เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ เพื่อนที่ฉันรู้ใจ

ตอนที่ 9
“อะไรนะหมอ ตาบอดหรอ ?”โทโมะถาม
“ครับ อาจจะเป็นถาวรหรือเป็นชั่วขณะหมอก็ยังไม่แน่ใจ
เพราะก่อนตอนที่พวกคุณจะพาผู้ป่วยมาส่งน่ะ โดนของแข็งกระแทกเข้าที่ด้านหลังของศรีษะอย่างแรงเลยใช่มั้ยครับ แล้วส่วนตรงที่โดนกระเเทก มันเป็นด้านตรงข้ามของตาด้วย มันจึงทำให้มีผลกระทบไปถึงประสาทตาน่ะครับ”หมอพูด
“ครับ เข้าใจแล้วครับ”ป็อปปี้พูด
“หมอผ่าตัดตาให้เธอได้มั้ยครับ”โทโมะถาม
“อันนี้ต้องรอดูต่อไปก่อนนะครับ แล้วอีกอย่างตอนนี้ไม่มีดวงตาที่นี้หรอกครับ ต้องรอคนมาบริจาค”หมอพูด
“ก็ผมไงครับ เอาตาของผมปได้มั้ยครับ”โทโมะถาม
“โทโมะ พูดอะไรออกมา หมอก็บอกอยู่ว่าอาจจะไม่ตลอดไป แค่ชั่วคราวก็ได้”ป็อปปี้พูด
“แล้วถ้ามันถาวรล่ะ แก้วจะทรมานแค่ไหน มองอะไรไม่ได้ มองหน้าฉันไม่ได้ มองหน้าพวกแกไม่ได้
แกไม่คิดว่าแก้วจะทรมานบ้างหรอ ? ฉันไม่อยากเห็นแก้วทรมาณ ถ้าทำได้ฉันอยากทรมาณแทนแก้ว”โทโมะพูด
“ผมก็เพิ่งเคยเห็นวัยรุ่นที่รักกันด้วยใจจริงแบบนี้ครั้งแรกนะครับ น่าตื้นตันใจแทนผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ที่เจอคนแบบคุณ”หมอพูดพร้อมรอยยิ้ม
“แต่หมอว่า อย่าพึ่งเสี่ยงเลยดีกว่าครับ แฟนคุณอาจจะแค่ชั่วคราวก็ได้ เดี๋ยวหมอขอตรวจแบบละเอียดๆอีกทีนะครับ”หมอพูด
“ฝากด้วยนะครับคุณหมอ”โทโมะพูด
“ครับ”หมอพูด
จากนั้นทั้งป็อปปี้ เขื่อนและโทโมะก็ออกมาจากห้องของหมอ
“แก้วล่ะ ?”โทโมะถามฟาง
“นอนหลับไปแล้วอ่ะ แก้วพูดอะไรไม่รู้ ใครปิดไฟ ใครปิดไฟ เฟย์ฟางเปิด-ปิดไฟไปสิบกว่ารอบแล้ว
แก้วก็ยังมองไม่เห็น”ฟางพูด
“เรามาคุยกันข้างนอกเถอะให้โทโมะอยู่กับแก้วดีกว่า”ป็อปปี้พูด
“หมายความว่า แก้วตาบอดหรอ ?”เฟย์ถาม
“อืมมม”ป็อปปี้ตอบพร้อมพยักหน้า
“สงสารแก้วจังเลย”ฟางพูด
“เราจะทำไงดี ?”เฟย์ถาม
“คงได้แต่รออ่ะเฟย์”เขื่อนพูด
“คยองเท คยองเทเฟย์จะไปฆ่ามัน”เฟย์พูดแล้วกำลังจะวิ่งออกไป
“เฟย์จะทำอะไร”เขื่อนดึงมือเฟย์ไว้
“ปล่อยมือเฟย์นะเขื่อน เฟย์จะไปฆ่ามัน ไอ้เลว มันทำแก้วตาบอด ฮือๆๆ”เฟย์พูดทั้งน้ำตา
“ถ้าเฟย์ไปฆ่ามัน แก้วจะหายตาบอดหรอ ? ทำไปก็ไม่ดีขึ้นมีแต่แย่ลงนะเฟย์”เขื่อนพูด
“แล้วจะทำไงดี ? จะบอกแก้วมั้ย ?”เฟย์ถาม
“อันนี้ก็ไม่รู้อ่ะ แต่ไอ้โมะบอกว่าไม่อยากให้บอกเพราะกลัวแก้วทำใจไม่ได้”ป็อปปี้พูด
“ฮือออ ทำไมซวยอย่างนี้นะ”ฟางพูด
“เข้าข้างในกันเถอะ”ป็อปปี้พูด
เมือเข้ามาข้างใน
“โทโมะ บอกแก้วสิ บอกแก้วมาว่าโทโมะปิดไฟใช่มั้ย ?”แก้วพูดทั้งน้ำตา
โทโมะก็นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรเลย ถ้าแก้วเห็นแก้วคงจะรู้ว่าโทโมะกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา
“โทโมะอย่าเงียบสิ โทโมะแค่ปิดไฟ ใช่มั้ย”แก้วถามโทโมะอีกครั้งพลางเอามือควานหาโทโมะ
“โทโมะบอกแก้วเถอะ”ป็อปปี้กระซิบ
“แกจะให้ฉันบอกแก้วว่า ฉันไม่ได้ปิดไฟ แต่เธอตาบอด ยังเงี้ยหรอ ?”โทโมะกระซิบตอบ
“ใช่ แกไม่บอกตอนนี้ยังไงแก้วก็ต้องรู้อยู่ดี”ป็อปปี้พูด
“ก็ได้”โทโมะพูดพร้อมกับค่อยๆเดินไปหาแก้ว
“แก้วฟังฉันนะ”โทโมะจับไหล่แก้วทั้งสองข้าง
“อืม”แก้วตอบ
“ฉันไม่ได้ปิดไฟ”โทโมะพูด
“ฮะๆ อย่ามาอำฉัน ฉันไม่เชื่อ”แก้วพูด
“ฉันไม่ได้อำเธอแก้ว ฉันพูดเรื่องจริง”โทโมะพูด
“ฉันตาบอดใช่มั้ย”แก้วถาม
“อืม แต่แค่แปปเดียวฉันถามหมอแล้วหมอบอกอาจเป็นแค่ชั่วคราว”โทโมะพูด
“มันก็แค่อาจจะนิ หมอไม่ได้บอกว่าเป็นแค่ชั่วคราว ต่อจากนี้ฉันจะไม่เห็นหน้านายแล้ว ไม่เห็นหน้าเฟย์ฟาง ไม่เห็นหน้าป็อปปี้เขื่อน ไม่เห็นหน้าทุกๆคนแล้วใช่มั้ย ?”แก้วถาม
“ไม่นะแก้ว เธออย่าหมดกำลังใจสิ”โทโมะพูด
“โทโมะถ้าแก้วมองไม่เห็นอีกตลอดไป โทโมะเลิกกับแก้วนะ แก้วไม่อยากให้ชีวิตโทโมะต้องมาพังเพราะแก้ว”แก้วพูด
“แก้วอย่าพูดเหมือนมันไม่มีโอกาสสิ มันยังมีโอกาสนะ โอกาสที่แก้วจะหาย โอกาสที่แก้วจะมองเห็น”โทโมะพูด
“ต่อให้แก้วมองไม่เห็นโทโมะก็จะอยู่ข้างแก้วตลอดไป ไม่ทิ้งแก้วไปไหน โทโมะพร้อมที่จะอยู่ข้างแก้วเสมอ”โทโมะพูด
“โทโมะ หมอมา”เฟย์พูด
“ว่าไงครับหมอ”โทโมะถาม
“คุณสบายใจได้เลยครับ แฟนคุณเป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้นครับ มีโอกาสหายครับ”หมอพูด
“จริงหรอครับ/จริงหรอค่ะ”ทุกคนพูดพร้อมกัน
“ครับ แต่มันจะนานแค่ไหนนั้นผมไม่ทราบนะครับ คงต้องรอดูต่อไป หมอขอตัวครับ”หมอพูดแล้วเดินไป
“แก้วได้ยินแล้วใช่มั้ย ? แก้วมีโอกาสจะหายนะ”โทโมะพูด
“แต่มันจะนานแค่ไหนกันกว่าฉันจะมองเห็น”แก้วพูด
“นานแค่ไหนไม่สำคัญ สำคัญแค่แก้วไม่ได้เป็นถาวร แค่นั้นโทโมะก็ดีใจแล้ว”โทโมะพูด
“ต่อให้ต้องใช้เวลาทั้งชีวิตก็ตาม โทมะก็จะคอยอยู่ข้างๆแก้ว คอยจับมือแก้ว โทโมะจะไม่ปล่อยมือแก้ว เชื่อโทโมะนะ”โทโมะพูดพร้อมจับมือแก้ว
“อืมม”แก้วพูด
หลายวันต่อมาแก้วออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว
“แล้วแก้วจะไปมหาลัยยังไงอ่ะ ?”เฟย์ถาม
“นั้นสิ”ฟางเสริม
“เรื่องนั้นอ่ะ โทโมะจัดการแล้ว”เขื่อนพูด
“ยังไง ?”เฟย์ถาม
“เอาเถอะน่า เราไปกันเถอะ”ป็อปปี้พูดแล้วจับมือฟางให้ออกจากห้องไป
เขื่อนเองก็จับมือเฟย์แล้วลากออกจากห้องไปเหมือนกัน
ทางด้านแก้วกับโทโมะ
“แก้ว แก้วอยู่ในห้องนี้นะ อย่าออกไปไหนนะ เดี๋ยวโทโมะกลับมา”โทโมะพูด
“นายจะไปไหน ?”แก้วถาม
“ไปเรียนสิ”โทโมะตอบ
“แล้วฉันล่ะ ?”แก้วถาม
“เธอก็อยู่ในห้องนี้แหละ เดี๋ยวฉันกลับมา ฉันบอกทางมหาลัยให้แล้ว”โทโมะพูด
“แต่ฉันเหงานะ”แก้วพูด
“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวมีเพื่อนมาทำให้เธอหายเหงาเอง ไปนะ อย่าออกไปไหนจนกว่าฉันจะกลับมา หรือจะไปไหนต้องให้คนของฉันพาไปนะ”โทโมะพูดแล้วเดินออกไป
“มาพอดีเลย ฝากดูตัวแสบพี่ด้วยนะ”โทโมะพูด
“ค๊า จะดูแลอย่างดีเลย”
“ใครน่ะ ?”แก้วถาม
“ป็อปเองค่ะพี่แก้ว”ป็อปปี้พูด
“มาได้ไง ?”แก้วถาม
“พี่โทโมะโทร.ตามอ่ะบอกให้มาดูแลพี่แก้วแทนหน่อย”ป็อปปี้ตอบพร้อมกับนั่งลงข้างๆแก้ว
“แล้วป็อปไม่มีเรียนหรอ ?”แก้วถาม
“อ๋อออ ป็อปปิดเทอมพอดีค่ะ ว่าแต่พี่แก้วอยากไปไหนมั้ย ?”ป็อปปี้ถาม
“พี่หิวอ่ะ แหะๆ”แก้วพูด
“เดี๋ยวป็อปทำอะไรให้ทานนะค่ะ นั่งอยูนี่นะ”ป็อปปี้พูดแล้วเดินเข้าครัวไป
เมื่อป็อปออกมาก็เห็นว่าแก้วกำลังดูทีวีอยู่
“มองเห็นหรอพี่แก้ว ?”ป็อปปี้ถาม
“แหะๆ ไม่อ่ะ แต่มันเหงาอ่ะๆ พี่เลยเปิดทีวีดูได้ยินเสียงก็โอแล้ว”แก้วพูด
“อ๋อออ อาหารมาแล้วค่ะ อ้าปากสิ”ป็อปปี้พูดพร้อมกับกำลังจะป้อนข้าวแก้ว
“ไม่ต้องป็อปพี่เกรงใจ พี่กินเองได้”แก้วพูด
“เอางั้นก็ได้ค่ะ ป็อปทำการบ้านก่อนนะ พี่กินเสร็จก็เรียกนะค่ะ”ป็อปปี้พูด
“จ๊ะ ไหนบอกปิดเทอมไง ?”แก้วถาม
“การบ้านปิดเทอมไงพี่ อาจารย์สั่งเยอะมากกก”ป็อปปี้พูด
“โอเคงั้นพี่ไม่กวนแหละ”แก้วพูดแล้วตักอาหารเข้าปาก
“เก่งเหมือนกันแหะเรา 55555 ตักข้าวกินเองได้ด้วย”แก้วพูดไปหัวเราะไป
เมื่อแก้วกินข้าวเสร็จ
“ป็อป พี่กินเสร็จแล้วจ้า ป็อป”แก้วเรียก
“ไปไหนของเขานะ”แก้วพูดพร้อมกับค่อยๆลุกขึ้น
“อ๊ะ!” แก้วสะดุด
“อยู่ตรงนี้เองหรอ ? ป็อปๆ”แก้วเรียก
“คร่อกก ฟี้”
“หลับหรอกหรอ ?”แก้วพูดแล้วเดินไปยังห้องนอน
แก้วเดินได้สะดวกขึ้นเพราะโทโมะเก็บกวาดห้องให้ พร้อมกับทำเชือกโยงไว้
“ตกลงใครดูแลใครกันแน่เนี้ย ?”แก้วพูดพร้อมกับห่มผ้าให้ป็อปปี้
ตกเย็น
“ยัยป็อป แก้วใจ ผมกลับมาแล้วคร้าบบบ”
“แก้ว ป็อป อยู่ไหนเนี้ย ?”โทโมะเรียกอีกครั้ง
“กะ...อ่ะหลับอยู่นี้เอง”โทโมะพูดพร้อมกับค่อยๆโน้มหน้าลงมาหาแก้ว พร้อมกับ

ฟอดดดดดดด!หอมแก้มแก้วซะเลย
“อ๊ะ ใครน่ะ ?”แก้วรู้สึกตัวพอดี
“ฉันเอง”โทโมะพูด
“กลับมาแล้วหรอ ?”แก้วถาม
“ไม่กลับมาจะยืนอยู่ตรงนี้มั้ยล่ะ ?”โทโมะถาม
ก๊อกๆๆๆ
“เดี๋ยวฉันมานะ”โทโมะพูด
“พี่โทโมะค่ะ”เสียงสาวปริศนาข้างนอกพูด
“เกลมาได้ไงเนี้ย ?”โทโมะถาม
“เกลเอาสมุดโน้ตมาให้ค่ะ พี่โทโมะลืมไว้ พอถามเพื่อนพี่ที่คณะเค้าบอกว่าพี่อยู่ที่นี้ค่ะ”เกลพูด
“ขอบใจนะ”โทโมะพูดพร้อมรับสมุดโน้ตมาจากเกล
“โทโมะๆ”แก้วเรียก
“เดินทำไมแก้ว อยากได้อะไรเดี๋ยวฉันหยิบให้”โทโมะเดินเข้าไปหาแก้วแล้วประคองแก้ว
“แหะๆ ฉันแค่ตาบอดนะ ไม่ใช่ขาหัก”แก้วพูด
“ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่”โทโมะพูด
“พี่แก้ววว!”เกลเรียก
“ใครอ่ะ ?”แก้วถาม
“พี่แก้ว เกลไง พี่แก้วจำเกลไม่ได้หรอ ?”เกลถาม
“ยัยเกล เกลจริงหรอ ? เกลยู่ไหน กลับมาจากเมืองนอกเมื่อไหร่ แม่ล่ะ ?”แก้วถาม
“เกลกับแม่ตามหาพี่ตั้งนาน พี่อยู่นี้นี่เอง แล้วทำไมพี่ตาบอดล่ะ”เกลถาม
“แก้วโดนอุบัติเหตุน่ะ แต่แค่ชั่วคราวนะ ไม่ได้ถาวร”โทโมะตอบ
“พี่โทโมะเป็นแฟนพี่แก้วหรอค่ะ ?”เกลถาม
“อืม”โทโมะตอบ
“พี่แก้วให้เกลบอกม๊ามั้ย ?”เกลถาม
“อย่านะ ถ้าเป็นไปได้ ลืมไปเลยนะว่าเจอพี่ พี่ไม่อยากให้ม๊าเป็นห่วงน่ะ”แก้วพูด
“รอพี่หายก่อนนะ แล้วพี่จะไปหาม๊าเอง”แก้วพูด
“ก็ได้ค่ะ ไว้ว่างๆเกลจะมาหานะค่ะ”เกลพูด
“แล้วเกลว่าที่มหาลัยนี้ได้ไง ?”แก้วถาม
“ม๊าบอกว่าให้เกลเข้าที่นี้อ่ะ เพราะม๊าจบจากที่นี้แล้วอีกอย่างพี่แก้วก็อยู่ที่นี้เหมือนกัน”เกลพูด
“อืมม อยู่คณะอะไร ?”แก้วถาม
“อยู่คณะเดียวกับพี่โทโมะนั่นแหละ เกลไปนะ เอ้อ พี่แก้ว
เกลคิดว่าม๊าไม่ได้โกรธพี่หรือรักเกลมากกว่าพี่นะ เกลไปล่ะ”เกลพูด
“แก้วเป็นอะไร ?”โทโมะถามที่เห็นแก้วทรุดลงพร้อมน้ำตา
“ป่าวหรอก ฉันแค่รู้สึกเสียใจที่ทะเลาะกับม๊าก่อนที่ฉันจะย้ายมาเรียนมหาลัยที่กรุงเทพน่ะ”แก้วพูด
“ทะเลาะกันเรื่องอะไรบอกได้มั้ย ?”โทโมะถาม
“ม๊าจะจับฉันแต่งงานกับคนที่ฉันไม่รู้จักน่ะสิ”แก้วพูด
“พอฉันบอกไม่ได้แต่ง ม๊าก็บอกว่าจะให้ฉันแต่ง แม่บอกว่าอยากให้ฉันแต่งงานมีครอบครัวที่ดีดี ม๊าเลยเลิอกคนที่คิดว่าดีให้ฉัน”แก้วพูด
“ฉันเลยโมโหบอกม๊าว่า ยังไงฉันก็ไม่แต่งฉันจะขายออกหรือไม่มันก็เรื่องของฉัน นี่มันชีวิตฉัน หลังจากที่ฉันพูดจบฉันก็เก็บของลงมากรุงเทพพร้อมพวกเธอเลย”แก้วพูด
“หลังจากที่ฉันมากรุงเทพแล้ว มีครั้งนึงที่ฉันหนีพวกนายไปเชียงใหม่เพื่อไปดูม๊า ปรากฏว่าพอไปถึงแม่บ้านเค้าก็บอกว่า ม๊ากับเกลไปต่างประเทศแล้ว หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ติดต่อม๊ากับเกลอีกเลย”แก้วบอก
“ฉันเคยคิดนะว่าม๊ารักเกลมากกว่า เพราะมีอะไรม๊าก็มักจะให้เกลก่อนตลอด”แก้วพูด
“ไม่มีแม่คนไหนรักลูกไม่เท่ากันหรอกนะแก้ว อย่าคิดมากนะ”โทโมะกอดปลอบแก้ว
“ขอบใจนะโทโมะ”แก้วพูด
ตกดึก เฟย์ฟางก็กลับมาแล้ว
แต่ตอนนี้หลับแล้ว
“ทำไมฉันต้องเป็นคนตาบอดแบบนี้ด้วยนะ”แก้วบ่นเบาๆในห้องน้ำพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาด้วยความเสียใจ
“เฟย์ๆ ฟางว่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้วแล้วล่ะ”ฟางพูดตอนที่อยู่ในห้องนอน
“ทำไงอ่ะ ?”เฟย์ถาม
“ครูใหญ่เคยบอกเราใช่มั้ย ? ก่อนที่เราจะมาเป็นมนุษย์อ่ะ”ฟางพูด
“บอกว่าอะไรอ่ะ ครูใหญ่บอกเยอะเกิน”เฟย์พูด
“บอกว่าถ้าเรามีเรื่องเดือดร้อนอะไรให้โทร.ไปหาท่านได้ทุกเมื่อ เพราะเรายังสามารถติดต่อท่านได้อยู่
เราลองโทร.ไปหาท่านเพื่อดูอนาคตของแก้วดีมั้ย ?”ฟางพูด
“ก็ดีนะ โทร.เลยๆ”เฟย์พูด
ณ ดินแดนแห่งสวรรค์
“ใครโทร.มาเนี้ย ?”ครูใหญ่พูด
“ฮัลโหล อ้าวฟางหรอ ? มีอะไรถึงโทร.มาหาครูได้เนี้ย ร้อยวันพันปีไม่เคยโทร.มา”ครูใหญ่พูด
“ห๊ะ ? อยากดูดวงชะตาคนนึงหรอ ? ใครล่ะ ?”
“คนที่ชื่อแก้วอ่ะคะ”ฟางพูด
“อืมม แปปนึงนะ”ครูใหญ่พูด
“คือฟางอยากทราบว่าอนาคตข้างหน้าเค้าจะหายตาบอดมั้ยค่ะ ?”ฟางถาม
“อืมมม คนคนนี้.............”

ตัวอย่างตอนต่อไป :
“ฟางไหนเธอบอกว่ามันจะดีขึ้นไง ไหงกลายเป็นแบบนี้อ่ะ”เฟย์ถาม
“ไม่รู้สิ ก็ครูใหญ่บอกมาอ่ะ”ฟางพูด
“เฟย์ฟางโทโมะหมอออกมาแล้ว”ป็อปปี้เรียก