ไม่ใช่อิจฉา...แค่อยากลืมว่าเป็นเพื่อเธอ

ตอนที่ 5ณ ห้องเรียนแก้วเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยทำให้เฟย์และเขื่อนรู้ได้เลยว่าเธอเป็นอะไรมา“ยัยแก้ว เป็นไรอีกอ่ะ เพื่อนสนิทตัวดีของเธอใช่มั้ย ?”เฟย์ถาม“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ขออยู่คนเดียวก่อนนะ”แก้วบอกจากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา หาเบอร์ พอเจอเบอร์ที่เธอต้องการจึงได้กดโทรออกไปปลายสาย“ว่าไงยัยแก้ว”เสียงปลายสายพูด“พี่กิ่ง มารับแก้วหน่อยดิ แก้วปวดหัวอ่ะ”แก้วบอก“เอ้า พึ่งไปถึงไม่ใช่หรอ ? ทำไมรีบกลับจัง”พี่สาวถาม“แก้วปวดหัวอ่ะ คล้ายๆไม่สบาย”แก้วบอก“ได้ๆ เดี๋ยวพี่ไปรับล่ะกัน”พี่สาวบอก“ค่ะๆ ขอบคุณนะ”แก้วบอกสักพักพี่กิ่งก็มารับแก้วกลับบ้านแก้วกลับมาโดยที่ไม่บอกโทโมะเพราะโทโมะอยู่กับพิมมี่ที่โรงอาหารเมื่อถึงบ้าน“เป็นไรมั้ย เอายาป่าวเดี๋ยวพี่เอามาให้”พี่กิ่งถาม“ก้อดีค่ะ งั้นแก้วขึ้นข้างบนก่อนนะ”แก้วบอกแล้วเดินขึ้นบันไดไปเมื่อมาถึงห้อง แก้วก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย‘มัน คงถึงเวลาที่เราจะคิดกับเค้าแค่เพื่อนแล้วสินะ มันคงได้เวลาแล้ว จำไว้ยัยแก้ว สิ่งไหนที่ไม่มช่ของเรา ยังไงมันก็คงไม่ใช่ของเรา ยิ่งเราไขว่คว้าเท่าไร เราก็มีแต่เหนื่อยแล้วก็เจ็บเท่านั้นเอง’แก้วคิดในใจก๊อกๆๆๆ ๆๆ(เสียงเคาะประตู)“พี่กิ่งเองแก้ว พี่เข้าไปนะ”พี่กิ่งบอก“อืมม ม!”แก้วบอก“อ๊ะ!ยาพารา กินซะแล้วก็นอนจะได้หาย”พี่กิ่งบอกพร้อมนั่งลงบนเตียง“ขอบคุณค่ะ”แก้วบอกพร้อมรับยามากินอย่างว่าง่ายทางด้านโรงเรียนหลังจากที่โทโมะคุยกับพิมมี่เสร็จก็ขึ้นมาบนห้องแต่ปรากฏว่าไม่เห็นเพื่อนสนิทของตนเลยเดินไปถามเฟย์และเขื่อนที่กำลังนั่งลอกการบ้านอยู่“ไอ้เขื่อน เฟย์เห็นแก้วมะ ?”โทโมะถาม“อ้าววว แก้วไม่ได้บอกนายหรอ ? ว่าเค้าไม่สบายแล้วกลับบ้านไปแล้วอ่ะ”เฟย์ถาม“ห๊ะ!กลับบ้านไปแล้ว เค้าไม่ได้บอกฉันนะ”โทโมะถามอย่างตกใจ“ทำไม ไม่บอกกันนะ”โทโมะบ่นกับตัวเองจากนั้นโทโมะก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาพร้อมหาเบอร์เพื่อนสนิทของตนเพื่อจะโทรไปถามอาการว่าเป็นไงบ้างแต่แล้วก็ถูกสั่งไม่ให้โทรโดย....“ไอ้เขื่อน ฉันจะโทรไปหาแก้ว”โทโมะบอก“ไม่ต้อง แกปล่อยให้แก้วพักผ่อนบ้างเถอะว่ะ เค้าไม่สบายอยู่นะ”เขื่อนบอก“ใช่ๆ ให้เค้าพักบ้างเผื่ออาการจะดีขึ้น เดี๋ยวค่อยโทรไปถามตอนกลางวันล่ะกัน”เฟย์เสริม“เอางั้นก็ได้”โทโมะบอกด้วยสีหน้าที่ผิดหวังเพราะเธอเป็นห่วงเพื่อนสนิทของเค้ามากกกทางด้านแก้วเมื่อกินยาเสร็จแก้วกำลังจะนอนพักผ่อนแต่ถูกพี่กิ่งห้ามไว้“เดี๋ยวก่อน ยัยตัวดี”พี่กิ่งดึงแขนแก้วไว้“อะไรอ่ะพี่ ?”แก้วถาม“พี่รู้นะว่าเราอ่ะ ไม่ใช่แค่ปวดหัวอย่างเดียวแต่มีเรื่องอื่นด้วยใช่มั้ย ?”พี่กิ่งถาม“ป่าวซะหน่อย แก้วปวดหัวอย่างเดียวจริงๆ”แก้วปฏิเสธเสียงแข็ง“ไม่จริง เพราะร้อยวันพันปี พี่ไม่เคยเห็นเราอยากกลับบ้านเพราะปวดหัวเลยนะ”พี่กิ่งตอบคำคำนี้ทำให้เธอต้องหลบสายตาที่จับผิดของพี่สาวเพราะมันก็จริงอย่างที่พี่เธอพูดต่อให้เธอปวดหัวจนแทบระเบิดเธอก็ไม่มีทางกลับบ้านเด็ดขาด“เป็นเพราะเพื่อนสนิทของเธอใช่มั้ย ?”พี่กิ่งถามแก้วทำให้คนที่ฟังอยู่มีอาการอึ้งและตกใจไปพร้อมๆกัน จึงทำให้พี่สาวขอเธอจับพิรุธเธอได้“พี่กิ่งออกไปก่อนได้มั้ย ? แก้วจะนอนอ่ะ”แก้วบอก“ก็ได้ๆ”พี่กิ่งพูดแล้วจากนั้นก็เดินออกจากห้องนอนไป‘เฮ้อ! ทำไงดีนะเรา บอกพี่กิ่งดีมั้ย ? หรือจะปฏิเสธไปล่ะ ว่าไม่ชอบอ่ะ สับสนจัง เฮ้ออออ!’ แก้วพูดหลังจากนั้นเธอก็หลับไป