้นจะรีบไปรีบมานะ
แล้วป๊อปก็รีบไปรับฟาง...ภายในห้องจึงเหลือแค่ 2 คน
แก้ว: (ละเมอ) นายทิ้งชั้น ฮือๆๆ นายทิ้งช้าน
โทโมะ: (โผกอดแก้วอย่างรู้สึกผิด) ฮึก ชั้นไม่ทิ้งเทออีกแล้ว ฮือๆๆ ชั้นจะไม่ทิ้งเทออีกแล้ว
แล้วโทโมะก็เผลอหลับไป
แก้ว: อืม ปวดหัวจัง อ๊ะ ใครมานอนกอดชั้นเนี่ย
หลังจากที่แก้วพลิกตัวคนที่นอนกอดเทอแก้วก็ถึงกับอึ้ง
แก้ว: วะ.. ไวท์ เอ่อ..โทโมะ นี่ นะ นายปล่อยชั้นซิ
โทโมะ: อืม อ้าวฟื้นแล้วเหรอ?
แก้ว: อืม แล้วนายจะปล่อยชั้นได้ยังเนี่ย “โทโมะ”
โทโมะ: (ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้) หือ ใคร...ใครคือโทโมะ นี่เทอกล้าแอบมีกิ๊กจนแอบเก็บมาฝันเลยเหรอ เชอะ งอลละน๊ะ
แก้ว: นี่ นายเป็นไรเป็นบ้าไรเนี่ย ถ้านายไม่ได้ชื่อโทโมะแล้วนายชื่อไรละ??
แล้วโทโมะก็เลื่อนหน้าเข้าไปไกล้ๆแก้วจนปากเกิบชนกัน เสียงลมหายใจร้อนๆของโทโมะทำให้แก้วถึงกับใจเต้นแรง
โทโมะ: (กระซิบเบาๆ) ก็ชื่อไวท์ไง ขอโทดนะที่ผิดสัญญาแต่ ตอนนี้ชั้นจำเรื่องของเราได้แล้วนะ
หลังจากที่โทโมะสารภาพว่าตนจำเรื่องทุกอย่างได้แล้ว แก้วถึงกับโผเข้ากอดโทโมะทั้งน้ำตาอย่างดีใจ
แก้ว: นะ นายจำชั้นได้แล้วใช่มั๊ย นายจะไม่ทิ้งชั้นแล้วใช่มั๊ย ฮือๆๆ นายจะ...
แก้วยังพูดไม่จบโทโมะ ก็จูบแก้วอย่างอ่อนโยนแทนคำตอบของคำถามที่แก้วถามทั้งหมด
โทโมะ: รู้คำตอบแล้วใช่มั๊ย...
แก้ว: อะ อืม
แล้วป๊อปก็เคาะประตู ก่อนที่จะเปิดเพื่อเข้ามาคุยกับคนที่อยู่ในห้อง
ป๊อป: ไอ้โมะ ชั้นพาฟางมาแล้ว
ฟาง: แก้วแกเป็นไงบ้างอะ
แก้ว; อืมไม่เป็นไรแล้ว
โทโมะ: งั้นพวกเรารีบลงไปข้างล่างเหอะเดี๋ยวชั้นทำอาหารให้กิน แล้วก็ทำโจ๊กให้เทอด้วย (ว่าแส้วก็เขกหัวแก้วอย่างหมั่นใส้)
แก้ว: โอ้ย นี่ ชั้นเจ็บนะ แคกๆ แคกๆ (อ๊ะ มีเลือดอีกแล้วทำไงดีละ) อะ เอ่อ พวกนายลงไปก่อนเหอะ เดี๋ยวชั้นเข้าห้องน้ำแล้วตามไป
โทโมะ: อืม ชั้นรอนะ
แก้ว; (พูดเสียงดัง) ไม่ต้อง...เอ่อ.. คือ ไม่ต้องก็ได้ นายไปทำโจ๊กรอชั้นละกัน ชั้นหิวแล้วเดี๋ยวลงไปจะได้ทานเลย
โทโมะ: อืม ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยนะ ปะ ป๊อป ฟาง
ป๊อป/ฟาง: อืม
...แล้วทั้ง 3 ก็ลงไปข้างล่าง
แก้ว: (พูดคนเดียว) จะไหวมั๊ยนะอีกตั้ง 3 วัน แล้วเราจะบอกกับทุกคนยังไงดีละเนี่ย เฮ้อ...
หลังจากที่ล้างคราบเลือดแล้วก็ลงมาชั้นล่าง
โทโมะ: ไปนานจัง อะ เสร็จแล้ว
แก้ว: อืมขอบใจนะ
โทโมะ: คืนนี้ให้ฟางนอนเป็นเพื่อนนะ
แก้ว: ไม่ต้องก็ได้
โทโมะ; แต่เทออยู่บ้านคนเดียวนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นแล้วจะทำไง คอนเสิร์ตก็จะเริ่มอีกแค่ 3 วันเองนะ รักษาตัวหน่อยซิ งั้นวันนี้เรานอนนี่หมดเลยละกัน ฟางนอนกับแก้ว ส่วนชั้นกับไอ้ป๊อป จะนอนล่างนี่และ
ป๊อป: เฮ้ย เกี่ยวไรด้วยว้า
โทโมะ; เอาน่า เงียบไปเลย
ฟาง; กินเส็ดยังแก้ว
แก้ว: อืม ชั้นง่วงแล้วอะ
ฟาง: งั้นเราไปนอนกันดีกว่า
แก้ว: อืม
โทโมะ: ฟางถ้าแก้วเป็นไรก็เรียกชั้นได้นะ
ฟาง: อืม กูดไนท์ทุกคน
ป๊อป/โทโมะ: อืม เช่นกัน
....เช้าแล้วๆๆๆๆ....
ฟาง: แก้ว ชั้นกลับละนะ
แก้ว: อืม ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวแม่ก็กลับแล้ว
โทโมะ: ถ้ามีไร ก็โทรหาชั้นนะแก้ว
แก้ว: อืม
โทโมะ: ชั้นเป็นห่วงเทอมากนะ ชั้นไปละ อีก 2 วันเจอกัน ชั้นมารับนะ บายแก้ว รักษาตัวด้วย
แก้ว: อืม บาย ทุกคน ขับรถกลับดีๆนะ
แล้วว ทั้ง 3 คนก็กลับหมดแล้ว
แก้ว: (พูดกับตัวเอง) ชั้นจะทำวันนั้นให้ดีที่สุด และจะไม่ทำให้ เพื่อนๆ ผิดหวัง งานคอร์นเสิร์ตจะต้องออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด...
แก้วพยายามพูดปลอบใจตัวเอง ทั้งที่ใจกลับรู้สึกกลัวว่าวันนั้น จะเกิดอะไรขึ้นกับเทอ...
เอาใจช่วยด้วยนะ เม้นด้วย