valued friend เป็นไปไม่ได้ที่เราจะรักกัน

“  .. อากาศวันนี้สดชื่นจัง ” ฉันสูดนำความสดชื่นมาไว้ที่ปอดเต็มที่ ตอนนี้ฉันกับทราสน์อยู่หน้าโรงเรียนซักทีจะได้เจอเพื่อนที่น่ารักทุกคนคิดถึงจัง ฉันวิ่งกระโดดไปกระโดดมาอย่างสะดีดสะดิ้งแน่นอนว่าตอนนี้ถึงขั้นยังเช้าอยู่คนยังมาไม่มากถึงมากันแล้วก็พากันขึ้นตึกเมาส์กันตามประสาคนไม่ได้เจอกันนานฉันเลยมีเวลาทำอะไรอุบาทๆแบบนี้ - -*

“เป็นบ้าอะไรของแกกระริกกระรี้อยู่นั้นแหละเดี๋ยวก็ไปชนคนอื่นเข้าหรอ ” ทราสน์มองฉันด้วยสายตาเอือมระอา

 ฉันเกียจสายตาแบบนั้นจัง   รู้อย่างนี้ไม่หน้าให้มันนอนซบไหล่เลย ขอบคุณไม่มีซักคำ แถมยังด่าฉอดๆอีก เมื่อยแขนจะตายรู้บ้างมั๊ย

“คุณทราสน์สุดหล่ออย่าทำคิ้วย่นอย่างนั้นสิคะ  แก่ก่อนไวสาวๆเลิกกรี๊ดไม่รู้ด้วยน้า ” ถึงในใจจะคิดยังไงฉันก็ปั่นหน้ายิ้มเดินเข้าไปไม่สิใช้คำว่ากระโดดเข้าไปจะดีกว่าปฏิบัติการดึงคิ้วเขาให้ตรงในระยะใกล้   แปะ!  ตอนที่เขาเผลอฉันก็ถือวิสาสะเอากระดาษโน้ตแปะไว้กลางหน้าผากเค้า  ฮ่าๆๆ เหมือนผีจีนเลย

“เฮ้ย! ..” ฉันไม่ปล่อยให้มันด่าหรอก ด้วยสัญชาตยานเท้าฉันมันก็เริ่มขยับวิ่งทันที วิ่งมาซักระยะฉันก็หันไปแลบลิ้นใส่มันเป็นจังหวะที่มันอ่านข้อความแล้วเงยหน้าขึ้นพอดี  สีหน้าของมันทั้งอายทั้งตกใจ ฉันคงบอกไม่ได้ว่าฉันเขียนอะไรลงไปเพราะมีโน้ตหลายแผ่นเลยหละที่ฉันแอบเขียนบนรถเมย์ตอนมันนอนหลับ  ตอนที่แปะก็สุ่มๆเอา

  ปึก!   โอ้ย!

ด้วยความเลินเล่อของฉันจังหวะที่ฉันหันมาได้ไปชนกับแผ่นหลังของใครเข้าก็ไม่รู้ทำให้มานั่งอยู่ที่พื้น แต่ตอนนี้ฉันรู้เพียงว่าดั่งฉันมันจะแหมบมั๊ย แล้วตูดฉันหละระบมมั๊ยเนี้ย โอ้ยเจ็บๆๆ

“เป็นอะไรมากมั๊ยครับ ” เขานั่งยองขาลงมาแล้วก้มหน้ามาถามฉัน  จะเป็นไรได้หละคะก็ดั่งแหมบนะสิ   เจ็บก้นนำ   -*-

“อ๋อ .. ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ แค่ดั่งแหมบ” คำหลังฉันพึมพำให้ฉันเองแล้วจับจมูกโยกไปมา

“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะครับ พอดีผมฟังไม่ถนัด”  ดีแล้วที่ไม่ได้ยิน

“อ๋อฉันพูดว่า ฉันขอโทษนะคะที่วิ่งชน ….” ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อนจะขอโทษเค้า  แต่ OH! My  God  คนอะไรทำไมถึงหล่อเยี่ยงนี้ หล่อลากกระชากไส้จริงๆ (นี่คำชมหรอ - -*)

“คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้วหละครับ” เขาลุกขึ้นแล้วยืนมือมาให้ฉันเป็นเชิงว่าให้ฉันจับมือเขาลุกขึ้น

“ขอบคุณค่ะ ^_^” ฉันยิ้มออกมาจากนํ้าใจที่เขามีให้ก่อนที่จะจับมือเขาแล้วพยายามดันตัวลุกขึ้น คนอะไรหล่อแล้วยังเป็นสุภาพบุรุษอีก อ๊ายน่ารัก

“คุณชื่ออะไรหรอครับ ผมพิชนะครับ”

“ชื่อ แสตมป์ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพิช ^ - ^”  ฉันเอียงคอยิ้มตาหยีให้พิช

“แสตมป์ยิ้มสวยจังเลยนะครับ ^_^”

“แหม่ชมกันแบบนี้ เค้าก็เขินแย่สิตัว” ฉันพูดอย่างเป็นมิตร ผลักไหล่พิชเบาๆด้วยความเขินตามธรรมชาติ

“ฮ่าๆ แสตมป์นี่ตลกจังเลยนะ”

“ก็เค้าเป็นคนเฟรนลี่ๆไง ^-^”

“น่ารักจังเลย” OoO เมื่อกี้เค้าชมฉันใช่มั๊ย หรือฉันหูฝาดไป

“ไอ้แตมป์นั่นแกใช่มั๊ยหนะ!!”เสียงตะโกนแปดปรอทของผู้หญิงคนหนึ่งเรียกชื่อฉัน เข้ามาขัดการสนทนาของเราสองคน  สิ่งที่ทำให้ฉันมั่นใจว่าต้องเรียกฉันแน่นอนคือเสียงนี้  ฉันหันไป

“ยัยบลูเบอร์รี่พาย >0<” ฉันหันไปตามเสียง แล้วก็เจอ อ๊ากเพื่อนซี้ฉัน

“พายเฉยๆย่ะไม่มีบลูเบอร์รี่”

“ก็ฉันอยากกินนี่นา ^M^”  เราอยู่ห่างกันประมาณ 5 เมตรคุยไม่ถนัดเลย   ฉันหันหน้ามาหาพิชอีกครั้งถึงได้รู้ว่าเขามองฉันอยู่  ถูกจับตามองหรอเนี่ย อ๊ายเขิน >///<

“ขอโทษนะพิช พอดีเพื่อนมาตามแล้วอะ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะจร๊ะ ^-^”

“อืม  ไปหาเพื่อนเถอะ ” ฉันบัยบายเค้าก่อนจะวิ่งออกมาแล้วฉันก็หันไปหาเค้าอีกครั้ง

“แล้วเจอกันนะ บัยบาย ^-^” เธอหันหน้ามาโบกมือและยิ้มให้เขา  เขาโบกมือแล้วยิ้มตอบ

Pitch  Talk~

“น่ารักจริงๆด้วย ^^” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองร้อยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา เขามองเธอวิ่งเข้าไปสวมกวดเพื่อนอย่างรักใคร่

  แปะ

“เฮ้ย! เป็นบ้าอะไรวะพูดอยู่คนเดียว”  ร่างของชายหนุ่มอีกคนปรากฏจากข้างหลังมือที่ยกขึ้นมาตบบ่าเพื่อนเพื่อเรียกสติ

“เปล่า” เมื่อเขาหันกลับไปก็พบกลุ่มเพื่อนของเขาอีก 5 คน เดินมา

“ไม่ต้องมาปิดหรอก ฉันเห็นแกมองผู้หญิงคนนั้นตั้งนานแล้ว”  กั้งหนุ่มจอมฉลาดและขี้สังเกตที่สุดในกลุ่มของพวกเขาพูดขึ้น

“มันเรื่องของฉัน” เขาไม่สนเพื่อนแต่หันกลับมามองเธออีกครั้ง เธอดูสดใสร่าเริงมากเธอยิ้มและหัวเราะกับเพื่อนอยู่ตลอดเวลา

“ว้าว ในที่สุดหัวหน้าเราก็สนใจผู้หญิงซักที ไหนๆใครคือผู้โชคดีน้า” จีโฮหนุ่มเจ้าชู้ของกลุ่มผู้ขึ้น แล้วกวาดสายตาหาผู้หญิงผู้ถูกเลือกคนนั้น 

“โอ๊ะ  เจอแล้ว ว้าวน่ารักจังเลยถ้าไม่สนฉันขอนะ ”

“อย่ายุ่ง!” พิชมองตาขวางไปหาจีโฮ ที่ตอนนี้โดนดุหน้าบูดบู้บี้

“ฮ่าๆๆ โดนดุเลย ” เควินหนุ่มอารมณ์ดีที่สุดหัวเราะเยาะเพื่อน

“ไม่ดีมั้ง ยัยนั้นรู้สึกจะเป็นผู้หญิงของไอ้ทราสน์มันนะ ” คยองเทหนุ่มเกาหลีท่าทางสุขุมเยือกเย็นพูดขึ้น  ตอนนี้ใบหน้าของพิชไร้รอยยิ้ม สายตาเขาเต็มไปด้วยความเกียจชังชื่อที่เพื่อนของตนเอ่ยออกมา

“คนสำคัญสินะ ... งั้นก็ยิ่งสนุกสิ ” รอยยิ้มมุมปากของพิชผุดขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันจะแย่งมาเอง”