Bad boy แบดบอยติดรัก ฉบับเอนซี

“ใช่ ไปเถอะ”ชั้นยิ้มก่อนจะไปแต่งตัว เขาลือกให้ชั้นใส่ชุดสีขาว ไม่มีแขน กระโปรงบานสั้นประมาณหัวเข่า ใช้รูดซิบเอา ชั้นใส่รองเท้าเสร็จก็หวีผมแล้วก็ออกจากห้องพร้อมกับบิสกิส ขั้นรถเสร็จบิสกิสก็ขับรถไปชั้นไปไหนก็ไม่รู้ แต่เวลาเดินทางประมาณ2ชม. ถนนมืดเหมือนเป็นเขาอะไรสักอย่าง ดูน่ากลัวๆอย่างไงไม่รู้ ไม่มีรถแล่นไปมาเลย นานๆจะสวนทางกับรถสักคัน ชั้นมองหน้าบิสกิส
“ที่นี่ที่ไหนหรอ”ชั้นถามขึ้น
“เขาระเบียง”
“พามาทำไมหละ”ชั้นถามขึ้น
“พามา....จุด จุด จุด”เขาลากเสียงแล้วจอดรถตรงพรงหญ้าทึบๆ ฟ้าก็มืด ตอนนี้เวลาประมาณเที่ยงคืนครึ่ง ชั้นมองหน้าบิสกิสแล้วจับมือเขาอย่างกลัวๆ
“ชั้นกลัวนะ ไปที่อื่นเถอะ อย่าเล่นอะไรแบบนี้สิ”
“ไม่ได้เล่น ที่นี่เป็นบ้านเก่าชั้น แต่ถูกสั่งรื้อไปเมื่อ16ปีที่แล้ว เลยกลายมาเป็นหญ้าแบบเนี้ย”เขาพูดแล้วยิ้ม
“วิวสวยไหมหละ เห็นดาว เห็นหน้าผา”เข้าพูดแล้วมองหน้าชั้น ชั้นหันมองท้องฟ้าแล้วยิ้มเคลิ้มไปกับภาพ เค้าเอาหน้าเข้ามาใกล้ชั้น ชั้นหันไปมอง เค้าจูบชั้นลงมาที่ปากอย่างเบาๆ ชั้นและเขาแลกลิ้นแลกเลือดกันอย่างดูดดื่ม บิสกิลย้ายตัวมาทับชั้นที่เบาะแล้วก็คร่อมชั้นไว้ก่อนจะเอนเบาะลงนิดหน่อยให้พอเอนๆ ชั้นเคลิบเคลิ้ม บิสกินถอดกางเกงตัวเองออก อีกแล้วใช่ไหม ชั้นนึกในใจแล้วถอนจูบออกก่อนจะมองหน้าบิสกิส
“เล่นพิเรนอะไรของนาน ถ้ามีคนผ่านมาจะทำยังไง”
“ตรงนี้ไม่มีคน มีเวลาบิสกี้เครียดชั้นก็เครียด มันก็ขับมานอนที่นี่ยันเช้านั่นแหละ ไม่มีใครผ่านเข้ามาในนี้เลย”
“อายเจ้าป่าเจ้าเขาบ้างสิ”
“เจ้าป่าเจ้าเขาเค้าเต็มใจที่เราสองคนรักกัน มันไม่เห็นจะผิด”
“นายนี่นะ”ชั้นพูดจบบิสกิสก็ถอะกางเองไปไว้ที่เบาะคนขับก่อนจะจูบย้ำๆที่ปากชั้นแล้วกอดไว้แน่น และเขาก็เลิกกระโปรงชั้นขึ้น ค่อยๆล่นกางเกงชั้นในชั้นลงช้าๆแล้วก็อุ้มชั้นพลิกขึ้นด้านบน
“งานนี้ชั้นยกให้เธอจัดการ ถ้าชั้นจัดการมันลำบาก”ถึงแม้ช้นไม่ค่อยเข้าใจแต่ชั้นก็ยิ้มรับแล้วเริ่มจัดการเพลงรักยามดึกดื่น ฟ้ามืดมัว ชั้นใส่ดรีกรีเต็มที่เพราะรู้สึกว่าเริ่มจะชินบ้างแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เจ็บ บิสกิสลูบมือไปตามเสื้อผ้าของชั้นแล้วดึงหน้าชั้นลงมาจูบ ชั้นจูบเขาเบาๆแต่เขากลับจูบชั้นแรงๆ ชั้นรู้สึกว่าอยากสัมผัสหน้าอกล่ำๆของเขาเลยปลดกระดุมเสื้อของเขาแล้วลูบไล้มือไปมาจนเคลิ้มบิ๋วไปตามอารมณ์รัก
2 เดือนผ่านไป
“บิสกิส ปล่อยสิ ฮะๆๆ”ชั้นยิ้มไปขำไปกับบิสกิสที่กำลังกอดชั้นแล้วจูบลงที่แก้มเบาๆ
“กลับบ้านกันนะ”บิสกิสพูดขึ้น ชั้นพยักหน้า ตอนนี้เราอยู่ชายทะเล เมื่อชั้นขึ้นรถไปบิสกิสก็ขับรถออกอย่างช้าๆ
“วันนี้ชั้นจะพาเธอไปหาแม่ชั้น”ชั้นช็อคมากๆเมื่อได้ยิน
“ทำไมหละ”ชั้นถามทั้งๆที่ยังตกใจ
“เพราะว่าเธอต้องแต่งงานกับชั้น ต้องคุยกับแม่ชั้นสิ เรารู้จักกัน4เดือนแล้วนะเคมี เธอยังไม่รู้จักแม่ชั้นเลย”ชั้นยิ้มแล้วนั่งพิงเบาะหลับไป
ณ บ้านบิสกิส
ว้าวววว บ้านหลัวใหญ่โตดูหรูหรา มีสระน้ำ มีคนต้อนรับเป็นอย่างดี ใหญ่ยิ่งกว่าบ้านลิปอีกนะ เอ๋ พูดถึงลิปเป็นไงบ้างนะกับข่าวเก้งกวางอะไรนั่น เฮ้อ...!! ชั้นเดินจูงมือบิสกิสเข้าไปในตัวบ้านอย่างกล้าๆกลัวๆ แม่บิสกิสจะดุขนาดไหนเชียวนะ
“สวัสดีครับแม่”บิสกิสเดินไปกอดผู้หญิงค่อนข้างมีอายุและได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของค่ายดาโมไดคนเก่า ท่านอยู่ในชุดสีฟ้าเข้มแล้วมองชั้นตาเขมง
“นี่ไงครับคนที่เป็นข่าวกับผม เค้าเป็นแฟนผมเองครับแม่ วันนี้เลยพามาให้แม่ดูตัว”ชั้นเดินเข้าไปไหว้ที่ตักของท่านยิ้ม ท่านมองแล้วยิ้มตอบบางๆแต่ทำหน้าสงสัยแปลกๆ
“ออย ไปหาน้ำหาท่ามารับแขกสิ ยืนมองอะไร”แม่ของบิสกิสสั่งคนรับใช้ ชั้นเห็นก็นึกเกรงใจเลยอาสาไปเอง
“ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวหนูไปเอาเองก็ได้คะ”ชั้นวางกระเป๋าไว้ที่ตักของบิสกิสแล้วเดินไปที่ครัว
Biskis talk
ผมยิ้มให้กับแม่แล้วมือดันไปทำกระเป๋าเคมีตก กระเป๋าอ้าออกมีทั้งขนม ผ้าอนามัย ใช่เธอเป็นรอบเดือนอยู่ แล้วก็กระเป๋าสตางค์ที่อ้าออก มีรูปภาพเต็มไปหมด แม่เห็นก็รีบหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาดูก่อนจะลมจับทันที
“แม่ครับ แม่ๆๆ ออยเอายาดมมาให้แม่เร็ว”ผมร้องเรียกสาวใช้ในบ้านอย่างไว สาวใช้วิ่งกันพล่าน
“ท่านเป็นอะไรไปบิสกิส”เคมีวิ่งออกมาแล้วก็มาพัดแม่ของผม
“ท่านดูกระเป๋าสตางค์เธอแล้วก็เป็นแบบนี้”
“กระเป๋าชั้นก็ไม่มีอะไรผิดปกตินะ มีรูปชั้นตอนเด็กๆกับพ่อที่ไม่มีตัวตนแล้วก็ชั้นกับนาย”เคมีพูดขึ้น ผมพยักหน้ารับก่อนจะช่วยกันพัดแม่
เย็น
“แม่ครับ”แม่ฟื้นขึ้นมาก็ดูซึมๆ เคมีมาคอยนวดท่านตลอดเวลา
“เคมี บิสกิส”แม่เรียกชื่อเราสองคน ผมมองหน้าแม่แล้วเลิกคิ้ว
“เลิกกันได้ไหม”คำพูดของแม่ทำให้ผมแทบคลั่ง เคมีถึงกับมองหน้าชั้นทันที
“ทำไมหละแม่”ผมลุกขึ้นยืนถามแม่
“แม่มีเหตุผล เธอสองคนรักกันไม่ได้ เข้าใจไหม เธอมันจนเคมี ส่วนลูกชั้นมันรวย”แม่กำลังสื่ออะไรกับผมอยู่ ผมเข้ามาดึงแขนเคมีไวแนบกาย
“แม่อย่าเห็นค่าคนที่ฐานะสิครับ แม่เคยบอกผมไม่ใช่หรอว่าไม่ให้ผมมองคนที่เงินทอง แล้วทำไมวันนี้แม่กลับทำเอง”ผมพูดขึ้น แม่ทำท่าจะเป็นลมไปอีกครั้งแต่ผมดึงมือแม่ไว้
“แกเชื่อแม่สักครั้งเถอะบิสกิส”
“ผมเชื่อแม่มาโดยตลอด แต่เหตุผลนี้มันไม่ใช่นะแม่”
“ทำไมมันจะไม่ใช่หละ”
“แม่ไม่มีเหตุผล ยังไงผมก็ไม่เลิก”ผมกระแทกเสียง
“แกต้องเลิก”
“ผมไม่เลิกแม่ได้ยินไหม!!”
“แกต้องเลิก...บิสกิส”เสียงของพ่อผมดังมาจากด้านหลัง
“พ่อ...พ่อไม่มีสิทธิ์ยุ่งเรื่องของผม”
“แกมันก้าวร้าวกว่าเดิมเยอะเลยนะ”
“ผมจะก้าวร้าวแล้วไง ผมมันไม่ใช่ไอ้บิสกี้ลูกรักพ่อนะ ผมบิสกิส พ่อจำไว้ว่าผมคือบิสกิส ลูกชายคนที่พ่อเคยคิดจะฆ่า แต่คนที่ตายกลับเป็นลูกโปรดของพ่อเอง”ผมพูดขึ้นแล้วยกไม้ยกมือ
“เรื่องนี้ไม่ใช่ประเด็นในตอนนี้ ประเด็นตอนนี้คือแกต้องเลิกกับหนูน้อยคนนี้”
“ทำไมพ่อกับแม่ไม่เข้าใจผม เคมีจนแล้วไง เค้าก็เป็นคน มีศักดิ์ศรีของความเป็นคน ไม่เหมือนบางคนที่มีเงินมีทองแต่ศักดิ์ศรีไม่ใช่คน!!”ผมหันไปมองทางพ่อตัวเอง
“บิสกิส!!”พ่อทำท่าง้างมือ ผมเตรียมตัวรับอย่างดี
“คุณ อย่าคะ“แต่แม่ห้ามเอาไว้
“ที่แม่ห้ามลูกไม่ให้คบกับเคมีก็เป็นเพราะ.....”
“เพราะเคมีเป็นน้องสาวแท้ๆของแก”หะ..!! ผมถึงกับช็อค น้ำตามันไหลอยู่ในใจ อย่างจะไหลออกมาแต่ต่อหน้าพ่อผมจะไม่มีทางให้พ่อเห็นน้ำตา เคมีคือน้องสาว...งั้นหรอ
“ลืมไปแล้วหรอลูกว่าบ้านเรามีพี่น้องทั้งหมด3คน มีลูก บิสกี้ แล้วก็ลูกชิด แต่ลูกชิดหายตัวไปตั้งแต่1ขวบ ในตอนนั้นลูกชิดกำรูปของพ่อและเขาเดินหายออกไปจากบ้านเรา และรูปนั้นตอนนี้มันอยู่ในกระเป๋าของเคมี คิดว่าจะเป็นใคร ถ้าไม่ใช่เคมี”แม่บรรยายให้ผมฟังจนผมนึกถึงน้องสาวที่ผมรักมากที่สุด หลังจากบิสกี้ตายไปผมก็มีน้องสาวคนเดียวที่รักและเลี้ยงดูมาตลอด แต่และแล้วน้องก็หายตัวไปจนเหลือแต่ผมที่ต้องทนรับภาระคนเดียว ผมถึงกับหันไปมองหน้าเคมี เคมีมองหน้าชั้น น้ำตาไหลเอ่อออกมาก่อนจะวิ่งหนีออกจากห้องแม่ผมไปทันที
“เคมี”ผมมองหน้าพ่อและแม่ก่อนจะวิ่งไล่ตามหลังเคมีไป
“เคมี เคมี”ผมวิ่งไปดึงมือเคมี เคมีหันมามองทั้งน้ำตา ผมดึงเคมีมากอดไว้แน่น แค่มีผลักผมออก
“บิสกิส...ฮึกๆ เราเป็นพี่น้องกันนะ อย่าทำแบบนี้อีกเลย”เคมีพูดจบก็วิ่งไปโบกรถกลับบ้านอย่างเร็ว
Keame talk
ชั้นกลับมาถึงบ้านก็นั่งร้องไห้อย่างหนัก ชั้นทำใจไม่ได้จริงๆที่คนที่ชั้นรักมากถึงมากที่สุดจะมาเป็นพี่ชายของชั้น ชั้นพยายามทำให้ตัวเองไม่เชื่อและลืมเรื่องทั้งหมดแต่มันก็ทำมได้ ชั้นนึกไปถึงตอนที่เรารักกัน ถึงตอนที่เรามีความรู้สึกดีดีให้กันแล้วทันเจ็บ พี่น้องแท้ๆ แท้ๆ งั้นหรอ ชั้นร้องไห้อย่างหนัก ไม่เคยคิด ไม่เคยคาดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับความรักของเรา ชั้นเก็บข้าวของใส่กระเป๋า คิดว่าจะหนีไปไหนก็ได้ให้ไกลที่สุดเท่าที่ตอนนี้จะทำได้เพื่อจะได้ทำใจ  ก๊อกๆ เสียงคนเคาะประตูบ้านชั้น ชั้นไม่อยากเปิด ชั้นไม่สนใจเสียงใดๆทั้งสิ้น เก็บข้าวเก็บของอย่างเดียวจน แกร่ก ลูกบิดถูกเปิดออก เป็นลิปที่เดินเข้ามา เมื่อเห็นชั้นร้องไห้ลิปก็ปรี่เข้ามาจับไหล่ชั้นทันที
“บิสกิสมันทำอะไรเธออีก”ลิปถามเสียงแค้น
“ไม่ ฮือๆ บิสกิสไม่ได้ทำ”
“แล้วใครทำเธอเป็นแบบนี้”
“ไม่มี ฮือๆๆ มีแต่ชั้น ชั้นทำตัวชั้นเอง”ชั้นร้องไห้ บิสกิสมองหน้าชั้นเพื่อจะหาความหมาย
“ชั้นกับบิสกิส เราเป็นพี่น้องกัน ฮือๆๆ”ชั้นร้องไห้ควรครางแล้วกอดลิปแน่น
“พี่น้อง....หมายความว่าไง”ชั้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้ลิปฟังก่อนที่ลิปจะเช็ดน้ำตาชั้น
“แล้วเธอจะไปไหน”
“ไปไหนก็ได้ที่ไกลที่สุด ชั้นต้องการทำใจ”
“ไปกับฉันไหม”
“ไปไหน”
“ไปทำใจเธอให้สมบูรณ์”
1ปีผ่านไป ชั้นไร้ซึ่งการติดต่อจากบิสกิส ตอนนี้ชั้นอยู่บนดอยที่ดูเหมือนว่าจะห่างไกลจากผู้คนมาก และเชื่อว่ายากต่อการตามหา ต่อให้หลบเจ้าหนี้แล้วมาอยู่บนนี้เจ้าหนี้ก็หาไม่เจอแน่ๆ ชั้นมองฟากฟ้าแล้วสูดอากาศรับลม และมีเพียงลิปคนเดียวที่ไปมาหาสู่บ้านชั้น
“เคมี กินอะไรยัง นี่ชั้นซื้อขนมมาฝาก เค้กร้านเบเกอรี่แม่ชั้นที่กรุงเทพ”
“น่ากินจัง”บ้านบนดอยที่แสนกว้างใหญ่เป็นบ้านที่ลิปซื้อไว้ตั้งแต่หนุ่มๆ
“กินสิ”
“เคมี”ลิปเรียกชั้นเสียงแผ่ว
“ว่าไง”
“เธอจะอยู่แบบนี้อีกนานไหม”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เศร้าอ่ะ ร้องไห้ แงแง คนแต่งยังร้องเลย แล้วคนอ่านร้องไหมเนี้ย
เดี๋ยวอัพให้อีกนะ ชดใช้ที่ทำตัวผิดไป ไม่ยอมอัพหลายวัน แงแง
มีใครคิดถึงบ้างป่าวเนี้ย T^T muah!!