กับดักหัวใจ ของนายเพลย์บอยด์

ตอนที่ 2 นายทำอะไรฉัน!!! -[]-

          “ทำไรกันหน่ะ” หลังจากที่ฉันคิดว่าจะเสียจูบแรกให้ผู้ชายคนนึง แบบไม่ได้เต็มใจ ก็มีเสียงสวรรค์ดังขึ้นซะก่อน ถ้าจำไม่ผิด เค้าน่าจะชื่อป๊อปปี้ แต่คนที่จะจูบฉันนี่สิ เค้า.... ชื่ออะไรนะ? -[]-?

          “ปล่าว ก็แค่เดินผ่านมาแล้วเจอลูกแมวกำลังเมา” เอ่ออ อธิบายที ลูกแมวเมา? เค้าคงไม่ได้หมายถึงฉันหรอก.... มั้ง

          “เหรอ? งั้นเชิญแกกลับไปที่ชอบของแกเถอะ ลูกแมวตัวนี้ฉันดูเอง” นายป๊อปปี้พูดอะไรซักอย่างที่ฉันฟังไม่รู้ เพรา ตอนนี้ฉันกำลังจะหลับ ขอร้องเถอะ ไม่คุยกันที่อื่นได้มั้ย? มายืนขวางทางเดินทำม้ายยยย

           “เหอะ.. หวังว่าแกคงไม่ถือโอกาส เอาเปรียบ ตอนเธอเมาหรอกนะ” นายผู้ชายแปลกหน้า แต่หน้าไม่แปลกพูดขึ้นนอีกครัง แต่ก็บอกตามเดิม ฉันฟังไม่รู้เรื่อง อยากนอนโว้ยยยยยยย

           “บังเอิญว่าฉันไม่มีนิสัยเหมือนแกว่ะ” ฉันได้ยินแค่นั้น แล้วฉันก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย...

          “อืมมม” ฉันรู้สึกตัวในเช้าวันใหม่ ตอนนี้ฉันนอนอยู่บนเตียงแล้วหล่ะ แต่ไม่รู้ว่าใครมาส่งฉันเท่านั้นเอง

          “ตื่นแล้วหรอ?” เอ๊ะ เสียงใครหน่ะ เฮ้ย!!! นั่นมัน.... นายป๊อปปี้!!! เพื่อนนายโทโมะหนิ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง

           “นาย!!! มาอยู่นี่ได้ไง” ฉันถามคนที่ติดกระดุมเสื้ออยู่ด้วยความตกใจ ห๊ะ!! ติดกระดุมเสื้อ!! ฉันรีบก้มลงมองตัวเองที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่มทันที

           “กรี๊ดดดดดดดดด” ฉันกรีดลั่นห้องทันที ที่เห็นสภาพของตัวเอง ฉันไม่มีเสื้อผ้าติดตัวซักชิ้น ให้ตายเถอะ เค้าทำอะไรชั้นเนี่ย ฉันอยากจะร้องให้ออกมาดังๆ

           “เฮ้อออ เธออยู่ในห้องฉันก่อนแล้วกัน ฉันออกไปข้างนอกแป๊บนึง แล้วอย่าคิดหนีหล่ะ ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอแน่”

          เค้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะโยนคีย์การ์ด กับกุญแจห้องมาให้ เอ๊ะ เค้าว่าไงนะ ห้องเค้างั้นหรอ พอฉันมองไปรอบๆห้อง มันก็น่าจะเป็นห้องของเค้าจริงๆ เพราะโปสเตอร์ที่ติดอยู่ตามผนังห้อง ล้วนแต่เป็นรูปรถแต่ง ห้องฉันไม่ติดอะไรแบบนี้แน่

           หลังจากที่เค้าออกไปแล้ว ฉันก็ลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันเอาเสื้อยืดกับกางเกงขายาวของเค้ามาใส่ แม้ใส่แล้วจะต้องเดินลากก็เถอะ แต่ก็ดีกว่าแก้ผ้าหล่ะนะ แม้ฉันจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ ว่าเค้าทำอะไรฉันหรือเปล่า เพราะร่างกายฉันมันไม่ได้บอกอย่างนั้นเลยหนิ แต่บอกตามตรง ฉันก็อดระแวงไม่ได้เหมือนกัน

           เฮ้ออออ ฉันไม่รู้จะทำอะไรดีเลยทำความสะอาดห้องเค้าไปพลางๆ ก่อน ห้องเค้ารถใช่ย่อย ทั้งเสื้อผ้าที่ใส่แล้วยังไม่สัก ถูกขว้างทิ้งตามโซฟา หนังสือแต่งรถที่วางอยู่กระจัดกระจายไปทั่ว ฉันใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 4 ชั่วโมง ในการซักผ้า และทำความสะอาดห้องให้เค้า ให้มันกลายมาเป็นห้องอีกครั้ง เล่นเอาซะเหงื่อท่วมตัวเลย

          ทำความสะอาดเสร็จเหนื่อยๆ กระเพาะฉันมันก็เรียกหาอาหาร เห้อออ ในตู้เย็นนายป๊อปปี้ก็มีแต่เบียร์ เอากับเค้าซิ กินเบียร์ เป็นอาหารหรือไง = = โทรสั่งดีมั้ยเนี่ย เค้าไม่ให้ออกไปไหนซะด้วยซิ จะโทรสั่งรูมเซอร์วิสฉันก็ไม่รู้เบอร์ งั้นโทรสั่งข้างนอกดีกว่า ว่าแล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้อง หามือถือของตัวเอง แต่หาไม่เจอ!!! หวังว่าตานั่นไม่ได้เอามือถือฉันไปหรอกนะ คิดได้แค่นั้น ฉันก็คว้าโทรศัพท์ห้องนายนั่น โทรหาเบอร์ตัวเองทันที

ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดด

          ‘สวัสดีครับ’ ฉันรอสายสักพักก็มีผู้ชายเสียงหล่อรับสาย

          “เอ่อ ไม่ทราบว่าใครค่ะ” ฉันถามไป เพราะกลัวว่าจะไม่ใช่ป๊อปปี้

          ‘แล้วคุณโทรหาใครครับ’ นายคนนั้นตอบกลับมาเสียงเรียบ ให้ตายเถอะ บ้านนายเค้าสอนมารยาทบ้างมั้ยเนี่ย

          “ฉันโทรหาฟางค่ะ ใช่เบอร์ฟางมั้ยค่ะ” เอาชื่อตัวเองมาอ้างซะเลย

          ‘ฟางไม่ว่างรับสายครับ’

          “นายป๊อปปี้!!! นายจะเล่นอีกนานมั้ย? ฉันหิวข้าวโว้ย” หลังจากที่ฉันมั่นใจว่าใครรับโทรศัพท์ ฉันก็โวยวายทันที

          ‘โทรสั่งซิ’ เค้าตอบออกมาด้วยน้ำเสียงไม่เดือดเนื้อร้องใจอะไรเลย

           “ฉันไม่รู้เบอร์ รูมเซอร์วิสนาย แล้วนายก็เอากระเป๋าฉันไป ฉันไม่มีตังค์ ไอ้บ้า”

          “ตังค์เธอก็หยิบเอาในลิ้นชักข้างเตียง ส่วนเบอร์รูมเซอร์วิสก็ ....” หลังจากนั้นฉันก็กดโทรสั่งตามเบอร์ที่นายป๊อปปี้บอก นายนี่ก็ฉลาดเหมือนนกันนะ เอากระเป๋าฉันไป ในกระเป๋านั้นก็มีทุกอย่างซะด้วยสิ ทั้งบัตรประชาชน เงิน กุญแจกับคีย์การ์ดห้องฉันก็อยู่ในนั้น บัตรเครดิตก็อยู่ในนั้น ให้ตาย เค้ากักขังหน่วงเหนี่ยวฉันไว้ทำไมเนี่ย

ก๊อกๆๆ

          สงสัยมาส่งอาการแล้ววววว อ๊ายยย รอหน่อยนะจ๊ะ ข้าวจ๊า

          “มาแล้วค่า” พอฉันเปิดประตูไปปุ๊บกลับไม่เจอพนักงาน แต่เจอผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ หน้าตาออกไปทางสวย ใส่ชุดเครสเกาะอกรัดรูปสีแดงเพลิง ยิ่งเป็นการขับสีผิวที่ขาวอมชมพูของเธอให้ยิ่งน่ามองยิ่งขึ้น เธอ...สวยจัง

          “ป๊อป...อ๊ะ ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าป๊อปปี้อยู่มั้ยค่ะ” ผู้หญิงคนนี้คงมาหาป๊อปปี้สินะ เอ๊ะ หรือเธอจะเป็นแฟนของเค้า ตายแน่ฉัน ฉันคงไม่ไปทำให้ใครเค้าแตกแยกหรอกนะ

          “เอ่ออ ไม่ค่ะ เค้าออกไปข้างนอกค่ะ เข้ามาก่อนมั้ยค่ะ” ถ้าเป็นแฟนนายป๊อปปี้จริงๆ ฉันควรจะมีมารยาทกับเค้าสินะ

          “ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ยังไงถ้าป๊อปปี้กลับมา ก็บอกเค้าด้วยนะค่ะ ว่าเอมมี่มาหา”

          “ค่ะ” เธอยิ้มให้ฉันนิดๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่ลิฟต์ ให้ตายซิ เป็นแฟนกันทำไมไม่โทรหากันว่ะ ห่วย!! ถ้าฉันทำคู่รักแตกแยก ได้บาปแน่เลยฉัน

          ครุ่นคิดอยู่ไม่นาน อาหารก็มาส่ง ฉันจ่ายค่าอาหารพร้อมกับให้ทิปพนักงาน ก่อนจะกินอย่างหิวโหย =.,=

___________________________________________________________

มาแล้วอีกตอน ไม่ค่อยมีคนเม้นเลย เม้นหน่อยน้า โอมเพี้ยงทุกคนจงเข้ามาเม้น =..= เอาเป็นว่าอย่าลืมอ่านแล้วเม้นแล้วโหวตให้ด้วยน้า เจอกัตอนหน้าค่ะ ^^