Bad boy แบดบอยติดรัก ฉบับเอนซี

“ทำไมไม่แก้ผ้า...”โรคจิตสุดๆ ไอ้บ้า

“นายบอกแค่ให้นอน”

“เธอต้องมีอะไรกับชั้น แก้ผ้า ไม่งั้นจะยกโทรทัศน์เขวี้ยง”โห...ทำไมต้องยอมด้วยหละ เออ ก็ได้...!!

“เชอะ”ชั้นถอดเสื้อกล้ามออกช้าๆแล้วถอดชุดในตัวออกจนหมด บิสกิสยืนกอดอกมอง ชั้นเอาผ้าห่มมาคลุมแก้อาย

“น่ารักมาก”บิสกิสพูดจบก็ถอดของตัวเองบ้างแล้วค่อยๆพุ่งลงมาจูบชั้น จูบอย่างหนักแน่นและเอาลิ้นมาเกี่ยวพันก่อนจะแทรกตัวมาอยู่ในผ้าห่มและลูบแขนลำตัวชั้นจนทั่ว ก่อนจะระดมจูบไปตามซอกคอเม้มจนเกิดรอยแล้วลากปากไปที่หน้าอกชั้นพร้อมโลมเลียจนขนลุก มือก็กวาดไปตามหน้าท้องของชั้น ชั้นรู้สึกเสียวหวิวๆอย่างบอกไม่ถูก ไม่นานบิสกิสก็เริ่มกิจกรรม แต่มันไม่ใช่บิสกิสคนเดิม เพราะเค้าใส่ดรีกรีเต็มที่โดยไม่ห่วงชั้นบ้าง ชั้นเจ็บนะ T^T ฮือๆๆ ชั้นขยำหัวบิสกิสเต็มแรงกะว่าจะให้เค้าเจ็บจะได้เบาแรงแต่ยิ่งขยำเค้ายิ่งใส่เต็มสูบจนใจชั้นจะวาย

“แฮ่กๆๆ”เค้าหอบเหนื่อยเป็นระยะๆ ชั้นก็หลับตาปี๋ยอมโดนรุกรานออกเสียงครางเป็นบางเวลาแล้วก็รับความรู้สึกที่ถูกจูบ ถูกโลมเลีย ถูกเม้ม และความรู้สึกอื่นๆที่ชั้นคิดว่ามันคือความรักของชั้นกับเขา แต่บิสกิสในตอนนี้แม้จำยังจำชั้นไม่ได้ แล้วเค้าจะรู้สึกแบบชั้นไหม

เย็น

บิสกิสนอนหลับอยู่ข้างชั้น มือนึงกอดชั้นไว้ ร่างเราสองคนอยู่ใต้ผ้าห่ม ชั้นนอนไม่หลับได้แน่นอนคิดอะไรไป ชั้นอยากได้เค้าคนเดิมกลับคืนมา แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้เค้าจะเป็นอะไร ยังไงชั้นก็รักเคาอยู่ดี แม้ว่าเค้าจะจำชั้นไม่ได้ แต่ขอให้เค้ารักชั้นก็พอแล้ว ชั้นมองหน้าเค้าที่หลับอยู่ นอนตะแคงข้างกอดชั้นไว้แล้วเอาคางวางบนไหล่ของชั้น ลมหายใจอุ่นๆของเขาโรยรินลงบนซอกคอของชั้นอย่างเฮื่อยๆ จนชั้นหายใจไปตามจังหวะการหายใจของเขา จู่ๆน้ำตาของชั้นก็ไหลนองออกจากดวงตาทั้งสองข้าง  ชั้นหันหน้าหนีก่อนที่จะร้องหนักกว่าเดิม น้ำตาของชั้นไหลไปหยดลงบนใบหน้าของบิสกิส ทำให้ร่างที่หลับอยู่ลืมตาขึ้นช้าๆ และมือเรียวก็เอื้อมมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าชั้น

“ร้องไห้ทำไม”คำถามนี้ทำใหห้ชั้นร้องหนักกว่าเดิม เค้ารักชั้นหรือเปล่า ชั้นอยากรู้

“บิสกิส นายจำชั้นไม่ได้จริงๆหรอ”ชั้นหันไปถามเขาที่กำลังนอนมองหน้าชั้นนิ่ง

“ใช่ ชั้นจำเธอไม่ได้ แต่ชั้นรักเธอนะ”คำพูดนี้ทำให้ชั้นอยากกอดเขาไว้นานๆแต่ไม่ทันที่ชั้นจะได้ทำ เขาก็โอบกอดชั้นไว้แทน น้ำตาชั้นไหลแรงยิ่งกว่าน้ำตก

“ไว้ใจชั้น และจำไว้ว่าชั้นรักเธอเสมอ ขอแค่เธอเชื่อใจ แล้วทุกอย่างจะดีเอง”นายยังไม่เปลี่ยนคือนายชอบทำให้ชั้นงง

“ชั้นไม่เข้าใจ”ชั้นสะอื้นแล้วกอดเค้าไว้

“ชั้นรักเธอ เธอเข้าใจใช่ไหม”

“ฮือๆๆ บิสกิส ชั้นก็รักนาย”ชั้นกระชับกอดเค้าแน่นแล้วร้องไห้ออกมา มือเล็กของชั้นเอื้อมไปแตะหลังของเขาเบาๆ บิสกิสบรรจงจูบลงมาบนริมฝีปากของชั้นอย่างอ่อนโยนไม่มีลิ้นมายุ่งเกี่ยวก่อนที่เขาจะถอนจูบออกแล้วดันหัวชั้นไปซบที่หน้าอกของเขา

“นอนซะนะ อย่าคิดมาก”จบคำพูดนั้นชั้นก็หลับคาอกของบิสกิสไปเลย

ดึก

ชั้นลืมตาขึ้นมาก็ไม่เจอบิสกิสแล้ว ห้องดูสะอาด ชั้นเข้าห้องน้ำอาบน้ำเสร็จออกมาก็แต่งตัว ออกไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น ห้องดูสะอาด เศษกระจกไม่มี ชั้นรู้สึกว่าหิวมากเลยเดินลงไปหาของกิน ชั้นเข้าไปในห้างที่เดิมไปหาอาหารแช่แข็งกิน ดันไปเจอบิสกิสกำลังเลือกดอกไม้อยู่ก็นึกยิ้มขึ้นมาทันที เขินจัง เค้าจะซื้อมาให้ชั้นหรอ ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ ฮิฮิ ชั้นแอบดูเค้าตลอดเวลา จากที่หิวๆกลับกลายเป็นอิ่มในรักทันที บิสกิสเลือกซื้อกุหลาบสีแดงเป็นดอกปลอมทั้งหมดประมาณ30ดอก เยอะจัง รักตายเลย บิสกิสถือไปที่โซนจัดดอกไม้ พนักงานทำการจัดตามคำสั่งของบิสกิส บิสกิสให้ห่อฟลอยสีเงินแล้วก็ยืนเขียนการ์ดอยู่ ชั้นยิ้ม เมื่อเห็นบิสกิสจ่ายเงินเสร็จก็วิ่งไปหลบตรงร้านหนังสือ แล้วก็รีบวิ่งไปที่โรงแรมรอบิสกิส รอแล้วรอเล่าเค้าก็ไม่มา รอจนรู้สึกหิวอีกครั้ง ชั้นเดินลงไปอีกครั้ง ไปในห้างก็ไม่เจอ จนชั้นเริ่มหวั่นใจว่าเค้าไม่ได้เอาดอกไม้ให้ชั้น ชั้นเดินไปถามคนจัดดอกไม้

“พี่คะ ไม่ทราบว่ารู้จักบิสกิสใช่ไหมคะ”ผู้จัดการดาโมไดซะอย่าง

“อ๋อ รู้คะ เมื่อกี้มาซื้อดอกไม้”

“อยากถามว่าเค้าเขียนการ์ดว่าไงบ้างคะ”

“เอ่อ....ก็เห็นไม่หมดนะคะ แต่เห็นว่า รักนะ แล้วก็ส่งไปให้คนที่ชื่อพิ้งค์ หรือ พริตอะไรสักอย่างหนะคะ ไม่ได้เพ่งดู”ชัด...!!

“ขอบคุณนะคะ”ชั้นเดินน้ำตาคลอออกจากตรงนั้นแล้วเดินออกไปนอกห้อง มองไปรอบๆก็เห็นบิสกิสกำลังเปิดกระจกรถคุยกับผู้หญิงชุดสีขาวหน้าตาดีอยู่

“ขึ้นมาสิ”ชั้นเดินไปใกล้ๆพอได้ยินเสียง

“จะดีหรอ ไม่กลัวเป็นข่าวแน่นะ”

“ไม่อ่ะ ขึ้นมาเลย”

“ไหนบอกมีของจะให้พิ้งค์ไง”คนนี้นี่เองที่ชื่อพิ้งค์ ชั้นแอบเปิดประตูรถปิดกิสแล้วเข้าไปนั่งก่อนจะปิดประตูเบาๆ บิสกิสหันมามอง แต่ชั้นก้มลงไปอยู่ด้านล่างแล้ว มือยาวของบิสกิสเอื้อมมาหยิบดอกไม้ด้านหลังที่เพิ่งไปจัดมาให้หญิงสาวที่ชื่อพิ้งค์

“อุ้ยยยย เขินๆๆ ขอบคุณนะบิสกิส ป่ะ งั้นเราไปกัน”ของแค่นี้ทำให้เธอยอมได้ขนาดนี้เลยหรอ ชั้นเหวี่ยงแทบบ้า บิสกิสขับรถออกไป (แล้วทีเธอหละ แหมมม ไม่มีอะไรให้ก็ยอม ฮ่าๆๆๆ)

“เป็นไง เรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว”บิสกิสถามขึ้น

“นี่จำไม่ได้เลยหรอ”

“จำไม่ได้หนะสิ”

“ปี3แล้ว”

“ตั้งใจนะ อีกปีเดียวเอง”

“อื้ม จะตั้งใจนะ”

“นู่นๆๆ โรงแรมอยู่นู่น”โรงแรม!! สาวชุดขาวชี้ทางไปโรงแรม เดอะเมจิค ชั้นนั่งร้องไห้อยู่เบาๆ

“บิสกิส ได้ยินเสียงสะอื้นของใครไหม”

“เฮ้ย อย่าพูดงี้สิ ไม่เห็นได้ยินเลย”

“พิ้งค์ได้ยินนะ”เสียงชั้นเองแหละ

“ฟังดีๆสิ ได้ยินป่ะ”

“ได้ยินแล้ว เสียงใครว่ะ”บิสกิสมองหา ชั้นค่อยเด้งขึ้นมาจากด้านล่างแล้วนั่งบนเบาะหลังทั้งน้ำตา

“กรี๊ดดดดดดดด ผีหลอก”

“ผีๆๆๆ”บิสกิสกอดกับหญิงสาวกลม จนชั้นรีบเปิดประตูลงไปด้วยความโมโห ชั้นมองหารถจะโบกกลับบ้าน

“เคมี”บิสกิสวิ่งออกมาจากรถแล้วคว้าไหล่ชั้นไว้

“ปล่อย อย่ามายุ่ง”

“เคมี เธอฟังชั้นก่อนสิ”

“มันมีอะไรให้ชั้นฟังอีก”

“ก็เธอเป็นซะอย่างี้ไงหละ เราถึงไม่เข้าใจกันหนะ!!”บิสกิสกระแทกเสียงจนชั้นหยุดนิ่ง น้ำตาไหลเพราะกลัวเค้า อีกใจก็เพราะว่าเจ็บ

“ชั้นเป็นอย่างงี้แล้วมันอย่างไง ก็สิ่งที่นายทำมันยังไม่พออีกหรอที่จะให้ชั้นมาฟังคำอธิบายแก้ตัวหลอกๆของนาย”

“ถ้าเธอคิดอย่างงี้ก็ไปเลย ไป!!”บิสกิสกระแทกเสียงจนชั้นน้ำตาไหลรีบวิ่งขึ้นรถเมล์สายอะไรไม่รู้ที่จอดอยู่ตอนนั้นไป น้ำตาชั้นไหลพราก รถเมล์ที่ไม่มีคนแม้คนเดียว ดูเหมือนจะกลับอู่

“น้องคะ คือพี่จะเอารถไปส่งแล้วคะ”กระเป๋ารถพูดขึ้น

“พี่ไปไหนหนูไปด้วย”ชั้นพูดแล้วนั่งเบาะหลังสุดร้องไห้

“น้องโอเคนะคะ”

“โอเคคะ”ชั้นตอบแล้วนั่งร้องไห้ต่อ

Biskis talk

ผมจำตัวเองไม่ได้จริงๆว่าผมพูดอะไรออกไป แต่เมื่อกี้มันไม่เหมือนตัวผมพูด ผมเหมือนว่าอีกตัวตนนึงมันกำลังครอกนำ และแว๊บเมื่อกี้มันเหมือนตัวตนคนเก่าของผมกลับมาอีกครั้ง และมันก็หายไป ถึงผมจะดูบ้าๆบอๆ แต่ผมก็เชื่อว่าผมรักเคมีมาก และผมก็รู้ว่าอดีตตัวผมเคยเป็นอย่างไงมาก่อนเคมีถึงไม่ไว้ใจ แต่ผมตอนนี้ถึงจะบ้าจะบ๊องแต่ผมก็รักจริง และผู้หญิงที่มากับผมก็คือน้องสาวของผม ที่เป็นน้องไม่แท้ แต่ผมก็คิดกับเค้าเป็นน้องเสมอ ไม่เคยคิดเกินเลย ผมเลยไม่อยากบอกเคมี กลัวว่าเคมีจะคิดมาก และผมก็มาส่งพิ้งค์ที่ห้อง พิ้งค์พักอยู่โรงแรมนี้กับแฟน ผมไม่ได้คิดอะไรกับพิ้งค์เลย วันนี้เป็นวันเกิดพิ้งค์เลยต้องซื้อดอกไม้มาให้ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงพูดแรงแบบนั้นออกไปกับเคมีได้ แต่ผมมั่นใจ100%ว่าคนที่พูดออกไปเมื่อกี้ไม่ใช่ผมตอนนี้ แต่มันเป็นผมในอดีตที่จู่ๆก็ผุดขึ้นมา ผมอยากจะเอาร่างแรกของผมออกไปแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะสักวันร่างเก่าของผมก็จะกลับมาเป็นเจ้าของร่างเหมือนเดิม

“บิสกิส ผู้หญิงเมื่อกี้เป็นใครกัน”พิ้งค์ออกมาจากรถแล้วถามขึ้น

“แฟนชั้นเอง พิ้งค์ขึ้นห้องไปเถอะ เดี๋ยวแฟนจะห่วง ฝันดีนะ ชั้นไปก่อน”

“บิสกิส ถ้าแฟนไม่เข้าใจก็ให้โทรมาหาพิ้งค์ได้นะ พิ้งค์จะคุยให้เค้าเข้าใจเอง พิ้งค์เข้าใจหัวอกคนเป็นแฟนดี”

“ขอบใจนะพิ้งค์”ผมพูดจบก็ขับรถออกไปที่โรงแรมโฮมเดย์ นั่งรอนอนรอเคมีจนเช้าแต่เคมีก็ไม่มา จะไปบ้านเคมีก็จำไม่ได้ว่าอยู่ไหน

“โธ่เว้ย ไอ้ร่างหนึ่ง มึงพูดอะไรออกมาว่ะ”ผมด่าร่างตัวเอง

“ขอโทดเว้ย มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ”ร่างหนึ่งตอบผมกลับมาอย่างปาฏิหาริย์

“แกตอบได้”

“แกพูดสิ พูดสิว่ะ โธ่”ดูเหมือนว่าร่างของผมตอนนี้จะแปลกไปจากเดิม เริ่มมีไอ้เจ้าร่างหนึ่งเข้ามาแทรกเป็นระยะ ผมไม่อยากให้ไอร่างหนึ่งมันมาเอาร่างผมไปครอกนำอีก ผมจะไม่กินยา ไม่กินของบำรุงอะไรทั้งนั้น ผมขับรถไปที่ตึกดาโมไดแล้วขึ้นไปนั่ง โทรไปหาลิปให้มาพบ

“ขออนุญาติ”

“นั่ง”ผมบอกลิปที่เข้ามาในชุดสูตรสีดำ ลิปนั่งลงแล้วมองผมแปลกๆ

“รู้ไหมว่าเคมีไปไหน”

“นายทำอะไรเคมี”ลิปกระแทกโต๊ะอย่างแรงจนผมก็ตกใจ

“ชั้นถามว่าเคมีไปไหนไม่ใช่ให้นายมาย้อน อย่าลืมสิว่าชั้นเป็นเจ้าของค่าย นายไม่มีสิทธิ์มาขึ้นเสียงใส่”ผมมองหน้าลิป

“ถ้านายไม่ตอบ ชั้นก็จะไม่บอกว่าเคมีอยู่ไหน”

“ก็ได้....ชั้นทะเลาะกับเคมี เรื่องอะไรไม่ต้องถาม เพราะถ้าชั้นบอกไปนายก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”ชั้นพูดขึ้น

“กี่รอบแล้วบิสกิส ที่นายทำเคมีเสียใจ ถ้าชั้นเป็นนายไม่มีทางที่ชั้นจะทำผู้หญิงบอบบางแบบนี้เสียใจ”

“ชั้นบอกแล้วใช่ไหมว่านายไม่เข้าใจ บอกมาว่าเคมีอยู่ไหน ไม่งั้นชั้นจะไล่นายออกจากสังกัด”ผมขึ้นเสียง ลิปมองผมอย่างแปลกๆ

“อยู่บ้านชั้น”

“เคมีไปทำอะไรบ้านนาย”

“ไปนอน”

“แล้วก็”

“นั่ง”

“แล้วก็”

“กิน”

“แล้วก็”

“ทำงาน”

“แล้วก็”

“นายเอาเวลาที่ถามชั้นไปตามง้อเคมีให้ได้ก่อนเถอะ”ใช่สิ ผมนึกแล้วรีบลุกจากเก้าอี้ทันที....แต่....

“บ้านนายอยู่ไหน”

“นี่นายจำไม่ได้งั้นหรอ”

“นายไม่ได้สำคัญจนชั้นต้องจำที่อยู่”

“นายความจำเสื่อม”

“ก็ใช่ไง”ลิปส่ายหัวก่อนจะพาชั้นไปที่บ้าน ชั้นเดินเข้าไปเห็นเคมีกำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาหรูๆของลิป ในมือกำลังถักไหมพรม ผมเห็นก็ไม่รอช้าช้อนตัวเคมีขึ้นแล้วรีบพาไปที่รถก่อนจะตื่น แต่คงไม่ทัน เคมีลืมตาขึ้นทันทีเมื่อชั้นอุ้ม เคมีง้างมือต่อยเข้าเต็มที่จนดั้งชั้นแทบหัก เลือดกำเดาพุ่งกระฉูดยิ่งกว่าดูหนังเอ็กซ์ซะอีก โอยยย!!

(keame talk)

ชั้นตกใจขั้นหนักเลยฟาดมือไปโดยไม่ทันระวังทำให้เลือดจากจมูกบิสกิสไหลหยดใส่เสื้อของชั้น แต่บิสกิสยังคงอุ้มชั้นเดินไปต่อเหมือนกับว่าเขาไม่เจ็บ ชั้นรู้สึกผิดนิดๆแต่ก็สมควรแล้วที่โดน ชั้นดิ้นเต็มที่

“ปล่อยนะ บิสกิส ปล่อยสิ”ชั้นพูดขึ้น บิสกิสไม่ยอมปล่อยอุ้มชั้นยัดใส่รถ กลัวชั้นหนีเลยขึ้นไปนั่งทับแล้วปิดประตูก่อนจะล็อคแล้วย้ายไปนั่งฝั่งตัวเองขับออกอย่างไวจนชั้นไม่กล้าเปิดประตู

“เฮอะ”ชั้นอุทานเบาๆก่อนจะนั่งกอดอกมองถนนและไม่ยอมพูด

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ยาวละนะเนี้ยยย อ่านกันให้หายอยากไปเลยนะ ฮิฮิ

ไม่แน่อาจอัพให้อีก ไม่แน่นะ ^^ muah!!