ไม่ใช่อิจฉา...แค่อยากลืมว่าเป็นเพื่อเธอ

ตอนที่ 7TOMO TALK :ยัยเพื่อนคนนี้ของผม ทำไมถึงได้ดื้ออย่างนี้นะ สั่งอะไรไม่เคยฟังเลย แต่ความดื้อของเธอนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องของแก้ว ซึ่งตอนนี้เจ้าของห้องกำลังหลับอยู่ ตัวเองไม่สบายยังจะไม่ยอมให้ใครดูแลอีกรู้มั้ย ? ว่าคนอื่นเขาเป็นห่วงมากแค่ไหน เฮ้อ!END TOMO TALK เช้าวันรุ่งขึ้น“อืมมมม...แสบตาจังเลยอ่ะ”แก้วที่นอนอยู่บนเตียงตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดยามเช้า“เฮ้ยยย!.....”“โทโมะ ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ทำไมไม่กลับบ้าน มานอนที่นี้ทำไม เฮ้ย!ตื่นดิวะ...”แก้วพยายามปลุกโทโมะให้ตื่นซึ่งตอนนี้โทโมะนอนอยู่ข้างเตียวของเธอ“อ้าวว แก้วตื่นแล้วหรอ ? รู้สึกดีขึ้นยัง ?”โทโมะถามอาการของแก้วทันทีที่รู้สึกตัว“ฉันโอเคแล้ว ว่าแต่แกเหอะ ทำไมไม่กลับบ้านอ่ะ ?”แก้วถาม“ก็กลัวว่าแกจะไม่สบายขึ้นมากลางดึกไง เลยนอนนี้ซะเลย”โทโมะตอบพร้อมขยี้ตา“แล้วโอเคขึ้นแล้วใช่มั้ย ?”โทโมะถามต่อ“เออ ดีขึ้นแล้ว แกกลับบ้านไปอาบน้ำเลยไป จะได้ไปโรงเรียน”แก้วบอก“เออ เดี๋ยวมารับนะ ไปก่อนล่ะ”โทโมะพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน“เฮ้ย!เดี๋ยวก่อน แล้วม๊าฉันกะพี่กิ่งวจะไม่ตกใจแกหรอ ?”แก้วถาม“ไม่หรอก เพราะคนที่สั่งให้ฉันนอนนี้คือ แม่แกนั่นแหละ”โทโมะตอบพร้อมกับยื่นมือไปเปิดประตู“ไปนะ ยัยเด็กดื้อ”โทโมะพูดผ่านไปสักพักแก้วก็มายืนรอโทโมะอยู่หน้าบ้านเหมือนทุกที“แก้วๆ รอนานมั้ย ?”โทโมะถาม“ไม่หรอก ว่าแต่ไปกันเถอะ”แก้วบอก“เดี๋ยวก่อน รอใครบางคนก่อน อ๊ะ! มาโน่นแล้วว”โทโมะบอกเมื่อโทโมะพูดจบแก้วก็หันไปตามโทโมะ ปรากฏว่าคนที่มาคือ...“พี่โทโมะ รอพิมนานมั้ยอ่ะ ? พี่แก้ว สวัสดีค่ะ”พิมนั้นเอง“ไม่นานหรอกคับ เบบี๋ ไปกันเถอะ”โทโมะพูดพร้อมกับเอามือไปขยี้ผมพิมระหว่างทางที่เดินจากบ้านของโทโมะและแก้วไปยังโรงเรียน โทโมะกับพิมคุยกันตลอดทางดูท่าทีว่าโทโมะคงลืมไปว่ามีอีกคนอยู่ด้วยเหมือนกัน ซึ่งก็คือ “แก้ว”KAEW TALK :นาย รู้มั้ย ? ว่ามันเจ็บมากเลยนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา นายไม่เคยรู้เลยว่าฉันชอบนาย แน่นอน!นายไม่เคยรู้ เพราะฉันไม่เคยบอกนาย ฉันอยากบอกนายนะ แต่ฉันไม่กล้า ฉันกลัว นายจะรู้มั้ย ? ว่าฉันไม่ได้คิดกับนายแค่เพื่อนน่ะ โทโมะEND KAEW TALK เมื่อทั้ง 3 มาถึงโรงเรียน“แก้ว ฉันไปกินข้าวกับพิมก่อนนะ ไปกันเถอะ เบบี๋”ประโยคแรกโทโมะพูดให้กับเพื่อนสาวของเค้าด้วยท่าทีปกติ แต่ประโยคที่สอง ที่โทโมะพูดให้กับหญิงอันเป็นที่รัก โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน“อืมม ไปเถอะ ฉันไปกินคนเดียวก็ได้”แก้วตอบจากนั้นโทโมะก็เดินไปกับพิม ทิ้งให้แก้วอยู่คนเดียว“ยัยแก้ว หายแล้วหรอ ?”เฟย์ถาม“อืมม ดีขึ้นแล้วล่ะ พวกแกกินข้าวกันยังอ่ะ ?”แก้วถาม“ยังเลย ไปกินด้วยกันป่ะ ?”เฟย์ถาม“ไปสิ กำลังหิว”แก้วพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ถึงแม้รอยยิ้มนั้นเธอจะฝืนก็ตามเมื่อทั้งหมดมาถึงโรงอาหาร“อ้าววว!แก้ว มากินข้าวหรอ ? นั่งด้วยกันมั้ย ?”“ไม่ดีกว่า ฉันไม่อยากขัดจังหวะแกอ่ะ”แก้วตอบ“เอางั้นก็ได้”โทโมะตอบ“ไปกันเถอะเฟย์ ฟาง”แก้วบอกเพื่อนทั้ง 2 ของตนเมื่อทั้ง 3 สาวหาที่นั่งได้แล้ว“ยัยแก้ว ที่แกไม่นั่งเพราะสายตายัยพิมที่มองแกมาใช่มะ ?”ฟางถาม“ใช่ๆ เฟย์ก็เห็น สายตานี้เหมือนกับจะฆ่ายัยแก้วให้ตาย ถ้าแกไปนั่งอ่ะ ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ น่าหมั่นไส้!!!”เฟย์พูดด้วยน้ำเสยงไม่พอใจ“พอเลยๆเฟย์ ดูยัยแก้วดิ ยังไม่เหวี่ยง วีน เท่าแกเลยนะ ขนาดมันเป็นคนชอบนะ”ฟางพูด“แหะๆ”แก้วได้แต่ยิ้มเพราะไม่รู้จะพูดยังไง เพราะเธอรู้อยู่เต็มอกว่าทั้ง 2 คนนั้นคบกันในฐานะอะไร ?“เค้า 2 คนนั้นเป็นแฟนกันแล้วอ่ะ”หลังจากที่เงยบอยู่นานแก้วก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมา“เฮ้ยย! จริงดิ!”เฟย์และฟางพูดพร้อมกัน“อืมม เป็นกันเมื่อวานอ่ะ โทโมะมันบอกฉัน”แก้วตอบด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย“เฮ้อ!เพื่อนฉัน อย่าเศร้าไปเลย ผู้ชายไม่ตายก็หาใหม่ได้น่า”เฟย์ปลอบ“มันก็จริงนะเฟย์ แต่แก้วบอกตรงๆเลยนะว่า แก้วเจอผู้ชายหลายคนที่นิสัยดี หน้าตาดี พอพอกับโทโมะมาหลายคนแล้วแต่มัน...ก็ยังไม่ถูกใจเท่า โทโมะ สักคนเลยนะ”แก้วพูดออกมา“อ่ะหืมมม! เป็นขนาดนี้แล้วท่าทางจะเลิกรักยากแล้วล่ะพี่ฟาง”เฟย์บอก“นั่นสิ คงต้องรอเวลาอ่ะเฟย์ อย่าคิดมากนะแก้วใจ”ฟางบอก“อืมม ไม่คิดมากหรอก 555555”แก้วพุดออกมาพร้อมกับหัวเราะเธอหัวเราะออกมา แม้ในใจของเธอจะร้องไห้ แม้ในใจเธอจะเจ็บปวด แต่เธอก็ยังหัวเราะออกมา