valued friend เป็นไปไม่ได้ที่เราจะรักกัน

9.5

เขียนโดย Milkcake

วันที่ 18 ธันวาคม พ.ศ. 2554 เวลา 14.25 น.

  10 ตอน
  106 วิจารณ์
  20.45K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 มีนาคม พ.ศ. 2556 21.57 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2) วันเปิดเทอม/ เพื่อนใหม่

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“  .. อากาศวันนี้สดชื่นจัง ” ฉันสูดนำความสดชื่นมาไว้ที่ปอดเต็มที่ ตอนนี้ฉันกับทราสน์อยู่หน้าโรงเรียนซักทีจะได้เจอเพื่อนที่น่ารักทุกคนคิดถึงจัง ฉันวิ่งกระโดดไปกระโดดมาอย่างสะดีดสะดิ้งแน่นอนว่าตอนนี้ถึงขั้นยังเช้าอยู่คนยังมาไม่มากถึงมากันแล้วก็พากันขึ้นตึกเมาส์กันตามประสาคนไม่ได้เจอกันนานฉันเลยมีเวลาทำอะไรอุบาทๆแบบนี้ - -*

“เป็นบ้าอะไรของแกกระริกกระรี้อยู่นั้นแหละเดี๋ยวก็ไปชนคนอื่นเข้าหรอ ” ทราสน์มองฉันด้วยสายตาเอือมระอา

 ฉันเกียจสายตาแบบนั้นจัง   รู้อย่างนี้ไม่หน้าให้มันนอนซบไหล่เลย ขอบคุณไม่มีซักคำ แถมยังด่าฉอดๆอีก เมื่อยแขนจะตายรู้บ้างมั๊ย

“คุณทราสน์สุดหล่ออย่าทำคิ้วย่นอย่างนั้นสิคะ  แก่ก่อนไวสาวๆเลิกกรี๊ดไม่รู้ด้วยน้า ” ถึงในใจจะคิดยังไงฉันก็ปั่นหน้ายิ้มเดินเข้าไปไม่สิใช้คำว่ากระโดดเข้าไปจะดีกว่าปฏิบัติการดึงคิ้วเขาให้ตรงในระยะใกล้   แปะ!  ตอนที่เขาเผลอฉันก็ถือวิสาสะเอากระดาษโน้ตแปะไว้กลางหน้าผากเค้า  ฮ่าๆๆ เหมือนผีจีนเลย

“เฮ้ย! ..” ฉันไม่ปล่อยให้มันด่าหรอก ด้วยสัญชาตยานเท้าฉันมันก็เริ่มขยับวิ่งทันที วิ่งมาซักระยะฉันก็หันไปแลบลิ้นใส่มันเป็นจังหวะที่มันอ่านข้อความแล้วเงยหน้าขึ้นพอดี  สีหน้าของมันทั้งอายทั้งตกใจ ฉันคงบอกไม่ได้ว่าฉันเขียนอะไรลงไปเพราะมีโน้ตหลายแผ่นเลยหละที่ฉันแอบเขียนบนรถเมย์ตอนมันนอนหลับ  ตอนที่แปะก็สุ่มๆเอา

  ปึก!   โอ้ย!

ด้วยความเลินเล่อของฉันจังหวะที่ฉันหันมาได้ไปชนกับแผ่นหลังของใครเข้าก็ไม่รู้ทำให้มานั่งอยู่ที่พื้น แต่ตอนนี้ฉันรู้เพียงว่าดั่งฉันมันจะแหมบมั๊ย แล้วตูดฉันหละระบมมั๊ยเนี้ย โอ้ยเจ็บๆๆ

“เป็นอะไรมากมั๊ยครับ ” เขานั่งยองขาลงมาแล้วก้มหน้ามาถามฉัน  จะเป็นไรได้หละคะก็ดั่งแหมบนะสิ   เจ็บก้นนำ   -*-

“อ๋อ .. ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ แค่ดั่งแหมบ” คำหลังฉันพึมพำให้ฉันเองแล้วจับจมูกโยกไปมา

“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะครับ พอดีผมฟังไม่ถนัด”  ดีแล้วที่ไม่ได้ยิน

“อ๋อฉันพูดว่า ฉันขอโทษนะคะที่วิ่งชน ….” ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อนจะขอโทษเค้า  แต่ OH! My  God  คนอะไรทำไมถึงหล่อเยี่ยงนี้ หล่อลากกระชากไส้จริงๆ (นี่คำชมหรอ - -*)

“คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้วหละครับ” เขาลุกขึ้นแล้วยืนมือมาให้ฉันเป็นเชิงว่าให้ฉันจับมือเขาลุกขึ้น

“ขอบคุณค่ะ ^_^” ฉันยิ้มออกมาจากนํ้าใจที่เขามีให้ก่อนที่จะจับมือเขาแล้วพยายามดันตัวลุกขึ้น คนอะไรหล่อแล้วยังเป็นสุภาพบุรุษอีก อ๊ายน่ารัก

“คุณชื่ออะไรหรอครับ ผมพิชนะครับ”

“ชื่อ แสตมป์ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพิช ^ - ^”  ฉันเอียงคอยิ้มตาหยีให้พิช

“แสตมป์ยิ้มสวยจังเลยนะครับ ^_^”

“แหม่ชมกันแบบนี้ เค้าก็เขินแย่สิตัว” ฉันพูดอย่างเป็นมิตร ผลักไหล่พิชเบาๆด้วยความเขินตามธรรมชาติ

“ฮ่าๆ แสตมป์นี่ตลกจังเลยนะ”

“ก็เค้าเป็นคนเฟรนลี่ๆไง ^-^”

“น่ารักจังเลย” OoO เมื่อกี้เค้าชมฉันใช่มั๊ย หรือฉันหูฝาดไป

“ไอ้แตมป์นั่นแกใช่มั๊ยหนะ!!”เสียงตะโกนแปดปรอทของผู้หญิงคนหนึ่งเรียกชื่อฉัน เข้ามาขัดการสนทนาของเราสองคน  สิ่งที่ทำให้ฉันมั่นใจว่าต้องเรียกฉันแน่นอนคือเสียงนี้  ฉันหันไป

“ยัยบลูเบอร์รี่พาย >0<” ฉันหันไปตามเสียง แล้วก็เจอ อ๊ากเพื่อนซี้ฉัน

“พายเฉยๆย่ะไม่มีบลูเบอร์รี่”

“ก็ฉันอยากกินนี่นา ^M^”  เราอยู่ห่างกันประมาณ 5 เมตรคุยไม่ถนัดเลย   ฉันหันหน้ามาหาพิชอีกครั้งถึงได้รู้ว่าเขามองฉันอยู่  ถูกจับตามองหรอเนี่ย อ๊ายเขิน >///<

“ขอโทษนะพิช พอดีเพื่อนมาตามแล้วอะ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะจร๊ะ ^-^”

“อืม  ไปหาเพื่อนเถอะ ” ฉันบัยบายเค้าก่อนจะวิ่งออกมาแล้วฉันก็หันไปหาเค้าอีกครั้ง

“แล้วเจอกันนะ บัยบาย ^-^” เธอหันหน้ามาโบกมือและยิ้มให้เขา  เขาโบกมือแล้วยิ้มตอบ

 

Pitch  Talk~

“น่ารักจริงๆด้วย ^^” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองร้อยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา เขามองเธอวิ่งเข้าไปสวมกวดเพื่อนอย่างรักใคร่

  แปะ

“เฮ้ย! เป็นบ้าอะไรวะพูดอยู่คนเดียว”  ร่างของชายหนุ่มอีกคนปรากฏจากข้างหลังมือที่ยกขึ้นมาตบบ่าเพื่อนเพื่อเรียกสติ

“เปล่า” เมื่อเขาหันกลับไปก็พบกลุ่มเพื่อนของเขาอีก 5 คน เดินมา

“ไม่ต้องมาปิดหรอก ฉันเห็นแกมองผู้หญิงคนนั้นตั้งนานแล้ว”  กั้งหนุ่มจอมฉลาดและขี้สังเกตที่สุดในกลุ่มของพวกเขาพูดขึ้น

“มันเรื่องของฉัน” เขาไม่สนเพื่อนแต่หันกลับมามองเธออีกครั้ง เธอดูสดใสร่าเริงมากเธอยิ้มและหัวเราะกับเพื่อนอยู่ตลอดเวลา

“ว้าว ในที่สุดหัวหน้าเราก็สนใจผู้หญิงซักที ไหนๆใครคือผู้โชคดีน้า” จีโฮหนุ่มเจ้าชู้ของกลุ่มผู้ขึ้น แล้วกวาดสายตาหาผู้หญิงผู้ถูกเลือกคนนั้น 

“โอ๊ะ  เจอแล้ว ว้าวน่ารักจังเลยถ้าไม่สนฉันขอนะ ”

“อย่ายุ่ง!” พิชมองตาขวางไปหาจีโฮ ที่ตอนนี้โดนดุหน้าบูดบู้บี้

“ฮ่าๆๆ โดนดุเลย ” เควินหนุ่มอารมณ์ดีที่สุดหัวเราะเยาะเพื่อน

“ไม่ดีมั้ง ยัยนั้นรู้สึกจะเป็นผู้หญิงของไอ้ทราสน์มันนะ ” คยองเทหนุ่มเกาหลีท่าทางสุขุมเยือกเย็นพูดขึ้น  ตอนนี้ใบหน้าของพิชไร้รอยยิ้ม สายตาเขาเต็มไปด้วยความเกียจชังชื่อที่เพื่อนของตนเอ่ยออกมา

“คนสำคัญสินะ ... งั้นก็ยิ่งสนุกสิ ” รอยยิ้มมุมปากของพิชผุดขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันจะแย่งมาเอง”  

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา