บังเอิญรักกิ๊กกั๊กหัวใจ

ตึง!! เสียงฝ่ามือของคุณพ่อที่ฟาดลงบนโต๊ะอาหารนั้นได้ทำลายความเงียบได้ทันที น้ำในแก้วสั่นเพราะเกิดจากแรงสั่นสะเทือน
" พ่อเหลืออดแล้วน่ะฟาง! ขอโทษคุณลัดดาเดี๋ยวนี้! " เสียงตะคอกของคุณพ่อดังจนฉันสะดุ้งเฮือก *[]* 
"ขอโทษ..ทำไมคะ" ฉันถามเสียงนิ่ง พยายามทำใจดีสู้เสือกับคุณพ่อที่กำลังมองฉันอย่างโกรธจัดทั้งๆที่ใจสั่นสุดๆ
"ทำไมงั้นหรอ! แกทำอะไรลงไปแกไม่รู้ตัวหรือไง" คุณพ่อเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกฉันเรียบร้อยแล้ว
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณ" เสียงยัยผู้หญิงจอมเสแสร้งพูดสอดขึ้นมา
ฉันปรายตามองมาที่คุณลัดดาก่อนจะพูดเสียงเรียบ "คุณพ่อพูดกับฉันไม่ได้พูดกับเธอ"
"หยุดก้าวร้าวกับคุณลัดดาได้แล้ว!" ฉันสบตาคุณพ่อตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเห็นคุณพ่อทำสายตาและโกธรมากขนาดนี้มาก่อนเลย
"ถ้าฟางไม่ขอโทษผู้หญิงคนนี้แปลว่าฟางไม่ใช่ลูกคุณพ่อเหรอค่ะ" ...ไม่มีคำตอบใดๆจากปากคุณพ่อ
"ก็ได้ค่ะถ้าผู้หญิงคนนี้สำคัญกับคุณพ่อมากขนาดนั้นล่ะก็..."  ฉันหัวเราะเบาๆ อย่างสมเพชตัวเอง                "ฟางจะไม่ขอโทษ"
"พี่..."  เฟย์คราง เธอบีบมือฉันอีกครั้งแต่ฉันก๊สะบัดมือน้องสาวออก "ได้ยินมั้ยค่ะ ฟางจะไม่ขอโทษ"
ฉันรีบลุกออกจากห้องทานอาหารทันทีก่อนทที่น้ำตาจะไหลออกมา ฉันขึ้นมาบนห้องนอนแล้วกระโดดขึ้นบนเตียง เอาหน้าซุกหมอนปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา "คุณพ่อไม่ได้หมายความอย่างที่พูดหรอก" เสียงเฟย์ที่เดินเข้ามาเมื่อไหร่ก็ไม่รูพูดขึ้น
"พี่ฟางรู้ แต่แค่เจ็บใจน่ะ"
"แต่เฟย์ว่าพี่ฟางก็เล่นแรงไปนะ" เฟย์ว่า =_=;
"แล้วพี่จะเอาไงต่อ"
"คิดออกแล้ว"
"คิดอะไร" เฟย์ถามฟางอย่างสงสัย 
"ครั้งนี้คุณพ่อต้องยอม" .. "ฉันจะหนีออกจากบ้าน" และเรื่องที่ได้อ่านมาทั้งหมดคือความหลังของฉันเองแหละ และนั่นคือสาเหตุที่ว่าทำไมฉันถึงมายนั่งอยู่ที่นี่ก่อนกำหนดและต้องทำความสะอาดห้องด้วยตัวเองไงล่ะ
ฉันมองนาฬิกา เกือบถึงเวลาอาหารเย็นแล้วคุณพ่อจะรู้หรือยังว่าฉันออกจากบ้านมาแล้ว ท่านจะนรู้มั้ยน่ะว่าฉันมาอยู่ที่คอนโดนี่
ฉันนอนกลิ้งไปมาบนเตียงเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนังเรื่อยๆ
 ทุ่งสิบห้า ทุ่มสามสิบ สองทุ่ม สองทุ่มครึ่ง..   คนฉวยรับโทรศัพท์หน่อยกร๊าฟ~~~
"ว่าไงเฟย์" (วันนี้คุณพ่อติดประชุมไม่ได้มากินข้าวที่บ้าน) "อ๋อออ -O-;" ฉันลากเสียง
"จะหนีออกจากบ้านทั้งทีดันหนีไปอยู่คอนโด เนี่ยน่ะ เชื่อเลยคิดได้ไง" เฟย์บ่นปลายสาย
"นิ พี่ฟางทำให้บุพการีเป็นห่วงอ่ะบาปน่ะขอบอก" เฟย์เตือนฉันเสียงเรียบ
"รู้แล้วน่า อย่าบ่นซิ" ฉันตอบเฟย์ไป
งั้นพี่ฟางไปหาข้าวกินก่อนน่ะ"แล้วเจอกันบาย" เพื่อเป็นการลงทุนถอดซิมเก่าออกแล้วเสียเงิยซื้อซิมใหม่ เบอร์ใหม่เลยน่ะเนี่ย
 "ก่อนจะหาไรกินเอ เรามีเงินเท่าไหรเนี่ยไหนดูซิ" ฮะ!! O.o 5000 บาทเองหรอ นิแนจะบ้าตายทำไมก่อนออกบ้านไม่หยิบเงินมาให้มากกว่านี้เนี่ย แต่ไม่เป็นไรในเครดิตน่าจะมีอยู่ ไม่กลัวๆ
พอขับเรามาเรื่อยๆ เห้ย!!!! ตายแล้วก็มีไอบ้าที่ไหนไม่รู้เดินตัดหน้าลงแบบไม่แคร์สื่ออีก โอ้ยชีวิต =[]=
ลงไปดูหน่อยดีกว่า.. "นิ นาย.........นาย..........ตายรึยัง" ฉันตะโกนออกไป ตายๆมีแต่คนมอง ทำไงดีเนี่ยฉันทรุดตัวลง เห้ยเลือดออกนิ ไปโรงพยาบาลๆ  "นิ ทำใจดีๆไว้นะ" แทนที่จะรีบกินข้าวให้มันเสร็จก็เปลี่ยนเป็นพาใครที่ไหนไม่รู้ไปโรงพยาบาลพอถึงโรงพยาบาลฉันก็นั่งรอ โอ๊ย!! หิวข้าวโว้ย!! ออกไปหาไรกินดีมั้ยเนี่ย คิดๆ ไม่ดีๆ เดี๋ยวหมอออกมาก้ไม่เจอเราซิ
นั่นไง หมอมาทันใจเลย"เป็นยังไงบ้างค่ะ"
"หัวของคนไข้ได้รับความกระทบกะเทื่อนแต่คงไม่เป็นอะไรมากครับอีก2-3วันออกโรงพยาบาลได้แล้วครับ"
มาเป็นชุด -.- "ค่ะขอบคุณค่ะ" ฉันเดินไปดูนายนั่นที่นอนสลบอยูในห้อง
 "ใครเนี่ยแต่จะว่าไปนายก้อน่ารักดีเนอะ" แล้วฉันก็เผลอหลับไปนอนไหนไม่รู้
เช้าต่อมา
"เห้ยไอบ้าออกไปน่ะ นายเป็นใครเนี่ย ออกไปน่ะ" ????????
 
 
ใครกันเนี่ย ฝากติดตามด้วยนร๊าแต่งไม่อ่ะตอนนี้ยาวไปหน่อย