เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ เพื่อนที่ฉันรู้ใจ

ตอนที่ 8
“อ่อยอั้นอะ(ปล่อยฉันนะ)”แก้วร้องโวยวายในขณะที่ถูกปิดปากอยู่
แก้วดิ้นได้ไม่เท่าไหร่ก็สลบลงไปเพราะฤทธิ์ของยาที่อยู่ในผ้าที่ปิดปากเธออยู่
“ลากมันขึ้นรถ อย่าทำรุนแรงล่ะ เดี๋ยวนายด่าเอา”ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าบอกกับลูกน้อง
ทางด้านโทโมะ
“เมื่อไหร่แก้วจะมานะ เข้าไปเข้าห้องน้ำนานจังเลย”โทโมะพูดพลางดูที่นาฬิกาข้อมือของตน
“นี้ก็ผ่านไปตั้ง 20 นาทีแล้วนะ”โทโมะพูด
‘ตี๊ดดดด ตี๊ดดดด ตี๊ดดดดด’
“ทำไมไม่มีคนรับนะ”โทโมะพูดแล้วรีบวิ่งไปยังห้องน้ำทันที
“เอ่อออ ขอโทษครับ เห็นผู้หญิงตัวสูงๆ ขาวๆ ผมสั้นๆซอย ผมสีน้ำต่ลใส่ชุดนักศึกษาอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่าครับ”โทโมะถาม
“ไม่เห็นค่ะ”
“ขอบคุณครับ”โทโมะพูด
“หายไปไหนของเค้านะ”โทโมะพูดคนเดียว
จากนั้นโทโมะก็คอยตระเวนถามทุกคนที่อยู่ระแวกนั้น แต่คำตอบก็เหมือนเดิมคือไม่รู้ ไม่เห็น ไม่มี และไม่เจอ
‘ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ไม่มีแรงสั่งตัวเองเคลื่อนไหว...’

“ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะยัยตัวแสบ”โทโมะพูดด้วยรอยยิ้มทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทร.มา
“แก้ว อยู่ไหนเนี้ย”โทโมะพูด
“ผู้หญิงของแกอยู่กับฉัน”ปลายสายตอบ
“แกเป็นใคร ? แก้วอยู่กับแกได้ไง ?”โทโมะถามอีกครั้ง
“อะไรกันพี่ ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ลืมกันแล้วหรอ ?”ปลายสายพูดอีกครั้ง
“คยองเท แกจับแก้วไว้ไหน แกอย่าทำอะไรแก้วนะ ถ้าแกจับแก้วแม้แต่ปลายเล็บแกตายแน่”โทโมะพูด
“ผมไม่ทำตอนที่พี่ไม่เห็นหรอก แต่ผมจะทำก็ต่อเมื่อพี่มาที่นี้เท่านั้นแหละ เจอกันที่ ตึกร้าง xx ซอย xx
ผู้หญิงของพี่อยู่ที่นั้น ตี๊ด ตี๊ด”คยองเทพูดพร้อมกับวางสายทันที
“แก้ว รอฉันก่อนนะ”โทโมะพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นรถไป
“จริงสิ โทร.บอกแม่ก่อนดีกว่า”
“แม่ครับ ผมกับแก้วไปทานข้าวที่บ้านไม่ได้แล้วนะครับ พอดีมีธุระนิดหน่อย ฝากบอกยัยป็อปด้วยนะครับ”โทโมะพูดแล้ววางสายทันที
“ไอ้ป็อป ฉันมีเรื่องให้แกช่วยหน่อยว่ะ ........................”
เมื่อมาถึงที่หมาย
“ฉันมาแล้วคยองเท แก้วอยู่ไหน”โทโมะตะโกน
แต่ภายในนั้นมีแต่ความว่างเปล่าและมืดมิด
พรึ่บ!!
“แก้วๆ”โทโมะเรียกแล้วรีบวิ่งมาหาแก้ว ที่ตอนนี้กำลังถูกมัดติดกับเก้าอี้พร้อมกับปิดปากไว้อยู่
“อ่าเอ้าอา อันอันอะอาย(อย่าเข้ามามันอันตราย)”แก้วพูด
“เธอว่าอะไรนะ”โทโมะถามพร้อมกับเอาผ้าปิดปากออกจากปากแก้ว
“ฉันบอกว่า อย่าเข้ามา มันอันตราย”แก้วพูด
“เฮ้ย! จับมันไว้”
หลังจากที่คยองเทพูดจบลูกน้องประมาณ 2-3 คนหุ่นเหมือนนักมวยปล้ำก็วิ่งมาจับตัวโทโมะ
ให้ห่างออกจากตัวแก้ว
“แกจะทำอะไรโทโมะน่ะ”แก้วถาม
“ฉันไม่ทำสุดที่รักพี่หรอก เพราะฉันไม่ได้รักมัน ฉันรักพี่ฉันจะทำกับพี่ให้มันเห็น”คยองเทพูดแล้วเดินมายังแก้ว
“แกจะทำอะไรแก้ว”โทโมะถาม
“ทำอย่างนี้ไง”คยองเทพูดพร้อมกับขึ้นไปคร่อมแก้ว
จากนั้นก็จูบแก้วแล้วไล้ลงมาที่คอแล้วลงมาเรื่อยๆ
“อย่า คยองเทอย่าทำแบบนี้กับพี่”แก้วพูดพร้อมร้องไห้
“ไอ้เลว อย่าแตะต้องแก้วนะ”โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนจะโมโห ภาพที่เห็นทำให้หัวใจเขาแทบจะขาดออกมาเป็นชิ้น ภาพหญิงส่าวที่ตัวเองรักกำลังร้องไห้เพราะกำลังจะถูกข่มขืน ทั้งๆที่หญิงสาวที่ตัวเองรักอยู่ตรงหน้าแท้ๆ เขากับทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว
“ปวดใจล่ะสิ ฉันจะทำมากกว่านี้อีก”คยองเทพูดพร้อมกับค่อยๆปลดกระดุมชุดนักศึกษาของแก้วทีละเม็ด ทีละเม็ดจนหมด แล้วก็ถอดออก แต่ถอดไม่ได้เพราะติดเก้าอี้ คยองเทจึงฉีกเสื้อของแก้วทันที
ตอนนี้แก้วเหลือแค่เพียงเสื้อกล้ามบางๆที่พอจะปกปิดส่วนที่อยู่ข้างในได้
“อย่า พี่ขอร้องล่ะ จะให้พี่ทำอะไรก็ได้ แต่อย่าทำอย่างนี้กับพี่นะคยองเท”แก้วพูด
“ฮึ! พี่ก็เลิกกับมันสิ เลิกเดี๋ยวนี้เลย แล้วพี่มาคบกับผมแต่งงานกับผม”คยองเทพูด
“แก้วฉันยอม เธอเลิกกับฉันเลย ฉันขอแค่มันไม่แตะต้องตัวเธอตอนนี้ก็พอ พูดสิว่าเธอเลิกกับฉัน!!!”
“โทโมะ...”แก้วเรียกด้วยเสียงที่แผ่วเบา ตอนนี้เธอกำลังสับสนว่าจะทำยังไงดี ระหว่างต้องเลิกกับชายที่เรารักแล้วหันไปคบกับผู้ชายที่เราเกลียด หรือเราต้องสูญเสียที่มีค่ามาที่สุดไปในตอนนี้ แต่เรายังรักกับผู้ชายที่เรารักอยู่ ทำยังไงดีแก้ว ทำยังไงดี ? ใครก็ได้ช่วยแก้วที
ผลั่ก!
“ไอ้โทโมะ พวกเรามาช่วยแล้ว”ป็อปปี้พูด
“แก้ว เราก็มาด้วยนะ”เฟย์ฟางพูดพร้อมกัน
“พวกเธอ/พวกนาย”แก้วกับโทโมะพูดพร้อมกัน
“ขอโทษนะ แกไม่ได้บอกเพื่อนฉันว่ะ ว่าห้ามบอกใคร เพื่อนฉันมันเลยบอกฉันมา”เขื่อนพูด
“เฮ้ย!ไอ้พวกที่อยู่ข้างนอก ทำไมปล่อยให้มันเข้ามาได้ว่ะ”คยองเทพูดพร้อมกับลุกออกจากตัวแก้ว
“ลูกน้องแกอ่ะ อ่อนหัดว่ะ พวกฉันจัดการเรียบแล้ว นอนสลบอยู่ข้างนอกแหนะ”ป็อปปี้พูด
“ส่งตัวมันมาให้ฉัน”คยองเทพูดกับลูกน้องที่จับตัวโทโมะอยู่
ผลั่ก!
“โทโมะ”แก้วเรียกเมื่อเห็นว่าโทโมะโดนคยองเทต่อยจนเลือดกกปาก
“ถ้าแกเข้ามาทำอะไรฉัน ฉันจะฆ่ามัน”คยองเทพูด
“แกต้องปล่อยแก้วก่อน”โทโมะพูด
“ถ้าแกปล่อยแก้วแล้ว แกจะฆ่าฉันก็เชิญ!!!”โทโมะพูด
“ไม่นะ ไม่เอาโทโมะ”แก้วพูดพร้อมร้องไห้ออกมา
“ได้งั้นฉันจะปล่อยแก้วไป แล้วฉันจะฆ่าแก เฮ้ย!ปล่อยแก้ว”คยองเทพูด
“ไม่เอา ไม่ๆ อย่าปล่อยฉัน”แก้วตะโกนโวยวาย
“ฉันปล่อยแก้วแล้ว แต่แก้วยังออกไปไม่ได้ ฉันอยากให้แก้วเห็นวินาทีสุดท้ายของคนรัก”คยองเทพูดพร้อมกับค่อยเดินไปหาโทโมะ
ผลั่ก ตุ๊บ ผลั่ก คุ๊บ!
“โทโมะ ไม่นะ อย่าทำเขา”แก้วพูด
“แกคิดว่าแก้วจะมาคบกับคนที่ฆ่าแฟนมันหรอ ?”เขื่อนพูด
“ฉันไม่สน”คยองเทพูด
“เลว”เฟย์ฟางพูดพร้อมกัน
“ขอบคุณ”คยองเทพูดแล้วเดินไปหยิบเก้าอี้มา
“บอกลาแฟนแกซะ ก่อนที่แกจะไม่มีโอกาสได้บอก”คยองเทพูดกับโทโมะ
“ฉันรักเธอนะแก้ว ดูแลตัวเองดีดีนะ พวกเธอฉันฝากแก้วด้วยนะ”โทโมะพูด
“ไม่ ถ้าไม่มีนายฉันจะอยู่ยังไงล่ะโทมะ ฉันจะบอกพ่อแม่นายได้ไง”แก้วพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาโดยไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดไหล
“บอกพอแล้วใช่มั้ย งั้นแกตายยยย”คยองเทพูดพร้อมกับ....
“แก้ววววววววววว อย่าไป”ฟางเรียกห้ามแก้วไว้

ผลั่กกกก! เก้าอี้ที่คยองเทคิดว่าโดนโทโมะเต็มๆ แต่มันกลับไม่ใช่ มันกลับโดน...
“แก้ววววววววววว มาขวางทำไม”โทโมะพูด
เก้าตัวนั้นกลับโดนแก้วแทน เพราะแก้ววิ่งเข้ามารีบเก้าอี้แทนโทโมะ
เลือดไหลนองเต็มพื้นไปหมด
“นายไม่เป็นไรใช่มั้ย?”แก้วถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า
“ฉันไม่เป็นไร แต่ทำไมเธอทำแบบนี้ เธอมารับแทนฉันทำไม ทำไมเธอทำแบบนี้แก้วววว!”โทโมะพูดพร้อมน้ำตา
“นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันรักนายนะโทโมะ”แก้วพูดพร้อมกับเปลือกตาที่ค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ
“แก้ว ตื่นสิ แก้วอย่าหลับนะ”โทโมะพูด
“ไอ้โมะแกพาแก้วไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ ทางนี้ฉันกับเขื่อนจัดการเอง”ป็อปปี้พูด
“ขอบใจนะ”โทโมะพุดพร้อมกับรีบอุ้มแก้วออกไปทันที
“เดี๋ยว ฝากสองคนนี้ไปด้วยอยู่แล้วเกะกะ”เขื่อนพูด
“ได้ มาเร็วเฟย์ฟาง”โทโมะพูดแล้วรีบวิ่งออกไป
“แก้วต้องไม่เป็นไรนะ แก้วต้องตื่นนะ”เฟย์พูดพร้อมน้ำตา
“แก้วไม่เป็นไรหรอกเฟย์ แก้วแค่ง่วงน่ะเลยหลับไป ใช่มั้ยแก้ว”ฟางเองก็พูดพร้อมน้ำตาด้วยเหมือนกัน
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล
“ฝากด้วยนะครับหมอ”โทโมะพูด
“ครับ”หมอพูดพร้อมกับปิดประตูลง
ผ่านไป 4 ชั่วโมงตอนนี้ป็อปปี้กับเขื่อนมาถึงโรงพยาบาลแล้ว
“นานจัง ไปทำไรมาเนี้ย”เฟย์ถาม
“ก็จัดการพวกนั้นอ่ะดิ จับส่งตำรวจหมดแล้วเรียบร้อย”เขื่อนพูด
“โทโมะๆ หมอออกมาแล้ว”ฟางเรียก
“หมอครับแฟนผมเป็นไงบ้างครับ”โทโมะถาม
“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ แต่ว่าต้องรอคนไข้ฟื้นก่อนนะครับ ถึงจะยืนยันได้อีกที”หมอพูด
“ขอบคุณมากนะครับ”โทโมะตอบ
“งั้นหมอขอตัวนะครับ”หมอพูดแล้วเดินไป
“แก้วปลอดภัยแล้วววว ดีใจจัง”เฟย์พูด
“ยิ้มไม่หุบเลยนะโทโมะ”ฟางแซว
“ก็คนมันดีใจอ่ะฟาง”
จากนั้นทั้งหมดก็มายังห้องที่แก้วพักอยู่
“ฉันกับฟางจะลงไปซื้อของกิน มีใครฝากซื้ออะไรมั้ย ?”เฟย์ถาม
“ซื้ออะไรมาก็ได้ ที่มันกินได้อ่ะ”เขื่อนพูด
“ฉันทำการบ้านต่อก่อนนะเว้ย”ป็อปปี้พูด
“เอาการบ้านมาด้วยหรอ ?”โทโมะถาม
“เอามาสิ อยู่บนรถอ่ะ ไปเอามาก่อนนะ”ป็อปปี้พูดแล้วเดินออกจากห้องไป
เช้าวันรุ่งขึ้น(ขอแบบเร่งรัด)
“โทโมะ”
“แก้ว แก้วตื่นแล้วหรอ เป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือป่าว ?”โทโมะถาม
“มาเป็นชุดเลยแต่ก่อนฉันจะตอบนาย นายช่วยเปิดไฟหน่อยได้มั้ย ? อยู่กันได้ไง มืดแบบนี้ เดี๋ยวก็เดินเตะของหรอก”แก้วพูดพร้อมรอยยิ้ม

แต่สิ่งที่แก้วพูดมันกลับทำให้ทุกคนยิ้มไม่ออก มีแต่อาการมึนงงทั้งนั้น จะมืดได้ไง

ในเมื่อมันตอนเช้า จะปิดไฟได้ไงในเมื่อเขาเปิดมันอยู่

คำตอบมันก็มีเพียงแค่ แก้ว.....